(PJ) ตอน : ทะเลาะกันเรื่องเล็ก อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่...

          ผมกับแฟนคบกันมา 1 ปี กับสองเดือนได้ ใช่ว่าเราจะไม่ทะเลาะกันเลยช่วงที่คบกัน เราทะเลาะกันบ่อยกับเรื่องเดิมๆ แต่ก็ให้อภัยคืนดีกันอย่างเร็ว เพราะคำว่ารักที่ต่างคนต่างมีให้กัน และคำว่าไม่อยากเปลี่ยนแฟนบ่อยๆ แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นจนได้จากเรื่องเล็ก เป็นเรื่องใหญ่โต

          แฟนผมได้เดินสายงานไปภาคเหนือผมก็ถือติดรถกลับบ้านไปด้วย แต่กะว่าขาไปผมนั่งรถทัวร์ไป แต่ขากลับจะกลับกับแฟน ผมก็ปกติ แฟนก็ปกติดีไม่คิดว่าจะมีปากเสียงอะไร ผมไปถึงที่หมายล่วงหน้า 1 วัน แฟนไปถึงที่หมายลังผมประมาณ 2 วัน พอแฟนมาถึงเราก็เที่ยวกันปกติสำหรับคืนแรก ก่อนดื่มก็ไปทานข้าวร้านประจำสมัยแฟนเรียน ดื่ม เมา ก็กลับมานอนบ้าน

          ผมตื่นเช้ามาผมก็ทำอาหารรอ วันนั้นเพื่อนมาบ้านด้วยมารอเจอผมกับแฟนเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง พอแฟนลงมาทานอาหาร ก็คุยกับเพื่อนนิดน่อย แล้วก็ไปทำงานผมก็ไปด้วยกับแฟน ทำงานเสร็จแฟนบอกหิวอีกแล้วไปเดินห้างหารัยทานกัน แต่ผมบอกกับแฟนว่าเดียวต้องไปทำฟันไม่อยากทานรัยขี้เกียจแปลงฟัน แฟนก็บอกงั้นทานไอศกรีมเราก็ตกลง ทานๆๆ เขาก็แย่งของเราไปทานซะหมดเลย แต่ไม่ได้ว่ารัยเขาเลี้ยง เราก็จะไปทำฟันด้วย แต่ก็น่ารักดีแย่งทานเหมือนเด็ก พอทานเสร็จแฟนก็ไปสงเราทำฟัน สงสารเขานะนั้งรอเรานานมาก พอทำเสร็จเขาก็บอกว่าเดียวแวะเล่นกี่ฬา แต่ก็บอกอยากกินผัดไท เราก็เลยพาไปร้านประจำที่เราชอบทาน ทานเสร็จก็ขับรถวนๆไปๆมาๆ แล้วบอกว่าจะไปส่งเราบ้านฝนเหมือนจะหยุด แล้วจะไปเล่นกีฬาที่ไหนซักที่ (แอบน้อยใจนิดอยากไปด้วยอยากอยู่ด้วย) แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะแฟนบอกว่าเย็นๆมารับไปเที่ยว เราก็รอจนมันดึกเลยบอกไม่ไปล่ะพีกผ่อนให้แฟนเข้าบ้านลุงด้วย (ถ้าจำไม่ผิดน่ะ)

         ประมาณสิบโมง เพื่อนเราก็โทรมานัดเที่ยว บอกจะไปอ่างเก็บน้ำ เราก็ให้เพื่อนชวนแฟนเพราะแฟนไปทำงานวันนี้ไม่ได้นอนด้วยกัน แฟนบอกไม่ว่างตอนนี้ทำงานคงต้องไปเย็นๆเลย เราก็บอกแฟนว่าเอ่อได้เดียวไปกะเพื่อนเที่ยวกันหลายๆสนุกดีเย็นๆก็ได้ คุยตกลงกับเพื่อนกับแฟน เราก็ตั้งเค้าท์รอ แฟนทำงานเสร็จก็ไปเล่นกีฬาตามเดิม กว่าจะติดต่อมา 4 ทุ่มเห็นจะได้บอกไปไหมจะไปรับ เราก็บอกง่วง ใจอยากเที่ยวแต่อยากเที่ยวไม่เกิน เที่ยงคืน เลยบอกงั้นไปเที่ยวกับเพื่อนเราเถอะเพราะเขาสนิทกัน หายไปซักพีกแฟนก็โทรมาอีกไปไหมเพื่อนจะไปร้านประจำที่เราไป เราก็ลังเลแต่ก็ง่วงเลยบอกไปเถอะตามสบายง่วงดึกแล้ว เพราะรู้ถ้าพวกนี้เที่ยวโต้รุ่งแน่นอน เราก็บอกไม่ต้องโทรมาแล้วน่ะจะนอน (ไม่โทรมาจิงๆ T_T) หายไปในกีบเมฆ

