หงส์สาวแห่งเอริน คือใคร!

 

ถือเป็นแฟรี่ประเภทหนึ่งในตำนานเคลต์

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด 

หลังจากที่โอเอนกัสทอดร่างลงบนเตียงที่เย็นสบาย 

เมื่อความเงียบโรยตัวไปทั่วห้อง 

ราวกับทุกสรรพสิ่งหยุดนิ่งในความฝัน 

แต่ในช่วงเวลาที่เขายังไม่เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที่ กำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น

เขากลับมองเห็นภาพอัศจรรย์ 

หญิงสาวผู้หนึ่งยืนอยู่ใกล้ปลายเตียงของเขา

เธองดงามเกินคำบรรยาย 

ความงามของเธอดูราวกับเทพธิดา

เรือนผมของเธอพลิ้วไหวเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ 

และดวงตาของเธอช่างลึกซึ้งดุจห้วงมหาสมุทร

 

โอเอนกัสรู้สึกเหมือนถูกสะกด 

เขาพยายามเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงเธอเข้ามาใกล้ 

แต่ในพริบตาเดียว หญิงสาวก็เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา 

ราวกับว่าเธอเป็นเพียงเงาสะท้อนในห้วงแห่งความฝันเท่านั้น

หัวใจของโอเอนกัสพลันปั่นป่วน 

ความสงบสุขในใจถูกแทนที่ด้วยความกระวนกระวาย 

เขานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน 

เพราะภาพของหญิงสาวผู้งดงามนั้นทำให้เขาสับสน

 

รุ่งเช้ามาถึง โอเอนกัสยังคงจมอยู่ในความสับสนและหวนคิดถึงภาพของเธอ 

เขาไม่มีแก่ใจแม้แต่จะรับประทานอาหาร 

และร่างกายก็เริ่มอ่อนล้าลงเนื่องจากการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ

 

คืนต่อมาหญิงสาวผู้งดงามกลับมาอีกครั้ง 

แต่ครั้งนี้เธอถือเครื่องดนตรีซิมบาลในมือ 

และบรรเลงเพลงไพเราะจับใจ 

เสียงเพลงนั้นแทรกซึมลึกลงไปในจิตวิญญาณของเขา 

ทำให้โอเอนกัสหลับใหลและหลับลึกจนถึงรุ่งสาง

 

เมื่อเขาตื่นขึ้นแม้จะนอนเต็มอื่มแล้ว 

แต่กระนั้น เขาก็ยังไม่แตะต้องอาหารใดๆ 

เพราะหญิงสาวเมื่อคืนได้ทำให้ใจเขานั้นเกิดความรัก

ความสงสัยที่ไม่อาจหาคำตอบกลายเป็นภาระหนักในหัวใจของเขา 

และมันกำลังทำให้เข้าเป็นไข้ใจ

 

เวลาผ่านไปเนิ่นนานถึงหนึ่งปีเต็ม 

หญิงสาวลึกลับยังคงปรากฏตัวในยามราตรี 

เมื่อใดที่โอเอนกัสหลับใหล เธอจะมาเยือนเขาที่เตียงของเขา 

พร้อมกับเสียงเพลงอันแสนไพเราะ

และเสน่ห์ที่ไม่มีสิ่งใดในโลกมนุษย์เปรียบได้

 

ในช่วงเวลานั้น หัวใจของโอเอนกัสค่อยๆ ตกเป็นของเธอ 

ความรักอันลึกซึ้งได้ก่อตัวขึ้นในหัวใจที่เคยว่างเปล่า 

แต่ความลึกลับของหญิงสาวทำให้เขาไม่กล้าบอกเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใดฟัง 

เขาเก็บทุกอย่างไว้ในใจ 

ปล่อยให้มันกลายเป็นความรัก

ที่คอยหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของเขาในทุกค่ำคืน

 

แต่ถึงแม้ว่าโอเอนกัสจะดูมีความสุข แต่วันแล้ววันเล่า

อาการของเขาเริ่มทรุดลง เขาไม่อาจกินหรือดื่มได้ตามปกติ 

ร่างกายซูบผอม ไม่มีใครรู้เลยว่าอะไรคือสาเหตุของอาการป่วยที่แสนลึกลับนี้

 

เมื่อข่าวการป่วยของโอเอนกัสแพร่กระจายออกไป 

เหล่าแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทั่วทั้งแผ่นดินเอริน (Erinn) 

