หากมีสักแวบหนึ่งในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน

เราเกิดคำถามขึ้นมาว่า

"แท้จริงแล้วเรารักกันจริงหรือเปล่า?"

คงมีเหตุการณ์บางอย่างไม่ชอบมาพากลเกิดกับคู่ของเราเข้าแล้ว

ไม่มาจากความรู้สึกของเราเอง

ก็มาจากพฤติกรรมของเขาที่เปลี่ยนไป

ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปเพราะเราเปลี่ยนมุมมอง

หรือเขาเปลี่ยนไปเพราะใจเขาเปลี่ยนแปลง

เมื่อเกิดคำถามนี้ขึ้นมาแล้ว

เราย่อมเกิดความกลัว...กลัวความเปลี่ยนแปลงในอนาคต

 

ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่...จะมามั๊ย?

แต่ก็กลัวว่ามันจะต้องเดินทางมาในวันหนึ่ง

ความกลัวที่ว่า...แก้ง่ายๆ ด้วยความกล้า

กล้าเปิดใจ...กล้ายอมรับความเปลี่ยนแปลง

กล้ายอมรับความบกพร่อง

คู่รักบางคู่...ใช้ชีวิตในรูปแบบเดิมๆ มานานเกินไป

ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน...ไม่พัฒนา เลยมีทีท่าถดถอย

............................................................

ความรักที่นิ่งงัน...ไม่ได้นิ่งจริง...

เพียงแค่เรามองไม่เห็นเท่านั้นเอง

แท้จริงความรัก...มันเดินทางอยู่ตลอดเวลา

...........................................................

ไม่เดินไปข้างหน้า...ก็อาจจะเดินถอยหลัง

อาจมีหยุดชะงักบ้าง...แต่ก็ไม่นานจนแน่นิ่ง

หากเราเกิดคำถามขึ้นมาในวันใดวันหนึ่งของชีวิต

แสดงว่าเราเริ่มมองเห็นแล้วว่า...ความรักของเรากำลังหยุดชะงัก

และมีทีท่าว่าจะเดินถอยหลัง

เราต่างย่อมรู้ที่มา...ว่าทำไมมันถึงหยุดชะงัก

อาจมีช่่วงเวลาหนึ่ง...ที่เราปล่อยมือกันและกัน แล้วต่างคนต่างเดิน

ถ้ า มั น น า น เ กิ น ไ ป...

ความรักก็เหมือนเชือกที่ผูกโยงคนสองคนไว้ด้วยกัน...

ด้วยความเคยชิน

แต่วันนี้...ต่างถูกดึงไปคนละทิศ คนละทาง

เมื่อไร้ทิศทางที่แน่ชัด...ก็เหมือนย่ำอยู่กับที่

ใครออกแรงมากกว่า...ก็เอนเอียงไปทางนั้น

เดินไปข้างหน้า ถอยกลับมา เดินไปอีกทาง ถอยกลับมา

เชือก...กลายเป็นตัวสร้างความรำคาญให้กันและกันไปแล้ว

 

ลองหยุดอยู่กับที่พร้อมๆ กัน

หันหน้ามามองกันและกัน...และถามตัวเองว่า

"ยังยินดีเดินไปด้วยกันอีกหรือเปล่า?"

"ทำไมวันนี้...เป้าหมายเรากลับแตกต่างกัน?"

หากเราเลือกที่จะเดินทางไปยังทิศทางของตัวเอง

มากกว่าที่จะหันกลับมาเดินจูงมือกันเหมือนเดิม

วิธีที่ง่ายที่สุดและดีที่สุดคือ

"แกะเชือกออกจากมือตัวเอง หรือตัดเชือก"

 

เพราะไม่รู้จะผูกมันไว้ทำไม? ถ้าต่างฝ่ายต่างดึง

ความรักกับการเล่นชักกะเย่อ...คนละเรื่องกันเลย!

 

 

 

หวังว่ากระทู้ๆ นี้ จะมีความหมายสำหรับเพื่อนๆ นะครับ

 

ขอบคุณสำหรับใครที่ยอมสละเวลาอ่านจนจบนะครับ ( ถ้ามี )