          ตื่นเช้าเราโทรหาไม่รับ บ่อยๆเข้าปิดเครื่อง เราก็ฉุนนิดๆ ตกลงกลับกี่โมง ไปต่อไหนกันไหม ยุบ้านไหม นอนไหน หรือไปต่อกับใคร เราก็คิดไง หรือว่าเป็นอะไรไหม เริ่มเป็นห่วง เย็นๆก็มีสายโทรมา (เราก็งอลเพราะหายไปทั้งวันเลย) ขึ้นรถก็ทำหน้าแบบให้เขารู้ว่าเธอผิดนะ เขาก็พาเราไปทานข้าวบอกทานรัย ไปร้านดริ้งประจำไม เราก็บอกอะไรก็ได้ เขาก็ง้อทำเสียงน่ารักจะทานไรเดียวพาไป แวะเซเว่นเขากดตังซื้อขนมเซเว่นมาทานสงสัยหิว เขาก็บอกกลับเช้าเมามาก เพื่อนเราเปิดโรงแรมให้นอน เลยถามนอนกะใคร แฟนบอกคนเดียวสลบ แฟนบอกชวนแล้วไม่ไป เราบอกไม่ไหวเช้าเกิน ก็เล่าเรื่องไปเที่ยวให้ฟังต่างๆนาๆเพื่อให้เราสบายใจว่าที่หายไปทั้งคืนทำไร เราก็ยิ้มได้ละ เราเลยบอก ไปเชียงรายเราไปนอนไหม (เพราะผมอยากไปนอนอยากไปเที่ยว อยากไปเดินถนนคนเดิน ไปวัด ไปชิมชา ไปไร่ชา ไปร้านกาแฟ ผมดูๆที่พักไว้แล้วช่วงกลางวัน) บอกที่พักหารสองน่ะ แฟนตกลง ไปถึงแถวร้านไดืนั่งร้านอาหารญี่ปุ่นสุดโปรดของเราทั้งสอง ก็คุยเรื่องเชียงรายว่าอยากไปถนนคนเดินพาไปน่อย แฟนบอกร้อนไม่อยากไป (ก็แค่อยากมีความทรงจำดีๆกับแฟน) เราก็เลยเงียบ ทานเสร็จก็ไปนั่งร้านชิวๆต่อ แฟนก็ยังสั่งข้าวมาทาน ตัวใหญ่ทานเยอะ คนไรไม่รู้น่ารักน่ากอด ทานไปๆ แฟนก็ชวนไปผับประจำ ไอ่เราก็มึนๆง่วงๆ บอกไม่ไป แฟนบอกไม่ไปก็กลับเองเดียวผโบกรถแดงให้ เราก็ต้องไปและน่ะ พอไปถึงก็สั่งเบียร์มาทีละ 3 ขวด แฟนเลี้ยงน่ะ ครบทุกแบบ สิงห์ ช้าง ลีโอ กินไป แฟนบอกไปหาเพื่อนน่ะเจอเพื่อน เราก็พยักหน้า แต่แฟนคงไม่เห็นหาว่าเราทำหน้าไม่พอใจ ไม่อยากให้เขาไปหาเพื่อน เราก็บอกก็ไปดิ แต่เขาก็ไม่ไป เขาก็ทำตัวปกติเต้นๆ เราก็ยืนดูขำๆ น่ารัก เหมือนหมีเต้น ชอบเห็นเขามีความสุขแบบนี้และ พอผับปิดผมก็เมาได้ที่ เริ่มไม่ไหว แต่อารมณ์แฟนยังมีไฟอยากไปต่อ ผมก็บอกพอแล้วกลับไปนอนเสียดายเงินด้วย