ต่างมาชุมนุมกันเพื่อหาสาเหตุ 

แต่ไม่มีใครสามารถวินิจฉัยอาการของเขาได้เลย

 

ในที่สุด แพทย์คนหนึ่งแนะนำให้เรียกตัว เฟิร์กเน (Fergne) 

แพทย์ผู้ทรงภูมิจากดินแดนคอนน์ (Conn) 

เมื่อเฟิร์กเนเดินทางมาถึงและได้พินิจพิจารณาใบหน้าของโอเอนกัส 

เขาก็เข้าใจในทันที

"อาการป่วยของเขาไม่ได้เกิดจากโรคภัยใดๆ ในร่างกาย

...มันคือไข้ใจ”เฟิร์กเนกล่าว

 

เฟิร์กเนนั่งลงข้างเตียงของโอเอนกัส 

และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความเข้าใจ 

“เจ้าเป็นโรคไข้ใจ มันเกิดขึ้นกับเจ้าโดยบังเอิญ”

โอเอนกัสถอนหายใจหนัก“ความเจ็บป่วยนี้คือบทลงโทษของข้า 

ข้าตกหลุมรักนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้น”

เขายังคงเล่าต่อ “ข้าได้พบหญิงงามนางหนึ่ง 

นางนั้นงดงามที่สุดในแผ่นดินเอริน (Erinn) 

รูปลักษณ์ของนางสูงส่งและโดดเด่น 

ในมือของนางถือซิมบาลที่นางใช้บรรเลงเพลงให้ข้าฟังทุกค่ำคืน”

 

เมื่อได้ฟัง เฟิร์กเนก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า

ความรักที่รุนแรงนี้ได้กลืนกินโอเอนกัสทั้งจิตใจและร่างกายเสียแล้ว 

เขาจึงตัดสินใจไปตามตัว โบอันน์ (Boann) มารดาของโอเอนกัสมาพบ

 

เมื่อโบอันน์มาถึง เฟิร์กเนบอกกับนางว่า 

“โรคไข้ใจนั้นรักษาได้ เพียงแค่ตามหาหญิงงามผู้นั้นให้พบ”

เฟิร์กเนขอร้องให้โบอันน์ออกค้นหาทั่วทั้งแผ่นดินเอริน

เพื่อหาหญิงสาวที่เหมือนกับที่ลูกชายของนางได้พบในยามราตรี 

โบอันน์ตกลงที่จะช่วยลูกชายของตน 

นางเดินทางข้ามภูเขาและหุบเขา ฝ่าแม่น้ำและป่าเขา 

ค้นหาอยู่ตลอดทั้งปี 

แต่กลับไม่พบหญิงสาวที่มีลักษณะตามคำบอกเล่าของโอเอนกัสเลย

 

เมื่อครบหนึ่งปี เฟิร์กเนถูกเรียกตัวกลับมาอีกครั้ง 

โบอันน์กล่าวอย่างสิ้นหวังว่า “เราไม่พบหญิงสาวคนนี้เลย”

เฟิร์กเนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า 

“เรียกตัวดักดา (Dagda), บิดาของโอเอนกัสมาเถิด 

ให้เขามาช่วยพูดคุยกับลูกชายของเขา”

 

เมื่อดักดาเดินทางมาถึง เขามองไปยังภรรยาและแพทย์ผู้มากประสบการณ์ 

ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย “เหตุใดจึงเรียกข้ามาที่นี่?”

โบอันน์มองเขาด้วยแววตาแห่งความทุกข์ใจ 

“ช่วยลูกชายของเราเถิด เขาต้องการความช่วยเหลือจากท่าน 

หากไม่มีท่าน เขาอาจต้องพบจุดจบที่น่าเศร้า 

เขาล้มป่วยจากโรคไข้ใจที่ไม่มีหนทางรักษา”

 

ดักด้าถอนหายใจหนักและตอบกลับ 

“แล้วการพูดคุยกับข้าจะช่วยเขาได้อย่างไร? 

