ถ้าชีวิตที่เหลือ เราขวนขวายเรียนรู้ธรรมะของพระพุทธเจ้า

ถาม -- เป็นผู้สูงอายุ ภาวะเศรษฐกิจทำให้คิดมาก เกรงใจ เจ็บช้ำสงสารลูกที่ต้องเลี้ยงดู ทั้งๆที่ลูกก็พร้อมดูแล ทำไมเราอยู่นานเกินเหตุ กำลังจะทำตัวเองตายแต่ก็ไม่ตาย ขอคำปรึกษาค่ะ

การมีชีวิตของคนเป็นพ่อเป็นแม่

ไม่ใช่แค่ที่ตั้งของลมหายใจ

ของคนตัวเล็กๆอีกคนหนึ่ง

แต่ยังเป็นที่ตั้งของบุญกุศล

ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลูกด้วย

เมื่อลูกตอบแทนบุญคุณเราด้วยวิธีใดๆ

แล้วเราทำให้ลูกปลื้มใจ

ด้วยการให้ศีลให้พรแม้ครั้งเดียว

เท่ากับช่วยให้ชีวิตของลูก

อยู่บนเส้นทางของความสุขความเจริญ

อีกนับครั้งไม่ถ้วน

ทั้งในกาลนี้และในกาลหน้า

การมีชีวิต

แบบรู้จักความสุขความเจริญ

จากการขวนขวายศึกษาธรรม

นอกจากทำให้เวลาที่เหลือ

มีค่ากว่าทองคำทุกวินาที

ยังช่วยขยายบุญ ขยายกุศล

ให้ลูกๆที่ดูแลเรา

กว้างใหญ่ไพศาลประมาณไม่ได้

กับตัวเขาเองยิ่งๆขึ้นไปอีก

เพราะบุญกุศล

ที่เลี้ยงชีวิตพ่อแม่ไว้เรียนธรรม

ถือเป็นการตอบแทน

ที่ไม่มีการตอบแทนใด

ในภพชาติไหนมาเทียบได้

พูดให้ง่าย

ถ้าชีวิตที่เหลือนับแต่นี้

เราตั้งตนไว้ เป็นหนึ่งในมนุษย์

ผู้ขวนขวายเรียนรู้ธรรมะของพระพุทธเจ้า

เราจะได้ทำคุณยิ่งใหญ่ให้กับตัวเอง

และเกินค่า เกินความคู่ควร

กับการดูแลตอบแทนของลูก

ไปแบบไม่อาจนับ ไม่อาจคำนวณครับ!