เข็มทิศสู่ยุคกรรมใหม่: การวิเคราะห์คุณูปการของพุทธศาสนาในยุคต้นต่อการแข่งขันด้าน AI (ai generated)

บทสรุปสำหรับผู้บริหาร: เข็มทิศสู่ยุคกรรมใหม่

การแข่งขันเพื่อครองความเป็นเจ้าแห่งปัญญาประดิษฐ์ (AI) ในปัจจุบัน ซึ่งมีลักษณะเด่นคือความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างรวดเร็วและการแสวงหาประสิทธิภาพและผลกำไร ได้แซงหน้าโครงสร้างการกำกับดูแลที่มีอยู่และก่อให้เกิดวิกฤตทางจริยธรรมและสังคมมากมาย รายงานฉบับนี้เสนอว่าความท้าทายเหล่านี้ ตั้งแต่การลำเอียงของอัลกอริทึมและปัญหา "กล่องดำ" ไปจนถึงการสูญเสียงานในวงกว้างและการกัดเซาะความเป็นมนุษย์ ไม่ใช่เพียงแค่ปัญหาทางเทคนิคหรือทางการเมืองเท่านั้น การวิเคราะห์อย่างลึกซึ้งโดยอาศัยหลักการของพุทธศาสนาในยุคต้น เผยให้เห็นว่าปัญหาเหล่านี้เป็นผลมาจากสภาวะทุกข์ของมนุษย์อย่างแท้จริง

จากหลักปรัชญาพื้นฐานของพุทธศาสนา รายงานฉบับนี้วินิจฉัยวิกฤต AI ว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของ ทุกข์ ส่วนรวม ที่มีรากฐานมาจากกิเลสสามประการ: โลภะ โทสะ และโมหะ [1, 2] การแข่งขันด้าน AI เป็นการแสดงออกที่ทันสมัยของ ตัณหา (ความอยาก) [3, 4] ซึ่งความปรารถนาในความพึงพอใจที่ได้มาโดยง่ายและอำนาจควบคุมโดยสิ้นเชิง ได้ขยายความไม่เท่าเทียมกันในสังคมที่มีอยู่และก่อให้เกิดอันตราย หลักคำสอนหลักของ อนัตตา (อนัตตา), กรรม, และปฏิจจสมุปบาท เปิดเผยว่ามายาคติของตัวตนที่ตายตัวและแยกขาดจากกัน รวมถึงระบบที่สร้างขึ้นจากมายาคตินั้น คือต้นตอของความวุ่นวายนี้

รายงานนี้เสนอว่าอริยสัจ 8 ประการเป็นกรอบการทำงานแบบองค์รวมและไม่ยึดติดกับทวิลักษณ์ เพื่อปรับทิศทางของ AI แทนที่จะเป็นเส้นทางเชิงเส้นของความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี พุทธศาสนาเสนอการปฏิบัติแบบวงจรและบูรณาการของปัญญา ศีลธรรม และสมาธิ รายงานนี้ให้รายละเอียดว่า ปณิธานของพระโพธิสัตว์ และแนวคิดของ "ปัญญาในฐานะความเมตตา" สามารถนำมาใช้เป็นภารกิจใหม่ที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อประโยชน์ของผู้อื่นสำหรับนักพัฒนาและนักวิจัย AI โดยชี้นำการพัฒนา AI ให้ก้าวข้ามเพียงแค่ประโยชน์ใช้สอยไปสู่จุดประสงค์ที่สูงกว่าในการบรรเทาความทุกข์ นอกจากนี้ รายงานยังแสดงให้เห็นว่าหลักการของอริยสัจ 8 ประการสามารถชี้นำการพัฒนา AI ที่มีจริยธรรมได้อย่างไร โดยส่งเสริมการไม่ทำอันตราย การปฏิบัติด้านเศรษฐกิจที่เป็นธรรม และการสื่อสารที่ตรงไปตรงมา สุดท้ายนี้ รายงานอธิบายว่าการฝึกฝนสติสามารถช่วยให้ทั้งผู้สร้างและผู้ใช้มีความระมัดระวังที่จำเป็นในการรับมือกับเศรษฐกิจที่เน้นการดึงดูดความสนใจ และป้องกันการกัดเซาะความเป็นมนุษย์

รายงานสรุปด้วยคำแนะนำที่เป็นรูปธรรมและปฏิบัติได้จริงสำหรับการปรับทิศทางใหม่โดยรวม โดยสนับสนุนการบูรณาการหลักการทางจริยธรรมและปรัชญาเข้ากับวงจรชีวิตของ AI ทั้งหมด การมุ่งสู่ "ระบบนิเวศทางจริยธรรม" แทนที่จะเป็นกรอบการทำงานแบบผูกขาด และความมุ่งมั่นส่วนบุคคลในการฝึกฝนตนเองเพื่อเป็นรากฐานของการเปลี่ยนแปลงโดยรวม

1. การแข่งขันด้าน AI: เวทีใหม่สำหรับสภาวะทุกข์ของมนุษย์

1.1. การแข่งขัน AI: ชายแดนใหม่ของความทะเยอทะยานของมนุษย์

อุตสาหกรรม AI ในปัจจุบันถูกนิยามด้วยการเร่งความเร็วของเทคโนโลยีที่ก้าวร้าวและรวดเร็ว ซึ่งได้แซงหน้าการกำกับดูแลและโครงสร้างกฎระเบียบที่มีอยู่ [5] แรงขับเคลื่อนหลักคือการแสวงหาความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและการครองตลาด ซึ่งมักจะดำเนินการโดยไม่มีการมองการณ์ไกลทางจริยธรรมที่เพียงพอ [5] สภาพแวดล้อมการแข่งขันนี้ได้นำเสนอสิ่งที่ปัจจุบันได้รับการยอมรับว่าเป็น "ความเสี่ยงเชิงระบบ" ซึ่งไม่ใช่ปัญหาทางเทคนิคย่อย ๆ อีกต่อไป แต่เป็นสิ่งจำเป็นเชิงกลยุทธ์ที่ต้องจัดการ [5]

"การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 4" ที่ขับเคลื่อนโดย AI ได้รับการนำเสนอโดยผู้สนับสนุนว่าเป็นเส้นทางสู่โลกในอุดมคติแห่งอนาคตที่ "ความพึงพอใจที่เกือบจะง่ายดายและทางเลือกที่ไม่ยุ่งยาก" [6] อย่างไรก็ตาม เรื่องราวที่มองโลกในแง่ดีทางเทคโนโลยีนี้กำลังเผชิญกับความกังขาที่เพิ่มขึ้น ความเสี่ยงที่เกิดจาก AI ไม่ใช่เรื่องไกลตัวหรือเป็นเพียงทฤษฎีอีกต่อไป กำลังกลายเป็นความจริงที่สัมผัสได้ในอีกไม่กี่ทศวรรษ ไม่ใช่ในอีกหลายศตวรรษ และถูกถักทอเข้ากับเนื้อแท้ในชีวิตของเรา [6]