ข้าเองก็ไม่ได้มีความรู้อะไรมากไปกว่าพวกเจ้า”

 

เฟิร์กเนแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น 

“ท่านคือราชาแห่งภูตพราย (Fairy King of Erinn) 

และเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในดินแดนนี้ 

ข้าขอร้องให้ท่านส่งคนไปหา บอดฟ์ (Bodb) 

ราชาแห่งภูตพรายในมุนสเตอร์ 

ผู้ที่ความรู้ของเขาเป็นที่เลื่องลือ เขาอาจช่วยเราได้”

ดักด้าพยักหน้าอย่างลังเลเล็กน้อย 

ก่อนจะกล่าว “ถ้าเช่นนั้น เราจะไปพบเขา”

 

ดักดาและคณะเดินทางไปยังดินแดนของบอดฟ์ 

พวกเขาได้พบกับราชาแห่งมุนสเตอร์

“เดินทางกันมาไกลเช่นนี้ด้วยเหตุใด?” บอดฟ์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เฟิร์กเนตอบกลับ “โอเอนกัส บุตรชายของดักดา 

ตกหลุมรักหญิงสาวในฝันของเขา 

ตลอดสองปีที่ผ่านมา 

แต่เราไม่พบหญิงสาวคนใดในเอรินที่มีลักษณะเช่นนั้นเลย”

 

บอดฟ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ 

“ข้าจะช่วยค้นหาให้ แต่ต้องใช้เวลา ข้าจะตรวจสอบทั่วทั้งเอริน 

เพื่อค้นหาหญิงสาวที่เจ้าตามหา 

ข้าต้องการเวลาอีกหนึ่งปีจึงจะให้คำตอบได้แน่นอน”

ทุกคนต่างยอมรับในคำตอบนั้น และพากันเดินทางกลับ 

พร้อมความหวังว่าบอดฟ์จะช่วยคลี่คลายปริศนานี้ได้ในไม่ช้า

 

หนึ่งปีผ่านไป

เฟิร์กเนเดินทางกลับไปยัง Síd fer Femoin 

เพื่อพบกับบอดฟ์ ราชาแห่งมุนสเตอร์

“ข้าค้นหาทั่วทั้งเอรินแล้ว” บอดฟ์กล่าว 

“ข้าพบหญิงสาวผู้นั้นที่ Loch bel Draccon 

ใกล้ฮาร์ปของคลิอัค (Harp of Cliach)”

เฟิร์กเนรีบเดินทางกลับไปยังดักด้า พร้อมข่าวดีที่ทุกคนรอคอย 

“หญิงสาวที่โอเอนกัสตามหาถูกค้นพบแล้ว” เฟิร์กเนบอก 

“แต่บอดฟ์ยืนยันว่าโอเอนกัสต้องไปดูด้วยตนเอง 

เพื่อยืนยันว่านางคือหญิงในฝันของเขาจริงหรือไม่”

 

บอดฟ์มองโอเอนกัสอย่างตั้งใจและเอ่ยถาม “เจ้าจำหญิงสาวผู้นั้นได้หรือไม่?”

โอเอนกัสตอบโดยไม่ลังเล “แน่นอน ข้าจำเธอได้ เธอคือนางในฝันของข้า”

บอดฟ์ยิ้มบางๆ แต่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบขรึม 

“แต่การจดจำเธอไม่ใช่พลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้า”

โอเอนกัสส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมตอบกลับ 

“ข้ายังไม่สามารถพาเธอกลับไปกับข้าได้ในครั้งนี้”

โอเอนกัสเอ่ยถามต่อด้วยความอยากรู้ “หญิงสาวผู้นี้เป็นใครกันแน่ บอดฟ์?”

บอดฟ์ตอบอย่างมั่นใจ “นางคือ แคร์ อิบ ออร์ไมธ์ (Caer ib Ormaith), 

บุตรีของ เอธัล แอนบัวล (Ethal Anbual) 

จาก Síd Uaman ในเขตคอนนัคท์ (Connacht)”

 

หลังจากได้เบาะแสเกี่ยวกับหญิงสาวในฝัน 

โอเอนกัสเดินทางกลับ Brug mac ind Oicc (หรือที่รู้จักในชื่อ Newgrange) พร้อมกับบอดฟ์ 

และเข้าพบกับดักดาและโบอันน์ 

พวกเขาบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด

ตั้งแต่การพบหญิงสาว การจดจำเธอได้ในทันที 

และเบาะแสสำคัญเกี่ยวกับชื่อของบิดาและปู่ของเธอ

 

เมื่อได้รับเบาะแสจากบอดฟ์ 

ดักดาจึงตัดสินใจเดินทางไปพบ เอไลล์ (Ailill) และ เมฟ (Medb) 

ราชาและราชินีแห่งดินแดนคอนนัคท์ (Connacht) 

ซึ่งเป็นที่อยู่ของหญิงสาวในฝันของโอเอนกัส

เขานำคาราวานรถศึกถึง 60 คันออกเดินทาง 

เมื่อมาถึง ดักดาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเอไลล์และเมฟ 

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ 

พวกเขาร่วมดื่มเบียร์และสนทนากันอย่างรื่นเริงยาวนานถึงหนึ่งสัปดาห์เต็ม

 

หลังงานเลี้ยง เอไลล์เอ่ยถามดักด้าว่า “เหตุใดท่านจึงมาที่นี่ ดักดา?”

