ฮิวโก้ จุลจักร จักรพงษ์ สังคมไทยไม่ยอมรับว่าวัยรุ่นเดี๋ยวนี้เอากันเหมือนกระต่าย

สัมภาษณ์ : วันชัย ตันติวิทยาพิทักษ์
ภาพ : ชัยชนะ จารุวรรณากร

จุลจักร ฮิวโก้ จักรพงษ์ คือชื่อของหนุ่มลูกครึ่งวัย ๒๐ ปีคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศมาตั้งแต่เกิด เป็นบุตรชายของ ม.ร.ว. นริศรา จักรพงษ์ กับ แอลเลน เลวี่ เป็นหลานตาของพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์ พระโอรสในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าจักรพงษ์ภูวนาถ กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ ซึ่งในเดือนมีนาคมนี้จะครบรอบ ๑๒๐ ปีวันประสูติ

เมื่อสามสี่ปีก่อน ฮิวโก้เริ่มเป็นที่รู้จักของคนในสังคมตามเส้นทางเดินปรกติของ “หนุ่มไฮโซลูกครึ่ง หน้าใส หยิ่งนิด ๆ” จากการเป็นนายแบบหน้าปกนิตยสารผู้หญิง นิตยสารวัยรุ่นหลายฉบับ เป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาสินค้า และป็นพระเอกละครโทรทัศน์

“ผมไม่เคยถ่ายแบบมาก่อน สนุกดี แล้วได้ตังค์ด้วย”

ในเวลาต่อมาแม้หนุ่มไฮโซ หน้าใสผู้นี้ จะเป็นดาราวัยรุ่นที่มีชื่อเสียง แต่เขาก็ปฏิเสธการไปออกรายการเกมโชว์ การเดินแบบ กลับชอบอยู่บ้านอ่านหนังสือ มากกว่าไปออกงานสังคมให้เป็นข่าวตามสื่อต่าง ๆ ขณะที่พ่อค้าแม่ขายย่านตลาดคลองถมและสะพานพุทธ รู้จักคุ้นเคยเขาดียิ่งกว่าพนักงานขายของ ในห้างสรรพสินค้าชั้นนำ เพราะเขาไปเดินซื้อของมือสองที่นั่นแทบทุกสัปดาห์

“ผมไม่คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดที่ต้องมานั่งเป็นห่วงเรื่องภาพลักษณ์”

เมื่อเขากับเพื่อนอีกสามคนร่วมกันตั้งวงดนตรีในนามวง “สิบล้อ” โดยเขารับหน้าที่เป็นนักร้องนำ คนในวงการบันเทิงก็งงว่า เหตุไฉนหนุ่มไฮโซอย่างเขาจึงตั้งวงชื่อแปลก ๆ และไม่ยอมร้องเพลงพ็อป กลับร้องเพลงที่คนทั่วไปบอกว่า “ร้องเพี้ยน” ผลก็คือยอดขายเทปไม่เดินเท่าที่ควร ล่าสุด มีคนเห็นเขาไปร่วมงานรำลึก ๒๕ ปีเหตุการณ์ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ ที่หอประชุมใหญ่ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

วันเด็กที่ผ่านมา สารคดี นัดสัมภาษณ์ฮิวโก้ เขาทักเราว่า

“เหตุผลที่พี่มาสัมภาษณ์ผมมันแปลกเหมือนกัน เพราะว่าถ้าผมไม่ได้เป็นดารา พี่จะมาสัมภาษณ์ผมหรือเปล่า”

สามชั่วโมงผ่านไป เมื่อการสัมภาษณ์จบลง เราต้องย้ำกับตัวเองว่า นี่คือคำพูดของเด็กหนุ่มวัย ๒๐ ที่คนในวงการบันเทิงมองว่าเขาเป็นคนแปลก ๆ

“ผมไม่ได้มองชัดกว่าคนอื่น แต่มุมที่ผมมองไม่เหมือนกัน”

