รอยแผลของความรัก

 

รอยแผลของความรัก

โดย #อักษราลัย

 

            แสงสลัวจากหลอดนีออนในห้องน้ำสาธารณะสาดส่องใบหน้าซีดเซียวของผม เส้นเลือดฝอยแตกระเรื่อในดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากแห้งผาก มือสั่นระริกขณะล้วงถุงผงขาวในกระเป๋ากางเกง แค่หยิบมันขึ้นมา ความทรงจำก็หลั่งไหลมาราวกับคลื่นซัดสาด

 

            "มึงจะทำอะไร!" เสียงแม่ดังก้องในวันที่ท่านจับได้ว่าผมเสพยา "กลับบ้านเดี๋ยวนี้!"

 

            ผมหัวเราะเยาะเสียงในหัว พลางสูดผงสีขาวนั้นเข้าจมูก ความเจ็บแปลบแล่นผ่านโพรงจมูก ก่อนความมึนเมาจะแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

 

            "แม่..." ผมกระซิบกับเงาในกระจก "แม่ไม่เข้าใจหรอก... ว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน"

 

            ย้อนกลับไปห้าปีก่อน ชีวิตผมยังเป็นปรกติ มีความสุขมากด้วยซ้ำ ผมยังจำวันที่เรียนจบปวส. ได้ งานที่อู่เพิ่งเริ่มได้สองเดือน แม่ทำกับข้าวฉลองให้ทั้งอาทิตย์ ทุกมื้อเป็นอาหารจานโปรดที่แม่ตั้งใจทำให้

 

            "แม่ภูมิใจในตัวลูกนะ" แม่บอกขณะผมนั่งกินข้าวด้วยกันที่ระเบียงหลังบ้าน พระอาทิตย์กำลังตกดิน แสงสีส้มทาบทาไปทั่ว "ต่อไปนี้แม่คงไม่ต้องทำงานหนักแล้ว"

 

            ผมยิ้ม กอดแม่ "ผมจะดูแลแม่เอง แม่พักได้แล้ว"

 

            ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ผมมีงานที่รัก เพื่อนร่วมงานดี เจ้าของอู่เห็นความตั้งใจ ให้โบนัสพิเศษบ่อย ๆ กลับบ้านมาก็มีแม่ทำกับข้าวอร่อย ๆ รอ บางวันผมแวะซื้อขนมที่แม่ชอบกลับมาฝาก ได้เห็นรอยยิ้มของแม่ก็มีความสุข

 

            เรียนจบ ปวส. ได้งานดี เป็นช่างซ่อมเครื่องยนต์ที่อู่ใหญ่ย่านรังสิต แม่ภูมิใจในตัวผมมาก มักจะเล่าให้เพื่อนบ้านฟังว่าลูกชายเป็นเด็กดี ไม่เกเร ตั้งใจทำงาน ส่งเงินให้ใช้ทุกเดือน

 

            แต่แล้ววันหนึ่ง พ่อก็กลับมา...

 

            หลังจากทิ้งเราไปตั้งแต่ผมอายุห้าขวบ... ผมจำได้ไม่เคยลืม วันนั้นเป็นวันเกิดของผม พ่อสัญญาว่าจะซื้อรถของเล่นให้ ผมนั่งรอที่ระเบียงบ้านตั้งแต่เย็นจนดึก แต่พ่อไม่กลับมา มีเพียงแม่ที่กอดผมไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

 

            "พ่อไปไหนครับแม่?" ผมถามด้วยความไร้เดียงสา

 

            "พ่อ... พ่อต้องไปทำงานไกล ลูก" แม่ตอบเสียงสั่น

 

            แต่ผมรู้... ผมได้ยินเสียงทะเลาะกันเมื่อคืน ได้ยินพ่อพูดถึงผู้หญิงคนใหม่ ได้ยินเสียงแม่อ้อนวอนให้พ่ออยู่เพื่อลูก

 

            ตั้งแต่นั้นมา ทุกวันเกิด ผมจะนั่งมองประตูรั้วบ้าน หวังว่าพ่อจะกลับมาพร้อมรถของเล่นที่สัญญาไว้ แต่ก็มีแค่แม่... แม่ที่พยายามทำทุกอย่างให้ผมมีความสุข แม้จะต้องทำงานหนักแค่ไหน

