ประสบการณ์ตรง เมื่อผมเป็นพลทหาร4ปี ทหารให้อะไรมากกว่าที่คุณคิด (จริงๆ)

จั่วหัวมา  หลายๆคนอาจจะบอก บ้าหรือเปล่า พลทหารบ้าอะไรเป็นตั้ง4ปี  บางคนไม่กี่เดือนก็หนีแล้ว...ซึ่งนั่นไม่ใช่ผม  ลองมาอ่านเรื่องราวของผมดูครับ
เผื่อบางคนที่อาจจะกลัวการเป็นทหารหาทางหลบทางหนีอยู่จะได้รู้ว่า  การเป็นทหาร ได้อะไรมากกว่าที่คุณคิดจริงๆนะ

..ผมเข้ารับการเกณฑ์ทหารในปี 2551ครับ  แต่ผมไม่จับ  ขอสมัครใจไปเลย  แบบตอนนั้นเป็นคนไร้อนาคตครับ  เป็นคนจนๆคนนึง เป็นแค่ลูกชาวสวนยาง  ที่คงไปไม่ได้ไกลกว่าที่อยู่ตรงนั้น  ความที่ผมรู้สึกตัวในตอนนั้นว่า  ผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเปลี่ยนชีวิตให้มีคุณค่าขึ้นมาบ้าง  ดีกว่าใช้ชีวิตเลื่อนลอยไปวันๆแบบนี้     ในหัวตอนนั้นภาพนาวิกโยธิน จากคลิปในยูทูบ ถือปืนเข้าต่อสู้ข้าศึกมันเท่ห์มาก  ผมไม่กลัวตาย  ผมคิดว่าถ้าตายคาชุดทหารมันคงดีกว่าตายข้างถนนเหมือนหมาแน่ๆ

ผมติดทหารผลัด1/51 เพราะความที่ผมสมัครใจ เลยเลือกได้ว่าอยากไปทหารบกหรือทหารเรือ  ผมชอบการไปที่แปลกๆใหม่ๆเป็นทุนอยู่แล้ว  ถ้าเลือกทหารบกก็ได้อยู่แค่ทุ่งสง  มันใกล้บ้านไป   เลือกทหารเรือแล้วกัน ไปไกลถึงชลบุรี  ฝึก2เดือน แล้วมีการคัดแยกหน่วยไปตามเหล่า  ผมไม่ติดนาวิก  เพราะเป็นคนตัวเล็ก และสามารถอ่านภาษาอังกฤษได้ (ถึงจะแปลได้ในระดับแย่มากก็เถอะ)  เลยโดนโยนเข้าไปอยู่กองเรือยุทธการ  

.........ผมก็ตามยถากรรมเลยครับ ไปตามเขาส่งไป  เพราะไม่เคยศึกษาอะไรล่วงหน้ามาก่อน  ไปฝึกเกี่ยวกับการใช้ชีวิตบนเรืออยู่ที่กองเรือต่ออีกเดือน
การฝึกนี้มันดัดนิสัยผมมากๆเลยครับ  ต้องอดทนสาระพัด การโดนซ่อมเป็นเรื่องปกติของทหาร ท่าทำโทษแปลกๆแสนเหนื่อยมาเต็ม  แต่เราก็ต้องอดทน  แม้จะเป็นคืออันแสนทรมาน  บางคืนโดนซ่อมเพื่อนคนแล้วคนเล่าเป็นลมล้มตึงไปก็มาก   ผมได้แต่บอกตัวเองว่า กุต้องทน  กุสมัครมา กุต้องทนให้ได้
ข้อสำคัญคือ  เวลาโดนทำโทษหนักๆบางคนทนไม่ได้ แสดงอาการตอบโต้ ที่เรียกว่ามีปฏิกิริยา  ใครที่กำลังจะไปเป็น แนะนำว่าอย่าทำ  เพราะระบบทหาร  ผิดคนเดียวโดนทั้งกอง แล้วความเหนื่อยจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ   อย่างน้อยๆไอ่พวกหน่วยนาวิกโยธินที่อยู่ใกล้ๆเรามันคงหนักกว่าเราแน่ๆ  ได้ยินเสียงมันฝึกเช้ายันเย็น.........