สารคดี :     ชีวิตวัยเด็กของคุณเป็นอย่างไร
ฮิวโก้ : ผมเกิดในกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ เรียนที่อังกฤษตลอด เคยกลับมาเรียนเมืองไทยระยะสั้น ๆ ที่โรงเรียนจิตรลดาตอนชั้น ป. ๒ หลังจากนั้นก็กลับไปเรียนพับบลิกสคูลที่อังกฤษต่อ กลับมาเมืองไทยทุกปี ปีละสองครั้ง อยู่กับครอบครัวจริง ๆ วัน ๆ ก็ไม่ได้คลุกคลีกับใครนอกจากครอบครัว หรือไม่ก็ไปเที่ยวเล่นตามจังหวัดต่าง ๆ ระยอง เลย เชียงใหม่ ตอนนั้นผมจึงไม่รู้เรื่องอะไรมากมายเกี่ยวกับสังคมไทย พอเรียนจบไฮสคูลก็กลับมาทำงานที่เมืองไทยจนถึงปัจจุบัน

สารคดี :     ตอนอยู่โรงเรียนประจำหรือพับบลิกสคูลที่อังกฤษ คุณใช้ชีวิตอย่างไร
ฮิวโก้ : ผมเรียนที่โรงเรียนชาเตอร์เฮาส์ คงเหมือนที่เราเห็นในหนัง เป็นพวกโรงเรียนโบราณเก่าแก่ มีกฎระเบียบมากมาย แต่ทำให้ผมได้ฮามากกว่า เพราะบางทีเราไม่ต้องทำตามกฎเหล่านั้นก็ได้ แต่มันก็ดีอย่าง มันสอนให้เราต้องปรับตัวเข้ากับคนอื่นให้ได้ เพราะต้องอยู่กับคนมากมายในบ้านหลังเดียวกันตลอดเวลาห้าปีโดยไม่ต้องฆ่ากัน คือโรงเรียนเขาจะจัดที่พักเป็นหลัง เรียกว่าเฮาส์ ในแต่ละเฮาส์ก็จะมีนักเรียนอยู่ประมาณ ๑๐ ถึง ๑๒ คนจากทุกชั้น ตั้งแต่รุ่นน้องถึงรุ่นพี่สลับกันไป ต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดห้าปี เราจึงต้องเป็นคนที่สามารถเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ๆ ไม่เรื่องมาก มันสอนให้เราต้องทนกับคนอื่นแล้วก็พยายามให้คนอื่นทนเรา ได้อะไรมากกว่าแค่ไปหาวิชาความรู้ในโรงเรียน

สารคดี :     เป็นโรงเรียนชายล้วนใช่ไหม
ฮิวโก้ : เป็นโรงเรียนผู้ชาย แต่พอถึงระดับชั้น ม.๕-ม.๖ จะมีนักเรียนหญิงจำนวนน้อยมาเรียน ถามว่าเป็นสิ่งที่ดีไหม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันแปลก ๆ เพราะผู้หญิงน้อยกว่าผู้ชาย แล้วมีนักเรียนชายจำนวนมากที่ไม่เคยเรียนกับนักเรียนหญิงเลยตั้งแต่เล็ก แล้วอยู่ ๆ มีผู้หญิงเข้ามาเรียนด้วยกัน โอ้โฮ กรี๊ดกร๊าดกันเลย แต่สำหรับผมค่อนข้างโชคดี ตอนเด็กเคยเรียนกับนักเรียนหญิงก่อนจะเข้าเรียนที่โรงเรียนผู้ชายล้วน ขณะที่นักเรียนชายส่วนมากจะเข้าโรงเรียนประจำตั้งแต่อายุ ๗ ขวบซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก พ่อแม่ของเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยรักลูก ให้ลูกตัวเองอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่ ๗ ขวบจนถึงอายุ ๑๗-๑๘ ปี แล้วพวกนี้ไม่เคยเห็นผู้หญิง ไม่เคยคุยกับผู้หญิงเป็นเรื่องเป็นราว ดังนั้นตอนที่ผู้หญิงเข้ามาเรียนต่างคนก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง ตลกดี

สารคดี :     เหตุใดคุณจึงตัดสินใจกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทยหลังจากเรียนจบชั้นมัธยมที่อังกฤษแล้ว
ฮิวโก้ : ครับ ผมตัดสินใจมาทำงานเพื่อที่จะมีตังค์เลี้ยงตัวเอง คือจะได้เลือกทางของชีวิตเองบ้าง เพราะผมเห็นว่าบางที เด็กหรืออาจจะเป็นพ่อแม่ก็ได้ มักคิดว่าชีวิตมันเป็นเส้นทางที่ต้องทำตามขั้นตอน ถ้าไม่ทำตามก็ผิด แต่ผมว่าชีวิตจริงมันไม่เป็นอย่างนั้นเสมอไปหรอก ไม่จำว่าเมื่อเรียนจบชั้นมัธยมแล้วต้องไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย ไปฝึกงาน จบแล้วเข้าออฟฟิศ ทำงานไปเรื่อย ๆ ต่อมาเลื่อนขั้นเป็นคนคุมออฟฟิศ แล้วก็มีรถคันหนึ่ง มีบ้านรั้วสีขาว มีหมาตัวหนึ่ง แต่งงานมีครอบครัว มีลูก ๒.๔ คน

