....กาลครั้งหนึ่งของชีวิตเคยเจ็บช้ำ...เจ็บเพราะเราเองไม่ได้เจ็บเพราะใครหรอก...เราทำตัวเราเองทั้งนั้น....ไม่มีใครมาทำไรเราหรอกบอกกับตัวเองทุกครั้งว่า...ไม่เป้นไรพรุ่งนี้ก้อเช้าแล้ว...เดี๋ยวมันก้อดีเอง...บอกกับตัวเองมาทุกครั้งที่รู้สึกไม่สบายใจ...ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย...วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ต้องบอกกับตัวเอง

 

 

 

 

....บางครั้งก้อเคยคิดน่ะว่าอะไรๆ...มันน่าจะดีขึ้นบ้างถ้าเราลืมมันไปซะบ้าง...แล้วเราจะลืมมันยังไง...ได้แต่เฝ้าถามหาคนรู้...หาเท่าไหร่ก้อไม่เจอไม่พบคนที่รู้จริง...หรือรู้ว่าต้องทำยังไง...ได้ทนอยู่มันแบบนี้แหล่ะ...อยู่แบบชีวิตที่ไม่มีค่าอะไรเลย...เหนื่อยมากๆ...เหนื่อยอย่างบอกอะไรใครไม่ได้...เพราะเขาหรือใครก้อคงไม่มีใครรู้ความรูสึกที่ทรมานของเรา...เราเป็นอะไรทำไมต้องรู้สึกอะไรก้อไม่รู้

 

 

 

 

....เหมือนเรากำลังตามหาความรัก...รักที่ไม่มีวันเจอ...ไม่มีวันแม้แต่จะคิด...บ่อยครั้งมีอะไรทำให้เราเครียด...อยากคุยกับใครสักคนหนึ่ง...ใครสักคนจริงๆที่จะเข้ามาทำให้ดีขึ้น...มันไม่มีเลยหรอ...มีแต่ทำให้เราเจ็บ...หรือเพราะเราทำตัวเอง...หรือเพราะเราไม่เข้าใจในความรัก...หรือเพราะความรักคือความเจ็บปวด...ที่มีก้อเจ็บไม่มีก้อเจ็บ...แล้วมันมี...หรือไม่มีที่เจ็บกว่ากัน?

 

 

 

 

ในครั้งหนึ่งของชีวิตเคยต้องการให้ใครเขาเข้ามารู้จัก.....

ในครั้งหนึ่งของชีวิตต้องการตามหาความรัก

ในครั้งหนึ่งในชีวิตต้องการคนเอาใจใส่

ในครั้งหนึ่งของการเดินทางต้องการมีคนร่วมทางไปทุกที่

ในครั้งหนึ่งของชีวิตต้องการก้าวเดินในทางมีที่มีทุกอย่าง

 

 

 

 

และในครั้งหนึ่งก้อเจ็บ...ลำพัง

และในครั้งหนึ่งก้อร้องไห้...ลำพัง

และในครั้งหนึ่งก้อยิ้ม...ลำพัง

 

 

และในทุกครั้ง...มีตัวเองเป็นเพื่อนมาตลอด

และในทุกครั้ง...มีตัวเองปลอบใจ

และในทุกครั้ง...มีตัวเองร่วมเดินทางตลอด

 

 

 

 

และในที่สุด...และสุดท้ายก้อจะมีเราและตัวเรา...ที่เข้าใจเราตลอดมา

และในที่สุด...ผมก้อมีคนรัก...คือตัวผมเอง

 

..................................................................................................