วันที่ฝนตก
วันที่ฝนตก
#อักษราลัย
สายฝนโปรยปรายเป็นม่านบาง ๆ หน้าต่างห้องชั้นสองเปิดค้างไว้ ลมพัดเอากลิ่นดินชื้นเข้ามาในห้อง ผสมกับกลิ่นหนังสือเก่าและไออุ่นของใครบางคนที่อยู่ตรงนั้น เธอยืนพิงกรอบหน้าต่าง มองหยาดฝนเกาะบนใบไม้แล้วร่วงหล่น ราวกับบางสิ่งในใจที่เธอไม่อาจกอบกู้คืนมา
เสียงเพลงจากหูฟังของเขาดังลอดออกมา เป็นเพลงเก่าที่เธอคุ้นเคยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ทุกครั้งที่เขาฟัง เธอจะรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับไปในอดีต วันที่ฝนตกหนักและเขาเคยยืนกางร่มรอรับเธอหน้าประตูโรงเรียน วันที่เธอร้องไห้เพราะถูกเพื่อนล้อ แล้วเขายื่นลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่ให้ พร้อมคำปลอบโยน
"น้องยังชอบฝนอยู่ไหม?"
เสียงของเขาดังขึ้นจากโซฟา ราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดถึงอะไร
"อืม" เธอพยักหน้าเบา ๆ "แต่ไม่ชอบตอนที่เปียกแล้วหนาว"
"พี่ยังจำได้ ตอนเด็ก ๆ น้องชอบวิ่งออกไปตากฝน"
"แล้วพี่ก็ชอบลากกลับเข้ามา" เธอหัวเราะเบา ๆ แต่มีร่องรอยเศร้าในน้ำเสียง
เขาหันมามองเธอ สายตาของเขาอ่อนโยนเหมือนเคย แต่ก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป บางอย่างที่เธอสัมผัสได้มาตลอดแต่ไม่เคยกล้าถาม
.
เธอเติบโตขึ้นจากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นหญิงสาวเต็มตัว ส่วนเขา...ก็ยังเป็นพี่ชายคนเดิม เพียงแต่ห่างเหินขึ้นทีละน้อย
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มหลบตา? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รอยยิ้มของเขามีอะไรซ่อนอยู่?
เธออยากถาม อยากรู้เหตุผลที่ทำให้เขาเดินถอยออกไปทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้ระยะห่างก่อตัวขึ้นโดยไม่สามารถทำอะไรได้
จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เธอพบจดหมายฉบับหนึ่งบนโต๊ะเขียนหนังสือของเขา มันเป็นกระดาษแผ่นเดียว มีตัวอักษรลายมือที่เธอคุ้นเคย
"น้องจะไม่มีวันรู้หรอก ว่าพี่ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน ที่จะไม่รักน้องเกินกว่าที่ควรเป็น"
ปลายนิ้วของเธอสั่นระริกขณะไล้ไปตามตัวอักษร เสียงหัวใจเต้นดังจนเธอรู้สึกเหมือนหูอื้อ เธออ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ประโยคเหล่านั้น ก็ยังคงเหมือนคมมีดที่บาดลึกลงในใจ
ทุกอย่างกระจ่างชัด...
เหตุผลที่เขาหลบสายตา เหตุผลที่เขาเงียบไป เหตุผลที่เขาค่อย ๆ สร้างกำแพงขึ้นมา
เพราะเขารักเธอ ในแบบที่ไม่ควรรัก
.
เธอพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยายามทำเหมือนจดหมายนั้นไม่เคยมีอยู่ แต่หัวใจกลับไม่ยอมเชื่อฟัง
เธอเริ่มมองเขาแตกต่างไปจากเดิม ทุกครั้งที่เขายิ้ม ทุกครั้งที่เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทุกครั้งที่เขาหยิบลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่ให้ เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แฝงอยู่
และเธอรู้ดีว่า...มันไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวที่ต้องพยายาม
เธอเองก็เช่นกัน
.
วันหนึ่ง ฝนตกหนักเหมือนในวันวาน เธอยืนมองสายฝนผ่านหน้าต่าง คิดถึงวันเก่า ๆ ที่ไม่มีอะไรต้องซ่อนเร้น
เขาเดินเข้ามายืนข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร เสียงฝนดังกลบความเงียบของพวกเขา
"พี่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ" เขาพูดขึ้นในที่สุด
เธอหันไปมองเขา ดวงตาสั่นไหว "ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น?"
เขาไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ "น้องต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ"
เธออยากจะรั้งเขาไว้ อยากบอกว่าเธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว แต่เธอทำไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าคำพูดของเธอจะทำให้ทุกอย่างยากขึ้นกว่าเดิม
เธอเม้มริมฝีปากแน่น มือกำชายเสื้อจนยับยู่ยี่ แต่สุดท้าย เธอทำได้แค่พยักหน้า 'พี่ก็เหมือนกัน' น้ำเสียงแผ่วเบาราวกับสายฝนกำลังกลืนมันไป
เขาหัวเราะเบา ๆ ลูบศีรษะเธอเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินออกไปจากห้อง
เขาหันหลังเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา เธอยืนมองแผ่นหลังนั้นจนลับตา มือของเธอเผลอยกขึ้นราวกับจะรั้งไว้ แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้ตกลงข้างลำตัว
ฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย
หยาดฝนเย็นเฉียบไหลซึมผ่านกระจกหน้าต่าง ราวกับจะซึมผ่านหัวใจของเธอไปด้วย เธอหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แต่ก็ยังรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ฝนทิ้งไว้...เหมือนกับเขา
และเธอก็รู้ดีว่า
...ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ฝนจะยังทำให้เธอนึกถึงเขาเสมอ
...... จบ ......






















