บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 6 รอยยิ้มในเงามืด

หน้าจอโน้ตบุ๊กส่องแสงเย็นซีดในห้องที่ไร้แสงไฟอื่นใด ยามินทร์นั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปยังชื่อยูสเซอร์สองชื่อที่ยังคงติดตรึงในใจ

“AUSA389”
“เราต้องคุยกันถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป”

“Macha407”
“นายก็เห็นมันแล้วใช่ไหม…ประตูของฉันคือ 407”

เสียงหัวใจเขาเต้นแรงราวกับตีกลองอยู่ในอก อ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนแรงกดดันลึกลับกำลังบีบรัดอยู่รอบตัว จนในที่สุด เขาก็ตัดสินใจกดส่งข้อความส่วนตัวไปหาทั้งคู่

 

---

 

ตลอดทั้งวัน เขาไม่เป็นอันเรียน เสียงกระซิบในหัววนเวียนไม่หยุด “รายต่อไป…” “ประตู 407…” คำเหล่านั้นลอยวนไม่ต่างจากฝันร้ายที่ค่อย ๆ ซึมเข้ามาในความจริง

เมื่อกลับถึงห้อง มินแทบจะพุ่งเข้าหาหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ราวกับกลัวพลาดสิ่งสำคัญ และก็จริง— “Macha407” ตอบกลับมา

ข้อความเรียงตัวขึ้นบนหน้าจอทีละประโยค
“สวัสดีค่ะ เราชื่อมัชฌา เรียกเรามัชก็ได้ เราเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลทางเหนือ”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เราฝัน…ฝันเห็นประตูสีดำบานหนึ่งเหมือนที่นายเล่า”
“แต่หมายเลขบนประตูคือ 407”
“เรายืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ทำไม ทั้งที่ในฝันมันเหมือนจริงมากเกินไป”
“ตื่นขึ้นมา เรายังจำได้—เหมือนข้างในมีใครบางคน…กำลังรอเราอยู่”

ตัวหนังสือเรียบง่าย แต่ทำให้มินหายใจติดขัดราวกับมีมือเย็นเฉียบบีบลำคอ เขาพิมพ์ตอบกลับอย่างรีบร้อน
“แล้วรอบตัวคุณมีอะไรแปลก ๆ ไหมครับ”

ข้อความเว้นช่วงไป ก่อนคำตอบสั้น ๆ ปรากฏขึ้น
“ไม่มี…นอกจากฝันซ้ำ ๆ ทุกคืน”

มินถอนหายใจยาว โล่งอกเพียงครู่ ก่อนแนะนำให้มัชฌาแจ้งทันทีถ้ามีสิ่งผิดปกติ ทั้งคู่ปิดการสนทนาในค่ำคืนนั้น แต่ความกังวลไม่ได้หายไปไหน

 

---

 

คืนนั้น มินพยายามฝืนลืมตาไว้ แต่ร่างกายกลับหักหาญเจตนา เขาถูกกลืนเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง

ครั้งนี้เขายืนอยู่บนบันไดเวียนสีดำที่ทอดสูงขึ้นไปไร้สิ้นสุด ทุกก้าวที่ยกขึ้น เสียงฝีเท้าอีกหลายคู่ก็ดังสะท้อนตามมา ทว่าไม่ตรงจังหวะ—ราวกับมีสิ่งอื่นกำลังก้าวตาม แต่ไม่ใช่เงาของเขา

เงาร่างหนึ่งสะท้อนบนผนัง รูปทรงคุ้นตา สูง ผอม ผมยุ่ง มันคือ ชัชวาล

เสียงดังสะท้อนออกมาจากความมืด
“...อย่าเปิดประตู…”

มินสะดุ้งตื่นทันที เหงื่อเย็นชุ่มตัว หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาพร้อมความกลัว—เขาถูกตามต้อนเหมือนหนูในกรงมานานเกินไปแล้ว

“เอาวะ…เจอกันสักตั้ง” เขาพึมพำ ก่อนปล่อยร่างให้หลับอีกครั้ง

 

---

 

ในฝันครั้งใหม่ เขาถูกดึงกลับมายังตึกเก่าในมหาวิทยาลัย ประตูดำหมายเลข 404 ยืนตระหง่านตรงหน้า

เสียงเย็นเฉียบแว่วมา
“เปิดประตูสิ…มิน”

มันไม่ใช่แค่คำสั่ง แต่เป็นเสียงที่ปนความเย้ยหยัน ล่อหลอกเหมือนงูพิษ

มินกัดฟัน ยกยิ้มมุมปาก ราวกับประกาศชัยชนะ
“นี่มันฝันของฉัน ฉันไม่เปิด ไม่ว่าแกจะเป็นใคร อย่ามายุ่งกับฉัน”

