เพราะรัก

เพราะรัก

โดย #อักษราลัย

 

            "เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนะคะ" เสียงหมอแผ่วเบา ท่ามกลางเสียงเครื่องช่วยหายใจและจังหวะการหยดของน้ำเกลือ 

 

            "อาการไตวายของคุณแก้วเข้าขั้นวิกฤติ ถ้าไม่ได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไตภายในสองสัปดาห์..."

 

            ภูมิทรุดตัวลงกับพื้น เสียงสะอื้นไห้ดังก้องในห้องผู้ป่วยวิกฤติ "ทำไมผมถึงช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย" เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ "ทำไมไตของผมถึงเข้ากับเธอไม่ได้"

 

            ผมยืนมองผ่านกระจกเข้าไปในห้องไอซียู แก้วนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผอมซูบจนแทบจำไม่ได้ ริมฝีปากที่เคยอิ่มเอิบยิ้มแย้มตอนนี้ซีดเซียวแห้งผาก ผมยาวสลวยที่เธอภูมิใจนักหนาก็บางจนเห็นได้ชัด เหลือเพียงผิวหนังบางเฉาที่แนบติดกับกระดูก

 

            "พี่คะ..." เสียงแผ่วเบาของแก้วดังขึ้น เมื่อผมเข้าไปยืนชิดขอบเตียง

 

            "แก้วฝันถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรกที่โรงเรียน" เธอพูดช้า ๆ หายใจหอบเล็กน้อย "ตอนนั้นพี่เป็นรุ่นพี่ที่ใจดีที่สุด คอยช่วยติวเคมีให้..."

 

            น้ำตาของผมคลอจนดวงตาฉ่ำ ภาพตรงหน้าเลือนลาง แต่ความทรงจำวันนั้นยังชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ผมยาวสลวยรวบเป็นหางม้าผูกโบสีขาวราวแพรไหม ดวงตากลมโตเป็นประกาย ขณะนั่งจดสมการเคมีที่ผมอธิบาย

 

            "แล้วพี่จำได้ไหม วันที่แก้วสอบติดคณะแพทย์" แก้วยิ้มบาง ๆ "พี่ดีใจจนกระโดดกอด บอกว่าแก้วเก่งที่สุด..."

 

            ผมพยักหน้า กุมมือเย็นเฉียบของเธอไว้แน่น "พี่ภูมิใจในตัวแก้วมากนะ"

 

            "แต่แก้วกลับทำให้พี่ผิดหวัง" น้ำตาไหลอาบแก้มซีด "แก้วเลือกคบกับภูมิ ทั้งที่รู้ว่าพี่รักมากแค่ไหน... ขอ…ขอโทษนะคะ"

 

            "ไม่ต้องขอโทษ" ผมส่ายหน้า "แก้วมีสิทธิ์เลือกคนที่ใช่สำหรับตัวเอง ภูมิเป็นคนดี เขารักและดูแลแก้วได้ดีกว่าพี่"

 

            "แต่ตอนนี้..." แก้วสะอื้น "เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้"

 

            มือของผมยกลูบผมบาง ๆ ของเธอเบา ๆ นึกถึงผลตรวจเมื่อสัปดาห์ก่อนที่บอกว่าไตของผมเข้ากันได้กับแก้วอย่างน่าอัศจรรย์ ราวกับพระเจ้าจงใจสร้างเราให้เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

 

            "พี่จะช่วยเอง" ผมกระซิบ มองร่างบางตรงหน้าพลางยิ้มปลอบใจ

 

            "ไม่..." แก้วพยายามส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก "แก้วไม่มีสิทธิ์รับความช่วยเหลือจากพี่อีกแล้ว หลังจากที่…ทำให้พี่เจ็บปวด" ท้ายเสียงนั้นแผ่วเบาจนฟังแทบไม่ได้ยิน แต่ผมกลับฟังได้ชัดเหลือเกิน

 

            "แต่พี่มีสิทธิ์เลือกที่จะรัก" ผมจูบหน้าผากเธอเบา ๆ "และพี่เลือกที่จะรักแบบที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน" ผมกุมมือเธอแผ่วเบา พลางเอาปลายนิ้วลูบบนหลังมือเธอแผ่วเบา 

 

            หกเดือนต่อมา ผมนั่งอยู่ในโบสถ์ มองดูแก้วในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์เดินเข้ามาพร้อมภูมิ ร่างกายเธอแข็งแรงขึ้นมาก แก้มเริ่มมีสีเลือดฝาด ผมที่เคยบางเริ่มยาวและหนาขึ้นอีกครั้ง

 

            "ขอบคุณนะคะพี่" แก้วคุกเข่าลงข้างเก้าอี้ที่ผมนั่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม "ที่ยอมสละทุกอย่างเพื่อแก้ว"

 

            "ไม่ใช่การสละหรอก" ผมยิ้มทั้งน้ำตา "แต่เป็นการให้ ให้ส่วนหนึ่งของพี่ได้อยู่กับแก้วตลอดไป"

 

            ภูมิก้มลงกอดผมแผ่วเบา พลางเอ่ยกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น "ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลทั้งแก้วและไตของพี่ให้ดีที่สุด"

 

            ผมพยักหน้าเบา ๆ มองดูความสุขของทั้งคู่ผ่านม่านน้ำตา บางทีนี่อาจเป็นวิธีที่พระเจ้าลิขิตให้ผมได้รักแก้วตลอดไป ผ่านไตข้างหนึ่งที่เต้นอยู่ในร่างของเธอ แม้จะไม่ได้ครอบครองหัวใจของเธอ แต่อย่างน้อย ส่วนหนึ่งของผมก็จะได้อยู่กับเธอไปชั่วนิรันดร์

 

นี่คงเป็นการแสดงความรักที่ดีที่สุดสำหรับผม... การที่เธอมีชีวิตอยู่ โดยไม่จำเป็นต้องรู้เลยว่า ผมยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยน

 

            ………. 💕 ………..