เสียงที่พ่อไม่ตอบรับ

พรานบาป นามปากกาใหม่สำหรับเรื่องสุดสะเทือนใจ ที่ได้แรงบันดาลใจจากข่าว เชื่อว่ามีลูกอีกหลายคนที่ตกอยู่ในสภาพนี้ จากการอยู่กับแม่เลี้ยงเดี่ยวตามลำพัง หัวใจของลูกคงด้านชาและเจ็บปวดเมื่อนึกถึงคำว่า "พ่อ"

....เสียงที่พ่อไม่ตอบรับ....

“ครอบครัว ไม่ใช่เรื่องของตำแหน่งหน้าที่ แต่เป็นเรื่องของหัวใจที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อีกคนมีชีวิตที่ดีกว่า” นั่นคือความรู้สึกของฉัน หลังจากผ่านเรื่องราวอันเหลือเชื่อที่เกิดขึ้น อยากรู้ไหม? ทำไมฉันถึงคิดแบบนั้น

ใบสูติบัตรในมือฉันมีรอยยับย่น ชื่อของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่ออยู่ตรงนั้น เป็นชื่อที่ฉันไม่เคยเอ่ยเรียก เส้นหมึกสีน้ำเงินจางลงตามกาลเวลา แต่ตัวอักษรยังชัดเจนพอให้อ่านได้

“พ่อของหนูเป็นคนดีนะ” แม่เคยบอกฉัน ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กและยังไม่รู้จักการตั้งคำถาม เมื่อฉันโตจนรู้ความ คำว่า “พ่อ” ก็ไม่ได้อยู่ห้วงคำนึงของฉันแต่อย่างใด เพราะฉันมีความรักจากแม่จนล้นปรี่ ไม่ต้องรอความรักจากใครอีกคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก

ป้าพรเป็นคนพบข้อมูลของพ่อ หลังจากที่แม่ล้มป่วยหนัก

“พลอย...” ป้าพรเรียกฉัน ขณะยื่นโทรศัพท์มาให้ “ดูนี่สิ”
บนหน้าจอคือภาพของชายในเครื่องแบบตำรวจยศสูง รอยยิ้มของเขาดูอบอุ่นขณะมอบทุนการศึกษาให้เด็กในงานการกุศล ชายที่มีชื่อเดียวกับใบสูติบัตรของฉัน

“นี่คือพ่อของพลอยเหรอคะ?”

ป้าพรพยักหน้า ดวงตาของเธอเปี่ยมด้วยความเห็นใจ “แม่ของหนูอยากให้หนูติดต่อเขาไป... เพื่อขอความช่วยเหลือเรื่องค่าเทอม”

ใบแจ้งยอดค่าเทอมค้างจ่ายสีแดงอยู่ในกระเป๋านักเรียนของฉัน เหมือนความลับที่ฉันพยายามซ่อนไว้ หากหาเงินมาจ่ายไม่ได้ ฉันจะไม่ได้รับใบวุฒิการศึกษา ม.3 ไปสมัครเรียนต่อได้

ในห้องพักเล็ก ๆ หลังร้านนวดแผนโบราณ แม่นอนพิงหมอนใบบาง ใบหน้าซีดเซียว

“แม่...” ฉันนั่งลงข้างเตียง “หนูไม่อยากรบกวนพ่อหรอก”

“ลูกต้องได้เรียนต่อนะพลอย” แม่พูดเสียงแผ่ว มือที่เคยแข็งแรงจากการนวดวันละหลายชั่วโมงบีบมือฉันเบา ๆ “แม่... คงหาเงินให้ลูกไม่ทัน” แววตานั้นสะท้อนความเจ็บปวด จากผู้หญิงที่เคยแกร่งที่สุดที่ฉันเคยรู้จัก

คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับ เสียงหายใจหอบของแม่ดังมาจากเตียงข้าง ๆ เมื่อก่อนแม่เคยแข็งแรง ทำงานวันละสิบกว่าชั่วโมง เพื่อให้เราได้มีกิน มีใช้ มีเงินจ่ายค่าเทอม แต่ตอนนี้...