เขาหันหลังเตรียมเดินออกไป แต่เสียงเดิมก้องกังวานตามหลังมา
“แล้วจะปล่อยให้ชัช เพื่อนรักของนาย…รออยู่อย่างนั้นหรือ”

มินชะงัก หันกลับทันที ภาพตรงหน้าคือเงาโปร่งใสของชัชวาลยืนอยู่หลังประตู ไม่เพียงเท่านั้น—หญิงสาวพนักงานโรงแรม และผู้คนอีกนับไม่ถ้วนยืนเบียดเสียดอยู่ในนั้น ห้องหนึ่งบรรจุได้เกินกว่ามนุษย์จะรับไหว

ท่ามกลางฝูงคนใบหน้านิ่งทื่อที่ยืนแน่นขนัดในห้องมืดนั้น มีเพียงร่างหนึ่งที่ต่างออกไป—ชายผู้สวมชุดสูทสีขาวสะอาดตัดเย็บประณีตสไตล์ผู้ดีอังกฤษเก่า เสื้อเชิ้ตและเนกไทเรียบกริบเหมือนเพิ่งถูกรีดอย่างสมบูรณ์แบบ เสื้อผ้าของเขาไร้รอยเปื้อนใด ๆ ทั้งที่รอบข้างเต็มไปด้วยความอึมครึม

กลิ่นหอมอวลบางเบาลอยมากับอากาศ—กลิ่นแปลกประหลาดที่ผสมระหว่างดอกไม้แห้งกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาล ความขัดแย้งนั้นยิ่งทำให้เขาดูไม่เข้าที่เข้าทาง

ชายคนนั้นยืนนิ่งสงบ ดวงตาซ่อนอยู่ใต้เงามืดราวกับมีบางสิ่งตั้งใจไม่ให้ใครได้มองเห็น แต่ทุกครั้งที่มินพยายามจ้องไปที่ใบหน้า เขากลับเห็นเพียงรอยยิ้มบางที่มุมปาก—รอยยิ้มที่ไม่ใช่ความสุข หากเป็นความพอใจเย็นชาเหมือนนักล่าที่เพิ่งปิดตาข่ายลง

รอบตัวชายชุดขาว มวลหมอกควันสีเทาเข้มค่อย ๆ ไหลออกมาจากเท้าและขอบสูท บางช่วงแปรเปลี่ยนเป็นเหมือนเส้นผมของใครหลายคน ก่อนจะสลายกลับเป็นควันอีกครั้ง ราวกับเขาคือศูนย์กลางที่ปลดปล่อยฝันร้ายออกมา

ในห้องที่เต็มไปด้วยร่างไร้แววตา ทุกสายตากลับเหมือนเบนไปยังเขา รอคอยคำสั่ง…และชายชุดขาวก็เพียงยิ้ม—รอยยิ้มที่แฝงคำตอบบางอย่างที่มินไม่อยากได้ยิน

 

มินพยายามเพ่งมอง แต่กลุ่มควันมากมายพลันทะลักออกมา บดบังทุกสิ่ง และผลักเขากลับมาในความจริง

 

---

 

เสียงแจ้งเตือนบล็อก ติ๊ง ๆ ๆ ดังไม่หยุด หน้าจอยังคงเปิดค้าง มินสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มกาย

เขารีบเข้าไปดู เป็นข้อความจาก มัชฌา
“มิน…เรากลัว”
“มันไม่ใช่แค่ฝันแล้ว”
“ทำไงดี”
“เราเจอประตูแล้ว…มิน”

ข้อความสุดท้ายนั้นหนักอึ้งราวกับหินก้อนใหญ่กดลงบนอก

มินกำลังจะเอื้อมมือเปิดไฟ แต่กลับไปปัดโดนกระเป๋าของชัชวาลตกจากโต๊ะ เอกสารและสมุดเล่มเดิมหล่นกระจาย

เขาก้มลงไปเก็บ และพบว่าในสมุดมีเนื้อหาอะไรมากกว่าที่เขาคิด แต่เมื่อเข้ากำลังจะเปิดอ่าน

ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนบล็อก ดังขึ้น ข้อความที่เด้งมาทำเอาขาของยามินท์แทบทรุดลงกับพื้น

AUSA389

“ฉันคือพี่ชายของอุษา”

“เธอฝันถึงประตูสีดำ 389 ก่อนจะหายไป …ถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป เราต้องคุยกัน”

– พลบ

 

---