พิธีเรียกวิญญาณ

พิธีเรียกวิญญาณ

โดย #อักษราลัย

 

            แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานเก่าของบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่ปลายหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดนครสวรรค์ เสียงลมพัดกิ่งไม้ดังครืดคราดแว่วมาเป็นระยะ ราวกับเสียงกระซิบของวิญญาณที่ล่องลอยอยู่รอบ ๆ 

 

            ภายในห้องใต้หลังคา แสงสลัวของตะเกียงน้ำมันกะพริบไหวไปมา สาดเงาของผู้คนในห้องให้ทอดยาวบนผนังไม้เก่าคร่ำคร่า กลิ่นธูปและเครื่องหอมลอยอวลในอากาศ ผสานกับกลิ่นอับชื้นของบ้านไม้เก่าแก่ที่ผ่านกาลเวลามานับร้อยปี

 

            ตรงกลางห้อง หมอผีชราผมขาวโพลนนามว่า "ลุงเสือ" นั่งขัดสมาธิอยู่กลางวงเทียนสีดำ สีหน้าของชายชราเคร่งขรึม ดวงตาที่หลับสนิทกลอกไปมาใต้เปลือกตา ริมฝีปากขยับเร็วรัวพึมพำบทสวดโบราณที่แทบไม่มีใครได้ยินมานานแสนนาน

 

            รอบ ๆ วงพิธี มีชาวบ้านนั่งล้อมวงอยู่ราวยี่สิบคน ใบหน้าของพวกเขาฉายแววหวาดกลัวปนความหวัง ดวงตาทุกคู่จับจ้องไปที่ร่างของหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่ตรงกลางวงเทียน

 

            นางคือ "แก้ว" ลูกสาวคนเดียวของกำนันประสิทธิ์ หัวหน้าหมู่บ้าน เธอล้มป่วยลงอย่างกะทันหันเมื่อสองสัปดาห์ก่อน อาการของเธอแปลกประหลาดนัก บางครั้งก็นอนนิ่งไม่ได้สติเป็นวัน ๆ บางครั้งก็กรีดร้องอาละวาดราวกับคนบ้า ไม่มีหมอคนไหนวินิจฉัยได้ว่าเป็นโรคอะไร ยาที่ให้ไปก็ไม่เคยได้ผล

 

            กำนันประสิทธิ์นั่งอยู่ใกล้ลูกสาว สีหน้าเศร้าสร้อยและอิดโรย เขาลูบผมของแก้วเบา ๆ พลางกระซิบ "ลูกพ่อ อดทนอีกนิดนะลูก เดี๋ยวก็จะดีขึ้นแล้ว"

 

            ชายวัยกลางคนที่นั่งข้าง ๆ กำนันคือ "นายแดง" น้องชายของเขา แดงจ้องมองพิธีกรรมด้วยสายตาไม่ไว้ใจ เขาเคยคัดค้านการทำพิธีนี้ แต่ก็ถูกพี่ชายและชาวบ้านคนอื่น ๆ โหวตเสียงข้างมากให้ลองดู

 

            "พี่ครับ" แดงกระซิบ "ผมว่าเรายังไม่ควรทำแบบนี้ มันอันตราย..."

 

            "แดง" กำนันประสิทธิ์ตวาดเสียงเบา "นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะช่วยแก้วได้แล้ว หมอที่ไหน ๆ ก็รักษาไม่หาย จะให้ทำยังไง จะปล่อยให้ลูกฉันตายไปต่อหน้าต่อตาเรางั้นเหรอ"

 

            แดงได้แต่ถอนหายใจ เขารู้ดีว่าพี่ชายรักลูกสาวมากแค่ไหน แต่เขาก็อดรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้ ตำนานเก่าแก่ของหมู่บ้านเล่าขานถึงพิธีกรรมลึกลับที่เคยนำภัยพิบัติมาสู่บรรพบุรุษ นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครกล้าทำพิธีเรียกวิญญาณมาเป็นร้อย ๆ ปีแล้ว

 

