จงฝันให้ยิ่งใหญ่

10 มีนาคม 2557 (12:45)โพสท์โดย ยัยแว่นโก๊ะ

เย็นวันหนึ่งในฟาร์มแห่งหนึ่ง นักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกหน้าเตาผิงโดยมีเจ้าของฟาร์มนั่งอยู่ ตอนนั้นเป็นเวลาหลังอาหารค่ำ เจ้าของฟาร์มพูดขึ้นมาว่า

"ผมมีเรื่องเล่าจะเล่าให้พวกคุณฟัง"

เด็กชายอายุ 16 ปีคนหนึ่งชื่อว่ามอนตี้ คุณครูสั่งให้เขียนเรียงความเรื่อง "โตขึ้นอยากเป็นอะไร" มอนตี้ก็เขียนบรรยายไปเป็นคุ้งเป็นแควสิริรวม 7 หน้ากระดาษด้วยกัน เนื้อความบรรยายว่าเขาฝันจะเป็นเจ้าของคอกม้า พร้อมด้วยบ้านพื้นที่ 4,000 ตารางฟุต บนไร่ปศุสัตว์ขนาด 200 เอเคอร์...

บรรยายอย่างเดียวไม่พอ หนุ่มน้อยมอนตี้เสก็ตซ์แผนผังฟาร์มในฝันของเขาอย่างละเอียดแนบไปด้วย แต่เมื่อเขานำไปส่ง กลับได้เกรด "F" สำหรับผลงานนี้ และครูยังสั่งให้เขาไปพบหลังเลิกเรียนด้วย

หลังเลิกเรียน มอนตี้ไปพบคุณครูและถามคำถามว่าทำไมเรียงความของเขาจึงได้ "F" ก็ได้รับคำตอบว่าสิ่งที่เขาเขียนนั้นมันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะต้องใช้เงินมากมายเกินกว่าฐานะของครอบครัวมอนตี้จะสามารถทำได้ แม้ว่ามอนตี้จะชี้แจงให้ฟังว่ามันเป็นแค่ฝันของเขา แต่คุณครูไม่รับฟังและขอให้มอนตี้ไปเขียนเรียงความมาใหม่โดยขอให้เขียนถึงเรื่องที่มันพอจะเป็นไปได้บ้างและครูจะแก้เกรดให้

หนุ่มน้อยมอนตี้กลับบ้าน และนำปัญหานี้ไปปรึกษากับพ่อของเขา ซึ่งพ่อของเขาก็ให้คำตอบว่า "เรื่องนี้พ่อคงช่วยอะไรลูกไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของลูกเอง แต่พ่อมีความรู้สึกบางอย่างว่าการตัดสินใจของลูกครั้งนี้จะเป็นสิ่งที่มีความสำคัญต่ออนาคตของลูกอย่างแน่นอน"

มอนตี้ใคร่ครวญเรื่องนี้อยู่หลายวันในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ เขานำเรียงความเรื่องเดิมไปส่งคุณครูพร้อมกับพูดว่า
"...ให้คะแนน F ผมก็แล้วกัน ผมจะรักษาความฝันของผมไว้"

นักท่องเที่ยวนั่งฟังเรื่องนี้จากชายสูงวัยกว่าที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางสบายๆ
"ที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังเพราะว่า ขณะนี้คุณกำลังนั่งอยู่หน้าเตาผิงในบ้านพื้นที่ 4,000 ตารางฟุต ซึ่งตั้งอยู่กลางคอกม้าเนื้อที่ 200 เอเคอร์ และเรียงความ 7 หน้า กระดาษนั้นได้ใส่กรอบเรียงอยู่เหนือเตาผิงนี้เอง"

เขาเล่าต่อว่า "ที่ประทับใจที่สุดของเรื่องนี้ก็คือ ในฤดูร้อนปีก่อน คุณครูคนเดิมพาเด็กนักเรียน 30 คนมาพักแรมในฟาร์มแห่งนี้ ก่อนจากไปท่านพูดกับผมว่า มอนตี้สมัยครูเป็นครูของเธอ ครูคงเป็นนักขโมยความฝัน ครูเสียใจนะที่ครูได้ขโมยความฝันของเด็กๆไปตั้งมากมาย แต่ครูก็ดีใจที่เธอไม่ยอมให้ครูขโมยความฝันของเธอ"

มิสเตอร์มอนตี้ทิ้งท้ายกับนักท่องเที่ยวว่า...

"จงเดินไปตามความฝันของคุณ
อย่ายอมให้ใครขโมยมันไปได้"