ยังเยาว์นักหนอ

                                                  เจ่าผู่  ผักอีตูเตี้ย                ต้นต่ำใบดก

                                                  กกบ่ทันฝั่งแน่น                สังมาจีจูมดอก

                                                  ฮากบ่ทันหยั่งพื้น              สังมาปี้นป่งใบ  แท้นอ

                                                                                                   ผญาโบราณ

             ใบแมงลักต้นน้อย เพิงเกิดไม่นานทำไมถึงมีใบหนาดอกดกแท้  คนโบราณน่าจะเปรียบกับเด็กสาวที่พร้อมมีสามี   พร้อมมีลูกมีเต้า  น้ำเเสียงคนพูดแสดงความห่วงใย  ไม่ใคร่สบายใจนัก

               ผะหยา/ผญาข้างต้นตรงกับคำถามสำคัญของใครหลายคน 

              “ทำไมทุกวันนี้คนเราแต่งงานกันเร็วนัก  หรือ มีเซ็กส์กันเมื่ออายุยังน้อยนัก”

              เดินตามห้างสรรพสินค้า  ตามสามแยกสี่แยก  บนถนน  ก็จะเห็นวัยรุ่นทั้งหัวขาว หัวแดง หัวเขียว  วัยรุ่นหญิงใส่สายเดี่ยว สายคู่  เปิดอกบ้าง  เอวลอยบ้าง  เกาะแขน  ควงกัน  ซบหน้าพิงไหล่  กอดเอว  และ….. 

             บางทีก็นึกอิจฉา  ที่สังคมสมัยนี้เอื้อต่อการคิด  การกระทำต่าง ๆ ที่ตามใจอยากได้มากขึ้น

             บางทีก็ให้นึกย้อน  หันกลับไปทบทวนอดีตว่า  ที่ผ่านมาวัยรุ่นมีอะไร ๆ กันตั้งแต่อายุน้อยไหม

             คำตอบที่ได้  สมัยก่อนคนในชนบทก็แต่งงานแต่อายุยังน้อยเหมือนกัน  แต่แต่งงานแล้วก็ต้องหักร้างถางพง  ทำมาหากิน กันไป  มีหน้าที่รับผิดชอบ  ก็ทำหน้าที่กันไป

             แต่ปัจจุบันเด็ก เยาวชน  หรือเรียกกันว่า “วัยรุ่น” หรือ หนุ่มสาว ได้เรียนหนังสือกันมากขึ้น  อยู่ห่างตาพ่อแม่ ญาติพี่น้อง มากขึ้น  ความอยากรู้อยากลองเกี่ยวกับเรื่องเพศที่สังคมเคยห้ามปรามก็เลยถูกละเมิดมากขึ้น  เพราะมีสถานการณ์ให้ทำได้ง่ายขึ้น

              ขณะเดียวกัน  เป้าหมายชีวิตจากการทำมาหากินตามวิถีธรรมชาติ ทุ่งนา ป่าไม้ สายน้ำ เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข  ก็เปลี่ยนไปเป็นการศึกษาหางาน หาเงิน เดินห้าง  สร้างหนี้  มีความสุขกับแผ่นซีดี   

              แต่ก่อนคนเราเอากันแล้วมีครอบครัว  ก็เพื่อมีลูกมาช่วยทำงาน  ช่วยปลูกข้าวหาปลาเลี้ยงวัวควาย  มีวัดเป็นศูนย์รวมน้ำใจ  มีพระเป็นครู  เป็นผู้พิพากษา และให้ธรรมะเป็นยาชูกำลัง  ชีวิตเรียบง่าย  ความสุขใจกายหาได้ทุกฝีก้าว  ธรรมชาติป่าไม้ยังอุดมสมบูรณ์  นั่นคือดินแดนแห่งความสงบสุขยิ่งแล้ว

              แต่มาปัจจุบันหาเป็นเช่นนั้นไม่  ป่าไม้  ธรรมชาติถูกคนทำลายมาเป็นต้นทุนสร้างเสริมความเจริญทางวัตถุ  โครงสร้างทางสังคมซับซ้อนมากยิ่งขึ้น  การร่วมเพศเป็นสิ่งที่ตอบสนองความอยากรู้อยากเห็น  ไม่เป็นเรื่องการทำมาหากินแล้ว   เป็นเรื่องความสนุกสนาน   เป็นเรื่องความท้าทายใหม่   ๆ

              เห็นได้จากข่าวคราวที่นักศึกษาบางคนทำสถิติการนอนกับเพศตรงข้ามแข่งกันกับเพื่อน  การทดลองอยู่กันแบบผัวเมียตามหอพักของนักเรียนนักศึกษา  

