ทำไมใคร ๆ ก็รัก..ยายยิ้ม จันทร์พร

ยายยิ้ม จันทร์พร หญิงชราชาวพรหมพิราม จังหวัดพิษณุโลก เริ่มเป็นที่รู้จักเมื่อได้รับเชิญไปออกรายการ “คนค้นฅน” วิถีชีวิตที่เรียบง่ายของยาย “กระทบใจ” คนหลายคนเข้าอย่างจัง ถึงขนาดมีแฟนคลับคนรักยายยิ้ม และมีคนทำเฟซบุ๊กในชื่อ ยายยิ้มเย้ยยาก ตามมาด้วยยอดกดไลค์เกือบสองพันไลค์เลยทีเดียว ทั้งที่ตัวยายยิ้มเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฟซบุ๊กคืออะไร!

กิจวัตรประจำวันของยายยิ้มคือ ยายจะตื่นตอนฟ้าสาง จุดธูปไหว้พระ หุงข้าว ทำงานบ้าน ก่อนจะเตรียมอาหารแล้วออกไปทำฝายเพื่อให้ป่ามีแหล่งน้ำ ให้สัตว์เล็กได้มาอาศัย ยายจะก้มหน้าก้มตาใช้จอบขุดดินไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ขุดต่อ ครั้งแล้วครั้งเล่า…วันแล้ววันเล่า จากฝายที่ 1…2…3 ล่วงมาจนถึง 16 ฝายแล้ว หากไม่ทำฝาย ยายยิ้มก็จะปลูกต้นไม้ทีละต้น…ทีละต้น จนต้นไม้เต็มป่า ลูกนกลูกกาได้มาพึ่งพาอาศัย

ชีวิตสันโดษสมถะท่ามกลางป่าเขาของยายทำให้เข้าใจการอยู่กับตัวเองและธรรมชาติ การสร้างฝายด้วยแรงมือถือเป็นงานหนักชนิดโหดหิน แต่ยายยิ้มกลับทำด้วยจิตใจที่เบิกบาน เรื่องราวชีวิตที่ผสานเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมะ ธรรมชาติ และพุทธศาสนา ทำให้รอยยิ้มของยายกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความสุข

“ทำไมใคร ๆ ก็รักยายยิ้ม”

ความสงสัยนี้หมดไปภายในเวลา 4 คืน 5 วันที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่กับ ยายยิ้ม จันทร์พร หญิงชราผู้อาศัยอยู่อย่างสันโดษในป่าลึก ผู้สร้างฝายถวายพระเจ้าอยู่หัวถึง 14 แห่งด้วยแรงแห่งศรัทธา และเดินขึ้น – ลงเขาคราวละ 7 – 8 กิโลเมตร แม้ในวัย 85 ปี เพื่อไปทำบุญทุกวันพระ ไม่ใช่เพราะรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของยายยิ้มเท่านั้นที่กุมหัวใจทุกคนที่ได้พบปะพูดคุยด้วย แต่เป็นเพราะหัวใจที่มีความรักความเมตตาต่อทุกสิ่งต่างหากที่ทำให้ใคร ๆ ต่างหลงเสน่ห์ยายยิ้ม

รักศาสนา

เป็นโชคดีของ Secret ที่พระอาจารย์นวลจันทร์ กิตฺติปญฺโญ มีคอร์สปฏิบัติธรรม “เพียงแค่รู้” ที่บ้านของยายยิ้ม ณ จังหวัดพิษณุโลก ด้วยเหตุนี้ ทีมงานจึงรีบจับรถปีนขึ้นเขาไปหายายยิ้มถึงที่! พระอาทิตย์เริ่มฉายแสงหลังทำวัตรเช้าเสร็จ พระคุณเจ้าตั้งต้นฉันอาหาร คนที่มาเข้าคอร์สก็เริ่มทยอยกันตักอาหาร แต่ยายยิ้มกลับนั่งเก้าอี้ประนมมืออย่างตั้งใจ ดวงตาฉายแววแห่งศรัทธาเปี่ยมล้น หลายคนพยายามชักชวนให้ยายยิ้มกินข้าว เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครเห็นยายแตะอาหารเลยสักนิด