 

            จนกระทั่งวันหนึ่ง จู่ ๆ พ่อก็โผล่มาที่บ้าน สภาพมอมแมม กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง บอกว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย อยากกลับมาตายที่บ้าน

 

            แม่ใจอ่อน ยอมให้พ่อกลับมาอยู่ด้วย แต่พ่อไม่ได้กลับมาเพื่อตายอย่างสงบ แต่กลับมาพร้อมหนี้สินก้อนโต ทั้งหนี้พนัน หนี้เงินกู้นอกระบบ เจ้าหนี้ตามมาทวงถึงบ้านทุกวัน

 

            แม่ต้องทำงานหนักขึ้นเท่าตัว รับจ้างซักรีดเสื้อผ้า ทำความสะอาดบ้าน กระทั่งเก็บของเก่าขาย แต่เงินก็ยังไม่พอ แม่ต้องไปกู้เงินนอกระบบมาปิดหนี้ให้พ่อ ดอกเบี้ยทบต้นจนแทบหายใจไม่ออก

 

            ส่วนพ่อ... แทนที่จะสำนึก กลับดื่มหนักขึ้นทุกวัน บางคืนเมาอาละวาด ทุบตีแม่ต่อหน้าผม ขณะที่ผมทำได้แค่ยืนกำหมัดแน่น เพราะแววตาอ้อนวอนที่ส่งมาจากแม่ ตรึงผมไว้ไม่ต่างจากเท้าถูดยึดแน่นด้วยตะปู

 

            "มึงนี่มัน..." พ่อชี้หน้าผมคืนหนึ่ง "ไอ้ลูกไม่รักดี! กูป่วยขนาดนี้ มึงยังไม่ยอมช่วยอีก!"

 

            "พ่อ!" ผมตะโกนกลับ "ผมส่งเงินให้แม่ทุกเดือน แต่พ่อก็เอาไปกินเหล้าหมด!"

 

            "กูเป็นพ่อมึง! เงินมึงก็เงินกู!"

 

            ผมมองพ่อด้วยความรู้สึกสับสน ส่วนหนึ่งในใจยังเป็นเด็กน้อยที่คิดถึงพ่อ เด็กชายตัวน้อยที่รอให้พ่อกลับมา อยากกอดพ่อ อยากได้ยินคำชม อยากให้พ่อพาไปเที่ยวเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ

 

            แต่อีกส่วนข้างในกลับเกลียดชัง เกลียดที่พ่อทิ้งเราไป เกลียดที่กลับมาพร้อมปัญหา เกลียดที่ทำร้ายแม่ เกลียดที่ทำลายความฝันและความหวังของผมที่มีมาตลอดยี่สิบปี

 

            บางคืนผมแอบร้องไห้ในห้อง สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ทั้งสงสารพ่อที่ป่วย อยากดูแล อยากให้โอกาส แต่ก็โกรธที่พ่อไม่เคยให้โอกาสเรา ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเรา

 

            เสียงทะเลาะและการทำร้ายร่างกายดำเนินไปทุกคืน จนกระทั่งวันหนึ่ง... พ่อก็หายไปอีกครั้ง ทิ้งไว้แต่หนี้สินก้อนโต

 

            "พ่อไปแล้วลูก..." แม่บอกผมน้ำตานอง "ไปอีกครั้งแล้ว..." เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอ น้ำตาเจิ่งนองจนเต็มใบหน้าไร้เสียงสะอื้น ก่อนจะหันกลับเข้าห้องนอนปิดประตูเงียบ

 

            เหมือนประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกครั้ง พ่อทิ้งเราไปเหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อน คราวนี้ทิ้งไว้แต่ปัญหา หนี้สินยังคงอยู่ เจ้าหนี้ยังคงตามทวง แม่ยิ่งต้องทำงานหนักขึ้น จนร่างกายทรุดโทรม

 

            ผมทนดูแม่ทำงานหนักไม่ไหว พยายามหางานพิเศษทำ แต่เงินก็ยังไม่พอ จนกระทั่งวันที่เพื่อนที่อู่แนะนำให้รู้จักกับ 'ทางลัด'

 

            "ลองสิ..." เพื่อนยื่นถุงผงขาวให้ "มันจะช่วยให้มึงลืมทุกอย่าง..."