“พลอย ป้าจะพาไปพบพ่อหนูวันพรุ่งนี้” ป้าพรบอกก่อนเข้านอน “เตรียมตัวให้พร้อมนะ”

ตึกสูงแปดชั้นของสถานีตำรวจส่งเงาทอดยาวบนพื้น ฉันสวมชุดนักเรียนที่รีดเรียบร้อย ผมที่เคยยุ่งถูกรวบเป็นหางม้า ใบแจ้งค่าเทอมและสมุดพกถูกเก็บไว้ในกระเป๋าเป้เก่า ๆ

“เขาเป็นคนใหญ่คนโตนะ” ป้าพรกระซิบ “แต่เขาก็เป็นพ่อของหนู”

เป็นพ่อของฉัน คำพูดนั้นฟังดูไม่คุ้นหูเลยสักนิด

เราถูกนำตัวไปพบกับตำรวจนายหนึ่งที่ไม่ใช่พ่อฉัน “ท่านรอง ไม่สะดวกมาพบครับ” เขาบอก สายตาสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”

“เราอยากคุยกับคุณ...” ป้าพรเอ่ยชื่อพ่อของฉันออกมา “เป็นเรื่องส่วนตัวค่ะ”
ตำรวจนายนั้นส่ายหน้า “ท่านไม่สะดวกจริง ๆ ครับ มีประชุมสำคัญ”

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นรถยนต์สีดำคันหรูแล่นออกจากอาคาร คนขับรถสวมหมวกตำรวจ

”พ่อหนูอยู่ในรถคันนั้นใช่ไหม?” ฉันถามเสียงเบา
ตำรวจนายนั้นไม่ตอบ เขามองฉันด้วยสายตาเห็นใจ “น้องมีเรื่องอะไรหรือครับ? ผมจะช่วยประสานให้”

ฉันสูดลมหายใจลึก มือกำกระเป๋าแน่น “ฉันอยากเรียนต่อค่ะ ม.4... หรือไม่ก็ ปวช. แล้วแต่จะเป็นไปได้... แม่ป่วย... ฉันก็เลย...”

น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันรีบเช็ดด้วยหลังมือ
“ผมจะแจ้งท่านให้นะครับ” เขาบอก พลางยื่นกระดาษทิชชู่ให้ “ฝากเบอร์โทรไว้ ท่านจะติดต่อกลับ”

สัปดาห์หนึ่งผ่านไป ไม่มีการติดต่อกลับมา แม่มีอาการแย่ลง ปวดศีรษะรุนแรงจนต้องเข้าโรงพยาบาล

“ฝีในสมอง” หมอบอก “ต้องผ่าตัดด่วน”

ฉันนั่งอยู่ในห้องรอของโรงพยาบาล กลิ่นยาฆ่าเชื้อทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน เสียงประกาศเรียกญาติดังแว่วมาเป็นระยะ ฉันเปิดโทรศัพท์ ดูรูปพ่อในเครื่องแบบอีกครั้ง ปลายนิ้วฉันกดหาเบอร์โทรศัพท์ของสถานีตำรวจ

“ดิฉันอยากจะติดต่อกับ...” ฉันพูดเสียงสั่น “แม่ของฉันกำลังจะเข้าห้องผ่าตัด... ฉันคิดว่าพ่อน่าจะอยากรู้...”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเจ้าหน้าที่ปลายสายทำให้หัวใจฉันหล่นวูบ

“น้องโทรมาอีกแล้วเหรอ? ท่านไม่อยู่แล้ว ย้ายไปประจำที่อื่น”

“ฉันไม่เชื่อ!” ฉันตะโกนเสียงดัง จนคนในห้องหันมามอง “บอกพ่อฉันด้วยว่าแม่กำลังจะผ่าตัดสมอง! ถ้าแม่ไม่รอด ฉันจะไม่มีใครเลย!”