สารคดี :     มีลูก ๒ ถึง ๔ คน ?
ฮิวโก้ : ๒.๔ คนครับ คือมาตรฐานของครอบครัวอังกฤษ เขาเฉลี่ยไว้ว่าคนอังกฤษมีลูก ๒.๔ คน

สารคดี :     ทำไมถึงอยากจะหาเลี้ยงชีพตั้งแต่อายุยังน้อย ในเมื่อฐานะทางบ้านก็ดีมาก
ฮิวโก้ : มันรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องมานั่งใช้เงินพ่อแม่ตลอดเวลา ผมไม่สบายใจ ตอนผมอายุ ๑๗ ปี ผมก็เป็นผู้ใหญ่พอแล้ว ไม่ได้เป็นเด็กแล้ว ผมไม่อยากเป็นเด็กต่อไป ผมอยากรับผิดชอบอะไรบางอย่าง ถ้าผมทำอะไรผิดพลาดจากการที่ตัดสินใจไปเช่นนั้น ก็เป็นส่งที่ผมต้องรับผิดชอบ ผมทำเอง ไม่ใช่เอาเงินของคุณแม่ไปลงทุนบ้า ๆ บอ ๆ แล้วในที่สุดก็เป็นภาระของคุณแม่ หรือชีวิตประจำวันผมก็อยากจะรับผิดชอบเอง วันนี้อยากกินซาบะก็ออกไปซื้อซาบะเอง คือมันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่มันสำคัญสำหรับผม และไม่ได้หมายความว่าผมจะตัดขาดจากพ่อแม่เลย ผมก็ยังอยู่ในบ้านแม่ เพราะผมไม่เห็นว่าต้องย้ายออก ไม่ได้อยากหนีจากพ่อแม่อย่างนั้น ไม่ได้เป็นปัญหาที่ว่าผมไม่อยากเกี่ยวข้องกับพ่อแม่ ผมเพียงแค่ไม่อยากเป็นภาระให้พ่อแม่ เพราะอายุผมมันเกินเวลานั้นมาแล้ว

สารคดี :     คุณคงอยากทำงานก่อนจะกลับไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย
ฮิวโก้ : เหตุผลที่ทำให้ผมไม่กลับไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยในเวลานี้ เพราะผมยังไม่รู้ว่าผมต้องการเรียนอะไร ให้ผมไปเรียนอะไรสักอย่างที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร ผมไม่เรียนแน่ ชีวิตผมไม่ได้วางแผนอะไรไว้มากมายนอกจากความจำเป็น คือถ้าผมมีความจำเป็นเมื่อไหร่ที่จะต้องไปเรียนต่อเพื่อให้ได้ใบปริญญา ผมก็จะทำให้ได้ สมมุติว่าผมอยากเป็นผู้กำกับหนัง แสดงว่ามันมีความจำเป็นที่ผมต้องไปเรียนทางด้านฟิล์ม เพื่อหาความรู้เพิ่มเติม นั่นแหละผมก็จะเรียน แต่ตอนนี้ชีวิตผมยังไม่แน่นอน ผมไม่อยากไปยึดติดกับอะไร บางทีไปเรียนปริญญาพวกนี้เสียเวลาไปสี่ห้าปี แล้วอยู่ ๆ ไม่ชอบขึ้นมา ผมเป็นคนที่เปลี่ยนใจเร็วมาก เดี๋ยวเห่ออันนี้ เดี๋ยวเห่ออันโน้น เรื่องการเรียนผมยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำอะไร ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เรียนปริญญาด้านประวัติศาสตร์สงคราม แล้วอยู่ๆ เขาก็เบื่อ แล้วไง ก็เปลืองเวลาไปสามปี คือผมชอบให้มีทางเลือกของชีวิตเยอะ ๆ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไป ตอนนี้ผมอยากทำดนตรีก็ทำ ตอนนี้ผมมีอิสระ

หน้าของบทความ: 1 2 3