“ไม่ต้องห่วงยายหรอกหนา นาน ๆ พระมา ขอใกล้พระหน่อย ยายไม่มีธุระไปที่ไหน อยากจะชมบุญบารมีท่านก่อน เห็นพระมาโปรด เห็นพวกลูกพวกหลานมาปฏิบัติธรรม ยายก็ชื่นใจ อิ่มใจ…ยังไงข้าวก็ไม่ได้ไปไหนหรอก”

ปกติยายปฏิบัติธรรมบ้างไหมคะ

ทำบ้างเวลาไปวัด ปกติจะทำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น เวลาไปวัดค่อยปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ…มีคนชอบมาขอหวยยาย แต่ยายบอกว่าถ้ายายรู้ว่าหวยจะออกอะไร ยายไม่บอกคนอื่นหรอก คงซื้อเองถูกเองไปแล้ว (หัวเราะ)

ทำไมยายชอบไปวัดล่ะคะ ต้องเดินลงเขามาตั้งหลายกิโลนะกว่าจะถึง

ไปทำบุญใส่บาตร ไปทำความดี

ยายปฏิบัติธรรมและทำบุญมา 30 ปี ตอนนี้ความดีกับความชั่วของยายอะไรมากกว่ากัน

(นิ่งคิด) ความดีมากกว่า (หัวเราะ) แต่ความชั่วก็ยังมี ถึงยังไปนิพพานไม่ได้ไงล่ะ เดี๋ยวนี้เวลาอธิษฐาน ยายอธิษฐานว่าขอให้มีความสุขความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป ให้พบมนุษย์สมบัติสวรรค์สมบัติ ขอให้มรรคสี่ผลสี่นิพพานหนึ่งเป็นที่พึ่งของข้าพเจ้าด้วยเถิด ยายเคยอ่านหนังสือของพระสังฆราช ท่านเขียนว่า…เวลาทำบุญอะไร อย่าอธิษฐานมากเกินไป อยากได้อันนั้นอันนี้ไม่ต้องไปอธิษฐานมาก จะอุทิศให้ใครก็อุทิศไป เท่านั้นก็พอ…ท่านตำหนิยายหลาย เพราะยายชอบอธิษฐาน (หัวเราะ)

ยายเคยคิดว่าไม่อยากจะเวียนว่ายตายเกิดอีกแล้วบ้างไหมคะ

ถึงไม่อยากก็ต้องอยาก เพราะพระอาจารย์รูปหนึ่ง ยายจำชื่อไม่ได้แล้ว ท่านบอกว่า อย่างพวกเรานี่ยังไปนิพพานไม่ได้หรอก ให้แค่ถึงพระเตมีย์ (ชาติแรกในทศชาติชาดก) เท่านั้นพอ เพราะพวกเราเพิ่งจะหัด พระพุทธเจ้าท่านทำมาไม่รู้กี่ร้อยชาติกว่าจะนิพพาน แต่พระท่านก็บอกให้พยายามทำไปเรื่อย ๆ อย่าท้อ…ทำอะไรก็ทำด้วยสติ ด้วยกำลังที่มี และปฏิบัติไปเพื่อให้ถึงพระพุทธเจ้า ก่อนตายยายอยากปลูกต้นไม้ ทำฝายทำบุญ แล้วทำประโยชน์อีกเยอะ ๆ…

ถ้าชาติหน้ามีจริง ยายอยากเกิดเป็นอะไรคะ

อยากเป็นมนุษย์ แต่ไม่เกิดเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายต้องไปเป็นทหาร เขาสั่งให้ฆ่าคนนั้นคนนี้ก็ต้องทำ ยายทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เป็นผู้หญิงนี่แหละ เพราะผู้หญิงอ่อนน้อมกว่าผู้ชายใจอ่อน ชาติหน้าจะยากจนยังไงก็สุดแท้ แต่ขอแค่ให้ยายมีใจบริสุทธิ์ ขอให้รักษาศีล 5 และให้เกิดมาเป็นผู้หญิง เวลาทำบุญจะขอแบบนี้ตลอด ส่วนอาชีพ ยายอยากจะเป็นครู ครูบางคน เขาพูดกับนักเรียนดีมาก ยายอยากเป็นคนพูดดีอย่างครู แต่ชาตินี้เป็นครูไม่ได้ เลยขอเป็นอาจารย์ใหญ่แทน (หัวเราะ)