          เรื่องเกิดจนได้.... เดินไปถึงหน้าร้านสงสัยเจอเพื่อน เเฟนพูดขอบุหรี่หน่อย เราบอกพอแล้วไม่สูบแล้วสูบเยอะแล้ว (เราไม่ได้ยินว่าเพื่อนขอ) เราก็ยื่นให้ ไม่ถามเราซักนิดเอาไหม? แต่ตอนนั้นเมามากอยากอวกสุดๆ เราก็นอย เดินกลับไปที่รถแวะซอยฉี่ (เราไม่ได้ยินว่าเพื่อนขอบุหรี่จิงๆ) แฟนมาถึงรถบอกไปไหนมา เราบอกไปฉี่ ขึ้นรถแฟนก็ทำเหมือนไม่พอใจ เหมือนเราหักหน้าเขาต่อหน้าเพื่อน (เราไม่ได้ทำไร) แล้วก็โดนตอกกลับว่า ไม่จำเป็นต้องขอเพราะมันคือบุหรี่ของกู เงินกูซื้อ เราก็ร้อนและเหล้าเข้าปาก เราก็พูด ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนขอ แค่ไม่อยากให้สูบเห็นสูบเยอะแล้ว เป็นห่วง แฟนก็ตอกกลับมาอีกว่า แล้วตอนยุในร้านกูขอไปหาเพื่อน...ก็ไม่ให้กูไป เราก็บอกไม่ใช้ให้ไป ก็ทำไมไม่ไปเองละ แฟนก็ดูโมโห (เท่าที่จำได้น่ะ เมา) เวลาเขาเมาเขาโมโหน่ากลัวมาก ที่ผับแห่งนี้ทะเลาะกัน 2 ครั้งล่ะจำได้ เราก็เถียงกันตลอดทาง เรื่องความไม่เข้าใจกันนั้นและที่ไม่เคยเปิดใจคุยกันซักที พอถึงบ้านเราก็บอกจอดป่ะขึ้นไปนอน แฟนบอกไม่นอน เราถามไปไหน เงียบ เราก็รบเร้าให้เขาขึ้นไปนอนบ้าน เพราะเป็นห่วงเขาขับรถ เขาก็ไม่สน (เราก็นึกว่าจะกลับไปนอนบ้านลุง) อาบน้ำจะนอนโทรหา ยุไหน? คำตอบคือเที่ยวต่อ กลับกี่โมง? คำตอบคือไม่รู้ เราก็เลยถามว่าแล้วพรุ้งนี้สิบโมงล่ะไหนว่าจะไปเชียงรายไง แนฟบอกนึกว่าไปบ่ายๆเย็นๆ เราก็อ้าวไปทำไมบ่ายๆ อยากไปเที่ยวเชียงราย แฟนบอกนึกว่าแค่จะไปนอนเฉยๆ เราก็เริ่มโมโหงั้นก็ไม่ไปล่ะ แล้ววางสายนอนเมามาก (ใจคิดว่าถ้าแค่ไปนอน จะไปทำไม เราวางแผนมาตั้งนานว่าจะไปสวีสหวานกับแฟนบ้าง)

          วันต่อมาทั้งวันเงียบหายโทรหาไม่รับ ปิดเครื่องบ้าง หายไปเลย ตามปกติขึ้นสเตตัสตัดพ้อ ประมาณไม่สนใจเรา ไม่แคร์เรา ไม่รักเรา สนแต่เรื่องอื่น อยากห่าง (เราปากหมาก่อน) แฟนก็คงงอลเราลาะมั้งเราก็คิดน่ะ แต่ไม่คิดว่าจะบานปลายอะไร พอโทรติดเย็นๆ เราก็บอกแฟนว่ามารับน่อยจะไปนอนด้วย พอดีเราโกหกแม่แล้วว่าจะกลับวันนี้ แฟนบอกไม่รับจะไปรับพรุ้งนี้ เราบอกจะกลับวันนี้แล้วน่ะช่วยเราน่อย แฟนบอกกูบอกจะไปรับพรุ้งนี้ ไม่อยากเจอวันนี้ สงสัยโมโหเรื่องเมื่อคืน เราก็ทำไงได้ล่ะ เราก็บอกงั้นผมกลับ กทม ก่อนนะ ไม่มีทีไป แฟนบอกตามใจ ดึกๆ ก็ไปซื้อตั๋วกลับ แล้วก็กลับ ทั้งคืนแฟนหายไปเลยไม่โทรหาเลย เราก็งอน (เพราะต่างคนต่างไม่ยอมกันเนี้ยและปัญหา) ขึ้นสเตตัสอีกว่าขออะไรก็ไม่เคยได้ ขอช่วยอะไรก็ไม่ได้ประมาณนี้ ทำนิสัยแบบนี้ไม่รับสาย หายเงียบ ก็ห่างกันซักพักเป็นพี่เป็นน้องกันซักพัก งั้นจะเก็บของออกห้องล่ะ (กูนี้ปากพาจนจริงๆ)