ผ่าน1เดือนตรงนั้นมาได้  บางคนทนไม่ได้ก็หนีไป  แล้วก็มีการแยกแต่ละคนส่งไปตามเรือรบแต่ละลำ  ของผมได้เรือหลวงชื่อพิลึกว่า  ร.ล.รัง  ในใจตอนนั้นก็คิดแล้วว่า  เรืออัลไลฟระเนี่ย  ชื่อมันดูไม่อลังการเหมือนเรือที่เพื่อนคนอื่นได้ไปเลยวะ  เพื่อนๆได้ไปลง จักกรีนฤเบศ   ตากสิน  สุโขทัย  สิมิลัน  โอ้โหชื่อเรืออลังการมากแต่ละคนที่ได้ไป   ผมก็ไม่เคยได้ยินชื่อด้วยสิ  ร.ล.รัง  ในใจตอนนั้นผมคิดว่าผมโชคร้ายมาก  ที่ไม่ได้ไปลงเรือชื่ออลังการเหมือนเพื่อนๆ  แต่ใครจะไปคิด  ว่าถ้าใครได้ลงเรือ2ลำนี้  ร.ล.รัง    ร.ล.ริ้น  นี่โคตะระโชคดีมากๆในกองทัพเรือเลย  โชคดียังไง ลองอ่านลงไปล่างๆครับ

ผมได้เดินทางจากชลบุรี ไปสมุทรปราการครับ  เพราะ ร.ล.รัง  ไปจอดซ่อมที่ป้อมพระจุลจอมเกล้า  ที่ปากน้ำเจ้าพระยา


แว้บแรกที่ผมเดินทางไปถึง  ร.ล.รัง  ท้อใจมาก นี่เรือรบหรือวะ  มันเล็กมากอ่ะ  จอดเทียบอยู่กับเรืออื่นๆแล้ว  โคตะระหมองเลย  ก็ดูเอาละกันครับ  ลำนี้เลย


พอเอาจริงๆแล้ว ร.ล.รัง ไม่ใช่เรือรบติดปืน  เป็นแค่เรือดัน เรือลากจูง  อาวุธมีแค่ปืนกลเล็กประจำตัวไว้ป้องกันตัวเองยามคับขันเท่านั้น
เรื่องรายละเอียดอื่นๆผมขอไม่เปิดเผยแล้วกัน  มันไม่สำคัญในเนื้อหาและควรเป็นความลับทางทหาร
จำได้ว่าผมขึ้นเรือวันแรก  ก็ได้ลองของเลยครับ  ก็ยังดีที่ว่ามีเพื่อนร่วมตายมาขึ้นเรือด้วยกันทั้งหมด3นาย
วันแรกเรือออกไปทดลองวิ่งที่ปากน้ำเจ้าพระยา

......นั่นคือความตื่นตาครั้งแรกของผม  เห้ย  นี่มันปากน้ำเจ้าพระยานะ  จุดที่น้ำจืดมาพบกับน้ำทะเล  จะมีสักกี่คนที่ได้มาเห็นแบบกรู  ช่วงนั้นหน้ามรสุมพอดี  เรือ ออกไปโล้ไปตามคลื่นที่โยน เป็นที่สนุกสนานของพลทหารหัดลงเรือครั้งแรกอย่าผมกับเพื่อนอีกคนมาก  เพราะผมเป็นทหารติดเหล่าสามัญ  เลยได้ไปอยู่บนสะพานเดือนเรือเวลาเรือออกทะเล  เราโยกตัวตามจังหวะคลื่นที่โยนเรืออย่างตื่นเต้นสนุกสนานครับ  นั่นมันก็แค่10นาทีแรกครับ
พอเรือโต้คลื่นนานๆเข้า  เหมือนที่พี่โน๊ตพูดในเดี่ยว11เลยครับ  อ้วกแตกครับ  อ้วกชนิดที่ไม่เคยคิดว่าจะอ้วกได้ขนาดนี้  มันอ้วกออกมาจนเหลือแต่ลมในกระเพาะ

ภาพนี้สะพานเดินเรือครับ  ไอ้ที่ผมจับนะตอนแรกผมเรียกพวงมาลัยครับ เป้นที่ตลกกันไป เพราะจริงๆเขาเรียกว่าพังงา
......

เรือผมอยู่ที่สมุทรปราการ ไม่นานนักหรอก  เราก็เดินทางไปฐานทัพเรือสัตหิบ  นี่มันคือความตื่นตาครั้งที่2ของผม  ชนิดที่ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นภาพแบบนี้  ภาพเมืองพัทยา  เกาะล้านจากทะเลมันสุดยอดมากๆครับ สวยงามประทับใจมาก ทะเลและชายฝั่งไพศาลจริงๆ  ไม่นึกว่าคนจนๆอย่างผมจะมีไอกาสล่องเรือกลางอ่าวไทยได้แบบนี้