 

            และมันก็เป็นจริง... แค่สูดเข้าไป ความเจ็บปวด ความทุกข์ ความกดดัน ทุกอย่างก็หายไป เหลือไว้แค่ความรู้สึกล่องลอยอันแสนวิเศษ

 

            แต่ความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นาน... เงินเดือนไม่พอซื้อยา ผมเริ่มขโมยของในอู่ไปขาย เริ่มขโมยเงินแม่ จนสุดท้ายก็ถูกไล่ออกจากงาน

 

            "ไอ้เวร!" เสียงทุบประตูห้องน้ำดังสนั่น "มึงติดค้างกูมาสองเดือนแล้ว!"

 

            ผมสะดุ้ง นึกขึ้นได้ว่าเงินที่ขโมยจากแม่มาซื้อยาหมดไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เจ้าหนี้ค่ายาตามมาทวงถึงที่

 

            "เดี๋ยว... เดี๋ยวผมจะหามาให้" ผมตะโกนตอบ มือกุมหัวที่เริ่มปวดตุบ ๆ

 

            "มึงบอกแบบนี้มาสามครั้งแล้ว วันนี้กูเอาจริง!"

 

            เสียงประตูถูกกระแทกแรงขึ้นเรื่อย ๆ บานพับเริ่มสั่น ผมถอยกรูดไปชิดผนัง หยิบมีดที่ซุกไว้ในกระเป๋าออกมากำแน่น มันเป็นมีดเล่มเดียวกับที่พ่อเคยใช้ขู่แม่

 

            ประตูพังเข้ามาพร้อมร่างของเจ้าหนี้ เขาถลาเข้ามาคว้าคอเสื้อผม "มึงคิดจะเบี้ยวกู..."

 

            ผมแทงมีดเข้าที่ท้องเขาโดยไม่คิด เลือดสีแดงสดพุ่งกระเซ็น... เขาล้มลงกับพื้น ตาเบิกกว้าง

 

            "กู...กูแค่อยากได้เงินคืน..." เขาครางก่อนสิ้นใจ

 

            ผมวิ่งออกจากห้องน้ำ วิ่งไปตามถนนมืด ในหัวมีแค่ความคิดเดียว  กลับบ้าน กลับไปหาแม่ คนเดียวที่ยังรักและห่วงใยผม

 

            แต่พอมาถึงบ้าน ภาพที่เห็นกลับทำให้ผมชะงัก แม่นั่งร้องไห้อยู่ที่โต๊ะในครัว มือกำจดหมายแจ้งหนี้และสมุดบัญชีที่ว่างเปล่า

 

            "ทำไมลูกถึงทำแบบนี้..." แม่พูดเสียงสั่น "เงินเก็บทั้งชีวิตของแม่..."

 

            ความโกรธและความกลัวผสมปนเปกับฤทธิ์ยาในกระแสเลือด ผมคว้ามีดในครัวขึ้นมา มีดเล่มที่แม่ใช้หั่นผักทำกับข้าวให้ผมกินมาตั้งแต่เด็ก

 

            "แม่ไม่เคยเข้าใจผมเลย!" ผมตะโกน น้ำตาไหลอาบแก้ม "แม่คิดถึงแต่เงิน! แม่ไม่เคยรู้เลยว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน! ที่ต้องเห็นพ่อทำร้ายแม่ทุกวัน ที่ต้องแบกรับภาระหนี้สินที่พ่อทิ้งไว้!"

 

            "ลูก..." แม่ลุกขึ้นเดินมาหา ใบหน้าที่เคยสดใสบัดนี้เหี่ยวย่นก่อนวัย ผมสีดำที่เคยเงางามกลายเป็นสีขาวโพลน "แม่เข้าใจ... แม่เข้าใจความเจ็บปวดของลูก..."

 

            "อย่าเข้ามา!" ผมจ่อมีดไปที่แม่ มือสั่นระริก "อย่าเข้ามา... แม่ไม่เข้าใจหรอก ไม่มีใครเข้าใจผมหรอก..."

