กรณีพระซ้อนท้ายหญิงสาวเข้าม่านรูด และบาดแผลในศรัทธาที่เราต้องกล้าทบทวน

กรณีพระซ้อนท้ายหญิงสาวเข้าม่านรูด และบาดแผลในศรัทธาที่เราต้องกล้าทบทวน

วันที่ 31 พฤษภาคม 2568 ชาวบ้านในอำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ต่างตื่นตะลึงกับภาพเหตุการณ์กลางวันแสกๆ ที่แพร่สะพัดในโซเชียลมีเดีย ภาพของชายคนหนึ่งในชุดฆราวาส สวมหมวกแก๊ป เสื้อลาย กางเกงขาสั้นสีดำ นั่งซ้อนท้ายหญิงสาวบนรถจักรยานยนต์ ขี่ตรงเข้าสู่ “ม่านรูด” แห่งหนึ่งในพื้นที่ เหตุการณ์อาจดูธรรมดาหากไม่ใช่เพราะชายในภาพ ถูกระบุว่าเป็น “พระ” ที่ชาวบ้านคุ้นหน้าคุ้นตาดี

พระรูปนี้เคยบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านของผู้โพสต์ภาพทุกเช้า แม่ของเขาใส่บาตรให้เป็นกิจวัตร แต่วันนั้นกลับเห็นพระในร่างของชายธรรมดา ที่ไปจบที่ม่านรูดพร้อมหญิงสาว... สิ่งที่ศรัทธาเคยตั้งมั่นก็คล้ายจะสั่นคลอนในพริบตา

จากศรัทธา...สู่การตั้งคำถาม

ภาพที่ถูกโพสต์ลงโซเชียล ไม่ได้ระบุชื่อม่านรูด หรือข้อความพาดพิงสถานที่ แต่กลับกลายเป็นว่า “เจ้าของรีสอร์ต” เข้าแจ้งความในข้อหาเผยแพร่ภาพทำให้สถานที่เสียหาย ซึ่งภายหลัง พนักงานสอบสวนพิจารณาแล้วว่า ผู้โพสต์ไม่มีเจตนาร้าย และไม่ได้ทำให้เกิดความเสียหายโดยตรงต่อธุรกิจ

ประเด็นจึงพลิกจากเรื่องภาพ...กลับไปสู่ “คนในภาพ”

ตำรวจชุดสืบสวน สภ.ปราณบุรี จึงลงพื้นที่ตรวจสอบกล้องวงจรปิดของม่านรูด พบชายหญิงคู่หนึ่งเข้ามาใช้บริการจริง และเมื่อเปรียบเทียบกับข้อมูลที่ชาวบ้านแจ้ง พบว่าชายในภาพ คือพระจริง — พระที่บิณฑบาตตอนเช้า และเข้าสู่ม่านรูดในตอนกลางวัน

ตำรวจรายงานข้อมูลให้คณะสงฆ์ในพื้นที่ และเดินทางไปยังสำนักสงฆ์ที่พระรูปดังกล่าวจำวัดอยู่ พระยอมรับโดยไม่ปฏิเสธ พร้อมสารภาพว่า ได้มีความสัมพันธ์ทางเพศกับหญิงสาวคนดังกล่าวมาหลายครั้งแล้ว ครั้งละ 300 บาท — เรื่องที่ไม่เพียงขัดต่อวินัยสงฆ์เท่านั้น แต่ถือว่า “ปาราชิก” ทันที

พระครูปลัดวชิรานันท์ วชิราวุโธ ซึ่งเป็นพระวินยาธิการ ระบุชัดว่า พระรูปนี้ “ขาดจากความเป็นพระ” ตั้งแต่วันแรกที่เสพเมถุน ไม่จำเป็นต้องทำพิธีสึก เพราะไม่มีสถานะพระอีกต่อไป ต้องเปลี่ยนชุดกลับสู่ความเป็นฆราวาสด้วยตนเอง

น่าสังเกตว่า พระรูปนี้อายุ 68 ปี บวชและสึกมาแล้วหลายครั้ง ก่อนจะมาถูกเปิดโปงในครั้งนี้ พร้อมกับภาพที่กลายเป็นหลักฐานที่ศรัทธาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ศาสนา – ไม่ใช่เกราะกำบัง แต่คือหน้าที่

เหตุการณ์นี้อาจดูเหมือนข่าวอื้อฉาวอีกเรื่องของ “พระภิกษุที่ไม่สำรวม” แต่ในระดับลึก นี่คือ “กระจกบานหนึ่ง” ที่สะท้อนรอยร้าวในระบบคัดกรองและควบคุมวินัยสงฆ์ในปัจจุบัน

ชายวัย 68 ปีที่เคยสึกแล้วกลับมาบวชซ้ำได้ง่าย ชาวบ้านไม่รู้ประวัติ คณะสงฆ์ก็อาจไม่มีข้อมูลแน่ชัด และสุดท้ายก็กลายเป็นพระที่รับบิณฑบาตได้ทุกเช้า สร้างภาพภายนอกของผู้ถือศีล แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความหลอกลวง

นี่คือความน่าห่วง — ไม่ใช่แค่ต่อพระรูปเดียว แต่ต่อระบบที่ทำให้ “จีวร” กลายเป็นเสื้อคลุมที่ใครก็หยิบมาใส่ได้ โดยไม่ต้องตรวจสอบอะไรเลย

แล้วศรัทธาจะอยู่ตรงไหน...ในสังคมแบบนี้?

คนไทยส่วนใหญ่ยังคงมีรากเหง้าทางศาสนาอย่างลึกซึ้ง โดยเฉพาะกับพระสงฆ์ที่ถือเป็น “เนื้อนาบุญ” แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อยครั้ง ศรัทธาที่เคยแน่นแฟ้นก็เริ่มเปราะ

คำถามจึงไม่ใช่แค่ว่า “พระผิดไหม” แต่คือ “ระบบควบคุมดูแลศาสนจักรทำงานอยู่หรือไม่?”
และ... “เราต้องยอมรับความศักดิ์สิทธิ์จากภายนอกเท่านั้นหรือ?”

เราไม่ควรต้องเลือกว่าจะเชื่อศาสนาหรือไม่ เพราะพระคนหนึ่งทำผิด

สิ่งที่เราต้องทำต่างหาก คือแยก “ความดีของพุทธธรรม” ออกจาก “ความผิดของมนุษย์ที่ห่มจีวร”
เพราะแม้จีวรจะเปื้อน แต่ธรรมะยังคงอยู่

และหากเหตุการณ์นี้จะสอนอะไรเราได้ นั่นคือ
ศรัทธาไม่ใช่เรื่องเชื่ออย่างมืดบอด — แต่คือการกล้าตั้งคำถาม เพื่อปกป้องความหมายของคำว่า “พระ” ให้สมศักดิ์ศรีอย่างแท้จริง