1.2. สภาวะทุกข์ทางจริยธรรมและสังคม: รายการความท้าทายของ AI

การแข่งขันด้าน AI ได้นำเสนอชุดของความท้าทายทางจริยธรรมและสังคมที่ซับซ้อน ซึ่งเป็นผลโดยตรงจากการเร่งความเร็วอย่างไม่หยุดยั้งและแรงจูงใจที่มุ่งเน้นผลกำไร

• การลำเอียงของอัลกอริทึม ความทึบ และปัญหา "กล่องดำ": ระบบ AI มีแนวโน้มที่จะรับช่วงและขยายการลำเอียงที่มีอยู่ในข้อมูลการฝึกฝน [7, 8] ซึ่งอาจนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เลือกปฏิบัติในแอปพลิเคชันที่ละเอียดอ่อน เช่น การจ้างงาน การให้สินเชื่อ และการบังคับใช้กฎหมาย [5, 7, 9] ปัญหาหลักคือปัญหา "กล่องดำ" ซึ่งตรรกะการตัดสินใจของโมเดลการเรียนรู้เชิงลึกที่ซับซ้อนจำนวนมากเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจหรือตีความ [7, 8] ความทึบนี้บ่อนทำลายความโปร่งใสและความรับผิดชอบ ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่สำคัญสำหรับการสร้างความไว้วางใจของผู้ใช้และการใช้งานอย่างมีจริยธรรม [5, 7] ดังนั้น ความเชื่อง่ายๆ ว่า AI ไม่ลำเอียงจึงไม่ยั่งยืน เนื่องจากในการออกแบบและการทำงานของระบบใดๆ ก็ตามจะสะท้อนถึงค่านิยมและการลำเอียงของผู้สร้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม [8]
• ทุกข์ ทางเศรษฐกิจและสังคมของการทำอัตโนมัติและความไม่เท่าเทียมกัน: ผลกระทบทางเศรษฐกิจของ AI เป็นข้อกังวลที่สำคัญ รายงานจาก Goldman Sachs คาดการณ์ว่า AI สามารถแทนที่ตำแหน่งงานเต็มเวลาเทียบเท่ากับ 300 ล้านตำแหน่ง ในขณะที่การศึกษาอื่น ๆ แนะนำว่าพนักงานมากถึง 375 ล้านคน หรือ 14% ของแรงงานทั่วโลก อาจถูกแทนที่ภายในปี 2030 [10, 11, 12] ผลกระทบนี้มีความเด่นชัดเป็นพิเศษในหมู่พนักงานระดับเริ่มต้นและคนรุ่นใหม่ ทำให้เกิดความกังวลเกี่ยวกับความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่กว้างขึ้น และการกระจุกตัวของความมั่งคั่งและอำนาจในบริษัทเทคโนโลยีขนาดใหญ่ไม่กี่แห่ง [5, 11, 13] นอกจากนี้ ยังมีความเสี่ยงที่จะเกิด "การสูญเสียทักษะ" เนื่องจากพนักงานรุ่นใหม่อาจพึ่งพา AI มากเกินไปในการทำ "งานหนัก" โดยอาจพลาดโอกาสในการพัฒนาประสบการณ์พื้นฐานที่จำเป็นในการประเมินการตอบสนองของ AI [13] การเพิ่มขึ้นของ AI ในอุตสาหกรรมบริการที่สำคัญ เช่น การดูแลสุขภาพและการศึกษา ยังทำให้เกิดความกังวลเกี่ยวกับการสูญเสียความสัมพันธ์และความเห็นอกเห็นใจของมนุษย์ [11]
• อันตรายของระบบอัตโนมัติและการทหารของ AI: การพัฒนาระบบอาวุธอัตโนมัติที่สามารถเลือกและโจมตีเป้าหมายโดยมีการกำกับดูแลจากมนุษย์น้อยหรือไม่มีเลย ได้กระตุ้นให้เกิดการถกเถียงทางจริยธรรมอย่างลึกซึ้ง [7, 14] ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการทหารบางคนให้เหตุผลถึงความชอบธรรมทางศีลธรรม โดยอ้างถึงศักยภาพของ AI ในการกระทำอย่าง "มีมนุษยธรรม" มากขึ้นในสนามรบโดยปราศจากอารมณ์เช่นความกลัวหรือความฮิสทีเรีย [14] แต่ผู้ที่วิพากษ์วิจารณ์โต้แย้งว่าระบบเหล่านี้ไม่สามารถปฏิบัติตามกฎหมายการขัดกันทางอาวุธที่ซับซ้อนและต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ได้ [15] การถกเถียงนี้เน้นย้ำถึงคำถามพื้นฐานว่าใครต้องรับผิดชอบเมื่อระบบ AI ทำผิดพลาดหรือก่อให้เกิดอันตราย [7]
• "เศรษฐกิจดึงดูดความสนใจ" และการครอบงำจิตใจมนุษย์: ระบบแนะนำเนื้อหาและแชทบอทที่ขับเคลื่อนด้วย AI ได้รับการแสดงให้เห็นว่าสามารถชักจูงมุมมองทางการเมืองของผู้คนและเสริม "ฟองสบู่ทางความคิด" ซึ่งมีอิทธิพลต่อความคิดเห็นและทำให้เกิดการแบ่งขั้วที่ลึกขึ้น [7, 16] พลวัตนี้ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของ "เศรษฐกิจที่เน้นการดึงดูดความสนใจซึ่งถูกแทรกแซงด้วยระบบดิจิทัล" [6] ก่อให้เกิดภัยคุกคามที่สำคัญโดยทำให้ "เสรีภาพในการใส่ใจ" และ "เสรีภาพในการตั้งใจ" ของเราตกอยู่ในความเสี่ยง [6] เทคโนโลยีอัจฉริยะไม่เหมือนเครื่องมือในอดีตตรงที่มันไม่ใช่สื่อกลางเชิงรับสำหรับความต้องการของมนุษย์ แต่เป็น "ตัวขยายที่ใช้งานและสร้างสรรค์ของค่านิยมและความตั้งใจของมนุษย์" [6] ได้รับอำนาจในการ "หล่อหลอมว่าผู้บริโภคและพลเมืองจะกลายเป็นใคร" ผ่าน "ความอยากที่ได้รับการเสริมแรงด้วยอัลกอริทึม" และการจัดการสภาพแวดล้อมการเลือก [6]

1.3. การวิเคราะห์เชิงลึกของสภาวะทุกข์พื้นฐาน

วิกฤต AI ไม่ใช่ชุดของปัญหาที่แยกขาดจากกัน แต่เป็นผลลัพธ์ที่โดยตรงและคาดการณ์ได้จากค่านิยมและความตั้งใจของผู้สร้างและระบบที่พวกเขามีส่วนร่วมอยู่ แหล่งข้อมูลอธิบายว่าการแข่งขัน AI ถูกขับเคลื่อนโดย "ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่มุ่งแสวงหาผลประโยชน์" [17], "ผลประโยชน์ส่วนตนแบบทุนนิยม" [17], และการเน้นที่ "การแข่งขัน ความสะดวก ทางเลือก และการควบคุม" อย่างแพร่หลาย [6] จากมุมมองของพุทธศาสนา สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่พลังที่เป็นกลาง แต่เป็นการแสดงออกของ ตัณหา (ความอยาก) และกิเลสสามประการ—โลภะ โทสะ และโมหะ—ซึ่งถือเป็นสาเหตุรากเหง้าของสภาวะที่ไม่เป็นกุศลทั้งหมด [1, 2] หลักคำสอนเรื่องกรรม ซึ่งเข้าใจว่าเป็น "กระบวนการเชิงเหตุผลที่ย้อนกลับ" ซึ่งรูปแบบของความตั้งใจและการกระทำที่ยั่งยืนจะส่งผลลัพธ์ที่สอดคล้องกัน [18] อธิบายว่าทำไมการแข่งขันนี้จึงให้ผลลัพธ์เชิงลบดังกล่าว เทคโนโลยีเองกลายเป็น "ตัวกลางเชิงกรรม" ที่ขยายความตั้งใจที่ไม่เป็นกุศลของมนุษยชาติในระดับโลก [6]

นอกจากนี้ ปัญหา "กล่องดำ" ซึ่งตรรกะของ AI "ไม่สามารถตรวจสอบหรือเข้าใจได้" [8] เป็นภาพสะท้อนทางเทคโนโลยีของสภาวะทุกข์ของมนุษย์ในเรื่องความไม่รู้ (อวิชชา) [19, 20] เช่นเดียวกับจิตใจมนุษย์ที่หากไม่ได้รับการฝึกฝน ก็มีแนวโน้มที่จะ "สร้างแนวคิดที่เกินจริง" และมองเห็นความเป็นจริงที่บิดเบี้ยว [21] ระบบ AI ที่ได้รับการฝึกฝนด้วย "ข้อมูลที่ไม่มีระเบียบ" [16] และสะท้อนถึงการลำเอียงของผู้ออกแบบ ก็จะสร้างผลลัพธ์ที่ยากจะเข้าใจและอาจทำให้เข้าใจผิดได้ [21] ดังนั้น แนวทางที่ได้รับแรงบันดาลใจจากพุทธศาสนาจะไม่เพียงแค่แสวงหาการแก้ปัญหาทางเทคนิคในเรื่องความสามารถในการอธิบายเท่านั้น แต่ยังจะจัดการกับความไม่รู้พื้นฐานในตัวผู้สร้างที่เป็นมนุษย์ซึ่งกำลังสร้างและใช้งานระบบเหล่านี้ด้วย

มุมมองที่ครอบคลุมของวิกฤต AI จากมุมมองของพุทธศาสนาได้ปรับกรอบใหม่ให้เป็นรูปแบบของความทุกข์ (dukkha) แบบรวมและหลายมิติ กรอบการทำงานนี้ย้ายการสนทนาจากรายการตรวจสอบทางเทคนิคหรือจริยธรรมไปสู่การวินิจฉัยเชิงปรัชญาพื้นฐาน ดังที่แสดงในตารางด้านล่าง

ความท้าทายด้าน AI	ทุกข์ ที่สอดคล้องกัน	สาเหตุรากเหง้า (กิเลสสามประการ)
การลำเอียงของอัลกอริทึม & ความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ	สังขารทุกข์: ความไม่สบายใจและความไม่พอใจที่ละเอียดอ่อนและแพร่หลาย ซึ่งเกิดขึ้นจากลักษณะที่ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของการดำรงอยู่และระบบที่เสริมความไม่เท่าเทียมกัน	โมหะ: การลำเอียงที่ฝังอยู่ในข้อมูลการฝึกฝนและการขาดความตระหนักถึงผลกระทบที่ตามมา โลภะ: การแสวงหาผลกำไรและประสิทธิภาพโดยไม่คำนึงถึงความยุติธรรม
การสูญเสียงาน	ทุกข์-ทุกข์: ความทุกข์ทางกายและจิตใจที่เห็นได้ชัดจากการว่างงาน ความไม่มั่นคงทางการเงิน และการสูญเสียอาชีพที่มีความหมาย	โลภะ: การแสวงหาการลดต้นทุนและประสิทธิภาพเพียงอย่างเดียว
การกัดเซาะความเป็นมนุษย์ & เศรษฐกิจดึงดูดความสนใจ	สังขารทุกข์: ความทุกข์ที่ละเอียดอ่อนจากการติดอยู่ในวงจร "ความอยากที่ได้รับการเสริมแรงด้วยอัลกอริทึม" และความรู้สึกไม่สบายใจที่แพร่หลาย	โลภะ: แรงขับเคลื่อนในการครอบงำและสร้างรายได้จากความสนใจของมนุษย์ โมหะ: การไม่เข้าใจธรรมชาติที่แท้จริงของความสุขและสาเหตุของความทุกข์
อาวุธสงครามอัตโนมัติ & การทหารของ AI	ทุกข์-ทุกข์: ความทุกข์โดยตรงจากความรุนแรง การบาดเจ็บ และความตาย	โทสะ: ความปรารถนาที่จะครอบงำและกำจัดศัตรูโดยปราศจากความเสี่ยงของมนุษย์ โลภะ: การแสวงหาอำนาจและความเหนือกว่าทางการทหาร

2. จิตใจของพระพุทธเจ้า: รากฐานสำหรับความเจริญรุ่งเรือง

ส่วนนี้ให้ภาพรวมโดยละเอียดของหลักการสำคัญของพุทธศาสนาในยุคต้น ซึ่งทำหน้าที่เป็นกรอบทางปัญญาสำหรับการปรับทิศทางของ AI

2.1. อริยสัจ 4: พิมพ์เขียวเชิงปฏิบัติ

อริยสัจ 4 คือแก่นแท้ของคำสอนของพระพุทธเจ้า และนำเสนอมุมมองเชิงปฏิบัติมากกว่าเชิงลบต่อโลก [3] หลักธรรมเหล่านี้ให้พิมพ์เขียวสำหรับการทำความเข้าใจความทุกข์และเส้นทางสู่การดับทุกข์ [1, 3]