 

            แม่หยุด น้ำตาไหลอาบแก้ม "แม่ขอโทษ... ที่ดูแลลูกไม่ดีพอ ที่ปล่อยให้ลูกต้องเห็นภาพร้าย ๆ ในวัยเด็ก"

 

            "หุบปาก!" ผมพุ่งเข้าใส่ มีดในมือแทงเข้าที่อกแม่ จังหวะเดียวกับที่ท่านโอบกอดผมไว้

 

            "แม่...รัก...ลูก..." เสียงแม่แผ่วเบาข้างหู ก่อนร่างจะทรุดลงกับพื้น

 

            ผมทรุดลงข้าง ๆ ศพแม่ น้ำตาไหลพราก มือเปื้อนเลือดสั่นระริก หยิบถุงผงขาวออกมาจากกระเป๋า สิ่งสุดท้ายที่ยังให้ความรู้สึกดี ๆ กับผมได้

 

            ขอโทษครับแม่..." ผมสูดผงขาวเข้าไปทั้งถุง รู้สึกหัวใจเต้นรัว โลกรอบตัวหมุนคว้าง "ผมขอโทษ... ที่เป็นลูกไม่ดี... ที่ทำให้แม่ผิดหวัง..."

 

            เสียงไซเรนดังแว่วมาแต่ไกล แต่ผมไม่สนใจแล้ว... โลกค่อย ๆ มืดลง หัวใจเต้นเร็วจนแทบระเบิด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือรอยยิ้มของแม่ในวันวาน... วันที่ผมยังเป็นลูกที่ดีของท่าน

 

            "อย่าขยับ! วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้!" เสียงตะโกนของตำรวจดังมาจากประตูบ้าน  ผมหันไปมองร่างแม่ที่นอนจมกองเลือด แล้วก้มมองมีดเปื้อนเลือดในมือ... มีดเล่มเดียวกับที่ใช้แทงเจ้าหนี้ค่ายาในห้องน้ำ... มีดที่เปลี่ยนผมจากลูกที่ดีเป็นฆาตกร

 

            "เราช่วยคุณได้ วางมีดลงก่อน แล้วเรามาคุยกัน" เจ้าหน้าที่พยายามเกลี้ยกล่อม ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้

 

            ผมยิ้มเศร้า ๆ "ช่วย? ไม่มีใครช่วยผมได้แล้ว... ไม่มีใครช่วยให้ผมลืมภาพพ่อทำร้ายแม่ได้... ไม่มีใครลบความเจ็บปวดในใจผมได้..."

 

            มือที่ถือมีดสั่นระริก น้ำตาไหลอาบแก้ม "แม่ครับ... ถ้าเกิดใหม่ชาติหน้า... ขอให้ผมได้เป็นลูกที่ดีของแม่นะครับ..."

 

            เสียงกรีดร้องของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นพร้อมกับที่ผมเชือดมีดลงที่คอตัวเอง เลือดพุ่งกระฉูด โลกรอบตัวเริ่มมืดลง... ร่างของผมทรุดลงข้าง ๆ ศพแม่ พอดีกับที่ยาในเส้นเลือดออกฤทธิ์เต็มที่ ความตายมาเยือนอย่างช้า ๆ แต่ไม่เจ็บปวด... บางทีนี่อาจเป็นการตายที่ดีที่สุดแล้ว... ตายพร้อมกับแม่... คนที่รักผมที่สุด...

            .........

 

            "ข่าวด่วน! เกิดเหตุสะเทือนขวัญ ชายหนุ่มวัย 28 ปี ติดยาเสพติด ก่อเหตุแทงแม่เสียชีวิต ก่อนจะใช้มีดปาดคอตัวเองต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจ สืบทราบว่าผู้ตายมีประวัติติดยาเสพติดมานาน และเพิ่งก่อเหตุฆาตกรรมผู้ค้ายาในห้องน้ำสาธารณะก่อนจะมาก่อเหตุที่บ้าน..."

 

            เสียงข่าวเงียบลง พร้อมกับภาพถ่ายครอบครัวเก่า ๆ ที่มีทั้งพ่อ แม่ และเด็กชายตัวน้อย กำลังยิ้มอย่างมีความสุข... ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลาย

 

            ............................... >> .................................