              ปรากฏการณ์ที่บอกว่าน่าตกใจ  ในข่าวหน้า ๑ หน้า ๒  เช่น เด็กมีเพศสัมพันธ์กันมากขึ้น  และมีเพศสัมพันธ์กันโดยเฉลี่ยมีอายุน้อยลง-พ่อข่มขื่นลูก  หรือ เอาลูกเป็นเมีย  ครูมีอะไรกันกับศิษย์ ศิษย์ทำอะไรกับครู  หรือแม้แต่ ผู้ใหญ่ในวงราชการการเมืองไปมีอะไรกับเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปี  ข่าวเหล่านี้หากมองโดยอาศัยพัฒนาการทางสังคม  เศรษฐกิจ  การเมือง และเทคโนโลยีแล้ว  อาจทำใจให้ยอมรับว่าเป็นเรื่องธรรมดาได้ไม่ยาก  วัตถุเจริญ คนหลงใหลวัตถุมากขึ้น  เพราะวัตถุมีอำนาจสั่งการ  มือถือก็จำเป็น  อินเตอร์เน็ตก็ต้องใช้  แต่จะใช้เพื่อการพัฒนาความรู้  หรือเพื่อเซ็กส์อันนี้ ก็แล้วแต่คนแต่ละคน เป็นเรื่องปัจเจก

              ก็เมื่อเพศสัมพันธ์เป็นความอยากทางใจ-กายชนิดหนึ่ง  ที่อาศัยปัจจัยเอื้อทางสังคมเป็นตัวกระตุ้น ไม่ว่าสมัยใด ก็ต้องมีเรื่องแบบนี้  เพียงแต่ว่ายุคสมัยนี้  ปัจจัยเอื้อต่อเรื่อง “เอากัน”  มีมากมาย  มากเหลือเกิน  ก็เลยเร่งให้เรื่องที่เป็นข่าวเหล่านั้น  มีง่ายมากขึ้น  ง่ายเพราะคนรุ่นใหม่พอใจมันด้วย อันนี้อาจจะใช่หรือไม่เล่า?

              การห้ามปรามของพ่อแม่ก็ดี ของครู ของญาติมิตรก็ตาม ไม่ได้ผลหรอก หากใจของคน ๆ นั้นฝักใฝ่ อยากลอง ใคร่ลิ้มรสกามารมณ์  ซึ่งเมื่อลองแล้วอาจมีปัญหาตามมาหรือไม่  ก็ขึ้นอยู่กับความรู้ที่เป็นภูมิป้องกัน  ป้องกันท้องก่อนเวลาที่ต้องการ  ป้องกันโรคที่เกิดจากการร่วมประเวณี 

              ผู้ปกครองบางคนเข้าใจปัญหานี้ดี  ถึงกับซื้อถุงยางอนามัยให้ลูกชาย  ผู้ปกครองบางคนอาจบอกให้ลูกสาวเลือกคนที่สะอาดหรือมีสติในการนอนกับผู้ชาย  กินยาคุมให้เป็น  ใช้ยาเหน็บให้ดี

              ความสดความสาว  “พรหมจรรย์”  คงไม่ใช่สิ่งที่ต้องหวงแหนกันอีกต่อไปสำหรับวัยรุ่นไทยในปัจจุบัน  แม้เวลาให้สัมภาษณ์ของตัวแทนเยาวชนตามสื่อต่าง ๆ จะแสดงความคิดว่า  “พรหมจรรย์” ยังเป็นสิ่งที่ทั้งเขาและเธอหวงแหนไว้เพื่อพ่อหรือแม่ของลูกเธอและเขาในอนาคตก็ตาม 

              ความเป็นไปเรื่องสัมพันธ์สวาท  เป็นเรื่องเปลี่ยนไปตามยุคสมัยดังที่ผมเล่าหรือเปล่า  อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับข้อมูลประสบการณ์ส่วนตัว  และการวิเคราะห์วินิจฉัยของท่านผู้อ่านเอง 

              สำหรับผมการเห็นนักศึกษานั่งคุยกันเป็นคู่ ๆ  ในมุมต่าง ๆของมหาวิทยาลัยทุก ๆแห่ง  เป็นภาพความจริงที่งดงาม   เป็นภาพแห่งความหวัง  ไม่ใช่สิ่งน่ารังเกียจอีกต่อไป

              แต่วันใดก็ตาม ชายกับชาย หรือ หญิงกับหญิง นั่งเป็นคู่ ๆ (อันนี้ มิได้มีเจตนา-ความตั้งใจจะให้กระทบจิตใจบุคคลใด ๆ ผู้มีเพศสภาพแห่งความหลากหลาย แต่อย่างใด นะครับ) หรือควงแขนจู๋จี๋กันเต็มบ้านเต็มเมืองละก็ วันนั้นผมคงต้องหลบมุมไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ที่จะได้เห็นภาพงาม ๆ ของชีวิตของหนุ่มสาวแบบที่คิดว่า ควรจะเป็นอย่างที่ธรรมชาติเสกปั้นเรามาให้มีชายมีหญิงตามเพศกำเนิด อีกสักครั้ง ก่อนตาย.