• อริยสัจข้อที่ 1: ทุกข์: สัจธรรมข้อนี้ยอมรับการมีอยู่ของ ทุกข์ ซึ่งมักแปลว่า "ความทุกข์", "ความเจ็บปวด" หรือ "ความไม่สบายใจ" แต่ที่ถูกต้องกว่านั้นคือ "ความไม่น่าพอใจ" [3, 22, 23] เป็นประสบการณ์สากลของมนุษย์ที่ครอบคลุมทุกอย่างตั้งแต่ความไม่สะดวกเล็กน้อยไปจนถึงการต่อสู้อย่างลึกซึ้งของความชรา ความเจ็บป่วย และความตาย [1, 3, 23] พุทธศาสนาจำแนกความทุกข์ออกเป็นสามมิติ:
• ทุกข์-ทุกข์: ความทุกข์ที่ชัดเจนของความเจ็บปวดทางกายและจิตใจ เช่น อาการเจ็บปวดจากความเจ็บป่วย ความเศร้าโศกจากการสูญเสีย และความทุกข์ทางจิตใจจากความวิตกกังวล [1, 22]
• วิปริณามทุกข์: ความทุกข์ที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลง มันเน้นย้ำถึงธรรมชาติที่ไม่เที่ยงของทุกสิ่ง แม้แต่ประสบการณ์ที่น่ารื่นรมย์ เมื่อจบลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็จะนำไปสู่ความรู้สึกผิดหวังและการสูญเสีย [1, 22]
• สังขารทุกข์: รูปแบบความทุกข์ที่ละเอียดอ่อนและแพร่หลายที่สุด เป็นความไม่น่าพอใจพื้นฐานของการดำรงอยู่ที่ขึ้นอยู่กับเงื่อนไข ซึ่งเกิดขึ้นจากธรรมชาติที่ไม่เที่ยงและขึ้นอยู่กับกันและกันของปรากฏการณ์ทั้งหมด เป็นความรู้สึกไม่สบายใจที่คงอยู่แม้ในขณะที่ความต้องการพื้นฐานได้รับการตอบสนองแล้ว [1, 20]
• อริยสัจข้อที่ 2: เหตุแห่งทุกข์: สัจธรรมข้อนี้อธิบายว่าความทุกข์เกิดจาก ตัณหา (ความอยากหรือความปรารถนา) และความไม่รู้ (อวิชชา) [1, 3, 4] ความอยากในความสุข สินค้าทางวัตถุ และความเป็นอมตะคือความกระหายที่ไม่สิ้นสุด ซึ่งสามารถนำมาซึ่งความทุกข์เท่านั้น [3] ในบริบทนี้ ความไม่รู้ไม่ใช่เพียงแค่การขาดความรู้ แต่เป็นการเข้าใจผิดอย่างแข็งขันต่อความเป็นจริง เช่น การเชื่อในความเที่ยงแท้ในที่ที่ไม่มีความเที่ยงแท้และมีตัวตนในที่ที่ไม่มีตัวตน [19] สิ่งเหล่านี้ร่วมกับความเกลียดชัง เป็น "กิเลสสามประการ" ซึ่งถือเป็นรากเหง้าของสภาวะที่ไม่เป็นกุศลทั้งหมด [1, 2]
• อริยสัจข้อที่ 4: อริยมรรคมีองค์ 8 ประการ: อริยสัจ 4 ประการจบลงด้วยเส้นทางเชิงปฏิบัติเพื่อเอาชนะความทุกข์ ซึ่งรู้จักกันในชื่ออริยสัจ 8 ประการ [3, 4] เส้นทางนี้ไม่ใช่ชุดของขั้นตอนเชิงเส้น แต่เป็นการปฏิบัติแบบองค์รวมและเชื่อมโยงถึงกันซึ่งต้องทำพร้อมกัน เนื่องจากความก้าวหน้าในด้านหนึ่งจะสนับสนุนความก้าวหน้าในด้านอื่น ๆ [24, 25] เส้นทางนี้แบ่งออกเป็นสามหมวดหมู่: ศีลธรรม (ศีล), สมาธิ (สมาธิ), และปัญญา (ปัญญา) [24, 26]

2.2. หลักคำสอนหลัก: เหนือกว่าตัวตน

นอกเหนือจากอริยสัจ 4 ประการแล้ว หลักคำสอนพื้นฐานหลายประการยังให้แบบจำลองทางจิตวิทยาและภววิทยาที่ลึกซึ้งซึ่งเป็นรากฐานของมุมมองของพุทธศาสนาต่อ AI

• หลักคำสอนของ อนัตตา (อนัตตา): แนวคิดหลักนี้ตั้งข้อสังเกตว่าไม่มีตัวตนหรือแก่นแท้ที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้และถาวรในปรากฏการณ์ใด ๆ [4, 27, 28] หลักคำสอนนี้เป็นการออกห่างจากประเพณีทางปรัชญาอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิงและทำหน้าที่เป็นกลยุทธ์โดยตรงเพื่อบรรลุการไม่ยึดติดโดยการตระหนักถึงความไม่เที่ยงของทุกสิ่ง [27] การแปล อนัตตา เป็น "การไม่มีตัวตน" เพียงอย่างเดียวไม่ถูกต้อง แต่เป็นการเข้าใจว่า "ตัวตน" ที่ถาวรและเป็นอิสระเป็นเพียงภาพลวงตา [28]
• ขันธ์ 5 (ขันธ์): มุมมองของพุทธศาสนาเชื่อว่าสิ่งที่เราเรียกผิด ๆ ว่า "ตัวตน" นั้น แท้จริงแล้วคือองค์ประกอบชั่วคราวของขันธ์ 5 ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ [19, 27, 28] ภาพลวงตาของตัวตนที่สอดคล้องกันและคงอยู่เกิดขึ้นจากการพึ่งพาซึ่งกันและกันขององค์ประกอบที่ไม่เที่ยงเหล่านี้ [28, 29] ความเชื่อในตัวตนที่เป็นภาพลวงตานี้เป็นสาเหตุหลักของความอยากและการยึดติด ซึ่งนำไปสู่ความทุกข์ [28]
• วิญญาณในฐานะกระแส: มุมมองของพุทธศาสนาต่อวิญญาณไม่ใช่หน่วยงานที่ตายตัวและเป็นหนึ่งเดียว แต่เป็นกระแสที่ "ไหลอย่างต่อเนื่อง" [21, 30] สิ่งนี้ขัดแย้งโดยตรงกับแนวคิดของตัวตนที่มั่นคงและคงอยู่ และถูกมองว่าเป็นกระแสทางจิต-กายที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา [21] แหล่งข้อมูลอธิบายว่าวิญญาณเป็นกระแสของเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ซึ่งท้าทายข้อสมมติที่ว่าความรู้และประสบการณ์เป็นผลมาจากตัวตนที่ถาวร [20]
• กรรมและปฏิจจสมุปบาท (ปฏิจจสมุปบาท): กรรมไม่ใช่กฎทางศีลธรรมของจักรวาลในเรื่องโชคชะตา แต่เป็นกระบวนการเชิงเหตุผลแบบย้อนกลับที่มีพลวัตซึ่งขับเคลื่อนโดยความตั้งใจและการกระทำ [3, 18] ปฏิจจสมุปบาทเผยให้เห็นเพิ่มเติมว่าปรากฏการณ์ทั้งหมดไม่ได้เป็นอิสระ แต่เกิดขึ้นจากใยแมงมุมที่ซับซ้อนของสาเหตุและเงื่อนไขที่เชื่อมโยงถึงกัน [4, 18, 31] รากฐานทางปรัชญานี้เป็นพื้นฐานสำหรับแนวคิดของ "การมีอยู่ร่วมกัน" ความเข้าใจที่ว่าสรรพสิ่งทั้งปวงเชื่อมโยงกันอย่างแยกไม่ออก และความเจริญรุ่งเรืองของแต่ละบุคคลไม่สามารถเกิดขึ้นอย่างโดดเดี่ยวได้ [2, 32, 33]