ปลายสายเงียบไป ก่อนจะตอบเสียงเย็น “ท่านบอกแล้วว่าไม่ต้องการถูกรบกวน”

“ฉันเป็นลูกของพ่อนะ!” น้ำตาไหลอาบแก้ม “ทำไมพ่อทำแบบนี้กับฉัน?”

“เธอมีหลักฐานอะไรว่าเป็นลูกท่าน?” เสียงปลายสายถามกลับ “ท่านบอกว่าแม่เธอพาเธอหนีไปตั้งแต่เด็ก ไม่เคยติดต่อมาเลย เพิ่งจะโผล่มาตอนต้องการเงิน...”

ฉันวางสายไป มือสั่นระริก ความรู้สึกอับอายและโกรธปะปนกัน

แม่อยู่ในห้อง ICU สามวันแล้ว ฉันนั่งเฝ้าทุกคืน นอนบนเก้าอี้พลาสติกแข็ง ๆ หน้าห้อง มีเพียงป้าพรที่ผลัดกันมาเฝ้า พี่พยาบาลใจดีบางคนหยิบผ้าห่มบาง ๆ มาให้ บางคนแอบเอาข้าวกล่องมาให้เพราะสงสาร

“พ่อของหนูยังไม่มาเหรอ?” พยาบาลสาวถาม

ฉันส่ายหน้า ไม่มีแรงจะอธิบาย

“ลองโทรหาอีกไหม? บางทีเขาอาจจะไม่รู้ว่าแม่หนูอาการหนัก”

ฉันตัดสินใจลองโทรอีกครั้ง เบอร์ส่วนตัวที่ฉันหามาได้จากการค้นหาในอินเทอร์เน็ต

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
ฉันลองส่งข้อความทางไลน์

คุณไม่สามารถส่งข้อความถึงบุคคลนี้ได้

บล็อก... ฉันถูกบล็อกทุกช่องทาง... ราวกับฉันไม่มีตัวตน ราวกับฉันเป็นเพียงความผิดพลาดที่ต้องลบทิ้ง

“พลอย เราจะไปออกรายการทีวากัน” ป้าพรบอกฉัน วันที่เจ็ดหลังการผ่าตัดของแม่ “รายการหนึ่ง เขาสนใจเรื่องของเรา...”

“ไปทำไมคะ?” ฉันถาม ขณะป้อนน้ำให้แม่ที่เพิ่งย้ายออกจากห้อง ICU มาอยู่ห้องพิเศษราคาถูกที่สุดของโรงพยาบาล “ไปประจานตัวเองเหรอ? ว่าไม่มีใครต้องการ?”

“ไม่ใช่!” ป้าพรจับมือฉัน “เราต้องการความช่วยเหลือ พลอย... แม่ของหนูต้องรักษาตัวอีกนาน หนูก็ต้องได้เรียนต่อ เราไม่มีทางเลือก...”

ห้องส่งรายการเต็มไปด้วยไฟและกล้อง ฉันนั่งตัวแข็งบนโซฟา กำชายเสื้อนักเรียนแน่น เมื่อพิธีกรถามถึงความรู้สึกที่มีต่อพ่อ ฉันได้แต่นิ่งเงียบ

“หนูอยากจะบอกอะไรกับพ่อไหม? ถ้าเขากำลังดูรายการนี้อยู่” พิธีกรถามอีกครั้ง

“ฉัน...” เสียงฉันสั่น “ฉันแค่อยากรู้ว่าฉันทำอะไรผิด... ทำไมพ่อถึงได้รังเกียจฉันขนาดนี้...” น้ำตาไหลอีกครั้ง ฉันพยายามกลั้นไว้แต่ไม่สำเร็จ

“ฉันไม่เคยขอให้พ่อมารับผิดชอบอะไรเลย... ตลอดชีวิตที่ผ่านมา... ฉันแค่อยากได้เรียนหนังสือ... อยากให้แม่หายป่วย...”

