เงาในรัตติกาล

เงาในรัตติกาล

โดย อักษราลัย

 

          ดนัยสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย หยาดเหงื่อเย็นเยียบเกาะพราวทั่วใบหน้า หัวใจเต้นระรัวจนแทบหลุดออกมาจากอก นี่ไม่ใช่ความฝันทั่วไป แต่เป็นฝันซ้ำ ๆ ที่เขาต้องเผชิญทุกคืนตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ ภาพใบหน้าซีดเผือดของเด็กหญิงที่ยืนอยู่ปลายเตียง ริมฝีปากเจือรอยยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตากลับว่างเปล่า

 

          เขาควานหาแว่นตาบนโต๊ะข้างเตียง ปรายตามองนาฬิกา เข็มสั้นชี้ที่เลขสิบเอ็ด เข็มยาวแตะเลขเก้า อีกสิบห้านาทีจะเที่ยงคืน ช่างเป็นเวลาที่ประหลาด เขาไม่เคยตื่นในเวลานี้มาก่อน

 

          ความรู้สึกบางอย่างทำให้ดนัยลุกจากเตียง เท้าเปล่าสัมผัสพื้นไม้เย็นจนสะท้านเข้าไปถึงกระดูก เขาเดินไปที่หน้าต่าง ดึงม่านออก

 

          ค่อนคืนแล้ว ละอองน้ำค้างที่โปรยปรายมองเห็นเป็นไอคล้ายหมอกขาวไปทั่ว ความหนาวเย็นแผ่ซ่านทั่วผิวกาย แสงจันทร์ข้างแรมอ่อน ๆ ส่องสลัวลางทั่วบริเวณ ไร้สรรพสำเนียงใด ๆ แม้แต่หริ่งเรไรที่ควรจะร้องระงมตามธรรมชาติก็เงียบหายไปสิ้น ทำให้บรรยากาศในยามนี้เงียบสงัด วังเวงเยือกเย็น ผิดปกติยิ่งนัก

 

          ดนัยขนลุกซู่ ความเงียบที่ล้อมรอบทำให้รู้สึกอึดอัด แม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองก็ดังชัดเจนเกินไป ปกติในหมู่บ้านชายป่าแห่งนี้ เสียงแมลงและสัตว์กลางคืนไม่เคยหยุดนิ่ง แต่ตอนนี้... มันเงียบราวกับถูกกลืนกิน

 

          "กึก"

 

          เสียงไม้ลั่นดังมาจากระเบียงหลังบ้าน ดนัยกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก มือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

 

          "อาจเป็นแค่แมว" เขาพยายามปลอบใจตัวเอง

 

          ตอนซื้อบ้านหลังนี้ในราคาถูกเกินจริง ไม่มีใครเตือนอะไรเขาเลย จนกระทั่งเพื่อนบ้านแวะมาทักทายในวันที่สาม "คุณกล้านะที่ย้ายเข้ามา... หลังจากเรื่องนั้น"

 

          "กึก ๆ ๆ"

 

          เสียงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิม ดนัยควานหาโทรศัพท์มือถือ แต่แบตเตอรี่หมดเกลี้ยง เขาสบถเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเปิดไฟ ไฟดับตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาเดินกลับมาหยิบไฟฉายในโต๊ะข้างเตียง

 

          แสงสลัวส่องนำทางไปยังประตูห้องนอน เสียงบานพับเก่าลั่นเอี๊ยดเมื่อเขาเปิดออก โถงทางเดินมืดสนิทยกเว้นแสงไฟฉายที่ส่องสะท้อนกับกระจกบานเล็กที่แขวนอยู่บนผนัง สะท้อนใบหน้าซีดขาวของเขา และ...

 

ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่เหนือไหล่ของเขา

 

          ดนัยหันขวับไปด้านหลัง ไม่มีอะไร ความกลัวเริ่มทำให้เขาเห็นภาพหลอน

 

          "เป็นแค่ความเครียด..." เขาพึมพำกับตัวเอง

 

          เสียงน้ำหยดดังติ๋ง ๆ มาจากห้องน้ำ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาบนพื้นไม้ ไม่น่าใช่ฝีเท้าของมนุษย์ เป็นเสียงแปลก ๆ ราวกับมีใครกำลังค่อย ๆ คลานเข้ามา

 

          ดนัยรู้สึกถึงลมหายใจเย็นเฉียบปะทะต้นคอ กลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้ลอยมาพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบา

 

          "มาเล่นกับหนูสิ..."

 

          เขาหันกลับไปอีกครั้ง แสงไฟฉายส่องกระทบใบหน้าซีดขาวของเด็กหญิง ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่าไร้แวว กระโปรงขาวเปียกชุ่มน้ำ รอยแผลบนลำคอดูเหมือนรอยเชือกรัด

 

          "หนูรอคุณมานานแล้ว..." เธอยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวซีด น้ำสีแดงคล้ำไหลจากมุมปาก "พวกเขาทิ้งฉันไว้ในบ่อ พวกเขาคิดว่าฉันตายแล้ว"

 

          ดนัยถอยหลังจนชนผนัง ขาสั่นระริก

 

          "แต่ฉันไม่เคยจากไปไหน" เด็กหญิงกระซิบ ขณะที่ร่างเล็ก ๆ ค่อย ๆ ลอยสูงขึ้นจากพื้น "และคุณ... คุณอยู่ในบ้านของฉัน"

 

          หยดน้ำเริ่มหยดจากเพดาน ทีละหยด แล้วเร็วขึ้น ชุ่มโชกไปทั่วพื้น เสียงหยดน้ำกลายเป็นเสียงตุบ ๆ ราวกับใครกำลังเดินอยู่บนหลังคา

 

          ชั่วขณะที่ดนัยหลับตาด้วยความกลัว เสียงกรีดร้องของเด็กหญิงดังลั่น เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ร่างของเธอรายล้อมไปด้วยเงาดำทะมึนหลายเงา มือผอมแห้งของพวกมันจับกระชากร่างของเด็กหญิง

 

          "ช่วยฉันด้วย..." เธอร้องเสียงแหบแห้ง "พวกเขากลับมาแล้ว..."

 

          ดนัยไม่สามารถขยับตัวได้ ร่างกายแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างมองภาพตรงหน้า

 

          เงาทะมึนเหล่านั้นหันมาจ้องดนัย ใบหน้าไร้รูปร่างแต่สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มแสยะกว้าง

 

          "เธอไม่ใช่คนเดียวที่จมน้ำในบ่อ..." เสียงแหบแห้งกระซิบจากเงาร่างหนึ่ง

 

          ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมบ้านหลังนี้ถึงมีราคาถูกนัก และทำไมไม่มีใครอยู่นานเกินสามเดือน

 

          น้ำค่อย ๆ ไหลมาจากทุกทิศทาง จนท่วมถึงข้อเท้า แล้วท่วมขึ้นจนถึงหัวเข่าอย่งรวดเร็ว

 

          เด็กหญิงคนนั้นถูกลากหายไปในความมืด เหลือเพียงเงาร่างทะมึนที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ดนัย

 

          "ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา..."

 

          ดนัยกรีดร้องสุดเสียง แต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกม

า มีเพียงความเงียบสงัด ที่ล้อมรอบเขาไว้ ในคืนที่ผิดปกติยิ่งนัก...