แล้วถ้ามีความทุกข์ ยายจะทำอย่างไรคะ

ตอนนี้ไม่มีความทุกข์ ก็เลยไม่ต้องทำอะไร…อยู่กับความว่างไป

รักในหลวง

ยายยิ้มเป็นหญิงชราตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ได้แสดงความจงรักภักดีด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว แต่แสดงให้เห็นผ่านการลงมือทำ ทั้งการสร้างฝายกว่า 16 แห่งและปลูกต้นไม้หลายร้อยต้นเพื่อให้ป่าชุ่มชื้น ดังพระราชดำรัสของ “ในหลวง” แห่งปวงชนชาวไทย

“เดิมทียายจะทำฝายเก็บน้ำไว้ใช้เอง ตอนแรกทำฝายอันน้อย ๆ ต่อมาได้อ่านหนังสือที่เขาพูดถึงสิ่งที่ในหลวงทำ ในหลวงให้ทำฝายชะลอน้ำ ยายก็ทำตาม ท่านบอกให้อนุรักษ์ต้นน้ำลำธารไว้ ยายเลยเริ่มทำฝายเพิ่ม พอทำแล้วสัตว์น้อย ๆ อย่างพวกนกพวกไก่ก็ได้กินได้ดื่ม จริง ๆ ยายจะทำแค่ 14 ฝาย แต่มีพระมาขอบิณฑบาตอีก 2 ฝาย ยายเลยทำถวายท่าน ตอนหลังก็มีคนมาช่วยด้วย”

ไม่เหนื่อยหรือยาย…อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่สบายกว่าหรือ

ไม่เหนื่อยหรอก มีแต่อยากจะออกไปทำอีก อยากรู้ว่าวันนี้จะทำได้เท่าไร พรุ่งนี้จะทำได้เท่าไร และจะเสร็จเมื่อไร เหนื่อยมากก็พักนอนเปล อาบน้ำอาบท่าก็หายเหนื่อย…ยายทำงานเหมือนไปทำบุญ ทำงานไปก็ได้บุญไปด้วย ความจริงอยู่บ้านก็ไม่ได้สบาย ต้องทำมาหากินเหมือนกัน อยู่บ้านต้องทำยิ่งกว่านี้อีก ปลูกข้าว หยอดผัก อยู่นี่ งานของยายมีแค่ทำฝายกับปลูกต้นไม้เท่านั้น ใกล้ ๆ นี่ก็มีมะม่วง ขนุน ส้มโอ ข้างหลังก็มีมะนาว กระท้อน มะปราง ลำไย ยายปลูกไว้กินเองบ้าง ทำทานบ้าง ยายทำทานเพื่อทาน…ทำประโยชน์เพื่อในหลวง

ยายเคยเจอในหลวงไหมคะ

เคยรับเสด็จท่านสองครั้ง ท่านมาเปิดเขื่อน มีครั้งหนึ่งยายไปเฝ้าฯรับเสด็จ เตรียมปลอกหมอนตอนลูกบวชพระมาให้ท่านเหยียบ นั่งรออยู่ก็ได้ยินว่าพระเทพฯท่านเสด็จฯ ก็ดูว่าเมื่อไรท่านจะเสด็จฯมา สักพักมีคนบอกว่าพระเทพฯท่านเสด็จฯ ไปแล้ว เราก็ อ้าว!…ท่านเดินเร็วมาก เราไม่ทันมอง พอพระราชินีท่านเสด็จฯมา ยายก็บอกว่า “ขอโทษเถอะจ้า มาเหยียบผ้าให้หน่อยเถอะ” หลังจากนั้นท่านก็ทรงถามว่า “สบายดีไหม” ยายก็ตอบ “สบายดีจ้า” ท่านก็ทรงบอกว่า “อย่าเพิ่งลุกไปไหนนะ ในหลวงจะเสด็จฯแล้ว” แล้วยายก็เห็นท่านเดินผ่านมาจริง ๆ

ปลื้มไหมคะยาย

ปลื้มจ้า

ตอนที่ยายไปลงนามถวายพระพรในหลวง ยายเขียนอะไรบ้างคะ

เขียนว่าทรงพระเจริญ ให้ในหลวงเป็นมิ่งขวัญอายุยืนยาว…เขาบอกไม่ให้เขียนมากหนา (หัวเราะ)

ทำไมยายถึงรักในหลวงคะ

ไม่รู้เหมือนกัน สมัยก่อน พ่อแม่บอกว่าพระเจ้าแผ่นดินไม่เคยออกมาหาราษฎรแบบนี้ มีแค่ในหลวงนี่แหละที่มา สมัยก่อนไม่เรียกในหลวงนะ เรียกพระเจ้าแผ่นดิน

