กุหลาบสุดท้าย

กุหลาบสุดท้าย

#อักษราลัย

 

            ภาคินยืนมองออกไปในความมืด พลางกำดอกกุหลาบสีแดงในมือแน่นจนหนามทิ่มฝ่ามือจนเลือดซึม ฝนตกปรอย ๆ เหมือนฟ้าร่ำไห้ไปกับเขา

 

            "ยินดีด้วยนะลลิล...ขอให้เธอมีความสุข" เขาพึมพำ ดวงตาหม่นเศร้า

 

            พรุ่งนี้จะเป็นวันแต่งงานของลลิล หญิงสาวที่เขารักมาตลอด แต่เธอกลับเลือกวริษ ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อม ภาคินพยายามทำใจ แต่ภาพของเธอกับเขาคอยหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา ความสนิทคุ้นเคยตั้งแต่ยังเด็กทำให้เขารักเธอมาตลอด ลลิลคือรักแรกและรักเดียวของเขาเสมอ และเขาเคยคิดว่าเธอกับเขามีหัวใจดวงเดียวกัน

 

            ภาคินเดินฝ่าฝนไปยังบ้านของลลิล เขายืนอยู่หลังพุ่มไม้ มองเข้าไปในบ้าน เห็นเธอยืนคุยกับวริษ ภายในห้องนั่งเล่น

 

            "ฉันไม่ได้รักคุณ!" เสียงของลลิลดังลอดออกมา

 

            ภาคินชะงักไป ลมหายใจติดขัด วริษขมวดคิ้ว สีหน้าผิดหวัง

 

            "แต่พรุ่งนี้เรากำลังจะแต่งงานกันนะลลิล ทำไมพูดแบบนี้?"

 

            "เพราะฉันไม่มีทางเลือก ครอบครัวฉันบังคับ! ฉันรักคนอื่น...รักมาตลอด"

 

            ภาคินรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบ เขากำมือแน่นขึ้น หวังว่าเธอจะพูดชื่อเขาออกมา แต่เธอไม่พูด

 

            วริษหน้าถอดสี "แล้วคน ๆ นั้นคือใคร?"

 

            ลลิลเม้มปากแน่น ก่อนที่ม่านหน้าต่างจะปลิวไสวบดบังภาพภายในห้องไปชั่วขณะ

 

            รุ่งเช้า เจ้าหน้าที่ตำรวจกรูกันเข้ามาที่บ้านของลลิล หลังจากได้รับแจ้งว่ามีคนตาย ร่างของวริษนอนอยู่กลางสวน มือของเขายังกำดอกกุหลาบสีแดงแน่น เลือดซึมเปื้อนกลีบดอก ตำรวจมองหน้ากัน ก่อนสายตาจะจับจ้องไปที่ภาคิน ซึ่งยืนอยู่อีกฝั่งของสนามหญ้า

 

            "เราได้ยินมาว่าคุณเคยขู่จะทำร้ายวริษมาก่อนจริงไหมครับ?" นายตำรวจเอ่ยขึ้น

 

            ภาคินอึ้งไป เขาไม่เคยพูดอะไรแบบนั้น แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่มีใครเชื่อเขา

 

            ลลิลเดินเข้ามา น้ำตาคลอเบ้า "ภาคิน...ทำไมถึงทำแบบนี้..." น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ ราวกับใจสลาย

 

            "ลลิล...ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้ทำ!" ภาคินพยายามอธิบาย แต่ทุกสายตากลับตัดสินว่าเขาผิด

 

            ลลิลทรุดตัวลงร้องไห้เบา ๆ ในขณะที่ตำรวจใส่กุญแจมือภาคิน เขาหันกลับไปมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย

 

            หลายเดือนต่อมา ลลิลได้รับกล่องใส่ของใช้ส่วนตัวของวริษจากแม่ของเขา เธอเปิดกล่องอย่างลังเล นิ้วมือสัมผัสกับสิ่งของที่เคยเป็นของชายที่เกือบจะได้เป็นสามีของเธอ

 

            ท่ามกลางข้าวของเหล่านั้น เธอพบ สมุดบันทึกเล่มหนึ่ง

เธอไม่แน่ใจว่าทำไมถึงเปิดมัน แต่เมื่อเปิดไปถึงหน้าสุดท้าย มือของเธอสั่นไหว

 

            "ลลิล... ถ้าฉันต้องสูญเสียเธอ ฉันก็จะทำให้มันเป็นความเจ็บปวดที่สุดสำหรับทุกคน"

 

            หัวใจของเธอเต้นรัว สมองพยายามปฏิเสธสิ่งที่อ่านอยู่

 

            นี่แปลว่าวริษ... จงใจฆ่าตัวตาย เพื่อใส่ร้ายภาคิน

 

            เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลง เธอปล่อยสมุดบันทึกตกลงกับพื้น ริมฝีปากสั่นระริก หยาดน้ำตาไหลรินออกมาเงียบ ๆ

 

            ภาคิน...ถูกลงโทษในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ

 

            แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ตำรวจปิดคดีไปแล้ว แค่ข้อความในสมุดบันทึกคงไม่ทำให้เกิดการรื้อคดี

 

            เธอหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า รู้ว่าความจริงที่ได้รับรู้นี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว

 

            สายลมพัดผ่านหน้าต่าง เธอมองไปนอกระเบียง ดอกกุหลาบสีแดงที่แห้งเหี่ยวในแจกันราวกับเป็นสัญลักษณ์ของบางสิ่งที่ไม่มีวันหวนคืน

 

            ไม่มีใครรู้ความจริง ไม่มีใครช่วยภาคินได้

 

            เธอกำสมุดบันทึกแน่น ก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้ความเงียบงันกลืนกินเธอไปช้า ๆ เช่นเดียวกับกุหลาบสุดท้

ายที่ค่อย ๆ ร่วงหล่นจากก้านของมัน

            ……………………………….