ดักด้าตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มีหญิงสาวผู้หนึ่งในดินแดนของท่าน 

นางคือผู้ที่ลูกชายของข้าตกหลุมรัก 

ความรักนั้นได้ทำให้เขาล้มป่วย ข้าจึงมาที่นี่เพื่อขอให้นางได้เป็นของเขา”

เอไลล์พยักหน้าช้าๆ ก่อนเอ่ยถาม “หญิงสาวที่เจ้าพูดถึงคือใคร?”

“บุตรีของ เอธัล แอนบัวล์” ดักด้ากล่าว

เอไลล์และเมฟส่ายหน้าอย่างหนักใจ 

“เราไม่มีอำนาจใดเที่จะมอบตัวเธอให้แก่ลูกชายของท่านได้”

ดักดาครุ่นคิด ก่อนจะกล่าวอย่างแน่วแน่ 

“ถ้าเช่นนั้น จงเรียกเอธัลมาให้ข้า ข้าจะพูดกับเขาด้วยตัวเอง”

 

ราชสำนักของเอไลล์ส่งสาส์นไปยังเอธัล แอนบัวล์ 

แจ้งให้เขามาพบกษัตริย์และราชินี 

แต่เอธัลตอบกลับอย่างแข็งกร้าว “ข้าจะไม่ไป 

และข้าจะไม่มอบลูกสาวของข้าให้แก่โอเอนกัส”

เอไลล์โกรธจัดและกล่าวว่า “ถ้าเขาไม่ยอมมา 

เช่นนั้นข้าจะไปหาเขาเอง พร้อมกองทัพของข้า”

 

เอไลล์นำกองทัพร่วมกับกองกำลังของดักดา 

พวกเขาเดินทางไปยัง Síd ของเอธัล 

ซึ่งเป็นดินแดนแห่งภูตพราย 

พวกเขาทำลายที่พำนักและถ้ำที่เอธัลหลบซ่อนอยู่จนพังราบ

ในที่สุด เอไลล์และดักดาพบเอธัล

ในถ้ำที่เขาหลบซ่อนด้วยความกังวล 

เอไลล์จ้องเขาอย่างดุดันและกล่าวว่า 

“มอบลูกสาวของเจ้าต่อโอเอนกัสเสียเถิด!”

 

เอธัลถอนหายใจอย่างหนักหน่วง 

ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความเศร้า

“ข้ามิอาจทำได้ นางมีพลังที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ข้าจะควบคุมได้”

เอไลล์ขมวดคิ้วและถามกลับ “พลังใด?”

เอธัลตอบอย่างช้าๆ “มันยากที่จะอธิบาย 

นางจะกลายเป็นหงส์หนึ่งปี

และอีกปีหนึ่งจะกลับมาเป็นมนุษย์”

 

เอไลล์มองเขาด้วยสายตากดดัน “ปีใดที่นางจะกลายเป็นหงส์บ้าง?”

เอธัลหลบสายตาเล็กน้อยและตอบ “ข้าไม่รู้...”

เอไลล์โกรธจัดและขู่ว่า “ถ้าเจ้ายังไม่ยอมบอกความจริง ข้าจะตัดหัวเจ้าซะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เอธัลจำต้องยอมเปิดเผยความลับอย่างหมดเปลือก 

“นางจะอยู่ในร่างของหงส์ในฤดูร้อนหน้า ที่ Loch bel Draccon 

นางจะมีหงส์อีกราว 150 ตัวว่ายอยู่รอบๆเธอ”

 

เมื่อได้คำตอบ เอไลล์และดักด้าเริ่มสงบลง 

ความตึงเครียดในบรรยากาศค่อยๆ คลายตัว 

ทั้งสองยอมรับในสิ่งที่เอธัลเปิดเผย 

และในที่สุด เอไลล์ยื่นมือออกไป “ขอให้เรากลับมาเป็นมิตรต่อกันเถิด”

