หลังจากสงสัยมานานจึงพบว่า ผิวแทน หน้าคม หุ่นงาม นี่แหละคือของแท้และเสน่ห์แรงโดนใจ(ชาวบราซิลด้วยกัน) แม้ว่าคนบราซิล ถ้าจะว่ากันไปก็มีทุกแบบทุกสไตล์ ตั้งแต่ผิวขาว ผิวเข้ม ผมหยิก ผมตรง ตาสีดำ ตาสีน้ำตาล ผมดำ ผมบลอนด์ ทั้งสูง ทั้งเตี้ย ทั้งสวย ทั้งหล่อ ทั้งขี้เหล่ ทั้งยุโรปเปี้ยน ทั้งเอเชี่ยน ปนเปกันไปหมด การพูดถึงคนบราซิลเลี่ยนเข้าจริงๆเลยพบว่าต่อให้ ผิวเข้ม หน้าคมได้ใจแค่ไหน สิ่งที่บ่งบอก..กลับไม่ใช่ลักษณะหน้าตาของพวกเค้าอย่างเดียวหรอก แต่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของพวกเค้าด้วยอีกต่างหาก เพราะถ้าได้รู้จักคนบราซิลเลี่ยนตัวจริงเสียงจริงแล้วล่ะก็ รับรองสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับพวกเค้า คือ

 

ปาร์ตี้ 

 

คนบราซิลชอบการพบปะสังสรรค์เป็นนิจ, ชื่นชอบการดื่ม โดยเฉพาะ เบียร์ และ "ไคปิริงญ่า" (ว้อดก้าผสมมะนาว), ชื่นชอบการกิน โดยเฉพาะ เนื้อย่างบาร์บิคิว "ชูฮาสคุ" และรักการเต้น โดยเฉพาะจังหวะ "แซมบ้า" ...ปาร์ตี้ ดนตรี ท่องเที่ยว จึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มีงานรื่นเริงระดับประเทศที่ยืนยันเรื่องความหลงไหลในปาร์ตี้และดนตรี ก็คือ งาน Countdown เข้าสู่ปีใหม่ และ งานเทศกาล  "คาร์นิวัล" ที่ทั้งสองเทศกาลนี้ถือเป็นงานรื่นเริงประจำปีอันอลังกาล งาน "คาร์นิวัล" มีในช่วงต้นเดืิอน มีนาคม ของทุกปี จริงๆแล้วเป็นเทศกาลที่เกี่ยวโยงกับพิธีทางศาสนาด้วยนะ เพราะจะมีขึ้นก่อนวันถือศีลอดของชาวคริสต์ 4 วัน (การถือศิลอดจะใช้เวลา 40 วัน ของคาทอลิคจะอดเนื้อ ส่วนโปรเตสแตนต์จะอดเป็นมื้อๆไป..แล้วแต่) สมัยก่อนอาจเรียกว่างานฉลองอำลาความสุขสบายในการบริโภคก็ว่าได้ แต่สมัยนี้ดูไม่ออกว่ามันจะเกี่ยวกับพิธีทางศาสนาตรงไหน เพราะเห็นปลดปล่อยกันแบบลืมโลกซะขนาดนั้น ช่วงคาร์นิวัลจะเป็นช่วงวันหยุดยาวประจำปีที่ทุกคนรอคอยไม่แพ้ช่วงคริสต์มาส จะได้หยุดกันทั้งประเทศเพื่อฉลองงานคาร์นิวัลกันแบบ 5 คืนติด บางคนก็ลาต่อยาวไปอีกประมาณ 2 สัปดาห์ เรียกว่าปิดประเทศเพื่อรื่นเริง...ว่างั้น! ถ้าเป็นตามเมืองใหญ่ๆอย่าง เซา เปาโล และ ริโอ ดิ จาเนโร เค้าจะเตรียมงานกันเป็นปี นักเต้นเอย ครูสอนเต้นเอย ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย และสาวประเภทสอง จะซ้อมเต้นและฟิตหุ่น เสริมซิลิโคนกันแต่เนิ่นๆ(พิมพ์ไม่ผิดนะ ^^) เพื่อเตรียมประชันความสวยโดดเด้ง ความเฟริ์ม ความพริ้ว กันสุดฤทธิ์สุดเดช สถานที่จัดงานก็มีทั้งตามถนนหนทางและใน Stadium ที่เตรียมไว้โดยเฉพาะสำหรับจัดประกวดแบบเป็นทางการหน่อย ถึงเวลาพวกโรงเรียนสอนเต้นแต่ละโรงเรียนก็จะส่งขบวนพาเหรดเข้าประกวดประชัน มีทั้งรถขบวนตกแต่งอลังการ สาวๆนำขบวนแต่งหน้าจัด แต่งชุดเลิศหรูฟู่ฟ่าเน้นโชว์เนื้อหนังมังสา ยิ่งโชว์หุ่นได้มากเท่าไรยิ่งสวยเริ่ดถูกใจกรรมการและผู้เข้าชม สีสันของชุดก็ต้องสวยจัดบาดใจประดับประดาด้วยบรรดาขนนกและประกายเพชรวิบวับแวววาวแพรวพราวไปหมด เรียกว่าเห็นแล้วต้องให้ อึ้ง ทึ่ง เสียวกันไปตามๆ ถึงวันงาน ผู้คนก็ กิน เต้น ดื่ม กันอย่างหลุดโลก ประกอบกับเพลงจังหวะแซมบ้าและท่าเต้นเซ็กซี่แบบแซมบ้า เห็นแล้วอยากจะบ้า!! พระเจ้า ถ้าแม่มาเห็นคงหัวใจวาย!! แม้ว่าจะยังไม่เคยเห็นของจริงแต่บอกตามตรง แค่เห็นในทีวีก็อึ้ง ทึ่ง แล้วววว!!

