ปริศนาคลื่นความทรงจำ

ปริศนาคลื่นความทรงจำ

 

ดุจดาวยืนนิ่งหน้ากระจกในห้องแต่งตัว สวมชุดปฏิบัติการสีดำรัดกุม มือลูบป้ายชื่อ "หน่วยสืบสวนพิเศษ" บนอกเสื้อ สายตาจับจ้องที่รอยแผลเป็นยาวพาดจากคิ้วซ้ายถึงโหนกแก้ม  เธอหยิบซองเอกสารบนโต๊ะขึ้นมา ภาพถ่ายของอาคารทดลองลับหล่นออกมา พร้อมแผนผังซับซ้อนของเครื่องสแกนคลื่นสมองรุ่นล่าสุด

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น "ดุจดาว พร้อมหรือยัง? พวกเขาส่งสัญญาณเตือนมาอีกแล้ว"

 

"พร้อมแล้ว" เธอตอบกลับ สอดปืนพกเข้าซองที่เอว หยิบเครื่องสแกนขึ้นมาตรวจสอบการทำงานครั้งสุดท้าย

 

ก่อนออกจากห้อง ดุจดาวหยุดมองภาพถ่ายบนโต๊ะ - ภาพเธอยืนเคียงข้างชายในชุดกาวน์ขาว ใบหน้าคุ้นเคยที่เธอไม่เคยลืม

 

"ฉันจะตามหาความจริงให้เจอ" เธอพึมพำ ก่อนจะเปิดประตูออกไปสู่ภารกิจที่อาจเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง

................

.

ทุกย่างก้าวของดุจดาวสะท้อนไปทั่วห้องโถงมืดมิด แสงสลัวจากหลอดนีออนเก่าๆ กะพริบไม่เป็นจังหวะ ทอดเงาประหลาดบนผนังสีเทาซีด  มือขวาของเธอกำด้ามปืนพกแน่น นิ้วชี้พาดบนไกอย่างพร้อมสรรพ ส่วนมือซ้ายถือเครื่องสแกนรูปทรงแปลกตา หน้าจอเรืองแสงสีเขียวอ่อน แสดงกราฟคลื่นสมองที่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะ

 

จู่ ๆ เสียงหึ่ง ๆ ก็ดังขึ้นจากเครื่องสแกน ดุจดาวชะงักกึก ดวงตาคมกริบกวาดมองรอบทิศอย่างว่องไว เรือนผมสีดำสนิทสะบัดไปมาตามการเคลื่อนไหว แต่ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตใด ๆ ในรัศมีสายตา

 

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ก่อนจะขยับเอ่ยเสียงแผ่ว "แปลกจัง..." ลมหายใจของเธอเห็นเป็นไอขาวจาง ๆ ในอากาศเย็นยะเยือก

 

ดุจดาวก้าวต่อไปอย่างระมัดระวัง เสียงรองเท้าดังแผ่วเบา จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูห้องทดลองขนาดมหึมา แผงควบคุมด้านข้างส่องแสงสีแดงวาบ เธอวางนิ้วลงบนแป้นสแกนลายนิ้วมือ

 

เสียงฉึกดังขึ้นพร้อมกับประตูเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นภาพห้องกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ไฮเทค หน้าจอคอมพิวเตอร์นับสิบเครื่องแสดงผลกราฟและตัวเลขซับซ้อน แสงสีฟ้าจากจอภาพสาดส่องทั่วห้อง

 

ดุจดาวก้าวเข้าไปอย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องไปที่แคปซูลขนาดยักษ์กลางห้อง ภายในบรรจุของเหลวสีฟ้าใสราวกับคริสตัล และมีร่างของชายคนหนึ่งลอยนิ่งอยู่

 

เธอยกมือขึ้นแตะที่ผิวกระจกเย็นเฉียบของแคปซูล นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามรอยแตกร้าวเล็ก ๆ บนพื้นผิว ทันใดนั้น เปลือกตาของชายในแคปซูลก็กระตุก ก่อนจะเบิกโพลงขึ้นในชั่วพริบตา!

 

ดวงตาของเขาเรืองแสงสีแดงก่ำราวกับถ่านร้อนระอุ จ้องตรงมาที่ดุจดาวไม่วางตา

 

ร่างของเธอผงะถอยหลังโดยสัญชาตญาณ มือขวายกปืนขึ้นเล็งไปที่แคปซูลทันที นิ้วชี้เกร็งแน่นบนไกปืน พร้อมที่จะลั่นไกทุกเมื่อ

 

เสียงไซเรนเตือนภัยดังสนั่นขึ้นทั่วห้องทดลอง ไฟฉุกเฉินสีแดงกะพริบไปมา สาดส่องไปทั่วทุกซอกทุกมุม ทำให้เงาของดุจดาวและอุปกรณ์ต่าง ๆ ทอดยาวบิดเบี้ยวไปกับจังหวะแสงไฟ

 

สีหน้าของดุจดาวเคร่งเครียด เหงื่อผุดซึมที่ขมับ ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ชายปริศนาในแคปซูล ซึ่งกำลังขยับตัวช้า ๆ ราวกับกำลังจะตื่นขึ้นมาในทุกขณะ...  ของเหลวในแคปซูลเริ่มเดือดปุดๆ ฟองอากาศผุดขึ้นมากมาย ร่างของชายปริศนาสั่นสะท้านรุนแรง

 

ดุจดาวถอยหลังอีกก้าว สายตายังคงจับจ้องที่แคปซูล นิ้วแตะไกปืนแน่น

 

เสียงแตกร้าวดังขึ้น รอยร้าวบนกระจกแคปซูลขยายตัวอย่างรวดเร็ว ของเหลวสีฟ้าเริ่มรั่วซึมออกมา

 

จู่ ๆ เครื่องสแกนในมือซ้ายของดุจดาวก็ส่งเสียงดังลั่น กราฟบนหน้าจอพุ่งสูงขึ้นอย่างผิดปกติ

 

เธอเหลือบมองเครื่องสแกนชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปที่แคปซูล... แต่มันสายเกินไป!