            "วิญญาณแห่งบรรพชน ข้าขอเชิญท่านมาปรากฏกาย" เสียงของลุงเสือดังขึ้น ทำลายความเงียบในห้อง

 

            ทันใดนั้น ลมหมุนวนพัดแรงขึ้นในห้อง ทั้งที่หน้าต่างและประตูปิดสนิท แสงเทียนวูบไหวรุนแรง บางดวงดับวูบลง เงาดำทะมึนค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเหนือร่างของแก้ว

 

            ชาวบ้านส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ บางคนถึงกับถอยกรูดออกห่างจากวงพิธี แต่ลุงเสือยังคงนั่งนิ่ง สายตาจับจ้องไปที่เงาดำนั้น เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผากของชายชรา

 

            "ท่าน...ท่านคือใคร มาจากที่ใด" ลุงเสือเอ่ยถาม เสียงสั่นเครือ

 

            เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นรอบห้อง ฟังไม่ได้ศัพท์ เหมือนเสียงคนนับร้อยนับพันกำลังพูดพร้อมกัน ลุงเสือขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งเครียด

 

            "ข้า...ข้าขอเชิญวิญญาณบรรพชนมา" ลุงเสือพูดเสียงสั่น "แต่ท่าน...ท่านไม่ใช่..."

 

            ทันใดนั้น ร่างของแก้วก็สั่นเทิ้มอย่างรุนแรง ดวงตาเบิกโพลง ปากอ้าค้างราวกับจะกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดออกมา เงาดำพุ่งเข้าสู่ร่างของเธออย่างรวดเร็ว

 

            "แก้ว!" กำนันประสิทธิ์ร้องเสียงหลง พยายามเข้าไปหาลูกสาว แต่แดงรั้งตัวเอาไว้

 

            ลุงเสือรีบลุกขึ้นยืน ตะโกนสั่งให้ทุกคนออกจากห้องทันที "มันไม่ใช่วิญญาณบรรพชน! มันเป็นปีศาจโบราณที่ถูกสาปไว้! พวกเราปลุกมันขึ้นมาเสียแล้ว!"

 

            ความโกลาหลเกิดขึ้นทันที ชาวบ้านวิ่งหนีออกจากห้องอย่างไม่เป็นขบวน บางคนล้มลงบันไดในความมืด เสียงกรีดร้องดังลั่น กำนันประสิทธิ์พยายามดิ้นรนเข้าไปหาลูกสาว แต่แดงฉุดรั้งเอาไว้สุดแรง

 

            "พี่! อย่า! มันอันตราย!" แดงตะโกน พยายามลากพี่ชายออกจากห้อง

 

            ร่างของแก้วลุกขึ้นยืนอย่างผิดธรรมชาติ ดวงตาเธอเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท รอยยิ้มน่าสะพรึงกลัวปรากฏบนใบหน้า

 

            "ข้าถูกขังอยู่ในโลกแห่งความตายมานานเกินไปแล้ว" เสียงแหบพร่า ไม่ใช่เสียงของแก้ว ดังออกมาจากปากของเธอ "บัดนี้ ข้าจะครอบครองโลกมนุษย์! และพวกเจ้าทุกคน จะต้องชดใช้ที่กล้าปลุกข้าขึ้นมา!"

 

            ลุงเสือพยายามร่ายคาถาปิดผนึก แต่ก็สายเกินไป ปีศาจในร่างของแก้วพุ่งเข้าใส่เขา ร่างชราลอยกระแทกผนังห้องอย่างรุนแรง ก่อนจะล้มลงกับพื้น ไร้สติ

 

            ปีศาจในร่างของแก้วหันมามองกำนันประสิทธิ์และแดงที่ยังคงยืนตะลึงอยู่ที่ประตู มันยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันแหลมคมน่าสะพรึงกลัว

 

            "พ่อจ๋า" มันพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน "ลูกสาวที่รักของพ่อเป็นยังไงบ้าง สวยขึ้นไหม"

 

            "แก้ว..." กำนันประสิทธิ์พึมพำ น้ำตาไหลอาบแก้ม "ลูกพ่อ..."