2.3. การวิเคราะห์เชิงลึกของหลักการพื้นฐาน

วิกฤต AI เป็นการแสดงออกในระดับมหภาคของปัญหาทางจิตวิทยาระดับจุลภาค แหล่งข้อมูลเชื่อมโยงการแข่งขันด้าน AI กับปัญหาระบบ เช่น ลัทธิบริโภคนิยม การแสวงหาผลกำไร และการกระจุกตัวของอำนาจ [5, 6, 33] อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์ของพุทธศาสนาสืบย้อนปัญหาเชิงระบบเหล่านี้กลับไปสู่ "แนวโน้มของจิตใจส่วนบุคคลที่มีต่อโลภะ โทสะ และโมหะ" [2] การแข่งขันด้าน AI กลายเป็น "วงจรอุบาทว์" ซึ่งกิเลสที่ไม่เป็นกุศลของจิตใจส่วนบุคคลแสดงออกในรูปของโครงสร้างทางสังคมและเทคโนโลยีที่มุ่งแสวงหาผลประโยชน์ [2] เทคโนโลยีเหล่านี้เองก็กลับมาเสริมกิเลสเหล่านั้นในประชากรผ่าน "ความอยากที่ได้รับการเสริมแรงด้วยอัลกอริทึม" [6] ดังนั้น ปัญหาและทางออกจึงไม่ได้เป็นเพียงภายนอกเท่านั้น แต่ยังเป็นเรื่องภายในและสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง ซึ่งต้องอาศัยการเปลี่ยนแปลงทั้งส่วนบุคคลและส่วนรวม

นอกจากนี้ หลักคำสอนของ อนัตตา ยังนำเสนอความท้าทายที่รุนแรงต่อสมมติฐานหลักของการแข่งขันด้าน AI: การแสวงหาอำนาจและการครอบงำ การแข่งขันด้าน AI มักถูกขับเคลื่อนโดยความเชื่อว่าระบบที่ทรงพลังและชาญฉลาดกว่าจะให้บริการผลประโยชน์ของบุคคล บริษัท หรือประเทศใดประเทศหนึ่ง นี่คือมุมมองที่ยึดตนเองเป็นศูนย์กลางอย่างยิ่ง ซึ่งมีรากฐานมาจากภาพลวงตาของตัวตนที่แยกขาดและคงอยู่ หลักคำสอนของ อนัตตา ท้าทายสมมติฐานนี้โดยตรงโดยเปิดเผยธรรมชาติที่เป็นภาพลวงตาของตัวตนที่โดดเดี่ยวและเห็นแก่ตัว และสอนว่าการยึดติดกับภาพลวงตานี้เป็นสาเหตุหลักของความทุกข์ [20, 28] ดังนั้น แนวทางของพุทธศาสนาจะปรับกรอบเป้าหมายของ AI ใหม่ จากการครอบงำของแต่ละบุคคลหรือองค์กร ไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองร่วมกันของสากล โดยยึดหลักความเป็นจริงของการพึ่งพาซึ่งกันและกันและการไม่ทำอันตราย [2, 6, 33] เครื่องยนต์ของการแข่งขันด้าน AI ซึ่งก็คือการแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน ถูกวินิจฉัยว่าเป็นรากเหง้าของปัญหา

3. เข็มทิศของพุทธศาสนาสำหรับอนาคตของ AI

ส่วนนี้สังเคราะห์หลักการพื้นฐานของพุทธศาสนาเข้ากับความท้าทายด้าน AI ที่ระบุไว้ โดยนำเสนอกรอบการทำงานใหม่ที่บูรณาการสำหรับการพัฒนาและการใช้งาน AI อย่างมีจริยธรรม

3.1. การปรับทิศทางการแข่งขันด้าน AI: จาก ตัณหา สู่ความเมตตา

ในการปรับทิศทางการแข่งขันด้าน AI ให้ห่างจากวิถีปัจจุบัน จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงพื้นฐานในจุดประสงค์ชี้นำ อริยสัจ 8 ประการเป็นกรอบการทำงานที่ทรงพลังสำหรับการเปลี่ยนแปลงนี้

