ความรักที่ใฝ่ฝันจากพ่อแม่ (ความในใจของคนที่ต้องอยู่ไกลพ่อ-แม่)

สวัสดีน่ะ เราเป็นคนต่างจังหวัด อาศัยอยู่กับยาย พ่อกับแม่ลงไปทำงานอยู่กรุงเทพตั้งเเต่เราอายุ 3 ขวบ พ่อกับแม่ก็จะขึ้นมาหาเราทุกปี และทุกครั้งที่พ่อกับแม่ขึ้นมาทุกคนต่างก็มีเสียงหัวเราะ แต่ความคิดในวัยเด็กเวลาวันพ่อ-วันแม่ทีไร อยากให้พ่อกับแม่มาในวันนั้นตลอด เพราะถึงวันพ่อ-วันเเม่ทีไรจะเห็นเพื่อนๆก็มีพ่อแม่มาด้วย แต่มีบางคนที่พ่อหรือเเม่เสียชีวิตไปก่อน ก็ตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับเราแต่แย่กว่าเรา บางทีเมื่อถึงวันพ่อ-วันแม่ทีไรเป็นแบบไม่อยากไป ร.ร.เลย ><

แต่พอเริ่มเข้ามัธยมความคิดที่อยากให้พ่อกับแม่มาในวันสำคัญๆก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนมาเป็นอยากให้พ่อแม่อยู่ด้วยไม่อยากให้พ่อกะเเม่อยู่ไกลเลย รอๆๆไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน (ความคิดเเบบเด็กมากๆๆแต่มันเป็นความใฝ่ฝันในใจลึกๆ) ที่เป็นแบบนี้เพราะเวลาที่ได้กอดเเม่กับพ่อทีไรแล้วมันรู้สึกมีความสุขอีกอย่างคือได้เห็นยายยิ้มยายหัวเราะเวลาพ่อกะแม่อยู่ ฟินนน แต่ทุกครั้งเวลาที่เราได้กอดพ่อกับเเม่จะมีน้ำตาไหลออกมาด้วยตลอด เพราะพ่อกับแม่อยู่ไกลท่านต้องทำงานเพื่อหาเงินส่งเราเรียน เลยไม่ค่อยมีเวลากลับมาบ้าน แต่ยังไงก็เถอะถึงพ่อเเม่จะนานๆทีมาเเค่นี้ก็มีความสุขแล้วและสิ่งที่ใฝ่ฝันว่าพ่อกับเเม่จะมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ถึงไม่รู้เมื่อไหร่จะนานแค่ไหนก็จะรอและ จะตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตและทำให้พ่อเเม่สบายเพื่อเราจะได้มาอยู่ด้วยกัน แต่สิ่งๆนั้นจะมาตอนไหน

และสิ่งที่อยากทำคือกอดพ่อกับแม่ทุกเช้าก่อนไป ร.ร. กลับมาบ้านได้แกล้งกันคุยกัน เห็นพ่อกับแม่ยิ้ม ได้ดูเเลแม่กับพ่อ เเละ อยากให้พ่อกับแม่และเราได้มาดูแลยายด้วยกัน ถึงจะให้เราดูแลยายดีแค่ไหนแต่เราพอจะดูออกว่ายายก็อยากใกล้ชิดลูก อยากให้ลูกมาดูแลบ้าง แต่ยังไงน่ะมีเราอยู่ทั้งคนยายก็พอลดความเหงาได้เยอะ แต่ใครจะไปรู้ว่าคนที่เรารักเเละเขาก็รักเราจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหนเลยอยากให้คำว่าลูกได้ดูแลตอบแทนพระคุณของท่านบ้าง?? เสี้ยววินาทีหนึ่งก็ดี ใครที่ได้อยู่กับพ่อเเม่ดูแลท่านๆมากน่ะค่ะ เพราะเมื่อมันสายเกินไปเราะจะย้อนกลับไปทำให้ไม่ได้ แต่ถ้าพ่อเเม่อยู่ไกลเหมือนเราก็อย่าไปทำให้เขามีน้ำตาเอาน่ะ ส่วนคนที่เสียพ่อหรือแม่ไปก็ทำแต่สิ่งดีๆน่ะ เพราะพ่อกับแม่จะมองลงมาดูเเลอยู่เสมออย่าทำให้เขาต้องมีห่วง