ผมมีแฟนคนเดียว ผมรักเธอ ผมอยากดูแลเธอ เธอก็รักผม อยากดูแลผมมาก

มีความสนใจในรายอะเอียอดในตัวผมทุกเรื่องแม้เธอจะเป็นคนขี้ลืมแต่เธอมีความพยามจำทุกอย่างที่เป็นผม

>>เธอคอยถามตลอดว่าผมรักเธอไหม ผมบอกเธอว่าคำว่ารักมันมีค่ามาก <<

นานๆผมจึงจะบอกรักเธอ หรือบางเวลาที่ผมอารมณ์ดี 

แต่ต่างจากเธอ ที่ผมไม่เคยถามว่ารักผมไหม แต่เธอก็จะพร่ำบอกรักผมเป็นประจำ

"ผมพยายามทำให้เธอรู้ว่าผมรักเธอโดยไม่พูดคำว่ารัก  (ผมเข้าใจอย่างนั้น)"

เธอรักผมมากเธอห่วงและหวงผมมาก ผมก็เช่นกัน .....

ถ้าผมเล่าแค่นี้ทุกคนคงคิดว่าผมและเธอมีความสุขมาก และรักกันดี 

 

แต่แค่นี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เพราะเรื่องคือผม มีแฟนเก่า ....!

แฟนเก่าของผมเค้าชอบติดต่อหาผม ชอบโทรมา ส่งข้อความมาหา 

แต่ผมก็บอกแฟนผมทุกครั้งเพราะผมไม่คิดอะไรกับแฟนเก่าแล้ว 

กี่ครั้ง ๆผมก็ไม่เคยปิดบัง ผมรู้ว่าแฟนผมเธอเป็นคนคิดมากและเอาแต่ใจ 

บางทีทั้งๆที่แฟนเก่าผมติดต่อมาผมไม่ได้คุย แต่ผมก็บอกเทอร์ 

จนทะเลาะกัน  ก็บ่อยครั้งเพราะเธอชอบคิดว่าผมยังรัก 

และยังอยากกลับไปคบกับแฟนเก่า 

และอาจจะทิ้งเธอไปและเธอคงเสียใจมากเพราะเธอรักผม

 

ทะเลาะกันแต่ละครั้งเราก็ต่างคนต่างโมโหรุนแรง พูดกับว่าเลิก เลิก เลิก 

ใส่กันเป็นว่าเล่น ทุกครั้งที่ทะเลาะเทอร์จะไม่ลืมพูดว่า 

"เค้ากลัวว่าเค้าจะหมดความอดทน" เธอพูดแบบนี้ทุกครั้ง 

ผมก็ไม่เข้าใจว่าเธอต้องอดทนอะไรมากมายกับการคบกับผม

 และจะถามว่าผมว่า "วันหนึ่งถ้าเธอเปลี่ยนไปผมจะทนกับเธอได้ไหม ?"

เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง ผมก็มีเผลอปากพูดไปว่า 

 "ถ้าไม่เข้าใจ ไม่เชื่อใจ จะคบกันต่อไปทำไม งั้นก็เลิกกันเถอะ" 

 

กี่ครั้งที่ทะเลาะ กี่ครั้งที่โมโหใส่กัน กี่ครั้งที่ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้ 

ต่างคนต่างจ้องที่จะชนะ ต่างคนต่างเริ่มมีเหตุผมของตัวเองมากขึ้น 

ทำให้มองไม่ในเหตุผมในความเป็น"คำว่าเรา" 

ไม่เห็นความแตกร้าวที่มันกำลังก่อต่อเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ 

เมื่อคนสองคนเริ่มแข่งกันมันก็ต้องมีแน่นอนคือความขุนเคือง

 ความหมองใจกัน ความโกรธแค้นที่อาจจะเก็บสะสมตกตะกอนอยู่ในหัวใจ

แต่ก็แปลกว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเราก็หวาน เราก็สามารถหวานกันจนคนอิจฉา 

แต่ทำไมเวลาเราทะเลาะกันทำไมเรา ไม่ถึงวันที่เราหวานกันเลยแม้แต่น้อย 

แถมยังขุดแต่เรื่องเก่าๆที่เคยทะเลาะกันแล้วมาทะเลาะให้แรงโมโหมันเพิ่มอย่างรุนแรง แต่เมื่อทะเลาะกันเสร็จก็ดูเหมือนกลับไปเป็นปกติ ... 

จนวันหนึ่งวันที่ผมเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ปกติเมื่อเธอเริ่มไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา 

ไม่ถามอะไรมากมายเหมือนแต่ก่อน เธอเริ่มเงียบมากขึ้น ไม่ถามจู้จี้ ซักไซ้มากมาย จนบางทีก็ดูแทบจะไม่มีอะไรจะพูดกัน 

 

ทั้งที่เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด เพราะถ้าปกติคนอยู่ด้วยกันอาจจะคิดได้ว่าเบื่อกัน

แต่นี้ผมและเธอได้เจอกันเดือนละครั้งสองครั้งจึงไม่น่าจะเป็นไปได้ว่าเบื่อ....

>>>>แล้วเธอเป็นอะไร?

จนวันหนึ่งวันที่โพสลงfacebook ว่าเธอ "หมดแล้วความอดทนที่มีอยู่"

ซึ่งโพสหลังจากคืนที่เราทะเลาะกันและเหมือนจะจบกันด้วยดีเพราะผมขอโทษและให้สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ

แต่ทำไมเช้าวันรุ่งขึ้น ? ถึงได้เป็นอย่างนี้ ???..... !!!

 

ผมเสียใจกับการเลิกลาของเธอที่มอบให้กับผม...!!

 แต่ผมก็ค่อยเริ่มสบายใจและยิ้มได้เพราะแฟนเก่าของผม

เธอเป็นคนที่เข้าใจผมทุกอย่างไปแล้ว....!!!

 

#ผมผิดอะไร เธอทิ้งผม ?

#เธอไม่รักผมหรอถึงทิ้งผมไป ?

#ทำไมเธอต้องอดทน ?

#ความผิดของผมหรอที่แฟนเก่าผมเธอยังอยากคุยกับผม ?

#เธอไม่ไว้ใจผม หรือยังไง ?

#เธอเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าหรือ ถึงได้ไม่เข้าใจความคิดของผมเลย ?

#เธอต้องการอะไรจากผม ทำไมไม่พูด ? ผมจะทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ !!

#ผมรักเธอแต่เธองี่เง่าที่ดูไม่ออก ?

#รักต้องหวานอะไรมากมาย แค่รู้ว่ารัก ก็ยังไม่พออีกหรือ ?

 

เขียน : SnowBlack Kn