เด็กชายผู้ลุกขึ้นจากรถเข็น…แม้ในวันที่เขาจากไปแล้ว

วันนี้ผมมีเรื่องราวที่ทั้งอบอุ่น ทั้งกินใจ และทั้งทรงพลังมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องของ “แมทธิว สแตนฟอร์ด โรบินสัน” เด็กชายชาวอเมริกันผู้เกิดมาพร้อมความพิการ แต่กลับใช้ชีวิตอย่างมีความสุขถึง 10 ปี และทิ้งไว้ซึ่ง “สัญลักษณ์แห่งอิสรภาพ” ที่ใครเห็นก็ต้องน้ำตาซึม

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่เมืองซอลต์เลกซิตี รัฐยูทาห์ แมทธิวเกิดในปี 1990 พร้อมกับภาวะขาดออกซิเจนตอนคลอด หมอบอกกับพ่อแม่ว่า เขาอาจอยู่ได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง เพราะเขาตาบอด และเป็นอัมพาตบางส่วน

แต่แมทธิวกลับ “ท้าทายโชคชะตา” เขาอยู่มาได้ถึง 10 ปี และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้

เขาอาจจะเดินไม่ได้ แต่เขาหัวเราะได้ ร้องเพลงได้ และ “รักได้” อย่างเต็มหัวใจ

จนกระทั่งวันหนึ่ง…แมทธิวจากไปอย่างสงบ พ่อของเขาตัดสินใจสร้าง “หลุมศพที่ไม่เหมือนใคร” เพื่อเป็น “สัญลักษณ์แห่งความหวังและการปลดปล่อย”

ที่สุสานซอลต์เลกซิตี มีรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ตั้งอยู่เหนือหลุมศพของแมทธิว รูปปั้นนั้นแสดงภาพ “แมทธิวกำลังลุกขึ้นจากรถเข็นที่ว่างเปล่า” แล้ว “เอื้อมมือขึ้นสู่ท้องฟ้า” อย่างเต็มที่

มันไม่ใช่แค่รูปปั้นธรรมดา แต่มันคือ “ภาพแห่งอิสรภาพที่สมบูรณ์แบบ”

มันสื่อว่า…เมื่อวิญญาณของแมทธิวไปสู่สวรรค์ เขาได้หลุดพ้นจากความทุกข์ทางกายทั้งหมด และสามารถ “เดิน” ได้อย่างที่ใจปรารถนา

พ่อของเขาเคยพูดไว้ว่า “ผมไม่อยากให้หลุมศพของลูกเป็นที่แห่งความเศร้า แต่เป็นที่ที่ใครเห็นแล้วจะรู้ว่า…ความรักและความหวังยังมีอยู่เสมอ”

ผมว่าเรื่องนี้ให้ข้อคิดหลายอย่างเลยครับ หนึ่งคือ…ชีวิตไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบถึงจะมีความสุข สองคือ…ความรักของครอบครัวคือพลังที่เปลี่ยนทุกอย่างได้ สามคือ…แม้ร่างกายจะจำกัด แต่จิตใจของเราสามารถบินได้ไกลกว่าที่คิด

สุดท้ายนี้…ขอให้รูปปั้นของแมทธิว เป็นแรงบันดาลใจให้ทุกคนที่กำลังท้อแท้ ว่า “เราทุกคนมีสิทธิ์ลุกขึ้นจากรถเข็นของตัวเอง” ไม่ว่าจะเป็นรถเข็นของร่างกาย หรือรถเข็นของความคิด

ไว้เจอกันใหม่กระทู้หน้าครับ