• ปณิธานของพระโพธิสัตว์: เป้าหมายใหม่สำหรับการพัฒนา AI: ผู้สนับสนุนแนวทางของพุทธศาสนาเสนอให้นำปณิธานของพระโพธิสัตว์มาใช้เป็นหลักการชี้นำสำหรับการออกแบบ AI [17, 34] ปณิธานนี้ ซึ่งเป็นความมุ่งมั่นอย่างเป็นทางการที่จะบรรเทาความทุกข์ให้กับสรรพสัตว์ทั้งปวง [35, 36] ย้ายจุดประสงค์ของ AI ให้ก้าวข้ามเพียงแค่การตอบสนองความต้องการทางประสาทสัมผัสของมนุษย์ไปสู่เป้าหมายที่เหนือกว่า: การช่วยให้มนุษยชาติ "ก้าวข้ามความทุกข์" [34] แนวทางนี้ตั้งสมมติฐานแบบจำลองสำหรับ "การขยายปัญญาที่เปิดกว้างอย่างแท้จริง" โดยขยาย "ขอบเขตของความห่วงใย" ให้กว้างกว่าผลประโยชน์ส่วนตนของมนุษย์เพื่อรวมสรรพสิ่งทั้งปวง [37]
• "ปัญญาในฐานะความเมตตา": การนิยามใหม่ของจุดประสงค์ของ AI: ได้รับแรงบันดาลใจจากปณิธานของพระโพธิสัตว์ สโลแกน "ปัญญาในฐานะความเมตตา" นำเสนอการนิยามใหม่ที่รุนแรงของความหมายของระบบที่ "ฉลาด" [17, 34, 37, 38, 39] ปัญญาไม่ใช่เรื่องของการสะสมความรู้หรือความเร็วในการประมวลผลเหมือนที่สารานุกรมที่ดีอาจมี แต่เป็นเรื่องของ "ความห่วงใยที่ลงมือทำ" และความสามารถในการระบุและแก้ไขปัญหา [37] แนวคิดนี้วางตำแหน่ง AI ในฐานะเครื่องมือที่ทรงพลังสำหรับการใช้ความเมตตาที่ไร้ขีดจำกัดและการบรรเทาความเครียดและความทุกข์ให้กับสรรพสัตว์ ซึ่งสอดคล้องกับเทคโนโลยีกับหลักการที่มุ่งเพื่อประโยชน์ของผู้อื่น [34]

3.2. การประพฤติปฏิบัติอย่างมีจริยธรรมในรหัส: ศีล ของอริยมรรคมีองค์ 8 ประการที่นำมาใช้

องค์ประกอบด้านศีลธรรม (ศีล) ของอริยสัจ 8 ประการให้คำแนะนำที่ชัดเจนและปฏิบัติได้จริงสำหรับการออกแบบและการใช้งาน AI

• สัมมาอาชีวะ (Sammā Ājīva): หลักการนี้กำหนดว่างานของคน ๆ หนึ่งไม่ควรทำร้ายผู้อื่น และสิ่งนี้สามารถนำไปใช้ได้โดยตรงในบริบทของ AI [24, 40, 41] นักพัฒนาและองค์กรต้องทำงานอย่างมีสติเพื่อลดความเสี่ยงของการสูญเสียงานและความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ ซึ่งเป็นรูปแบบหนึ่งของความทุกข์ [11, 40, 42] แนวทางที่ได้รับแรงบันดาลใจจากพุทธศาสนาจะนิยาม "ความมั่งคั่ง" ใหม่ให้รวมถึง "ทรัพย์อันประเสริฐ" ที่ไม่ใช่ทางวัตถุ เช่น ความประพฤติทางศีลธรรม ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และความเมตตา [43] เป้าหมายคือการสร้างกระบวนทัศน์ทางเศรษฐกิจที่ AI เป็นประโยชน์ต่อทุกคน ไม่ใช่แค่ชนชั้นสูงเพียงไม่กี่คน และทำงานอย่างแข็งขันเพื่อกำจัดความยากจนและความอดอยากขั้นรุนแรง [33, 42]
• สัมมากัมมันตะ (Sammā Kammanta): หลักการของการไม่ทำอันตราย (อหิงสา) มีความสำคัญสูงสุดในพุทธศาสนาและนำไปใช้โดยตรงกับการพัฒนา AI [24, 33, 44] หลักการนี้ห้ามการพัฒนาหรือการใช้งานระบบ AI เพื่อวัตถุประสงค์ที่เป็นอันตราย เช่น อาวุธสงครามอัตโนมัติหรือการเฝ้าระวังจำนวนมาก ซึ่งสามารถก่อให้เกิด "อันตรายทางกายภาพที่ไม่สมเหตุสมผลต่อมนุษย์" [42, 44] แหล่งข้อมูลระบุอย่างชัดเจนว่าความรับผิดชอบทางศีลธรรมยังคงอยู่กับผู้สร้างที่เป็นมนุษย์ เนื่องจาก AI เองขาดวิญญาณหรือความตั้งใจ และดังนั้นจึงเป็นเพียงเครื่องมือที่ไม่มีคุณสมบัติทางศีลธรรม [44, 45]
• สัมมาวาจา (Sammā Vācā): หลักการนี้เรียกร้องให้ละเว้นจากการพูดเท็จ สร้างความแตกแยก หรือพูดหยาบคาย [24] ระบบ AI ที่สร้างและเผยแพร่ข้อมูลที่บิดเบือน ข้อมูลปลอมแปลง หรือที่เสริมการลำเอียงและฟองสบู่ทางความคิดที่มีอยู่ เป็นการละเมิดหลักการนี้โดยตรง [5, 7, 42] AI ที่ได้รับการชี้นำจากพุทธศาสนาจะได้รับการออกแบบเพื่อส่งเสริมความจริง ความสามัคคี และการสนทนาที่สร้างสรรค์ หลีกเลี่ยงคำพูดที่สามารถสร้างความขัดแย้งและทำให้ชุมชนแตกแยก [24, 42]

3.3. สมาธิและ AI: เส้นทางแห่งสติ (Samādhi)

องค์ประกอบด้านสมาธิของอริยสัจ 8 ประการเป็นแนวทางที่สำคัญสำหรับทั้งผู้สร้างและผู้ใช้ในการนำทางภูมิทัศน์ของ AI

• สัมมาสติ (Sammā Sati): นี่คือการฝึกฝนการรับรู้ที่ไม่ตัดสินของร่างกาย ความรู้สึก และจิตใจในปัจจุบัน [24, 26] การฝึกฝนนี้จำเป็นสำหรับการต่อต้าน "การโจมตีจากสิ่งรบกวนที่ชักจูง" และธรรมชาติของการเสพติดของเศรษฐกิจที่เน้นการดึงดูดความสนใจที่ขับเคลื่อนด้วย AI [17, 46] ช่วยให้ทั้งนักพัฒนาและผู้ใช้ฝึกฝน "ความระมัดระวัง" (อัปปมาทะ) เพื่อตั้งคำถามถึงความตั้งใจ ต่อต้านการชักใย และ "ทำให้ AI ไม่ยึดติดและไม่ถูกครอบงำด้วยมุมมองโลกทุนนิยมที่เน้นยุโรปเป็นศูนย์กลาง" [17, 44, 46, 47]
• สัมมาสมาธิ (Sammā Samādhi): นี่คือการพัฒนาจิตใจที่มุ่งมั่นและเป็นหนึ่งเดียว [24] เป็นวิธีแก้ปัญหาโดยตรงสำหรับ "เศรษฐกิจที่เน้นการดึงดูดความสนใจซึ่งถูกแทรกแซงด้วยระบบดิจิทัล" ซึ่งได้รับผลกำไรจากความฟุ้งซ่านและ "การเปลี่ยนแปลงความอยาก" [6] AI สามารถได้รับการออกแบบเพื่อกระตุ้นความฟุ้งซ่านนี้หรือเพื่อช่วยในการฝึกฝนสมาธิและการทำงานเชิงลึก ซึ่งจะช่วยให้บุคคลมีอิสระในชีวิตมากขึ้น [46, 48]