ถ้าได้เข้าเฝ้า ยายจะพูดอะไรกับในหลวง

ขอให้ในหลวง พระราชินีอยู่เป็นมิ่งขวัญของชาวไทย…ขอให้ทรงพระเจริญเจ้าค่า (พูดจบก็ยิ้มหวานพร้อมกับยกมือท่วมหัว)

รักโลก

นอกจากการทำฝายแล้ว อีกหนึ่งภารกิจประจำวันของยายยิ้มคือ การตักข้าวและกับไปแจกจ่ายเหล่าสรรพสัตว์น้อยใหญ่ในป่า ทุกวันยายจะเดินไปที่ลำธาร หว่านข้าวพลางร้องเรียกฝูงปลา “เอ้า…ยายมาแล้วหนา มากินข้าวเน้อ” บางครายายก็โปรยเศษอาหารให้นกกามาจิกกิน แม้แต่มดและแมลงในป่าก็ยังได้อาศัยกินข้าวปลาของยายยิ้มจนอิ่มหนำสำราญ

“ยายอยู่กับต้นไม้มาตั้งแต่เด็ก เวลาเดินไปทำนา สมัยก่อนมีแต่ป่า เห็นต้นไม้เป็นทิวเลย นกก็มาจับมาทำรัง บนเขา ยายไม่เคยฟันต้นไม้เลยสักต้น เวลานี้ยายอยากปลูกป่าเพิ่ม ยายเพาะต้นไม้ไว้เกือบ 200 ต้น ปลูกอย่างละเล็กละน้อย ยางนาบ้าง ยูคาบ้าง เขาก็ได้รับน้ำจากฝาย ต้นไม้ก็ไม่ตาย ยายจะทำต่อไปจนกว่าจะทำไม่ไหว พอไม่ไหวค่อยมาอยู่กับลูกให้ลูกได้ปฏิบัติบูชา”

ยายไม่เหงาหรือคะ อยู่ในป่าไม่มีใครมาคุยด้วย

ไม่เหงาหรอก ยายก็คุยกับต้นไม้มั่ง คุยกับนกกามั่ง พวกนก กา ปลา เต่านี่ยายให้อาหารเขาตลอด ยายกินยังไง เขาก็กินอย่างนั้น แต่เขากินน้อยกว่ายาย เดี๋ยวนี้ยายไม่ค่อยให้นกแล้ว กลัวเขาติด เดี๋ยวนายพรานรู้จะมาดักยิง ยายจะบอกนกบอกไก่ว่า “ยายเอาข้าวมาให้เน้อ อย่าออกไปที่เตียนหนา อยู่ตามต้นไม้ใบหญ้าซ่อนตัวเอาเอง ยายช่วยเหลือไม่ได้เน้อ” เขาเข้าใจไม่เข้าใจไม่รู้ละ บอกไปก่อน (หัวเราะ) บางครั้งก็ให้มดง่ามเอาข้าวไปวางไว้ตรงรังเขา เวลาจะไปไหนก็เอาข้าวทิ้งไว้ให้ บอกเขาว่า “กินตรงนี้นะ อย่าขึ้นบ้านขึ้นเรือน”

ยายเคยใช้กาวดักหนูไหมคะ

เคยครั้งหนึ่ง มีลูกหนูมาติดกับสองตัว ตัวหนึ่งตาย อีกตัวยังไม่ตาย ยายเห็นแม่หนูพยายามไปหาลูกมัน ยายเห็นแล้วยายสงสาร มันคงรักลูกของมัน ยายพยายามเอาไม้เขี่ยลูกมันออก แล้วก็บอกหนูว่า “อย่ามาทางนี้อีกหนา พาลูกไปกินที่อื่นเถอะ ยายขอโทษ ยายไม่ได้ตั้งใจ” ตอนนั้นยายคิดว่าเรามาอยู่ถิ่นเขา ไปทำร้ายเขา มันก็เวรกรรมของเรา หลังจากนั้นยายไม่เคยใช้กาวดักหนูอีกเลย จนตอนนี้หนูก็ยังมีอยู่ยายไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยเอาอาหารใส่โอ่งแทน หนูจะได้กัดไม่เข้า (หัวเราะ)

