นางอาย!! ใยเธอถูกสาปให้ก้มหน้า

“ลิงลมหรือนางอาย (Slow loris)” เราคงนึกสัตว์รูปร่างหน้าตาอ้วนกลมราวตุ๊กตา เป็นสัตว์ขนาดเล็ก แม้ว่าลิงลมจะเป็นสัตว์ในกลุ่มเดียวกับพวกลิง แต่หากใครเคยเห็นมันมาก่อนจากในสวนสัตว์ จะรู้ว่าแตกต่างกันราวคนละพวก นางอายนั้น ไม่ทะลึ่งตึงตัง เคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างเจ้าจ๋อทั่วไป เนื่องจากมันเป็นสัตว์หากินเวลากลางคืน กลางวันมักหลบซ่อนตัว และด้วยความที่ดวงตากลมโต ช่วยในการมองเห็นเพื่อดำรงชีวิตในตอนกลางคืน แสงจ้าตอนกลางวัน ย่อมไม่เป็นผลดีกับดวงตา ‘บิ๊กอาย’ ของมัน มันจึงซุกหน้าลงกับทรวงอก แล้วกอดแขนทั้งสองข้างอ้อมหัวไว้จนมิด ท่าทางที่เราเห็นกันจนเป็น ‘แบรนด์เนม’ ของสัตว์ชนิดนี้

กาลครั้งหนึ่ง ราชาผู้ทรงพระนามว่า “ธลังกรุคพา” ทรงสรวลสำราญพระทัยอะไรขึ้นมา จึงทรงให้มีงานเลี้ยงอาหารกันอย่างเอิกเกริก ได้ทรงเชิญสิงสาราสัตว์ทุกชนิดในสากลโลกมาร่วมงานเลี้ยง มาร่วมหฤหรรษ์ในงานมหาสมโภชครั้งนี้ด้วย สัตว์ที่มาในงานบางตัวก็ไม่ชอบแสงแดด หากโดนแดดแล้วอาจเป็นอันตรายได้ งานเลี้ยงเริ่มต้นตั้งแต่หัวค่ำ แขกทั้งหลายก็สรวลเสเฮฮาสนุกสนานจนกระทั่งเกือบจวนสว่างก็ไม่มีใครเบื่อหรืออยากเลิก

เมื่อเป็นเช่นนี้พระราชาจึงได้ส่งสัตว์ตัวหนึ่งถือสาสน์ไปยังพระอาทิตย์ผู้เป็นพระสหายว่า “ขออย่าเพิ่งขับรถม้าไขแสงขึ้นมาตามกำหนดเลย ให้หยุดรถไว้ก่อนจนกว่างานเลี้ยงจะเสร็จเถิด”

พระอาทิตย์ท่านก็ทรงผ่อนปรน ยอมให้หยุดรถพักนอนเสียชั่วคราว แต่ได้ไม่นาน พระอาทิตย์เกิดอยากรู้ขึ้นมาว่า มันจะสนุกกันสักเพียงไหน ถึงได้มาขอร้องเราให้พักรถกันเลยทีเดียว ด้วยความที่อยากรู้นี่เอง ทำให้พระอาทิตย์ยอมเสียมารยาท ค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมาแอบดูตรงที่ขอบฟ้า ก็พอดีกับจังหวะได้เห็นนางอายกำลังเต้นระบำโป๊อยู่ เลยทรงสรวลขึ้นมาด้วยความขัน เจ้านางอายก็โกรธ ด่าทอต่อว่าพระอาทิตย์เป็นฟืนไฟ พระอาทิตย์เมื่อถูกเจ้านางอายต่อว่า ก็ทรงโกรธพิโรธราวกับไฟบรรลัยกัลป์ เลยสาปแช่งนางอายว่า

“นับแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่เห็นหน้าข้าอีก เจ้าจะไม่ได้ใช้แสงของข้าเดินทางท่องเที่ยวอีกต่อไปในชีวิตของพวกเจ้า”

นับตั้งแต่นั้นมา นางอายผู้ต้องคำสาปจึงต้องปิดหน้าตาของเธอให้พ้นจากแสงสว่างตลอดมา