ระหว่างที่รายการดำเนินไป พิธีกรอ่านข้อความที่ได้รับจากพ่อของฉัน ส่งถึงทีมงาน

“ผมดูแลลูกและภรรยาเก่าอย่างดีที่สุดแล้ว แต่เธอพาลูกหนีไป บอกจะไปทำงานต่างประเทศ... ผมเสียใจกับการเจ็บป่วยของเธอ แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ควรนำมาออกสื่อ... ผมกำลังจะช่วยเหลือลูก แต่เงินเก็บของผมหมดไปเกือบสองล้าน เพราะต้องรักษาตัวจากการอาการป่วย...”

ฉันนั่งฟังเงียบ ๆ ความรู้สึกชาแล่นไปทั่วร่าง มันช่างตรงข้ามกับสิ่งที่แม่เคยเล่าให้ฟัง—ว่าพ่อทิ้งเราไป หลังจากทะเลาะกันครั้งใหญ่ ใครกันที่พูดความจริง?

“ตอนนี้ผมมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย และผมต้องดูแลเธอ” พิธีกรอ่านต่อ

น้ำตาเริ่มเหือดแห้ง ความเจ็บปวดกลายเป็นความชา ฉันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

รายการจบลงด้วยการที่พิธีกรประกาศว่า สปอนเซอร์มอบเงินให้ฉัน 40,000 บาท สำหรับค่ารักษาแม่ และพิธีกรเองจะรับผิดชอบค่าเล่าเรียนของฉันจนจบ

“น้องพลอยอยากเรียนอะไรต่อล่ะ?” พิธีกรถาม ยิ้มอ่อนโยนให้กล้อง

ฉันมองไปที่กล้อง นึกถึงภาพพ่อในเครื่องแบบตำรวจที่มอบทุนให้เด็ก ๆ คนอื่น

“ฉัน...” ฉันพูดเสียงแผ่ว “เคยอยากเป็นทนายความ... อยากช่วยเหลือคนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม...”

พิธีกรพยักหน้า “เราจะช่วยให้หนูได้เรียนจนเป็นทนายความ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย”

หลังจากออกจากห้องส่ง ฉันยืนนิ่งอยู่ในลานจอดรถ สายตามองไปยังท้องฟ้าเปิดโล่ง

“พลอยโอเคไหม?” ป้าพรถามเบาๆ

“ค่ะ...” ฉันตอบ “หนูคิดว่า... หนูจะไม่ติดต่อพ่ออีกแล้ว”

“แน่ใจเหรอ?”

ฉันพยักหน้า “พ่อไม่ต้องการหนู... แล้วหนูก็จะไม่รบกวนพ่ออีก... หนูมีแม่ มีป้า... มีคนที่พร้อมจะช่วยเหลือโดยไม่ต้องมีสายเลือดผูกพัน...”

รถแท็กซี่แล่นมาจอดตรงหน้า เราขึ้นรถกลับโรงพยาบาล ระหว่างทางฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ โครงการมอบทุนการศึกษาของสถานีตำรวจ มีภาพของพ่อฉันยืนยิ้มอยู่ท่ามกลางเด็กนักเรียน
ฉันหลับตาลง หัวใจด้านชาไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

“แม่จะภูมิใจในตัวหนูนะ” ป้าพรบีบมือฉันเบา ๆ

นั่นคือสิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับฉัน การได้ทำให้แม่ภูมิใจ แม่ที่ทำทุกอย่างเพื่อฉันมาตลอด แม่ที่ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน แม่...ผู้ซึ่งคือครอบครัวคนเดียวของฉันเสมอมา

........ จบ ........

ลงในนิตยสารออนไลน์ เฟซบุ๊คเพจ อ่านอิ่ม ฉบับที่ 301 ศุกร์ที่ 16 พฤษภาคม 2568
.