ฤดู คึดฮอด หวนมาอีกครั้ง
- คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก ได้กินพาเงินพาคำอย่าลืมกระเบียนฮ้าง
- คันเจ้าได้อยู่ยอดฟ้าผาสาทประดับมุข อย่าได้ลืมเฮียมทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
- คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มเป็นพระยา อย่าได้ลืมคนทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
- คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน อย่าได้ลืมคนจนผู้แห่นำตีนซ้าง
ถ้าได้ดิบได้ดีหรือได้เป็นใหญ่แล้วก็อย่าได้ลืมผู้คนรอบข้าง
ลาบซิ้น = ลาบเนื้อ, แจ่ว = น้ำพริกปลาร้า, แพวผัก = ผักข้างรั้ว, พาเงินพาคำ = ภาชนะเงิน,ทองคำ
กระเบียนฮ้าง = กระด้งผุๆ, กั้งฮ่ม = กางร่ม, สัปทน = ร่มผ้าสีแดง เป็นเครื่องยศของขุนนาง
หลังจากหน้าฝนผ่านไป ฤดู คึดฮอดก็กลับมาถามทวงคนบ้านไกล ให้หวนคึดฮอด บ้านนา
บ้านนายังรอ คนไกล จากไปเพราะว่าฐานะทางบ้าน
ไปด้วยความฝัน ทุกค่ำคืนอย่าลืมคึดฮอดคนทางบ้านเด้อ
ฤดูกาล บอกวันเวลา ท้องทุ่งบ้านนาบอกความหลัง
ฝันถึงคนที่จากบ้าน ฝันถึงคนที่เคยอยู่ด้วยกัน
บ้านนามีแต่ความจริงใจ ฮักหอมกันไว้ เด้อคนบ้านเฮา
อยากทำอะไรไม่ต้องกลัวใครเขาจะว่า
บ้านเรา ที่ของเรา เพื่อนของเรา
ของกินมีอยู่ทุกหนแห่ง
พี่น้องเอย...ไผว่าเมืองอีสานฮ้างให้จูงแขนเพิ่นมาเบิ่ง เสียงแคนดังจ้นๆ เสียงพิณห่าวโดดโด่ง มันสิเศร้าอยู่จั่งได๋
มา มา แล้ว มาเอาแนวไปไว้ มาเอาในมันไปว่าน มาเนวขี้คร้านไปไว้ถ่าตื่นสวยพี่น้องเอย
เจ้าผู้ตู๋หลูหน้า ควายทึกตอนเมืองขอนแก่น ไผเด้น้อสิได้ขึ้นคาบท้ายบายแส้ใส่หลังซั่นแล้ว
พี่น้องเอย ไกลขอให้ไกลแต่หน้าเฮือนซานบ้านซอง ไกลกะขอให้ไกลแต่มวลหมู่ เฮือนกับเล้า ส่นว่าวาจาเจ้าสองคนเฮาอย่าได้ห่าง เจ้ากะอยู่ต่างบ้าน อ้ายกะอยู่ต่างบ้าน ความเว้าอย่าห่างกันซั้นแล้ว
บ่อยากไกลจากหน้าเวลานั่นหากมาไล่ บ่อยากไกลจากพี่น้องเวลานั่นหากล่วงมาซั่นแล้ว
ยังจำได้ไหม
จะกลับมาใหม่ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