เพราะความที่เรือผม มันเป็นเรือช่วยรบ  เป็นเรือคอยดัน  คอยลากจูงรบลำใหญ่ๆ   เพราะเรือรบลำใหญ่ๆของไทยเวลาจะเข้าเทียบท่าจะเข้าลำบากมาก  ต้องมีเรือแบบเรือผมคอยดันเข้า คอยลากออก  แล้วที่สัตหิบก็จะมีเรือดันที่ทันสมัยกว่าอย่าง ร.ล.11รด    ร.ล.แสมสาร ประจำอยู่แล้ว  เรือของผม  จึงได้มีโอกาส เดินทางข้ามอ่าวไทย  ตรงจากชลบุรีไปอยู่ที่สงขลา  โอ้โหคุณ  คนธรรมดาอย่างผม  ได้มีโอกาสนั่งเรือข้ามอ่าวไทยอันเวิ้งว้าง  ใครจะไปนึก  นี่คือความตื่นตาครั้งที่3ของผมเลย  นั่งเรือตัดข้ามอ่าวไทย  ที่เคยเห็นแต่ในแผนที่ลูกโลก  มันโล่งจริงๆนะ ช่วงที่ใกล้ชายฝั่งก็จะเจอเรือประมงบ้าง  เรือสินค้าบ้าง  แต่หลักๆจะพบแต่ความเวิ้งว้างแบบไม่เห็นอะไร  นอกจากแผ่นน้ำและความมืดมิด  เสียงเครื่องยนตร์เรือกระหึ่มฉึ่งๆจนผมแอบภาวนาในใจว่า แม่ย่านางครับ  ช่วยพาผมไปถึงสงขลาอย่างปลอดภัยหน่อยเถอะ  (เรือผมเป้นเรือเก่า มีปัญหาบ่อยมาก)

เรามาจอดที่สงขลาอย่างปลอดภัย  เราทำงานช่วยเหลือ  เรือประมงวอมาบอกเรือเสีย เราก็ต้องออกไปลาก  ดึกดื่นคลื่นสูงแค่ไหนก็ต้องไป  อ้วกแตกอ้วกแตนกันทั้งลำ  ก็กระเตงๆกันไป  สู้คลื่นลมลุยไปด้วยกัน


รูปนี้ถ่ายที่ฐานทัพเรือสงขลา  ตรงท่าแพข้ามฟากครับ



พอเรือจอดว่างๆ เราก็เคาะสนิมทาสีเรือกันไป
เตะบอลกันบ้าง
ติดคุกกันบ้าง  (หาาาา  ผมติดคุกทหารที่เก้าเส้ง สงขลา2ครั้ง  ข้อหา ทำพานท้ายปืนกระทบราวบันไดเรือกับหลับยาม เลยได้ไปนอนเล่นในคุกทหาร2รอบ)  นั่นไง ได้ประสบการณ์ติดคุกแถมมาเห็นๆ โดนใส่ตรวนด้วย  เล่าให้ผู้คุมฟังว่าผมติดคุกข้อหาอะไร  จ่าผู้คุมยังหัวเรากี๊กกกก ผู้การผมพิลึกดีครับ  รุ่นนั้น จ่าคนนึงโดนส่งมาอยู่ก่อนผมไปแล้ว  พอผมเข้า แกออก  พอผมออก  รุ่นพี่อีกคนมาเข้าต่อ  5555  จนผู้คุมยังบอกผู้การผมนี่แรงจังส่งทหารในเรือทั้งจ่าทั้งพลทหารมาขังไม่เว้นช่วงเลย



อันนี้เอาแค่ขำๆพอครับ  เราก็อยู่กันแบบพี่น้องเหมือนครอบครัวล่ะ เพราะอยู่กันไม่กี่คน มีอะไรก็ช่วยๆกัน  แล้วผมก็ได้รับประสบการณ์ที่สุดแสนล้ำค่ามหาศาล สำหรับชีวิตพลทหารจนๆอย่างผม  นั่นคือการได้ไปเหยียบแผ่นดินประเทศสิงคโปร์ *0*
หากผมไม่ได้มาเป็นทหารบนเรือนี้  บอกตรงๆคงไม่มีปัญญาไป  ผมได้ไปสิงคโปร์ครับ  อย่างน้อยๆก็ได้ไปยืนงงหน้าตู้ซื้อตั๋วรถไฟใต้ดินแล้วกัน  ไปยืนคุยกับสาวหมวยน่ารักๆที่สถานีรถไฟใต้ดินด้วยนะ  น่ารักมากๆ  เขาคุยอังกฤษปร๋ออออ  ส่วนผมก็คุยอังกฤษตอบจนเมื่อยมือ  เห้ออออออ  กรูน่าจะตั้งใจเรียนเจงๆเลย  เป็นประสบการณ์ที่ผมว่ามหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของผมแล้ว  เป็นทหารแต่ได้นั่งเรือมาต่างประเทศ

แต่บอกตรงๆว่าไม่ค่อยกล้ากินอะไรที่ประเทศนั้นสักเท่าไหร่ โอวัลตินแก้วเล็กๆ คิดเป็นเงินไทยแล้วแก้วละ50บาท ไก่ KFC ไหงรสชาติมันจืดๆ ไม่อร่อยเลยฟระ  รสชาติไม่เหมือนของไทยเลย


