คนร่วมทาง

 

คนร่วมทาง (The Travel Companion)

#อักษราลัย

 

            แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดตัวลงบนระเบียงร้านกาแฟเล็ก ๆ ริมทะเล ดูช่างอบอุ่นอ่อนโยน ที่นี่จึงเหมือนแหล่งพักใจของใครหลาย ๆ คน โดยเฉพาะพลอย ที่นี่เสมือนบ้านที่รอให้กลับมาเสมอ

 

            พลอยนั่งจิบกาแฟ สายตามองออกไปยังขอบฟ้าอันไกลโพ้น หยดน้ำตาเล็ก ๆ ค่อย ๆ ไหลลงมาตามแก้ม เธอรีบปาดมันทิ้งและสูดหายใจลึก

 

            "มีอะไรเหรอ?" เสียงทุ้มแผ่วดังขึ้นจากด้านหลัง ภูเดินมาพร้อมกับกาแฟอีกแก้ว วางลงบนโต๊ะตรงข้ามเธอ

 

            "เราเลิกกันแล้ว" พลอยบอกเสียงเรียบ "ฉันพยายามมาสองปีเต็ม ๆ สุดท้ายก็ไม่ไหวอยู่ดี สุดจะยื้อแล้วจริง ๆ"

 

            ภูนั่งลง เขารู้จักพลอยมานานพอที่จะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ง่าย ๆ แฟนคนนี้ของเธอคบกันมาได้นานพอควรแล้ว ทุกคนต่างคิดว่าทั้งคู่น่าจะจะลงเอยที่งานแต่งงาน

 

            "เขาไม่ใช่คนไม่ดีนะ" พลอยพูด น้ำเสียงแผ่วเบา "เขารักฉัน ฉันก็รักเขา แต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริง ๆ"

 

            "รักกันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ?" ภูถาม

 

            พลอยส่ายหน้า "รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอก ฉันเพิ่งเข้าใจ... เราปรับตัวเข้าหากันมาตลอด จนบางทีฉันลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร เวลาอยู่กับเขา ฉันกลายเป็นคนที่ต้องคอยระวังคำพูด ต้องทำตัวให้เข้ากับเขาตลอด มันอึดอัดเหมือนกำลังใส่รองเท้าที่ไม่พอดีไซส์ บางครั้งก็คับไป บางทีก็หลวมไป"

 

            ลมทะเลพัดผ่านเบา ๆ พลอยหลับตาลง สูดลมหายใจลึก

 

            "ตอนแรกคิดว่าความรักจะทำให้เราอดทนกับทุกอย่างได้ แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อย" เธอเปิดตาขึ้นมองภู "ฉันไม่อยากรักใครในแบบที่ต้องแกล้งเป็นคนอื่นอีกแล้ว"

 

            ภูยิ้มบาง ๆ "ผมว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องนะ"

 

            "แล้วนายล่ะ?" พลอยถาม เปลี่ยนเรื่อง

 

            "ทำไมยังโสดอยู่ได้ คนดี ๆ แบบนายน่าจะมีแฟนไปนานแล้ว"

 

            ภูหัวเราะเบา ๆ เขาจิบกาแฟช้า ๆ ก่อนจะตอบ "ผมรอคนที่ใช่มากกว่า ไม่ใช่แค่คนที่รัก แต่เป็นคนที่ร่วมทางไปด้วยกันได้จริง ๆ แบบเข้ากันได้ ไม่ต้องฝืน"

 

            คำตอบของภูทำให้พลอยนิ่งไป เธอจ้องมองเขาอย่างพิจารณา เขาและเธอรู้จักกันมาหลายปี เป็นเพื่อนที่สนิทกัน แต่ไม่เคยก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์นั้น

 

            "นายเชื่อเรื่องคนร่วมทางเหรอ?" พลอยถาม

 

            "คนที่เราไม่ต้องปรับตัวมากเกินไปเพื่ออยู่ด้วย คนที่ให้เราเป็นตัวเองได้ แม้วันที่เราแย่ที่สุด" ภูตอบ "ผมคิดว่ามันมีจริงนะ"