 

 

ส่วนนักเต้นคนไหนที่ประกวดชนะก็จะได้รับตำแหน่งเป็น ราชินีงานคาร์นิวัลในปีนั้นๆ หรือ Carnival Queen ซึ่งก็ได้แก่ คนที่เต้นสวยที่สุด บวกกับรูปร่างดีที่สุด และได้คะแนนนิยมมากสุดนั่นเอง โดยส่วนใหญ่คนที่คว้าตำแหน่งนี้ไปก็มักจะเป็น สาวผิวสี ผมหยิกๆ รูปร่างสมส่วน เต้นพริ้วไหว หุ่นดีเซ็กซี่สุดๆไปเลยยนั่นเอง ที่เคยได้ยินว่า คนบราซิล ได้ยินเสียงเพลงไม่ได้ ได้ยินแล้วต้องเต้นไม่งั้นคั่นเนื้อคั่นตัวนั้นก็คงจะเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะเพราะมันคือวัฒนธรรมอย่างหนึ่งของเค้าเลย

 

 

 

การได้ท่องเที่ยว 

 

พวกเค้าก็รักเป็นชีวิตจิตใจ วันหยุดทีไร ไม่ว่าหยุดสั้นหรือยาว ถนนแต่ละเส้น การจราจรก็ติดขัดไม่แพ้ช่วงสงกรานต์บ้านเรา โดยเฉพาะเส้นทางไปเมือง ริโอ ดิ จาเนโร เมืองแห่งเกาะสวาทหาดสวรรค์^.^เพราะการเดินทางต้องไปโดยรถยนต์ ไม่ก็เครื่องบินเท่านั้น ทั้งสองเส้นทางเลยแน่นขนัดเป็นประจำ แถมห้าง ร้าน บริษัทต่างๆก็ปิดหมด ไม่มีใครยอมทำงานกันเลยในวันหยุด ขนาดพวกแผนก Customer Service ที่ควรจะเปิด 24x7 ก็ยังปิด เอากะเค้าสิ ~_~ แต่สำหรับคนมีสตังค์หน่อย มักจะไม่ค่อยท่องเที่ยวในบราซิล เพราะค่าใช้จ่ายที่นี่เทียบเท่ากับการเดินทางไปอเมริกา หรือ ยุโรป เลยทีเดียว แถมรถไม่ติด คนไม่เยอะ สบายกว่า บินแค่ 8-10 ชั่วโมงก็ได้ไปไมอามี่หรือไม่ก็นิวยอร์ก ช้อปปิ้งจนหนำใจได้อย่างสบายๆแล้ว คนกลุ่มนี้จึงไม่ค่อยยอมเสียตังค์ให้กับความคับคั่งแออัดในช่วงวันหยุดยาวๆในบราซิลกันซักเท่าไร

