เมื่อไหร่จะถึงเวลาหิว

เมื่อไหร่จะถึงเวลาหิว

ณ ทุ่งกว้างกลางหุบเขา เด็กเลี้ยงวัวสามคนขี่ม้าออกตามหาฝูงวัวที่หายไป ฝูงวัวพลัดหลงไปตั้งแต่เช้าตรู่ จนบ่ายคล้อยแดดร่ม พวกเขาก็ยังไม่พบแม้แต่เงา ความเหนื่อยล้าเริ่มกัดกินพลังใจ ข้าวปลาอาหารก็ยังไม่ตกถึงท้อง

เด็กชายสองคนเริ่มบ่นพึมพำ
"โอย…หิวจนไส้จะขาดแล้ว"
"เหมือนกัน เดินอีกหน่อยคงล้มพับแน่"

แต่เด็กคนที่สามกลับเงียบเฉย ไม่มีแม้แต่เสียงบ่น เมื่อเพื่อนถามว่า
"นายไม่หิวเลยหรือไง?"
เขาตอบเรียบๆ ว่า
"ไม่หิว"

แสงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า ในที่สุดพวกเขาก็พาวัวกลับมาจนครบ และมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่มีร้านอาหารเปิดอยู่ริมทาง เด็กชายทั้งสามจอดม้า แล้วเดินเข้าไปนั่งโต๊ะ

ทันทีที่นั่งลง เด็กชายที่บอกว่า "ไม่หิว" กลับเป็นคนแรกที่เรียกสั่งอาหาร และเมื่ออาหารมา เขาก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อยจนเพื่อนทั้งสองมองหน้ากันอย่างแปลกใจ

"เฮ้! เมื่อกี้นายบอกว่าไม่หิวนี่นา!"
เด็กคนนั้นยักไหล่ ตอบสั้นๆ ว่า
"หิวตอนนั้นน่ะ ไม่ใช่เรื่องฉลาดเท่าไหร่หรอก"

ในบางสถานการณ์ การอดทนและรู้จักเลือกเวลาแสดงความรู้สึก คือเครื่องหมายของความมีวุฒิภาวะ และบางครั้ง ความเงียบก็ฉลาดกว่าการพร่ำบ่น
เมื่อโอกาสยังมาไม่ถึง การพร่ำบ่นนอกจากจะทำให้อารมณ์เสียแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร