ชายต่างถิ่นกับชายชราตาบอด

ชายต่างถิ่นกับชายชราตาบอด

คืนหนึ่ง ชายต่างถิ่นคนหนึ่งเดินทางอยู่กลางป่า ท่ามกลางความมืดที่แทบมองอะไรไม่เห็น ขณะที่เขาคลำทางอย่างระมัดระวัง เขาก็เห็นแสงตะเกียงเล็ก ๆ ลิบ ๆ อยู่ข้างหน้า

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ก็พบว่าเป็นชายชราคนหนึ่งกำลังเดินถือไม้เท้าและโคมไฟเล่มเล็กไว้ในมือ ชายผู้นั้น “ตาบอด”

ชายต่างถิ่นจึงประหลาดใจมากและถามว่า

“คุณลุงครับ... ลุงตาบอด แล้วจะถือโคมไฟไปทำไม? ยังไงลุงก็มองไม่เห็นอยู่ดี”

ชายตาบอดยิ้มบาง ๆ แล้วตอบว่า

“จริง ข้ามองไม่เห็น แต่คนอื่นจะได้มองเห็นข้า แล้วไม่เดินชนกันในความมืด”

ชายหนุ่มเงียบไปด้วยความอึ้ง แต่ก่อนจะเดินจากไป เขาก็เหลือบมองเส้นทางข้างหน้าแล้วพูดเบา ๆ

“ข้างหน้าดูเหมือนไม่มีทางแล้วนะลุง”

ชายตาบอดตอบกลับโดยไม่หยุดเดิน

“เจ้ามองด้วยตา ข้ามองด้วยใจ เส้นทางสำหรับคนที่เชื่อ มันจะมีทางเสมอ”

ชายตาบอดยังคงเดินหน้าต่อไป แล้วก็เดินเลยผ่านหน้าชายต่างถิ่นไป เสียงไม้เท้าค่อยๆไกลออกไป ค่อยๆเบาลง จนเงียบหายไปในที่สุด

บางครั้ง คนที่ดูเหมือนมืดบอด อาจมองเห็นสิ่งที่คนตาดีไม่อาจเข้าใจ การมองเห็นด้วย "ใจ" และความเชื่อมั่นในตนเอง สำคัญกว่าการมองเห็นด้วย "ตา" ที่อาจหลงกลความมืดในชีวิต

เรื่องเล่านี้เป็นนิทานสั้นเชิงปรัชญา ที่สื่อถึงความศรัทธา ความเชื่อมั่นในตนเอง หรือบางทีก็เป็นสัญลักษณ์ของการมองเห็นสิ่งที่ "ตาเปล่า" มองไม่เห็น

ในบางจังหวะ เราก็เหมือนกับคนตาบอด วิธีเดียวที่จะพาเรามุ่งหน้าต่อไปได้ก็คือ การคลำทางเดินหน้าต่อไป