ผวาหลอนจิต

ตอน ผีพยาบาล

ในคืนที่มืดมิดและเงียบสงัด รพี ผู้ช่วยพยาบาลใหม่เพิ่งเข้ามาทำงานในโรงพยาบาลประจำจังหวัด เขายังคงไม่คุ้นเคยกับทางเดินอันซับซ้อนและบรรยากาศเงียบเชียบในยามค่ำคืน ทุกครั้งที่เดินผ่านห้องพักผู้ป่วย เขามักรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เขา

วันหนึ่ง รพีได้รับหน้าที่ให้เข้าเวรดึก ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขากลัวที่สุด แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ คืนนี้เขาต้องเดินตรวจตราทุกห้องผู้ป่วยโดยลำพัง ขณะที่รพีเดินผ่านห้องหมายเลข 303 เขาได้ยินเสียงคนกระซิบเบาๆ รพีหยุดฟัง เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ “ช่วยฉันด้วย...ช่วยฉันด้วย...” เสียงนั้นฟังดูเหมือนมาจากผู้หญิง รพีใจเต้นรัว แต่เขาพยายามทำใจให้เข้มแข็ง

เขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง 303 ห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีคนไข้หรือญาติอยู่เลย แต่ทันใดนั้น เขาเห็นเงาของหญิงสาวในชุดพยาบาลสีขาวสะอาด ยืนหันหลังให้กับเขา เธอหันมาช้าๆ พร้อมกับเสียงกระซิบ “ช่วยฉันด้วย...” ใบหน้าของเธอขาวซีด ตาโตเบิกโพลง รพีสะดุ้งถอยหลัง แต่ไม่ทันได้วิ่งออกไป ประตูห้องกลับปิดดังปัง! 

รพีเริ่มรู้สึกว่าอากาศในห้องนั้นเย็นยะเยือก หญิงสาวในชุดพยาบาลเดินเข้ามาใกล้เขาช้าๆ เขาพยายามหาทางหนีแต่ขาของเขากลับขยับไม่ได้ หญิงสาวยิ้มอย่างน่าสยดสยองแล้วพูดขึ้นว่า “เธอจะต้องอยู่ที่นี่กับฉัน...ตลอดไป...”

ทันใดนั้น ไฟในห้องก็ดับลง เสียงกรีดร้องของรพีดังแทรกความเงียบ รพีหายตัวไปอย่างลึกลับ คืนต่อมาไม่มีใครพบเห็นรพีอีกเลย แต่มีคนเล่าลือว่า หากเดินผ่านห้อง 303 ในยามค่ำคืน คุณจะได้ยินเสียงกระซิบของหญิงสาวที่หายไป พร้อมเสียงร้องขอความช่วยเหลือของพยาบาลหนุ่มที่ไม่สามารถหนีออกมาได้

ตอน ผี รปภ

ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดแผ่วเบาที่ทำให้ทุกคนรู้สึกหนาวสะท้าน โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องความเงียบสงบ แต่สำหรับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เข้าเวรดึก กลับรู้สึกเหมือนกับโรงพยาบาลมีชีวิตในแบบที่ไม่มีใครรู้

ภพ ชายวัยกลางคนที่ทำงานเป็น รปภ. ของโรงพยาบาลมาเกือบสิบปี เคยได้ยินเรื่องราวเล่าขานถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะที่ตึกเก่า ซึ่งเคยเป็นห้องฉุกเฉินเมื่อหลายปีก่อน คืนหนึ่ง ขณะที่ภพกำลังนั่งตรวจตรากล้องวงจรปิด เขาสังเกตเห็นเงาร่างของชายคนหนึ่งในชุด รปภ. กำลังเดินอยู่ในทางเดินของตึกเก่า

ภพขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะเขารู้ดีว่าคืนนี้เขาเข้าเวรเพียงคนเดียว เขาจึงตัดสินใจเดินไปตรวจสอบที่ตึกเก่า เมื่อไปถึง เขาพบว่าไฟในตึกเก่าถูกเปิดสว่างจ้า ภพเดินไปตามทางเดินอย่างช้าๆ แต่ละก้าวที่เดิน ความเงียบสงัดกลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ 

ทันใดนั้น ภพได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากปลายทางเดิน เขารีบวิ่งไปทางต้นเสียง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เสียงกรีดร้องเงียบลงทันทีเหมือนไม่เคยมีอยู่ แต่เมื่อเขาหันหลังกลับ เขาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นชายในชุด รปภ. ยืนอยู่ข้างหลังเขา ชายคนนั้นมองภพด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ใบหน้าขาวซีดเหมือนไร้ชีวิต

“นายเป็นใคร?” ภพถามเสียงสั่น แต่ชายคนนั้นไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชาและเดินผ่านภพไป เหมือนไม่มีตัวตน

ภพเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เขาพยายามเดินกลับไปยังทางออก แต่กลับพบว่าประตูทุกบานถูกล็อกสนิท เสียงกระซิบเบาๆ ดังขึ้นจากทุกทิศทาง เสียงนั้นซ้อนทับกันจนฟังไม่ได้ศัพท์

ภพรู้สึกเหมือนมีคนมากมายอยู่รอบตัวเขา ทุกเสียงกระซิบเป็นเสียงของ รปภ. ที่เคยทำงานที่นี่ แต่เสียชีวิตอย่างลึกลับ ชายในชุด รปภ. คนเดิมปรากฏตัวอีกครั้ง เขายิ้มให้ภพแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “นายเป็น รปภ. คนต่อไป...ที่ต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป”

ทันใดนั้น ทุกอย่างมืดดับลง เสียงกรีดร้องของภพดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ความเงียบสงัดจะกลับคืนมาอีกครั้ง ไม่มีใครพบเห็นภพอีกเลยในคืนต่อมา แต่ตึกเก่าของโรงพยาบาลยังคงมีเรื่องราวสยองขวัญเล่าขานถึง ผี รปภ. ที่คอยทักทายทุกคนที่เข้าเวรดึก

ห้ามคัดลอกหรือนำไปใช้เด็ดขาด