ในเงาของแสง

ในเงาของแสง

โดย อักษราลัย

 

ไม่มีเส้นใดจำเป็นต้องจบ

ไม่มีคำใดจำเป็นต้องอธิบายทุกสิ่ง

ในเงาของแสง... อาจมีความจริงบางอย่างที่ไม่ต้องพูดออกมา

เพราะ.....

ทุกแสงย่อมมีเงา แต่บางครั้ง… 

เงาต่างหากที่เผยให้เห็นความจริงของแสง

 

          แสงแดดยามเช้ากระทบผิวน้ำในสระเล็กกลางลานวัด เกิดเป็นระลอกระยิบระยับบนใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราในผ้าจีวรสีหม่น เขานั่งนิ่งใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ มือหนึ่งวางอยู่บนเข่าด้วยท่าทีเรียบง่าย อีกข้างถือพู่กันปลายเรียว จุ่มหมึกดำขลับ แล้วลากเส้นลงบนกระดาษบางเบา

 

เส้นแรกทอดยาวราวลมหายใจ

เส้นถัดมาโค้งวนดั่งสายน้ำ

เส้นสุดท้ายขาดตอนตรงปลายกระดาษ

 

ไม่มีคำ ไม่มีภาพอื่น ไม่มีคำอธิบาย—มีเพียงเส้นสามเส้นที่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ที่ไม่ต้องการเสียง

 

“หลวงตาวาดอะไรหรือครับ?”

เสียงใส ๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง

เด็กชายในชุดนักเรียนยืนอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยับจากหมอน ดวงตายังไม่พ้นความง่วง แต่อยากรู้อย่างจริงจัง

 

หลวงตาไม่ตอบ เขาเพียงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วหลับตา—ราวกับกำลังฟังเสียงของเมฆ

 

เด็กชายจ้องมองเส้นทั้งสามอย่างไม่เข้าใจ

“มันไม่เป็นรูปอะไรเลย…” เขาว่า

 

หลวงตาหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงคล้ายใบไม้ไหว

“เจ้าชินกับสิ่งที่มีชื่อเรียก มีคำอธิบาย... แล้วของที่ไม่มีชื่อ ไม่มีความหมายล่ะ เจ้าอยากดูมันไหม?”

 

เด็กชายทำหน้างง

“ถ้ามันไม่มีความหมาย แล้วจะดูไปทำไมครับ”

 

หลวงตายิ้ม

“บางครั้ง ความหมายก็เกิดตอนที่เราดูมัน... ไม่ใช่ก่อนหน้านั้น”

 

เขาชี้ที่เส้นสุดท้ายที่ขาดหายไป

“ชีวิตก็เหมือนเส้นหมึกนี้ เราคิดว่าเราควบคุมมันได้ แต่บางจังหวะ เส้นก็หยุดลงเอง โดยไม่มีใครบอกล่วงหน้า”

 

เด็กชายเงียบ มองเส้นนั้นอยู่นาน ราวกับพยายามต่อเส้นให้จบในใจ

แต่เขาก็ไม่แตะมัน

เพียงยืนนิ่ง สูดลมหายใจเข้าเบา ๆ

 

🍂

 

สองปีผ่านไป—ลานวัดยังเหมือนเดิม

แต่ไม่มีเงาร่างของหลวงตาใต้ต้นโพธิ์อีกแล้ว

 

เด็กชายที่เคยตั้งคำถาม บัดนี้กลับมาในร่างของวัยรุ่นสะพายกล้องถ่ายรูป

เขานั่งลงตรงที่เดิม วางสมุดภาพเล่มเล็กลงบนตัก

ภาพที่สอดอยู่ในสมุดที่เขาเคยไม่เข้าใจ วันนี้กลับเป็นสิ่งที่เขาไม่ยอมทิ้ง

ในภาพนั้นยังมีเส้นสามเส้นเดิม สีซีดจางลงจากกาลเวลา

แต่กลับคมชัดในใจอย่างน่าประหลาด

 

เขาเอานิ้วแตะที่เส้นสุดท้าย—เส้นที่ขาดหายไป

ครั้งหนึ่งเคยสงสัยว่าทำไมมันถึงไม่จบ

แต่ตอนนี้กลับเข้าใจว่ามันอาจไม่ต้องจบเลยก็ได้

 

🍂

 

เขาเงยหน้าขึ้นมองต้นโพธิ์

ใบไม้ร่วงหล่นอย่างไม่มีพิธีรีตอง

แดดลอดผ่านใบไม้ สาดเงาทอดลงบนพื้นดิน

 

เขาหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายเงาเหล่านั้น

ไม่ใช่ภาพของอะไรเป็นพิเศษ

เพียงภาพของสิ่งที่เกิดขึ้น

โดยไม่มีความหมายใดนำหน้า

 

เขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ร้องไห้

เพียงมองอยู่เงียบ ๆ

เหมือนพยายามฟังบางสิ่งที่ไม่มีเสียง

เหมือนเห็นคำตอบที่ไม่มีคำอธิบาย

และใน

 

ที่สุด...เหมือนยอมรับว่า

ความว่าง...ก็เป็นคำอธิบายรูปแบบหนึ่ง

 

....จบ.....