 

เสียงระเบิดดังสนั่น กระจกแคปซูลแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ของเหลวสีฟ้าพุ่งทะลักออกมาท่วมพื้นห้อง  ดุจดาวรีบกระโดดหลบ ร่างของเธอม้วนกลิ้งไปด้านหลังโต๊ะทดลอง  เสียงฝีเท้าย่ำของเหลวดังขึ้น ตามด้วยเสียงหายใจหอบแรง

 

ดุจดาวค่อยๆ โผล่ศีรษะขึ้นมองข้ามโต๊ะ...

 

ชายปริศนายืนอยู่ตรงนั้น ร่างกายเปลือยเปล่าเปียกชุ่ม สายไฟและท่อต่าง ๆ ห้อยระโยงระยางจากร่างของเขา ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองมาที่เธอ  ริมฝีปากของเขาขยับ เอ่ยคำที่ทำให้ดุจดาวต้องขนลุกซู่:

 

"ช่วยด้วย..."

 

ดุจดาวชะงัก สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว มือยังคงกำปืนแน่น แต่ไม่ได้เล็งไปที่ชายปริศนาอีกต่อไป

 

เขาทรุดลงคุกเข่า ร่างกายสั่นเทา สายตาว่างเปล่า

 

เธอลุกขึ้นช้า ๆ ก้าวออกจากที่กำบัง ระยะห่างระหว่างเธอกับชายปริศนาเหลือเพียงไม่กี่เมตร

 

"นายเป็นใคร?" เสียงของดุจดาวเข้มแข็ง แต่แฝงความระแวง

 

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีแดงเริ่มหรี่ลง เผยให้เห็นม่านตาสีน้ำตาลอ่อน

 

"ผม... ผมจำไม่ได้" เสียงของเขาแหบแห้ง

 

จู่ ๆ ประตูห้องทดลองก็เปิดผางออก เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังมาจากทางเดิน

 

ดุจดาวหันขวับไปมอง เห็นเงาดำทะมึนกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้  เธอตัดสินใจในเสี้ยววินาที วิ่งเข้าไปหาชายปริศนา คว้าแขนเขา

 

"มากับฉัน ถ้านายอยากมีชีวิตรอด!"

 

พวกเขาวิ่งไปยังประตูฉุกเฉินด้านหลังห้อง เสียงตะโกนและเสียงปืนดังไล่หลังมา  ดุจดาวกดรหัสที่แผงควบคุม ประตูเปิดออก เผยให้เห็นอุโมงค์มืดสนิท  เธอผลักชายปริศนาเข้าไปก่อน ตามเข้าไปติดๆ ประตูปิดลงพอดีกับที่กระสุนนัดแรกพุ่งเฉียดหู  พวกเขาวิ่งไปตามอุโมงค์ในความมืด เสียงไล่ล่าค่อยๆ เบาลง

 

ความมืดในอุโมงค์เบาบางลง แสงสลัวจากหลอดไฟฉุกเฉินทอดยาวเป็นทางนำ ดุจดาวและชายปริศนาวิ่งต่อไป เสียงหอบดังก้องกำแพง

 

"ทางนี้" ดุจดาวกระซิบ ดึงชายปริศนาเลี้ยวเข้าช่องแคบด้านข้าง

 

พวกเขาพบกับบันไดเหล็กทอดขึ้นสู่เบื้องบน ดุจดาวปีนขึ้นนำ มือหนึ่งยังกำปืนแน่น อีกมือประคองชายปริศนาที่ยังอ่อนแรง

ประตูฉุกเฉินเปิดออกสู่ดาดฟ้า สายลมเย็นพัดแรง ดุจดาวกวาดตามองรอบทิศ เห็นเฮลิคอปเตอร์จอดรออยู่ไม่ไกล

 

"เร็วเข้า!" เธอตะโกน ดึงชายปริศนาวิ่งไปที่เฮลิคอปเตอร์

 

เสียงปืนดังขึ้นไล่หลัง กระสุนเฉียดผ่านศีรษะพวกเขาไปเพียงไม่กี่นิ้ว  ดุจดาวผลักชายปริศนาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ก่อนจะกระโดดตามและปิดประตู นักบินติดเครื่องทันที ใบพัดหมุนติ้ว  ขณะที่เฮลิคอปเตอร์ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ดุจดาวมองลงไปเห็นกลุ่มคนในชุดดำวิ่งออกมาบนดาดฟ้า พร้อมอาวุธในมือ  เธอถอนหายใจโล่งอก หันไปมองชายปริศนาที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ

 

"คุณ... คุณเป็นใคร?" เขาถามเสียงสั่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเต็มไปด้วยความสับสน

 

ดุจดาวยิ้มบาง ๆ ยื่นมือไปจับมือเขา "ฉันชื่อดุจดาว และฉันสัญญาว่าจะช่วยคุณหาคำตอบ"

 

เฮลิคอปเตอร์บินทะยานสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทิ้งอาคารทดลองลับไว้เบื้องหลัง แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มทอแสงที่ขอบฟ้า

ดุจดาวมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เบาะแสที่เธอได้มาคือกุญแจไขปริศนาที่ซ่อนอยู่มานาน

และไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร เธอพร้อมจะเผชิญมันด้วยความเด็ดเดี่ยว เพื่อสานต่อภารกิจที่ค้างคา และเพื่อคนที่เธอสูญเสียไป...