สังเกตว่าเวลาทำบุญเสร็จยายจะแบ่งข้าวไปให้นกหนูปูปลาก่อนจะกินเองเสมอ

พระท่านสอนว่า เวลาทำบุญทำทานต้องให้เขาก่อน แล้วเราค่อยกิน ปกติเวลาทำบุญ ยายจะคอยจุดธูปบอกสัตว์ป่า ปลา นก เจ้าที่เจ้าทาง เทวดา ผีสางในป่าให้มาคอยรับพรพระ บอกเขาว่าพระจะมา ให้คอยฟังพรพระหนา เวลาทำกับข้าวยายก็ทำเผื่อป่า เพราะถ้าไม่มีป่า น้ำจะแห้ง เราก็ไม่มีน้ำกินน้ำใช้ เดี๋ยวนี้ป่ากินมากกว่ายาย ยายกินเท่านี้ (ทำมือนิดเดียว) ป่ากินเท่านี้ (ผายมือกว้าง)

รักทุกคน

แม้ยายยิ้มจะไม่ใช่นางงาม แต่ยายยิ้มก็งาม…งามที่หัวใจ ดวงตาของหญิงชราคนนี้เป็นต้อเนื้อข้างหนึ่ง อีกข้างเป็นต้อหิน แต่ยายยิ้มยังยิ้มได้ภายใต้สายตาที่พร่าเลือน ดวงตาทั้งสองข้างของยายมืดมนลงเรื่อย ๆ แต่บังเอิญยายนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเคยแจ้งความจำนงบริจาคดวงตาเอาไว้ ยายยิ้มจึงยอมเทียวไปเทียวมาระหว่างพรหมพิรามกับโรงพยาบาลศิริราช เพื่อให้หมอรักษาดวงต าต้อเนื้อและต้อหินจะต้องหาย เพื่อที่ดวงตาของยายจะได้เป็นประโยชน์แก่คนอื่นต่อไป

“ตอนนี้ยายมองตัวหนังสือไม่ค่อยชัดหรอก แต่ถ้ารักษาหาย ยายจะให้เขาควักตาไปก่อนเลยข้างหนึ่ง เหลืออีกข้างเอาไว้ใช้ก็พอ เพราะถ้ายายตายไปก่อน เดี๋ยวเขาจะใช้ไม่ได้ แต่ถ้าตาฟาง เห็นอะไรไม่ชัด ยายก็จะไม่บริจาค “ใครมองไม่เห็น บอกเขาได้เลยหนาว่ายายยิ้มบริจาคตา เขาจะได้มองเห็น มีกาย วาจา ใจพร้อมที่จะทำความดี สามารถปฏิบัติธรรมได้ ให้ดวงตาเขา เขาจะได้เห็นธรรม”

ชีวิตนี้อะไรสำคัญที่สุดสำหรับยายคะ

(ยายนิ่งคิดอยู่นาน) ถ้าเป็นวัตถุสิ่งของก็ที่นา เพราะพ่อเขาจับจองบุกเบิกไว้ให้ พ่อสั่งไม่ให้ขาย

ถ้ามีคนขอที่นา ยายให้ไหม

ให้ไปแล้วตั้งหลาย เขาขอไปทำทำนบกั้นคลองใหญ่ แล้วก็ไปทำถนน…ตอนนี้นา 84 ไร่ เหลือ 75 ไร่แล้ว

ให้เขา 9 ไร่ฟรี ๆ เลยหรือคะ

ฟรีจ้ะ…เพิ่งรู้ตอนนี้เองนะว่า 9 ไร่ (หัวเราะ)

ไม่เสียดายหรือคะ

ก็เสียดาย แต่เราก็ได้ใช้ด้วย ได้เพลาอานิสงส์ด้วย

ถ้างั้นขอยายสักไร่ได้ไหมคะ

พูดเหมือนคนที่จะโกงที่นายายเลยหนา (หัวเราะ) ยายให้แล้วตั้งหลายไร่ เขาไม่พอ เขาจะขอตัดถนนผ่าที่นายายให้ได้

ยายโกรธเขาไหม

โกรธ (หัวเราะ)

แล้วยายด่าเขาไหมคะ

ไม่ด่าจ้ะ แต่ยายฝากพระแม่ธรณีแทน ยายจุดธูปเทียนถวายดอกไม้บอกพระแม่ธรณีว่า ที่นาของลูก ถ้าเขาจะมาเอาไป…ลูกก็ขอโมทนา แต่ไม่ได้ยกให้ ถ้าเขาร่ำรวยเพราะที่ของลูก แล้วนำเงินที่เหลือจากการกินการใช้ไปทำบุญ ก็ขอให้บุญกุศลนั้นอุดหนุนค้ำชูลูกด้วยเถิดหนา