          ถึง กทม. เช้าอีกวันแฟนก็ยังเงียบ (เราก็โกรธน่ะ ทำไมขอความช่วยเหลือแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ เราก็แค่ไม่มีที่ไป) บ่ายๆโทรมา ยุไหน ไปเชียงรายไหม เราก็บอกไปเถอะยุกทมแล้วไปเถอะ แล้ววางสายไป ก็ขึ้นสเตตัสต่ออารมณ์งอลๆ เราก็ขึ้นเลยว่าถ้าพ่อแม่เราไม่ปลื้มแฟนเราทำไงดี (ขึ้นเรียกร้องความสนใจเฉยๆ ไม่ริดว่าจะบานปลาย) แฟนก็เลยขึ้นขึ้นสเตตัสตอกกลับ เรื่องครอบครัวใครครอบครัวมันไม่มีเวลาใส่ใจ เราก็หุ้ยเล่นครอบครัว แอบงอล และฉุน (เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆทำพิษ) ขึ้นในไอจีตอกกลับ ประมาณ ไม่ได้ขอข้าวพ่อแม่ใครกิน แฟนเห็นคงฉุน เราก็เถียงกันต่อในไลน์หรือ...อยากให้พ่อแม่...รุว่า...มาทำไร กทม. ละ ...จะเอาไงกับกู ผมโพสไอจีแฟนก็มาเม้นท์ประมาณว่าเงินที่...ใช้ทุกวันนี้ไม่ใช่เงินแม่กูหรือ (ถ้าจำไม่ผิดน่ะ) แล้วแฟนก็เอาสเตตัสผมขึ้นในไอจีโพสลงเฟสเขาแต่เขาก็เซ็นเซ่อหน้า (แต่คนใกล้ตัวน่าจะรู้และว่าผม เพราะผมกับเขาคบกัน) แล้วมีประโยคต่อท้าย ...ลบคอมเม้นกูทำไมถ้าแน่จริง หอที่...อยู่ ข้าวที่...กินเงินแม่กูทั้งนั้น (มันก็จริงทึกอย่าง) เราก็บอกก็ขึ้นไปงั้นและไม่ได้เจาะจงว่าเขา (จริงๆก็แค่ฉุนเขาว่าเรา ลงแปบๆเดียวก็ลบไงเราบอก ก็ตามนั้นที่จะทำ) เราบอกก็เธอขึ้นว่าเราก่อน ว่าครอบครัวใครครอบครัวมันไม่มีเวลาใส่ใจ แฟนก็บอกอืมก็ขึ้นไง ก็เห็นเราขึ้นพ่อแม่ไม่ปลื่มไม่ใช่ ก็เถียงไป (ถ้าผมนิ่งไม่ทำอะไรเรื่องคงไม่บานปลาย) ผมก็ไปเม้นต่อประโยคที่เขาเอาผมไปโพส เถียงกันในสเตตัสเฟสเขายาวเป็นมหากาฬ ทั้งรื่องชีวิต เรื่องเซ็ก เรื่องต่างๆ (ฉุนที่เขาเอาผมไปประจานอาย) ผมก็แอบ Crop ไว้ด้วย (อารมณ์ต่างฝ่ายอยากเอาชนะ ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเงียบเรื่องคงจบ) ผมก็บอกงั้นย้ายออกก็ได้ไม่อยากอยู่หรอก (ปากพาจน) ไม่อยากขอเงินหรอก แฟนก็บอกได้ตั้งแต่นี้กูจะไม่ช่วยเหลืออะไร...อีกจำไว้ เราก็บอกอื่ม (เราก็น่ะเขาดีกะเรามาตลอด แค่อารมณ์ชั่ววูบทำชีวิตพัง) หันไปด่ากันต่อในไลน์ อยู่ดีๆเขาก็ลบคอมเม้นท์ในเฟสทิ้ง เราก็บอกเขาว่าลบทำไม เขาก็บอก...ไม่อายเขารึหน้าด้าน ประจานตัวเอง (มันก็จิง แต่ตอนนั้นฉุนมากทั้งสองฝ่าย) เขาเงียบไปเลยไม่ตอบอะไรเราโทรไปไม่รับสงสัยไปเชียงรายละมั้ง เราก็บอกไม่ตอบเจอกันในพันทิพ ดราก็เอาที่ Crop เม้นเฟสไว้ เซนเซ่อหน้าเราเท่านั้นไปโพสในโพสจัง กะให้เขาเห็นแล้วลบ (เรียกร้องความสนใจไม่คิดจะเป็นเรื่องใหญ่) เขาก็หายไปเลย