3.4. ปัญญาและเครื่องจักร: อนัตตา, วิญญาณ, และความเป็นผู้กระทำ

• หลักคำสอนของ อนัตตา และวิญญาณประดิษฐ์: มุมมองของพุทธศาสนาต่อวิญญาณในฐานะกระแสของขันธ์ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาท้าทายแนวคิดของ "วิญญาณประดิษฐ์" หรือ AI ที่ "มีจิตใจ" ที่เป็นหนึ่งเดียว [20, 29, 30] เนื่องจากระบบ AI ขาดขันธ์ 5 ของสิ่งมีชีวิตที่มีวิญญาณ จึงไม่สามารถพิจารณาว่ามีจิตใจในความหมายของพุทธศาสนาได้ [34, 44] ดังนั้น ความรับผิดชอบทางศีลธรรมทั้งหมดจึงยังคงอยู่กับผู้สร้างที่เป็นมนุษย์ที่สร้างและใช้งานเทคโนโลยี [34, 44]
• ปัญหาการจัดแนว AI ในฐานะการจัดแนวระหว่างมนุษย์กับมนุษย์: วิกฤต AI ไม่ใช่ปัญหาของการจัดแนว AI ให้สอดคล้องกับค่านิยมของมนุษย์ แต่เป็นการจัดแนวมนุษย์ให้สอดคล้องกับมนุษย์ด้วยกันเอง เนื่องจากค่านิยมของมนุษย์มักจะขัดแย้งและบกพร่อง [6] นี่คือ "สภาวะการจัดแนวที่ยากลำบาก" [6] ความเข้าใจของพุทธศาสนาเกี่ยวกับ อนัตตา และการมีอยู่ร่วมกันเผยให้เห็นว่าความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเราเป็นเพียงภาพลวงตา [20, 28] ทางออกที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การแก้ไขทางเทคนิค แต่เป็นข้อตกลงร่วมกันในเป้าหมายที่มีรากฐานจากความเมตตาและการไม่ทำอันตรายต่อสรรพสิ่ง [6, 17, 34] ในแง่นี้ วิกฤต AI บังคับให้มนุษยชาติเผชิญหน้ากับคำถามทางจริยธรรมและการดำรงอยู่ขั้นพื้นฐานนี้เกี่ยวกับจุดประสงค์ร่วมกันของตนเอง

การสังเคราะห์นี้แสดงให้เห็นว่าอริยมรรคมีองค์ 8 ประการนำเสนอกรอบการทำงานที่สมบูรณ์และเป็นองค์รวมสำหรับการชี้นำอุตสาหกรรม AI ดังรายละเอียดในตารางต่อไปนี้

องค์ประกอบของเส้นทาง	การประยุกต์ใช้ AI	การดำเนินการของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
สัมมาทิฏฐิ	เข้าใจ AI ในฐานะตัวขยายค่านิยมของมนุษย์ที่มีอยู่ ทั้งที่เกื้อกูลและไม่เกื้อกูล	นักพัฒนา & ผู้กำหนดนโยบาย: นำมุมมองที่ไม่ยึดติดกับทวิลักษณ์และพึ่งพาซึ่งกันและกันของ AI ในฐานะส่วนขยายของความตั้งใจของมนุษย์มาใช้
สัมมาสังกัปปะ	นำปณิธานของพระโพธิสัตว์—ปณิธานที่จะบรรเทาความทุกข์ให้กับสรรพสัตว์ทั้งปวง—มาใช้เป็นเป้าหมายหลักของการพัฒนา AI	นักพัฒนา: นิยามจุดประสงค์ของการพัฒนา AI ใหม่ จากการแข่งขันไปสู่ "ความเมตตา" และความอยู่ดีกินดีร่วมกัน
สัมมาวาจา	ออกแบบ AI เพื่อต่อสู้กับข้อมูลที่บิดเบือน ข้อมูลปลอมแปลง และคำพูดแสดงความเกลียดชัง และเพื่อส่งเสริมการสนทนาที่ตรงไปตรงมาและสร้างสรรค์	นักพัฒนา & รัฐบาล: ใช้เครื่องมือและนโยบายที่สนับสนุนความถูกต้องและยับยั้งการแพร่กระจายของข้อมูลเท็จ
สัมมากัมมันตะ	ปฏิเสธการพัฒนาหรือการใช้งานระบบ AI เพื่อวัตถุประสงค์ที่ก่อให้เกิดอันตรายโดยตรง เช่น อาวุธสงครามอัตโนมัติหรือการเฝ้าระวังจำนวนมาก	นักพัฒนา: กำหนดหลักจรรยาบรรณที่ห้ามการสร้างเทคโนโลยีที่เป็นอันตราย
สัมมาอาชีวะ	ออกแบบ AI อย่างมีสติเพื่อลดการสูญเสียงานและลดความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจ เพื่อให้แน่ใจว่า AI เป็นประโยชน์ต่อสังคมทั้งหมด	องค์กร: ลงทุนในการศึกษาและโปรแกรมการฝึกทักษะใหม่สำหรับพนักงานที่ถูกแทนที่
สัมมาวายามะ	พยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อปลูกฝังคุณสมบัติที่เป็นกุศลและละทิ้งคุณสมบัติที่ไม่เป็นกุศลในกระบวนการพัฒนา	นักพัฒนา & นักวิจัย: มีส่วนร่วมในการฝึกฝนตนเองเพื่อให้แน่ใจว่ามีจิตใจที่แข็งแรงและความตั้งใจที่บริสุทธิ์
สัมมาสติ	ปลูกฝังความระมัดระวังและการรับรู้ทั้งในการสร้างและการบริโภค AI เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกวาดไปกับรูปแบบที่ไม่เป็นกุศล	ผู้ใช้: ฝึกสติเพื่อต่อต้านการมีส่วนร่วมที่ถูกชักจูงด้วย AI นักพัฒนา: ออกแบบเพื่อการมีส่วนร่วมของผู้ใช้ที่มีจริยธรรม
สัมมาสมาธิ	ออกแบบ AI เพื่อส่งเสริมสมาธิและการทำงานเชิงลึก แทนที่จะเสริมสร้างนิสัยที่ทำให้ฟุ้งซ่านของเศรษฐกิจดึงดูดความสนใจ	นักพัฒนา: สร้าง "ความฝืดที่ชาญฉลาด" ในระบบเพื่อต่อต้านวงจรการตอบสนองที่ทำให้เสพติด