ฟุตบอล 

 

 

 

เคยสงสัยว่าทำไมคนบราซิลถึงเล่นฟุตบอลเก่ง เค้าฝึกกันยังไงเหรอหรือว่ามันเป็นพรสวรรค์ที่มีมาตั้งแต่เกิด เพิ่งมาได้คำตอบเมื่อไม่นานนี้ว่า จะไม่ให้เก่งกันได้ไง ก็กีฬาฟุตบอลที่นี่มีแข่งกันทุกวัน!! โดยที่ทีมฟุตบอลแต่ละทีมของที่นี่จะมี Football Club ดูแลรับผิดชอบ ซึ่งก็ปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ Football Club ของบราซิลมีทั้งหมดประมาณ 400 กว่าคลับทั่วประเทศ โดยประเทศบราซิลนั้นถูกแบ่งพื้นที่ออกเป็น States(รัฐ) มีทั้งหมด 26 States แต่ละ State ประกอบไปด้วย Cities แต่ละ City จะมี Footbal Clubs และแต่ละ Football Club จะต้องมี Football Team แต่ละ Football Team จะถูกส่งมาแข่งกันใน Football Leaque ต่างๆ แต่ละ Football Leaque จะต้องมี Champion และในแต่ละ Champion ก็จะต้องผ่านการแข่งขันมานับไม่ถ้วน ทั้งใน Leaque ระหว่าง Club, ระหว่าง City, ระหว่าง State ฝีเท้าดีๆก็เป็นทีมชาติไปแข่ง Leaque ระหว่างประเทศ, ระหว่างทวีป จนไปถึง Leaque ระดับโลก อย่าง World Cup หรือไม่ก็ไปค้าแข้งอยู่ทีมดังๆในยุโรปโน้น เฮ้อ...คราวนี้พอเข้าใจรึยังว่า..ไม่มีพรสวรรค์ใดได้มาแบบฟรีๆโดยไม่ฝึกฝน ส่วนนักฟุตบอลเก่งๆนั้น เข้ามาแข่งในฟุตบอลโลกได้ยังไงน่ะเหรอ เช่น โรนัลโด้, โรยัลดินโญ่, กาก้า, คาฟู และอีกมากมาย ..ก็มาจากการเป็นดาวเด่นของฟุตบอลของคลับต่างๆ เช่น โรนัลโด้ เคยเป็นดาวเด่นในฟุตบอลคลับ 'Corinthians' ก่อนที่จะอ้วนและมีอาการเจ็บ(เข่ามั้ง)จนเล่นไม่ไหว ต้องอำลาเวทีไปเลี้ยงลูกแทน แต่เพราะสถิติการเตะบอลของโรนัลโด้ที่ทำไว้ ถือเป็น The Legend(ตำนาน) ด้วยการเป็นนักบอลที่มีสถิติยิงประตูสูงที่สุดในโลก เป็นนักเตะยอดเยี่ยมของฟีฟ่า 3 สมัย แถมทำให้บราซิลเป็นแชมป์บอลโลกอีกถึง 2 สมัยใน 5 อีกด้วย การอำลาวงการบอลของโรนัลโด้เลยสร้างความเศร้าสลดให้กับแฟนบอลอย่างมาก คนรักเค้าทั้งประเทศ นัดที่มีเค้าลงแข่งกองเชียร์แน่นเต็มสนามทุกที ใครเก่งใครก็เกิด ถึงเวลาบอลโลกที ก็มีการคัดตัว ลองนึกดูสิว่า 400 กว่าคลับจะมีซักกี่ร้อยกี่พันดาวเด่นมาให้คัดตัว นี่ขนาดยังไม่รวมนักกีฬาทีมชาติชื่อดังๆอีกหลายคนที่ไปค้าแข้งเล่นให้ทีมดังๆในยุโรป ซึ่งจะกลับมาลงแข่งใน Leaque ระดับชาติหรือระดับโลกอีกต่างหากนะ!!! นี่แหละสาเหตุที่ทำไมคนถึงคลั่งใคล้ฟุตบอลเอามากๆ เพราะมันถือเป็นกีฬาที่ถูกให้ความสำคัญ เรียกว่า การแข่งบอลสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด แถมสไตล์การเชียร์บอลของคนที่นี่ยังออกแนวใส่อารมณ์อย่างบ้าคลั่ง ถ้าทีมที่ตัวเองเชียร์ชนะละก็ ตะโกน โห่ร้อง และร้องไห้กันระงมเลย การตีกันในสนามบอลถือเป็นเรื่องปกติมาก โดยเฉพาะในแมทช์ใหญ่ๆ อย่าง Campeonato Brasileiro หรือ Champion of Brazil ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นทีมที่เก่งและเป็นที่นิยมมากๆเข้ารอบ แล้วมาฟาดแข้งแข่งกัน ผู้คนจะแห่ซื้อตั๋วกันจนหมดเกลี้ยง แล้วเตรียมตัวเข้าไปเชียร์กันสนามจนแน่นเอี๊ยด ไม่เว้นแม่แต่สาวท้องโต หรือ แม่ลูกอ่อนที่หอบหิ้วลูกน้อยเข้าไปตะโกนเชียร์ด้วย คนที่เชียร์ที่บ้านไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็รีบกลับบ้านไปรอชมการแข่งบอล ทั้งลูกเล็ก เด็กแดง และเมื่อใครได้แชมป์แล้วจะมีการจุดประทัดดังลั่นบ้านลั่นเมือง ฉลองฮีโร่ประจำใจ เรียกว่าปิดประเทศเฉลิมฉลองแชมป์กันไปเลย เฮ้อ...เห็นแล้วเพลีย!! เค้ารักฟุตบอลกันเป็นชีวิตจิตใจจริงๆ การเป็นนักกีฬาฟุตบอลเป็นความใฝ่ฝันของเด็กหลายๆคน และนักฟุตบอลคือ 'ฮีโร่' สำหรับคนบราซิล ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่ทำไมถึงเวลาแข่งบอลโลก คนบราซิลแทบจะหยุดหายใจเวลาที่เชียร์ทีมบราซิล

