บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 16 บทส่งท้าย

มัชฌาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืดสลัวของห้องพัก เสียงเรื่องปรับอากาศยังคงทำงานเบา ๆ ผสมกับแสงไฟวาบวับจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ ทั้งห้องมีเพียงแสงสีฟ้าเย็นเฉียบกระพริบสะท้อนผนัง

บนหน้าจอ…ผู้ประกาศข่าวหญิงกำลังอ่านรายงานด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

“มีรายงานการหายตัวไปของนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งอย่างไร้ร่องรอย เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ตำรวจยังไม่สามารถหาตัวพบ…”

เสียงนั้นดังเข้าหู แต่สมองของมัชฌากลับพร่าเลือน ราวกับถูกกดทับด้วยม่านหมอกหนา เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุด—
ใช่แล้ว…เมื่อคืนเธอไปหาพลบ ที่โรงแรม ตั้งใจจะถามความจริงเกี่ยวกับบันทึกของอุษา ประโยคสุดท้ายที่ยังติดอยู่ในใจคือ…“ฉันรู้วิธีช่วยพี่พลบแล้ว”

เธอจำได้แค่เพียงเสี้ยววินาทีสุดท้ายก่อนทุกอย่างดับไป…ภาพของพลบ น้ำตาและเสียงกระซิบอันแผ่วเบาของเขา ทั้งหมดคล้ายซ้อนทับเข้ามาในหัวจนหนักอึ้ง

หัวใจมัชฌาเต้นแรงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กวางอยู่บนหัวเตียง
กระดาษสีขาวหม่น ตัวอักษรเขียนด้วยลายมือที่เธอจำได้ดี

“ขอโทษสำหรับทุกอย่าง  ยามินทร์ได้ไขทั้งสองประตูแล้ว
อย่าตามหาเขา…แม้ในความฝัน ถ้าไม่อยากกลับไปที่เดิม
                                                                                   – พลบ”

มัชฌาถือแผ่นกระดาษนั้นไว้ในมือ มือเธอสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในคราวเดียว ทั้งความสงสัย ความโกรธ ความเจ็บปวด และความว่างเปล่าที่กลืนกินลึกเข้าไปในอก

เธอหันไปมองโทรทัศน์อีกครั้ง ภาพข่าวยังคงฉายอยู่เหมือนเดิม เสียงผู้ประกาศยังคงรายงานด้วยโทนเรียบเสมอ
แต่สำหรับมัชฌา—เสียงนั้นกลับฟังดูห่างไกลเหมือนมาจากอีกโลก

ดวงตาของเธอพร่ามัว น้ำตาไม่ไหลออกมา แต่ในใจกลับเงียบงันอย่างน่ากลัว

โลกภายนอกยังดำเนินไปตามปกติ แต่สำหรับมัชฌา… ทุกอย่างหยุดนิ่ง

“ทุกอย่าง…จบแล้วจริงหรือ?" เธอถามตัวเองเบาๆ ในใจ

และในใจลึกที่สุด…เธอรู้
เรื่องราวยังไม่จบ ประตูของเธอถูกไขแล้ว… แต่ใครจะช่วยคนที่ยังติดอยู่ล่ะ?

เธอพิงหัวเตียง มองไปยังหน้าจอทีวี มือที่ยังคงถือโน้ตแน่น แต่ใจสั่นระริก ราวกับสัมผัสได้ถึงผู้คนที่ยังคงรอคอยการปลดปล่อยจากประตูสีดำ