"ข้าวหลาม แห่งเกียรติ"

ผมเจอพ่อหนุ่มคนนี้ ขายข้าวหลามอยู่ตรงกันข้ามอิมพีเรียลลาดพร้าว
ผมไม่เคยเห็นมาก่อน สังเกตว่า เขาปั่นจักรยานมา น่าจะพึ่งแวะมาขายวันแรก...
ด้วยความที่คุณแม่ชอบทาน ก็เลยจะแวะซื้อกลับไปให้คุณแม่
ถามราคา

อันละ 15 บาท ถามว่าแพงไหม?
ก็พิจารณาดูแล้ว .. ก็แพงกว่า ป้าที่ เคย..หาบมาขาย
ของป้า เป็นข้าวหลาม ท่อนยาวๆ..(ยาวมากมาก) ..
ผ่าแล้วแบ่งเป็นท่อนๆ ใส่ถุพลาสติก..ท่อนไม่ใหญ่มาก
แต่ป้าขายแค่ 10 บาท
แต่มาพิจารณาดูอีกที ของพ่อหนุ่ม ข้าวหลามเยอะกว่า
ทำเป็น ท่อนๆ แยก ใส่กระบอก ผมว่าทั้งต้นทุน ความยากในการทำ
และ ปริมาณข้าวหลาม ที่บรรจุในกระบอก..ดูแล้วไม่แพงครับ
ถ้าจะบอกว่า มันคลาสิคกว่ากันเยอะ...ก็คงจะไม่ผิด..
ผมก็เลยตัดสินใจซื้อ 2 อัน

พ่อหนุ่มรูปหล่อ หน้าตาเขัม หยิบมาหนึ่งอัน แล้วฟาดลงบนแท่นไม้
เพื่อให้ กระบอกมันแตก ปาบ ปาบ ปาบ ...
เขาฟาดแบบชำนาญ ไม่กลัวว่าจะพลาดหรือจะเจ็บมือ
แล้วก็แง้มดูว่า ข้างในเป็นอย่างไร...

(ข้าวเหนียวดำใช่ปะ...) ผมนึกในใจ แล้ว...แอบชะโงกดูตาม....
เห็นเป็นข้าวเหนียวดำ แว๊บ ๆ...แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร..
เขาก็โยนทิ้งไปในตระกร้า... อ้าว...เฮ้ย..ทิ้งทำไม...

แล้วเขาก็หยิบ ข้าวหลาม บนหลังรถจักรยาน มาฟาดอีก ....
ปาบ ปาบ ปาบ..... จากนั้นก็แง้มดู.....
คราวนี้เขาฟาดไป 2 กระบอก แล้วใส่ถุงให้ผม...

คาใจครับ... แล้วไอ้อันที่ทิ้งไปล่ะ ... มันคืออะไร เสียดาย...น่ะ..
ผมก็บอกกับ พ่อหนุ่มว่า..."ผมขอซื้อได้หรือเปล่า เพราะเสียดาย..."
พ่อค้าข้าวหลามบอกว่า... "มันไม่ดี ข้าวไม่สวย เอาไปเดี๋ยวเสียชื่อ"
(เราก็บอกนึกในใจว่า โห.... 15 บาท กว่าจะทำได้...กว่าจะขายได้ เอามาทิ้งซะงั้น)

แล้วผมก็เฉยๆ ให้เงิน พ่อหนุ่มข้าวหลามไป 30 สิบแล้วหันหลังกลับ
แต่เดินได้แค่ 2 ก้าว...
มันคาใจ ไอ้ข้าวหลามที่เขาทิ้งไปครับ...
ก็เลยหันกลับไปเซ้าซี้ พ่อหนุ่มข้าวหลามอีก...

คราวนี้ ผมบอกว่า น้อง พี่ขอซื้อเถอะ ไอ้ที่ทิ้งไปน่ะ...
เพราะคิดว่า การที่เรากว่าจะหาเงินมาได้..แต่ละบาท
ถึงแม้ว่าจะมากกว่าเขาเยอะ... แต่ มันก็ไม่ง่าย
เงินมากเงินน้อยมีค่าเสมอ สำหรับคนอีกหลายคน
ผมเลยรู้สึกว่า น่าจะช่วยแบ่งเบาต้นทุน ให้เขาได้บ้าง
15 บาท สำหรับผมอาจจะไม่มากนัก ถ้าเทียบกับรายได้รวมของผม
แต่ ทะว่า... 15 บาท ในวันที่มันไม่มี มันก็ มีค่ามากมายเช่นกัน
ผมเซ้าซี้ เขาแค่ครั้งเดียว...แต่ผมต้องหยุดคิด...
เมื่อได้ยินเสียงตอบย้อนกลับมาว่า...

"ผมทำเองครับ เผาเอง ขายเอง"
(ปั่นจักรยานแบกข้าวหลาม มาเกือบเป็นสิบๆกิโล
จากรามอินทรา เพื่อมาขาย แถว อิมพีเรียลลาดพร้าว)
"ในเมื่อมันไม่ดี ผมไม่อยากให้ ลูกค้าเอาไป...."
โห.... ได้ยินคำนี้แล้ว..... นายหล่อมากครับ...
ผมได้สติ... ว่าในบางครั้งเราอาจจะดูแคลนว่าเขา
ได้เงินน้อย กว่าจะสะสม ได้เงินกลับไปใช้จ่าย
แต่บางที... คุณค่าแห่ง เกียรติ... ที่เขายึดถือเป็นอุดมการณ์
มัน มีค่ามากว่า เงินแค่ 15 บาท
.
วันนี้ เขาจะ ขายแต่ของดี ไม่ให้ลูกค้าด่า..
วันนี้ เขาไม่เอาเปรียบลูกค้า...มันทำให้เขาหล่อขึ้นมาก...ในสายตาผม...

แนวความคิดบนความพอเพียง ไม่โลภ ไม่เอาเปรียบ
ถึงแม้ว่า เงินทอง และความ มั่งคั่ง ใคร ใคร ก็อยากจะได้ ..
การอยู่บนโลกที่ต้องแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น
บูชาวัตถุ หรือ นับถือเงินทองฐานะ ว่าเป็นเครื่องวัดความดี...
ผมว่าคนแบบนี้ หายากครับ...
ยอมเสียสละ สิ่งเล็กๆน้อยๆ เพื่อรักษาอุดมการณ์
ไม่โกง ไม่เอาเปรียบ ถึงแม้ว่า เขาจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร?

ขอบคุณสำหรับบางคำพูด บางประโยค
ที่ช่วยตอกย้ำ ความจริงที่ พ่อหลวงทรงสอนเหล่าลูกๆชาวไทย

ให้รู้จักรักความพอเพียง และ รู้จัก รักเกียรติแห่งความดี
แบ่งปัน เสียสละ และ " ซื่อสัตย์ไม่คดโกง...ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม ......"