ชีวิตนี้ยายเคยด่าว่าใครบ้างไหมคะ

ไม่เคย มีแต่คนด่ายาย (หัวเราะ) แม่สอนไว้ว่า การด่ากันคือการสาดน้ำรดกัน ไม่ได้อะไร เขาอยากด่าก็ให้ด่าไป เราอย่าเป็นเหมือนที่เขาด่าก็พอ และอย่าไปเที่ยวด่าเขา อย่าไปผิดศีลเหมือนเขา ยายเชื่อคำแม่

แล้วนินทาล่ะคะ เคยไหม

ไม่ กลัวบาป จริงไม่จริงเราก็ไม่เห็น ยายไม่มั่วสุมเวลาคนนินทากันเลย ถึงเขาจะไม่ชอบยาย ยายก็ไม่ว่าอะไร ผิดก็ตัวเขา ดีก็ตัวเขา เราอย่าทำเหมือนเขาก็แล้วกันห พระอาจารย์รูปหนึ่งบอกว่า มุสาไม่มีตัวมีตน บาปยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ปาณามีตัว อทินนามีตัว กาเมมีตัว สุราก็มีตัว มีตัวคือจับต้องได้ แต่มุสาจับไม่ได้ เห็นก็ไม่เห็น ขนาดลมพัดมายังเห็นใบไม้ไหว แต่คำพูดไม่มีใครเห็น…เราต้องระวังให้มากที่สุด

ยายกำลังสร้างฝายถวายพระเจ้าอยู่หัว

ายต้องเดิน ไปวัด ระยะทางโดยประมาณ 10 กิโลเมตร ใช้เวลา 3-4 ชม. ภาพจาก นิตยาสาร ค. คน

ยายมาอยู่คนเดียวในป่าแบบนี้…ไม่กลัวตายอย่างโดดเดี่ยวหรือคะ

ไม่กลัวหรอก คนเราไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาย

แต่ลูกหลานอาจมาไม่ทันได้ดูใจนะคะ

ก็มันจำเป็น ทำยังไงได้ (หัวเราะ) ถ้าหากว่ายายตายจริง ๆ เขามาทันก็ทัน ไม่ทันไม่เป็นไร ยายขอไว้อย่างเดียวว่าถ้ายายจะตาย ขอให้มีสติ เข้าไปตายในมุ้ง เพราะถ้าตายข้างนอก แมลงวันจะเจาะจะไช หนอนจะปีนจะป่าย ยายบริจาคร่างกายไว้ เขาบอกว่า ต้องตายไม่เกิน 24 ชั่วโมงถึงจะเป็นอาจารย์ใหญ่ได้ และต้องไม่มีหนอนเจาะร่างกายด้วย ถ้าตายแล้วไม่มีใครมาเห็น ก็เป็นอาจารย์ใหญ่ไม่ได้ ยายก็ขอให้เผาทั้งเรือนทั้งคน เพราะถ้าไม่เผาบ้าน แล้วใครเขาจะมาอยู่ล่ะ จริงไหม (หัวเราะ)

ชีวิตนี้ยายยังหวังอะไรอีกไหมคะ

ไม่เอาแล้ว…พอแล้ว

ทุกการกระทำและคำพูดของยายยิ้มแสดงธรรมอันยิ่งใหญ่แก่เราทุกคน

รอยยิ้มและแววตาของยายแสดงถึงหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก… “ความรักในทุกสิ่ง” และ “ใจที่รู้จักพอ” นี่เองที่ทำให้หญิงชราคนนี้มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเสมอ…เป็นยิ้มที่งดงาม เป็นยิ้มที่สดใส เป็นยิ้มที่ทำให้คนที่พบเห็นพลอยมีจิตใจเบิกบานและเป็นสุข

อ่านถึงตรงนี้ คุณตกหลุมรักและอยากสมัครเป็นแฟนคลับยายยิ้มบ้างหรือยังคะ

Secret BOX

“ป่ากับยายเป็นของคู่กัน เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันพึ่งพาอาศัยกัน”

ยายยิ้ม จันทร์พร