ร้าวรัก พร่องใจ

 

โดย #อักษราลัย

 

            "เชี่ย..." ลูกน้ำสบถเบา ๆ มือที่กำลังทาลิปสติกชะงักกลางอากาศ รอยแดงเลอะออกนอกขอบปาก ไม่รู้ทำไมวันนี้มือถึงได้สั่นนัก เธอถอนหายใจ หยิบทิชชู่มาซับออก แต่ยิ่งซับก็ยิ่งเลอะ จนกลายเป็นรอยเปื้อนสีแดงจาง ๆ เหมือนรอยแผลที่ไม่มีวันหาย

 

            เมื่อคืนเธอเมา... เมาจนจำไม่ได้ว่าจูบกับใคร แต่กลับจำได้ไม่ลืมว่าเขามีแหวนแต่งงานติดนิ้ว ก่อนจะแอบถอดมันออกใส่กระเป๋าเสื้อ คงคิดว่าเธอคงไม่ทันสังเกต... รอยขาว ๆ ของการใส่แหวนยังเด่นชัดขนาดนั้น ไอ้พวกผู้ชายมันก็แบบนี้แหละ ชอบคิดว่าผู้หญิงโง่

 

            เสียงโทรศัพท์ดัง ชื่อ 'ธีร์' ขึ้นบนหน้าจอ เธอปัดทิ้ง หยิบกระจกขึ้นมาส่องดูรอยช้ำที่คอ... บ้าชิบ! นี่เธอปล่อยให้ผู้ชายทำรอยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนเธอเกลียดมันนัก เกลียด… เพราะเคยเห็นรอยพวกนี้ที่คอแม่ ก่อนที่พ่อจะทิ้งพวกเธอไป... ก่อนที่แม่จะร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำทุกคืน คงคิดว่าเธอไม่รู้

 

            "พี่คะ..." เสียงเด็กดังแว่วมาจากหน้าประตู เธอสะดุ้ง หันไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำลังกระสับกระส่าย "หนูขอเข้าหน่อย..."

 

            ลูกน้ำหลีกทางให้ เด็กน้อยวิ่งเข้ามาพร้อมผู้หญิงวัยกลางคนที่คงเป็นแม่ มองแวบหนึ่งเห็นแม่เด็กใส่แหวนแต่งงานแบบเดียวกับที่แม่เคยใส่ แหวนทองเรียบ ๆ ที่พ่อให้ตอนแต่งงานใหม่ ๆ... ก่อนที่เขาจะให้แหวนเพชรกับผู้หญิงคนใหม่

 

            "แม่..." เสียงเด็กน้อยดังมาจากห้อง "หนูกลัว..."

 

            "ไม่ต้องกลัวนะลูก แม่อยู่ตรงนี้" แม่เด็กตอบ น้ำเสียงอบอุ่น

 

            ลูกน้ำรู้สึกจุกที่อก... เธอเคยกลัวแบบนี้ไหมนะ? กลัวแล้วได้ยินเสียงแม่ปลอบ หรือว่าเธอแกร่งมาตั้งแต่ตอนนั้น แกร่งจนลืมไปว่าเคยกลัวอะไรบ้าง

 

            โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความจากธีร์

            'น้ำ... พี่คิดถึง วันนี้เจอกันนะ พี่มีเซอร์ไพรส์'

 

            เธอแค่นหัวเราะ นึกถึงภาพที่เห็นเมื่อวานที่ห้าง ธีร์กำลังอุ้มลูกสาวป้อนไอศกรีม ภรรยานั่งข้าง ๆ ยิ้มกว้าง... แม่งเอ๊ย ทำไมภาพครอบครัวมีความสุขมันถึงได้เจ็บแบบนี้วะ มันควรจะเป็นแค่ภาพธรรมดา ๆ แต่ทำไมมันถึงได้จุกจนบีบหัวใจ

 

            "ขอโทษนะคะ มีทิชชู่ไหมคะ" เสียงแม่เด็กดังขึ้น "ในนี้หมดแล้ว"

 

            ลูกน้ำล้วงกระเป๋า หยิบทิชชู่ส่งให้ เหลือบเห็นข้างกระเป๋าแม่เด็กมีจี้รูปครอบครัวห้อยอยู่... เธอเกลียดรูปพวกนี้ เกลียดที่แม่ยังเก็บอัลบั้มเก่า ๆ ไว้ เกลียดที่ต้องเห็นหน้าพ่อทุกครั้งที่แม่หยิบมันมาดู

 

            "พี่..." เด็กน้อยเงยหน้ามองเธอ "พี่ร้องไห้เหรอ"

 

            ลูกน้ำสะดุ้ง รีบเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้ตัวว่าไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ "พี่แค่ง่วง... เมื่อคืนนอนดึกน่ะ"

 

            "หนูก็ร้องไห้บ่อยไป" เด็กน้อยพูดต่อ "แม่บอกว่าไม่เป็นไร ร้องได้"

 

            น้ำตาไหลออกมาอีก คราวนี้เธอไม่เช็ด... ไม่รู้ว่าทำไม อาจเพราะคำพูดของเด็กคนนี้ หรืออาจเพราะเธอเหนื่อยเกินกว่าจะแสร้งว่าแข็งแกร่งแล้ว

 

            เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาแม่

"แม่...วันนี้แม่อยู่บ้านไหม?" น้ำเสียงทอดยาวนุ่มนวลแบบนี้ เธอพูดกับแม่คนเดียว ต่างจากน้ำเสียงออดอ้อนที่เธอใช้กับผู้ชายพวกนั้น

 

            "อยู่จ้ะ" เสียงแม่ตอบ "แม่กำลังทำแกงส้มดอกแคอยู่เลย"

 

            "งั้นเดี๋ยวหนูแวะไปนะ"

 

            เธอวางสาย มองดูข้อความจากธีร์อีกครั้ง แล้วกดบล็อกเบอร์ มือยังสั่น... แต่ไม่เป็นไร วันนี้เธอจะกลับบ้าน ไปกินแกงส้มดอกแคฝีมือแม่

 

            เธอก้าวขึ้นรถ จู่ ๆ ก็นึกได้ว่าลืมจ่ายบิลค่าอาหาร... บ้าเอ๊ย! นี่เธอเผลอร้องไห้อยู่ในห้องน้ำแล้วลืมจ่ายเงิน

 

            ขณะเดินกลับเข้าร้าน เธอเจอแม่ลูกคู่นั้นอีกครั้ง 

 

            "บ๊ายบาย พี่สาว" เด็กน้อยโบกมือ "อย่าร้องไห้อีกนะ"

 

            ลูกน้ำยิ้มบาง ๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างในอกที่แตกร้าวมานาน กำลังค่อย ๆ เชื่อมต่อกันใหม่... แต่ไม่เป็นไร บางทีการที่อะไรบางอย่างแตกร้าว ก็อาจทำให้แสงลอดผ่านเข้ามาได้

 

            "กลับบ้านดีกว่า" เธอพูดกับตัวเอง "กลับไปหาแม่..."

 

            ชีวิตคงไม่ได้ง่ายขึ้นหรอก พรุ่งนี้เธออาจจะกลับไปหาธีร์ หรืออาจจะไม่ … ใครจะไปรู้... แต่อย่างน้อย วันนี้เธอก็กลับบ้าน กลับไปหาความรักที่ไม่เคยร้าว ไม่เคยพร่อง แม้ว่าโลกทั้งใบจะแตกสลายก็ตาม

 

            ………. ❣️……….