๑๐ ชนิดพันธุ์ต่างถิ่นอันตรายของโลก*

๖. ผึ้งเพชฌฆาต (Killer bees) 
ค.ศ. ๑๙๕๗ เกษตรกรชาวบราซิลนำผึ้งพันธุ์แทนซาเนียมาเลี้ยงแล้วหลุดไปผสมพันธุ์กับพันธุ์ยุโรป เกิดเป็นผึ้งเพชฌฆาตที่มีนิสัยปกป้องรังก้าวร้าวมาก  พิษของมันไม่ได้รุนแรงกว่าผึ้งพันธุ์ยุโรป แต่ร้ายกาจที่การรุมต่อยศัตรูนับพันครั้ง  แพร่กระจายสู่ทวีปอเมริกาเหนือ แย่งชิงรังและอาหารของผึ้งพันธุ์เดิม รวมทั้งทำร้ายคนจนเสียชีวิตไปหลายราย

๕. กระรอกเทา (Gray squirrel) 
มีถิ่นกำเนิดในสหรัฐอเมริกาและแคนาดา  นำเข้ามาในหลายประเทศ เช่น อังกฤษ อิตาลี ออสเตรเลีย หาอาหารและสะสมอาหารเก่งกว่ากระรอกพันธุ์พื้นเมืองเป็นพาหะของโรค squirrel pox จนทำให้กระรอกพันธุ์พื้นเมืองลดจำนวนอย่างรวดเร็ว

๔. ถั่วคุดสุ (Kudzu)
พืชไม้เลื้อยตระกูลถั่ว มีถิ่นกำเนิดในจีนและญี่ปุ่น นำเข้าสหรัฐอเมริกาเพื่อใช้เป็นไม้ประดับตกแต่งสวนในปี ๑๘๗๖  เจริญเติบโตรวดเร็วเพียง ๑ วันก็งอกยาวถึง ๑ ฟุต เมื่อขาดการควบคุมจึงแพร่ไปขึ้นคลุมสิ่งต่าง ๆ จนก่อความเสียหาย ทั้งต้นไม้โค่น บ้านพัง เสาไฟฟ้าล้ม

๓. คางคกไร่อ้อย (Cane toads)
มีถิ่นกำเนิดอยู่อเมริกากลางและอเมริกาใต้  นำเข้าหลายประเทศเพื่อใช้กำจัดศัตรูพืชโดยเฉพาะในไร่อ้อย  ผิวหนังมีต่อมพิษร้ายแรง สัตว์ผู้ล่าในพื้นถิ่นไม่รู้จักเมื่อกินเข้าไปจึงตายในไม่กี่นาที เป็นต้นเหตุให้สัตว์กินเนื้อขนาดเล็กชื่อ quoll ซึ่งเคยมีอยู่มากในออสเตรเลียลดจำนวนลง

๒. กระต่ายพันธุ์ยุโรป (European rabbit) 
สัตว์ประจำถิ่นทางตะวันตกเฉียงใต้ของยุโรป  หลายประเทศนำเข้าไปเป็นสัตว์เลี้ยง  ที่ออสเตรเลียนำเข้าครั้งแรก ๒๔ ตัวในปี ๑๘๕๙  ปัจจุบันมีจำนวนถึงกว่า ๖๐๐ ล้านตัว เพราะเป็นสัตว์เลี้ยงง่าย โตไว ขยายพันธุ์เร็ว กินอาหารได้หลากหลาย สร้างปัญหาให้สัตว์พื้นถิ่นจนลดจำนวนลง

๑. ปลาไน (Asian carp)
ค.ศ. ๑๙๗๐ ฟาร์มเลี้ยงปลาในสหรัฐอเมริกานำปลาไนจากเอเชียมาช่วยกำจัดสาหร่าย ต่อมาเกิดน้ำท่วมฟาร์มจนปลาไนหลุดออกสู่แหล่งน้ำธรรมชาติ  ชาวอเมริกันไม่นิยมกินเนื้อปลานี้ มันจึงแพร่กระจายพันธุ์ไปอย่างรวดเร็ว แย่งที่อยู่อาศัยและอาหารของสัตว์น้ำประจำถิ่น รวมทั้งมีนิสัยชอบกระโดดขึ้นเหนือน้ำ เป็นอุปสรรคในการเดินเรือ