          วันกลับมาเขาก็ถาม...เอากูไปโพสในไหนมีแต่คนแอ็ดมาเราลืมลบไปเลย (ไม่ได้ตอแลโกรธจนลืม) เขายิ่งโกรธเรามากขึ้น เราก็ยอมรับชะตากรรมใจก็กำลังจะขนของออก อีกใจก็อยากอยู่กับเขา เพราะไม่รู้จะไปอยู่ไหน แต่ก็เกรงใจเขา เพราะเขาบอกไม่ต้องปิดไม่ต้องห่วงที่บ้านกูรู้เรื่องหมดละโพสซะขนาดนั้น หรือจะให้กูบอกพ่อแม่...ละแฟนพูด (เครีย...ถ้าผมไม่โพสไม่ได้ขอข้าวใครกิน=เรื่องไม่บานปลาย ...ถ้าผมโพสแล้วเขาไม่เอาไปโพสต่อหรือผมลบโพสไม่ใช่แค่คอมเม้นท์เขา=เรื่องก็อาจจะไม่วุ้นวายอาจจะเครียกันง่ายขึ้น ...ถ้าผมไม่ไปเม้นหาเรื่อง=เขาก็จะไม่เม้นตอบจนบานปลาย ....ถ้าแก้ไขไม่ได้มันเกิดละแต่ผมไม่เอาเขาไปลงโพสจัง=ชีวิตคงอยู่สบายกว่านี้ไม่ต้องเลิกรากัน)

เขาโพสแค่ในเฟสมีแค่เพื่อนประจานเราเเต่เซ็นเซ่อหน้าเรา รู้แค่คนรู้จักที่รู้เราคบกัน
ผมเอาเขาไปโพสประจานในโพสจังไม่เซ็นเซ่อหน้าเขาเซ็นเซ่อแต่หน้าผม รู้ทั้งประเทศที่เปิดอ่าน
(ผมผิด ที่ไม่ยับยั้งอารมณ์ชั่ววูบ และไม่ใช้สมองอันน้อยนิดไตรตรอง ว่าเขาจะอับอายแค่ไหน)          

          ต่อเรื่องวันกลับมาผมขนของไปไว้หอเพื่อน 1 รอบ กลับมาขนอีก แต่ฝนตก โทรถามเขามากี่โมง เขาบอกสี่ทุ่ม เราก็บอกรอฝนหยุดจะออกไป เขาบอกเอากุญแจฝากไว้เค้าท์เตอร์ เราลงไปฝากไว้เค้าท์เตอร์ ถามเช่าห้องดันแพง เลยโทรบอกเขาฝนไม่หยุดงั้นขอนอนด้วยน่ะ 1 คืน นอนพื้นก็ได้ เขาบอกก็นอนไม่สิไม่ได้ว่าอะไร (ใจอยากถามด้วยซ้ำนอนเป็นเดือนได้ไหม ไม่อยากย้าย เริ่มสำนึกตัวได้ละ แต่เขาดูเหมือนโกรธเพราะย้ำตลอดว่าขนของออกยัง) ผมก็นอนพื้น เขาเข้ามาเรายังได้ยินเสียงแต่ใจอยากลืมตามอง และคุย แต่กลัวระเบิดลง (เขาน่ากลัวเวลาโกรธ) ทำเป็นนอนแล้วเราก็หลับไปตื่นเช้า เขาก็ไปทำงานแล้ว พอเราตื่นเราก็อาบน้ำ นั่งเล่น แล้วฝนก็ตก เราก็รอฝนหยุด ซักพักเขาก็เขามา แล้วถามเราว่ายังไม่ไปอีกเหรอ เราก็บอกว่ารอฝนหยุดกำลังจะไป เขาบอกก็หยุดแล้วนิไปสิ เราก็เก็บของละไป (เสียใจมาก) พอออกไปเขาขึ้นสเตตัสประมาณมโหรี ฉลองใหญ่ทออกห้องแล้ว พี่สาวเขามาเม้นต่อว่าไปแล้วไปลับขออย่าให้กลับมาเลย (สงสัยครอบครัวเขาไม่ชอบเราแล้ว) แล้วมีสเตตัสตามมา ทั้งปรสิต เห็บหมา เราก็เสียใจ น้อมรับไว้ มันก็คงจิงอย่างเขาว่า เราไม่มีดีอะไรเลย เราก็ขาดการติดต่อหลายวัน ผก็ส่งข้อความหาตลอดโดยใช้อีกเบอร์ ก็โทรถามไถ่บ้าง เป็นห่วง คิดถึง ตลอด