เต่ากับความกล้า

เต่ากับความกล้า

ยามบ่ายวันหนึ่ง ท่ามกลางเสียงลมพัดแผ่วเบาใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ เด็กชายตัวน้อยนั่งเล่นอยู่ข้างปู่ของเขา ผู้ซึ่งกำลังเฝ้ามองเต่าตัวหนึ่งในอุ้งมืออย่างสงบ

“ปู่ครับ ทำไมเต่าตัวนี้ไม่ยอมโผล่หัวออกมาสักที?” เด็กชายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความสงสัย

ปู่เพียงยิ้ม ไม่ตอบทันที แต่ยื่นเต่าให้หลานดู “ลองจิ้มมันดูสิหลาน”

เด็กชายเอานิ้วเขี่ยเบา ๆ เต่าก็หดคอและขาทั้งหมดกลับเข้าไปแน่นกว่าเดิม

“เห็นไหม?” ปู่พูดขึ้นอย่างใจเย็น “ยิ่งเรารบกวนหรือเร่งเร้า มันยิ่งถอยหนีเข้าไปลึก”

“แล้วเราจะทำยังไงให้มันยอมโผล่หัวออกมาล่ะครับ?” เด็กชายถามต่ออย่างจริงจัง

ปู่วางเต่าเบา ๆ ลงบนตักของตนเอง แล้วนิ่งเงียบ ปล่อยให้เวลาไหลไปตามธรรมชาติ ไม่นานนัก เต่าก็เริ่มขยับตัว แล้วค่อย ๆ โผล่หัวออกมาอย่างระมัดระวัง

“บางครั้ง หลานเอ๋ย สิ่งที่เราต้องทำ คือการให้พื้นที่ ให้ความเงียบสงบ และให้เวลา” ปู่กล่าวช้า ๆ “ไม่ใช่ทุกอย่างจะตอบสนองต่อความเร่งรีบของเราได้ คนก็เช่นกัน หากเขารู้สึกปลอดภัย เขาจึงจะกล้าเปิดใจ”

เด็กชายนิ่งคิด แล้วพยักหน้าเบา ๆ

“บางที การเข้าใจโดยไม่เร่งรัด อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเข้าถึงใจของใครสักคน จริงไหมครับ ปู่?”

ปู่ยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งแสงอ่อนโยน “จริงที่สุดแล้วหลานเอ๋ย”

เรื่องนี้ให้แง่คิดว่า การเร่งรัดอาจยิ่งทำให้คนปิดใจ แต่ความอดทน ความสงบ และความเข้าใจต่างหาก ที่ค่อย ๆ เปิดประตูใจของเขาออกมา

เต่าก็เหมือนคนเรา ถ้าเจอแรงบีบคั้นหรือความกลัว มันก็จะถอยลึกเข้าไปอีก ความจริงเราอาจไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ให้ความสงบ ปลอดภัย และเวลา เต่าก็จะกล้าออกมาเอง เหมือนกับคนเรา บางครั้ง คนเราก็ต้องการแค่ความเข้าใจ ไม่ใช่คำสั่งหรือแรงกดดัน วิธีการที่นุ่มนวลย่อมนำไปสู่จุดหมายได้อย่างง่ายดายกว่า ฉันนั้น