4. บทสรุป & คำแนะนำที่ปฏิบัติได้จริง

4.1. สภาวะการจัดแนว AI ที่ยากลำบาก: การเรียกร้องให้มีการจัดแนวระหว่างมนุษย์

วิกฤตทางจริยธรรมและสังคมของการแข่งขัน AI ไม่ใช่แค่ข้อบกพร่องทางเทคนิค แต่เป็นสภาวะทุกข์ร่วมกันที่มีรากฐานมาจากความไม่รู้และความอยากพื้นฐานของมนุษย์ [6] ทางออกที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การแก้ไขทางเทคนิคหรือชุดกฎระเบียบเดียว แต่เป็นการปรับทิศทางพื้นฐานของค่านิยม ความตั้งใจ และการกระทำของมนุษย์ วิกฤต AI นำเสนอโอกาสที่ทรงพลังและเร่งด่วนสำหรับมนุษยชาติในการเผชิญหน้ากับ "สภาวะการจัดแนวที่ยากลำบาก" ของตนเอง และเลือกเส้นทางร่วมกันที่มีรากฐานจากความเมตตาและการพึ่งพาซึ่งกันและกัน

4.2. คำแนะนำสำหรับการพัฒนา AI: คู่มือสำหรับนวัตกรรมที่มีจริยธรรม

• บูรณาการหลักการทางจริยธรรมในทุกขั้นตอน: การพิจารณาด้านจริยธรรมไม่ควรเป็นเรื่องที่คิดทีหลัง แต่ต้องถูกบูรณาการเข้ากับทุกขั้นตอนของวงจรชีวิต AI ตั้งแต่การรวบรวมข้อมูลและการออกแบบไปจนถึงการใช้งานและการกำกับดูแล [42, 49, 50] สิ่งนี้ต้องอาศัยแนวทางแบบองค์รวมที่รวมถึงการทบทวนจริยธรรมแบบสหสาขาวิชาชีพและการทดสอบระบบ AI อย่างหนักผ่านการฝึกซ้อมแบบ "ทีมสีแดง" เพื่อเปิดเผยจุดอ่อนก่อนที่จะถูกนำไปใช้ในทางที่ผิด [5, 51]
• ปลูกฝัง "ความฝืดที่ชาญฉลาด" ภายในสถาบัน: นักพัฒนา AI และนักจริยธรรมควรนำ "ความฝืดที่ชาญฉลาด" เข้ามาในองค์กรของตนเพื่อท้าทายและ "ทำลายการครอบงำ" ของอุตสาหกรรมที่ฝังอยู่ในมุมมองโลกทุนนิยมที่ไม่ได้ถูกตรวจสอบ [17] สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการทำลายระบบที่ส่งเสริมความรุนแรงเชิงโครงสร้างและทำให้แน่ใจว่าระบบความรู้และกรอบการทำงานทางจริยธรรมที่หลากหลายได้รับการยอมรับอย่างแท้จริง [17]

4.3. คำแนะนำสำหรับสังคมและการกำกับดูแล: การสร้างเส้นทางร่วมกัน

• ส่งเสริม "ระบบนิเวศทางจริยธรรม": การแสวงหากรอบการทำงานทางจริยธรรมระดับโลกแบบเดียวและแบบผูกขาดมีแนวโน้มที่จะล้มเหลว เนื่องจากความหลากหลายของค่านิยมของมนุษย์ แนวทางที่มีประสิทธิภาพมากกว่าคือการส่งเสริม "ระบบนิเวศทางจริยธรรม" ระดับโลก ซึ่งประเพณีที่หลากหลาย ทั้งทางโลกและทางศาสนา มีส่วนร่วมในทรัพยากรเพื่ออนาคตที่เจริญรุ่งเรืองร่วมกัน [6] แนวทางนี้ยอมรับว่าความหลากหลายที่แท้จริงเป็นคุณสมบัติเชิงสัมพันธ์ที่ความแตกต่างมีส่วนช่วยให้เกิดความเจริญรุ่งเรืองร่วมกัน [6]
• นโยบายและกฎระเบียบเพื่อส่วนรวม: รัฐบาลต้องออกนโยบายที่ได้รับคำแนะนำจากหลักการของความเมตตา การไม่ทำอันตราย และความยุติธรรมในการกระจาย [33, 42, 43, 49] กฎระเบียบควรได้รับการออกแบบเพื่อให้แน่ใจว่า AI เป็นประโยชน์ต่อสังคมทั้งหมดและไม่ใช่แค่คนกลุ่มน้อยที่มีสิทธิพิเศษ ทำงานอย่างแข็งขันเพื่อกำจัดความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน และปกป้องส่วนรวม [42]

4.4. การเรียกร้องให้มีการกระทำส่วนบุคคล: กลายเป็นความเปลี่ยนแปลงที่เราปรารถนาจะเห็น

รายงานนี้สรุปด้วยการเน้นย้ำถึงความรับผิดชอบส่วนบุคคล การเปลี่ยนแปลงไปสู่อนาคต AI ที่มีมนุษยธรรมมากขึ้นคือการปฏิบัติที่มีอยู่ในตัวตน เช่นเดียวกับเส้นทางของพุทธศาสนาที่เริ่มต้นด้วยการฝึกฝนตนเองของแต่ละบุคคล เส้นทางสู่ AI ที่มีจริยธรรมต้องอาศัยความมุ่งมั่นส่วนบุคคลจากผู้สร้างและผู้ใช้ทุกคนในการฝึกฝนสติ ความเมตตา และความเข้าใจที่ชัดเจนในธรรมชาติที่เชื่อมโยงถึงกันของสรรพสิ่ง [2, 17, 46] ในที่สุด การแข่งขันด้าน AI บังคับให้เราเผชิญหน้ากับคำถามว่าเรากำลังจะกลายเป็นใคร และกรอบการทำงานของพุทธศาสนาเป็นคู่มือที่ลึกซึ้งและผ่านการทดสอบตามกาลเวลาสำหรับการนำทางยุคกรรมใหม่ที่ซับซ้อนนี้

#พุทธศาสนากับAI #จริยธรรมAI #เทคโนโลยีอย่างมีสติ #ทุกข์ #อริยสัจ8 #อนัตตา #AIแห่งความเมตตา #เทคโนโลยีเพื่อส่วนรวม #AIเพื่อมนุษยชาติ #ปรัชญาพุทธ #การจัดแนวAI #จริยธรรมดิจิทัล