ขอเพิ่มเติมอีกเรื่อง คือ เรื่องอารมณ์ คนบราซิล

 

 

 

ไม่ว่ารัก โลภ โกรธ หลง.... คนที่นี่ไม่มีวัฒนธรรมการเก็บอาการหรืออดทนอดกลั้น วัฒนธรรมของพวกเค้าคือการได้แสดงออกอย่างเปิดเผย ดังนั้น ถ้าเอาที่เล่ามาทั้งหมด คือ การรักการดื่ม การเต้น การท่องเที่ยว รักความสวยงามในรูปร่างหน้าตา และคลั่งใคล้กีฬาฟุตบอล มาบวกเข้ากับวัฒนธรรมการแสดงออกทางอารมณ์ คำพูด และความรู้สึกแล้ว ก็คงพอเดาได้ว่า พวกเค้าจะอาร์ตตัวพ่อตัวแม่กันขนาดไหน!! ไม่แปลกเลยถ้าบางครั้งได้เห็นอาการขึ้นเสียง ตะโกนโวกเวกโวยวาย อาการใส่อารมณ์โมโหแบบสุดๆ หรืออาการร้องไห้แบบคลุ้มคลั่ง ในวาระและโอกาสต่างๆ หรือในเรื่องบางเรื่องที่อาจจะไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลยหรือเรียกว่า ดราม่าโอเว่อร์

 

 

พิมพ์มาซะยาว เพิ่งรู้ว่าเม้าท์บราซิลเลี่ยนนี่มันส์สุดๆ เอาเป็นว่าถ้าสมมติ วันดีคืนดีคุณได้มีโอกาสเจอบราซิลเลี่ยน ก็ให้ลองถามเรื่องใดเรื่องหนึ่งใน 3 สิ่งที่เล่ามานี้ดู รับรองว่าได้เป็นการเปิดฉากคุยที่หนุกหนานแน่นอน  อ้อ...อย่าลืมเตรียมตัวรับมือกับอารมณ์สุดโต่งของพวกเค้าไว้ให้พร้อมด้วยล่ะ .....นี่ไม่ใช่คำบอกเล่านะ แต่มันเป็นคำเตือน!! >.<' 

 

ซ้ำขออภัยค่ะ

 

รูปประกอบ  :  google