ใบไม้ชรา หน้าทางเข้าอุทยานใจ

ใบไม้ชรา หน้าทางเข้าอุทยานใจ

ฉันยืนอยู่หน้าทางเข้าอุทยานใจ
ใต้ร่มเงาของต้นไม้สูงอายุ
ที่ใบหนึ่งร่วงลงมาอย่างแผ่วเบา
ราวกับกำลังเล่าอดีตอันอ่อนโยนให้ลมฟัง

ใบไม้ชรานั้น…
เหี่ยวย่นเหมือนความทรงจำของใครบางคน
แต่ยังคงสีทองอุ่นรำไร
ราวกับหลงเหลือประกายแห่งรักครั้งเก่า
ที่ไม่ยอมมอดสลายไปตามฤดูกาล

ฉันก้มลงมองมัน
ในเงียบงันที่เหมือนเสียงหัวใจตนเอง
เสียงที่ไม่เคยดัง…
แต่แทรกซึมเข้าในทุกถ้อยคำ
ที่ฉันไม่เคยพูดออกไป

เมื่อฉันเดินลึกเข้าไปในอุทยาน
แสงแดดยามสายไหลรินผ่านยอดไม้
เหมือนเธอเคยส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน
ในวันที่โลกทั้งใบยังไม่เหนื่อยล้าเท่านี้

ทุกก้าวของฉัน
เหมือนเดินผ่านบทกวีที่ฉันไม่เคยเขียน
แต่ใบไม้ชราที่ทางเข้า
เขียนไว้ให้หมดแล้ว
ทั้งความอ่อนแอ ความหวัง
และคำสารภาพบางอย่างที่ฉันทิ้งไว้บนริมทาง
ในวัยที่ยังไม่รู้จักคำว่าพรากจาก

ฉันเงยหน้ามองฟ้า
เมฆบางก้อนเคลื่อนช้า
เหมือนเวลาที่ตั้งใจปล่อยฉันให้คิดถึงเธออย่างสงบงาม
ไม่รุนแรง ไม่เจ็บปวด
แต่ลึก…
ลึกพอที่จะรู้ว่าใจคน เราไม่เคยผ่านฤดูกาลไปลำพัง

ใบไม้ชราแผ่นนั้น
ถูกลมพัดหมุนขึ้นอีกครั้ง
เหมือนกำลังโบกมือลา
หรืออาจจะทักทายฉันในเวลาเดียวกัน
ฉันไม่รู้

แต่ฉันรู้เพียงว่า—
ทุกการร่วงหล่นของมัน
คือการเตือนให้ฉันหันกลับมามองหัวใจตนเอง
ที่บางครั้งก็แก่ชรา
เพราะภาระของความคิดถึง
ที่ไม่เคยกล้าพูดออกมาตรง ๆ

และเมื่อฉันเดินออกจากอุทยาน
ฉันหันไปมองทางเข้าเป็นครั้งสุดท้าย
เห็นใบไม้ชราแผ่นนั้น
นิ่งอยู่บนพื้น
เหมือนยิ้มอ่อนโยนให้ฉัน

ฉันยิ้มตอบ…
เพราะรู้แล้วว่า บางความงาม
ไม่จำเป็นต้องเป็นของวันนี้
เพียงแค่ยังอยู่ในใจ
แม้จะเก่าแก่
แม้จะร่วงโรย
ก็ยังเป็น "ประตู"
ที่พาฉันกลับไปหาตัวเอง
เสมอ.