ที่นี่...ของฉัน

ที่นี่...ของฉัน

โดย #อักษราลัย

            ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่คอนโดใหม่นี้ได้ไม่ถึงอาทิตย์ ห้องสวย สภาพดี ราคาถูกผิดปกติ เป็นห้องมุมชั้นบนสุดวิวสวย ผมรู้สึกโชคดีมากที่ได้ห้องนี้มา แม้จะแปลกใจที่ทำไมไม่มีใครจองก่อนหน้านี้

            คืนแรกที่ย้ายเข้ามา ผมได้กลิ่นประหลาดคล้ายดอกไม้เน่า แต่หาต้นตอไม่เจอ กลิ่นตลบอบอวลรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนดึก ผมต้องกินยาแก้แพ้แล้วนอน

            ผมหลับไปได้ในที่สุด อาจเพราะฤทธิ์ของยา ผมฝัน... ฝันว่ามีใครบางคนนั่งทับบนหน้าอกผมอยู่ น้ำหนักมหาศาลเกินกว่าจะเป็นน้ำหนักตัว ร่างนั้นกดทับจนผมหายใจไม่ออก พยายามดิ้นแต่ขยับไม่ได้ ได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบแกร๊บ... พอตื่นขึ้นมา ร่างกายปวดระบมไปหมด โดยเฉพาะบริเวณหลังและหน้าอก มีรอยช้ำเป็นจ้ำ ๆ ราวกับโดนใครบางคนกดจนเป็นรอยห้อเลือด

            เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ทุกคืน รอยช้ำมีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ บางรอยเป็นรูปนิ้วมือชัดเจน ผมลองย้ายไปนอนโซฟา แต่พอตื่นมากลับพบว่าตัวเองกลับมาอยู่บนเตียงเหมือนเดิม

            คืนที่ห้า ผมตัดสินใจตั้งกล้องถ่ายวิดีโอไว้ แต่พอดูภาพย้อนหลัง กลับเห็นแค่จอมืดสนิท และได้ยินเสียงหายใจแผ่ว ๆ กับเสียงคล้ายคนร้องไห้สะอื้น... จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องแหลมเล็ก ก่อนภาพจะดับวูบไป

            คืนนี้ผมตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความรู้สึกหนาวเยือกจนกระดูกสั่น อุณหภูมิในห้องลดฮวบจนเห็นไอหายใจเป็นควัน แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่าง ทำให้เห็นเงาดำทะมึนยืนอยู่ที่ปลายเตียง 

            "นี่มันที่นอนของฉัน" เสียงแหบแห้งดังแว่วมาจากความมืด พร้อมกับเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบ กลิ่นเน่าเหม็นรุนแรงโชยมาจนแสบจมูก

            ผมลุกพรวดขึ้นนั่ง เห็นร่างของหญิงสาวในชุดขาวเปื้อนเลือด ผมยาวสยายปรกใบหน้าที่เน่าเปื่อย มีหนอนไต่ออกมาจากเบ้าตาที่ว่างเปล่า เธอกำลังคลานเข้ามาบนเตียง กระดูกข้อนิ้วลั่นดังทุกครั้งที่เคลื่อนไหว

            "คุณ...คุณต้องการอะไร?" ผมถามเสียงสั่น พยายามถอยหนีจนชิดหัวเตียง

            "ฉันเคยอยู่ที่นี่" เธอตอบ ปากเผยอเห็นฟันดำเน่า มีของเหลวสีดำไหลย้อยออกมาตามมุมปาก "ฉันตายอย่างทรมานบนเตียงนี้ นอนแน่นิ่งอยู่สามวันกว่าใครจะมาเจอ... ตรงที่ที่คุณนอนอยู่นี่แหละ"

            เธอคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เลือดหยดจากชายกระโปรงทิ้งรอยดำช้ำบนผ้าปูที่นอน แต่ละหยดส่งเสียงฉ่ำเหมือนเนื้อเน่า

            "ทุกคืนฉันต้องมานั่งทับคุณ" เธอพูดพลางยิ้มกว้าง เผยให้เห็นลำคอที่ถูกกรีดขาด "เพราะคุณกล้ามานอนทับที่ของฉัน... และคืนนี้ ฉันจะเอาที่ของฉันคืน"

            ร่างของเธอพุ่งใส่ผมเหมือนลมหนาว ความเย็นเฉียบแล่นปราดเข้าไปถึงกระดูก ผมรู้สึกเหมือนมีมือเย็นเฉียบนับร้อยคว้ากระชากร่างไว้ กรีดร้องลั่นแต่เสียงกลับถูกกลืนหายไปในความมืด

            เช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อนบ้านได้กลิ่นเหม็นโชยออกมาจากห้อง พอตำรวจพังประตูเข้ามา ก็พบร่างของผมนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ปากอ้ากว้างค้างราวกับตะโกนสุดเสียง ร่างกายมีรอยช้ำดำเป็นรูปร่างคนนั่งทับชัดเจน และมีรอยนิ้วมือสีดำประทับไว้ทั่วร่าง

            แต่สิ่งที่น่าสยดสยองที่สุดคือ ศพของผมเน่าเปื่อยราวกับตายมาแล้วหลายวัน ทั้งที่เพิ่งมีคนเห็นผมเมื่อเย็นวานนี้เอง

             ตอนนี้ ทุกคืนผมต้องนั่งมองคนที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ นั่งมองพวกเขานอนทับที่ของผม... รอดูพวกเขาดิ้นทุรนทุรายเมื่อผมนั่งทับ เพราะนี่คือกฎที่ไม่มีใครหนีพ้น ที่ของใครก็ต้องเป็นของคนนั้นตลอดไป.... หึหึหึ

            ......... 👻 .........