จบจากสิงคโปร์  ผมได้ไปต่ออีกประสบการณ์คือ  การนั่งเรือผ่านช่องแคบมะละกา  ที่ขึ้นชื่อเรื่องโจรสลัดอินโดชุกชุม  มันตื่นตาตื่นใจตรงช่องแคบมะละกาเต็มไปด้วยเรือสินค้าที่แล่นผ่านประหนึ่ง รถแท๊กซี่วิ่งสวนกันบนถนนในกรุงเทพยังไงยังงั้น   ภาพเรือสินค้าที่จอดทอดสมอลำใหญ่ๆเต็มอ่าว โอ้โห ถ้ากรูเป็นคนธรรมดา  กรูต้องจ่ายเท่าไหร่วะถึงจะได้มาดูอะไรแบบนี้  เรือ USS บรรทุกเครื่องบินของไอ่กัน  เรือรบของญี่ปุ่น  ของจริงมันใหญ่โตมโหฬารเหลือเกิน  ภาพทหารไอ่กันทั้งชายหญิงที่เดินไปมาผ่านเรือผมที่ฐานทัพเรือของสิงคโปร์  ยังกับในหนัง  ผมรู้สึกตัวเองเป็นทหารที่โคตะระล้าหลังเลย


เอาเถอะผมก็เล่าละเอียดแค่ตรงนี้แล้วกัน  เรือผมผ่านช่องแคบมะละกา ไปจบที่ฐานทัพเรือพังงา  ท้ายเหมือง  
จอดอยู่ที่นั่น ทำงานลาดตระเวนอยู่แถวหมู่เกาะ สิมิลัน  เกาะสุรินทร์ เกาะตาชัย  บ๊ะ ไปแบบVIP สุดๆเลยครับ  บรรยากาศหมู่เกาะสุรินทร์  สิมิลันตอนกลางคืนอย่างฟิน   ดำน้ำไปดูปะการังอย่างเพลิน


ผมปฏิบัติงานมาครบจนถึงตรงนี้ก็แปบๆจะครบ2ปีต้องปลดและ  แต่เห้ย ผมแบบยังมีความสุขตรงนี้นะ เลยขอสมัครอยู่ต่ออีก2ปี  รวมแล้วผมเป็นเต็มๆ4ปี  จนเรือผมอ้อมแหลมมลายูกลับไปจบที่ป้อมพระจุลอีกครั้งโน่นเลย  ผมก็ได้ไปสิงคโปร์รอบ2และ  โอ้ว  ครั้งเดียวก็น่าเหลือเชื่อแล้วนะ  ยังได้ไปอีกรอบ  เกาะโลซิน  ที่เป็นเพชรล้ำค่ากลางอ่าวไทย ผมก็ไปมาแล้ว  เกาะสมุย เกาะพะงัน  ได้ไปเหยียบก็เพราะเรือลำเล็กๆ ที่ชื่อ ร.ล.รังนี้เลย  เกาะตะรุเตา  ลังกาวี ถึงไม่ได้ไปเหยียบแต่ก็ได้เห็นจากชายฝั่ง  ประเทศอินโดก้ได้ไปเห็นเป็นเกาะอยู่ลิบๆ  ได้ไปเห็นฝั่งพม่าตอนไประนอง  เจดีย์ทองเขาเยอะดีนะ  มองไปทางไหน พม่าก็มีแต่เจดีย์ นั่นแค่ฝั่งตรงข้ามระนองนะ.......บอกเลยว่าการเป็นทหารของผม มันคุ้มเกินคุ้มเท่าที่ชีวิตคนโลวคลาสคนนึงจะได้สัมผัสมันเลย

.........ผมปลดในปี2555  รวมระยะเวลาก็4ปี  มานั่งนึกย้อนไปแล้วมีความสุขทุกครั้งที่มองออกไปในทะเล ทุกวันนี้ผมก็เป็นคนเอาถ่านมากกว่าแต่ก่อน  มีงานมีการทำอยู่ที่สงขลา  ผมกล้าที่จะออกมาจากบ้านกล้าเผชิญโลกเพราะการได้เป็นทหารมันทำให้ผมกล้ามากกว่าเมื่อก่อน  มีความคิดมากกว่าเมื่อก่อน  ที่เอาแต่นอนเกาะแม่กินไปวันๆ  ผมก็ขอเอาประสบการณ์ตรงนี้มาเล่าสู่กันฟังแล้วกัน  ว่ามุมๆนึงของทหารมันมีมุมนี้อยู่นะ  ไม่ได้โหดร้ายเสมอไปอย่างที่เป็นข่าว  จบครับจบ ดึกและ  ขอบคุณที่คุณสนใจจะอ่านมัน  

ยังมีต้อนะจ๊ะ  อ่านไดที่ http://pantip.com/topic/34505328