เอธัลพยักหน้าอย่างระมัดระวัง ความขัดแย้งได้ยุติลง 

และเธอัลได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

 

เมื่อดักดากลับถึงบ้าน เขาแจ้งข่าวแก่โอเอนกัส

 “ฤดูร้อนหน้าที่จะมาถึง เจ้าต้องไปที่ Loch bel Draccon 

ไปเรียกตัวนางที่ทะเลสาบ และพิสูจน์ว่านางคือผู้ที่ครอบครองหัวใจเจ้า”

 

เมื่อฤดูร้อนมาถึง โอเอนกัส 

เดินทางไปยัง Loch bel Draccon ด้วยความมุ่งมั่น 

เมื่อเขาไปถึง เขาพบภาพอันงดงามจับใจ 

หงส์สีขาวถึง 150 ตัวกำลังว่ายไปมา บ้างลอยตัวเหนือผืนน้ำ 

แต่ละตัวมีสายโซ่เงินอันประณีตเชื่อมโยงกัน 

และมีมงกุฎทองเรืองรองประดับอยู่บนศีรษะ

 

โอเอนกัสยืนอยู่ริมทะเลสาบในร่างมนุษย์ เขามองหงส์เหล่านั้น 

และมั่นใจว่าแคร์อยู่ในหมู่พวกมัน 

เขาเรียกนางด้วยเสียงอันหนักแน่น “แคร์! มาคุยกับข้าเถิด”

เสียงตอบกลับดังขึ้นอย่างแผ่วเบาและอ่อนหวานจากฝูงหงส์ “ใครเรียกข้า?”

 

“โอเอนกัส ชายที่รักเจ้าเหลือเกิน จงมาหาข้า และอยู่กับข้าเถิด”

แคร์ตอบกลับด้วยความอ่อนโยน “ข้าจะไป” 

นางบินเข้ามาใกล้โอเอนกัส ทันทีที่พวกเขาได้พบกัน 

โอเอนกัสยื่นมือออกไปสัมผัสเธอ

ทันใดนั้น ร่างของทั้งสองแปรเปลี่ยนเป็นหงส์สีขาวงดงาม 

พวกเขาบินเคียงกันล้อมรอบทะเลสาบสามรอบ 

เสียงปีกที่กระพือและท่วงทำนองแห่งความรักก้องกังวานไปทั่ว

 

หลังจากล้อมทะเลสาบ 

พวกเขาบินกลับสู่ Brug mac ind Oicc 

และได้บรรเลงบทเพลงอันไพเราะ

ที่ไม่มีมนุษย์คนใดเคยได้ยินมาก่อน 

ท่วงทำนองนั้นสงบสุขจนผู้คนในบริเวณนั้น

หลับใหลไปเป็นเวลาสามวันสามคืน

 

หลังจากวันนั้น 

แคร์ยังคงอยู่เคียงข้างโอเอนกัสที่ Brug mac ind Oicc 

พวกเขาใช้ชีวิตร่วมกันด้วยความสุข 

และความรักของพวกเขาได้กลายเป็นตำนานที่เล่าขานนานแสนนาน

 

โอเอนกัสยังสร้างมิตรภาพที่แน่นแฟ้น

กับเอไลล์และเมฟ 

ซึ่งนำไปสู่การเข้าร่วมกองทัพของพวกเขา 

พร้อมกับผู้ติดตาม 300 คน 

และเขาได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่ง

ของมหากาพย์ Táin Bó Cuailgne

⭐ต้นฉบับภาษาอังกฤษ Eduard Müller

แปลไทยโดย Lily A 

Magic Books & Candle 

 

ข้อมูลของเรื่อง

นิมิตรของโอเอนกัส (Aislinge Oengusso)

เรื่องนี้ถูกกล่าวถึงครั้งแรกในฐานะ remscéla (เรื่องเล่าปูทาง) 

ของ Táin Bó Cuailgne (มหากาพย์สงครามแห่งคูอัลญ์เน)

 ซึ่งเป็นหนึ่งในเรื่องราวสำคัญของวรรณกรรมไอริชโบราณ

Eduard Müller ได้แปลเรื่องนี้เป็นภาษาอังกฤษ

และเผยแพร่ใน Revue Celtique (วารสารเกี่ยวกับวัฒนธรรมเคลติก)

 ในช่วงปี 1870