 

            พลอยยิ้มบาง ๆ เธอนึกถึงครั้งหนึ่งที่เธอเดินทางไปต่างจังหวัดกับภู ตอนนั้นพวกเขาติดฝนอยู่ในเมืองเล็ก ๆ และต้องหาที่พักกระทันหัน ภูเป็นคนที่ไม่เรื่องมาก เขาหัวเราะกับสถานการณ์และทำให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ดีเสมอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความสบายใจที่เธอรู้สึกตลอดเวลาที่อยู่กับเขา อาจเป็นสิ่งที่เธอกำลังตามหามาตลอด

 

            "คงดีถ้าได้เจอคนแบบนั้น" พลอยถอนหายใจ

 

            ภูมองออกไปที่ท้องทะเล ก่อนจะหันกลับมามองพลอยอีกครั้ง "บางทีเขาอาจอยู่ใกล้กว่าที่คิดก็ได้"

 

            พลอยเงยหน้าขึ้นมองเขา มีบางอย่างในแววตาของภูที่เธอไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน หรืออาจเป็นเพราะเธอไม่เคยมองอย่างจริงจัง

 

            "วันนี้อากาศดีนะ" ภูพูด "ไปเดินเล่นชายหาดกันไหม?"

 

            พลอยยิ้ม เธอเพิ่งผ่านความสัมพันธ์ที่จบลงมาหมาด ๆ แต่ไม่รู้ทำไม ครั้งนี้เธอไม่รู้สึกเสียใจอย่างที่ควรจะเป็น บางทีมันอาจเป็นเพราะเธอรู้ว่า บางสิ่งต้องจบลงเพื่อให้อีกสิ่งได้เริ่มต้น

 

            "ไปสิ" เธอตอบ ลุกขึ้นยืน

 

            ทั้งสองเดินลงจากร้านไปที่ชายหาด พลอยรู้สึกถึงความเคยชินเมื่ออยู่กับภู เธอไม่ต้องพยายามเป็นใครสักคน ไม่ต้องระวังคำพูด ไม่ต้องกลัวการถูกตัดสิน เธอสามารถเป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่

 

            ขณะเดินไปตามชายหาด เท้าจมลงบนเม็ดทรายนุ่ม พลอยนึกถึงคำพูดที่เคยได้ยินมา...

 

            "ในชีวิตจริง เราไม่ได้ต้องการแค่คนรัก แต่เราตามหาเพื่อนร่วมทางที่ดีสักคน"

 

            และบางทีคนร่วมทางของเธออาจอยู่ตรงนี้มาตลอด เพียงแต่เธอมัวแต่มองหาในที่ที่ผิด

 

            "เคยสงสัยไหม ทำไมเราถึงไม่เคยลองคบกัน?" พลอยถามขึ้นมากลางความเงียบ เมื่อทั้งคู่นั่งมองพระอาทิตย์ตกที่ริมหาด

 

            ภูยิ้ม แววตาอบอุ่น "เพราะเรารอให้ถึงจังหวะที่ใช่มั้ง"

 

            พลอยพยักหน้า นี่อาจเป็นจังหวะที่ใช่ที่สุดก็ได้ บางทีการได้เป็นเพื่อนกันก่อน อาจทำให้พวกเขารู้ว่า พวกเขาไม่เพียงแต่เป็นคนรักกันได้ แต่ยังเป็นคนร่วมทางที่ดีของกันและกันได้ด้วย

 

            "เราลองเป็นมากกว่าเพื่อนกันไหม?" พลอยถาม เสียงแผ่วเบา

 

            ภูไม่ตอบด้วยคำพูด เขาเพียงแค่จับมือเธอไว้ และทั้งคู่ก็นั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปด้วยกัน โดยไม่ต้องพูดอะไรอีก

 

            บางคนเราต้องพยายามทำให้เข้า

 

กัน แต่บางคน เราแค่เป็นตัวเอง แล้วทุกอย่างก็ลงตัว

            ……………..