 

            "ไม่ใช่แก้วแล้ว พี่" แดงกระซิบ พยายามดึงพี่ชายออกจากห้อง "เราต้องหนีไปก่อน"

 

            ปีศาจหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่ทั้งสองคน แดงผลักพี่ชายออกไปนอกห้องและปิดประตูทันที เสียงกรีดร้องของแดงดังลั่น ตามด้วยเสียงอึกทึกครืนโครมดังมาจากในห้อง

 

            กำนันประสิทธิ์ล้มลงที่พื้น มองประตูห้องด้วยความหวาดกลัว เสียงโหยหวนน่าสยดสยองดังออกมาจากห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกอย่างรุนแรง

 

            ร่างของแก้วเดินออกมา ใบหน้าเปื้อนเลือด ดวงตาสีดำจ้องมองพ่อของเธออย่างหิวกระหาย

 

            "ลูกพ่อ..." กำนันประสิทธิ์พึมพำ น้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามถอยห่างจากสิ่งที่เคยเป็นลูกสาวของตน

 

            ปีศาจในร่างของแก้วยิ้มอย่างเยือกเย็น "พ่อคะ ทำไมถอยล่ะคะ ไม่อยากกอดลูกเหรอ"

 

            กำนันประสิทธิ์รู้สึกว่าร่างกายของตนไม่อาจขยับได้ ราวกับมีพลังบางอย่างตรึงเขาไว้กับที่ เขาได้แต่มองด้วยความหวาดกลัวขณะที่ร่างของลูกสาวค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้

 

            "แก...แกต้องการอะไร" กำนันประสิทธิ์ถามเสียงสั่น

 

            ปีศาจหัวเราะเสียงแหบต่ำ "ข้าต้องการทุกสิ่ง ชีวิต วิญญาณ และโลกใบนี้"

 

            ทันใดนั้น เสียงสวดมนต์แผ่วเบาก็ดังขึ้นจากด้านหลังของปีศาจ ลุงเสือที่เคยนอนสลบอยู่ในห้องค่อย ๆ คลานออกมา ในมือถือลูกประคำไม้เก่าแก่

 

            "เจ้าคิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้หรือ หมอผีแก่" ปีศาจพูดอย่างเยาะเย้ย

 

            ลุงเสือไม่ตอบ เพียงแต่สวดมนต์ต่อไป เสียงสวดดังขึ้นเรื่อย ๆ ลูกประคำในมือของเขาเริ่มเรืองแสง

 

            ปีศาจส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ พุ่งเข้าใส่ลุงเสือ แต่กลับถูกแสงสว่างจากลูกประคำผลักออกไป

 

            "เจ้า!" ปีศาจกรีดร้อง "เจ้าไม่มีทางเอาชนะข้าได้!"

 

            ลุงเสือลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เลือดไหลจากมุมปากของเขา แต่เขายังคงสวดมนต์ต่อไป

 

            "กำนัน!" ลุงเสือตะโกน "ช่วยผมที ผมต้องการพลังของพ่อแก้วด้วย!"

 

            กำนันประสิทธิ์ลังเลเพียงชั่วครู่ ก่อนจะรวบรวมความกล้าและวิ่งเข้าไปหาลุงเสือ เขาคว้าลูกประคำอีกเส้นที่ลุงเสือยื่นให้

 

            ปีศาจพยายามขัดขวาง แต่แสงจากลูกประคำทำให้มันเข้าใกล้ไม่ได้ มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น

 

            ลุงเสือและกำนันประสิทธิ์สวดมนต์พร้อมกัน เสียงสวดดังก้องไปทั่วบ้าน แสงสว่างจากลูกประคำสาดส่องไปทั่ว ห่อหุ้มร่างของแก้วเอาไว้

 

            "ไม่!" ปีศาจกรีดร้อง "ข้าจะไม่ยอมกลับไป!"

 

            แสงสว่างเจิดจ้าขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็กลืนกินร่างของแก้วทั้งร่าง เสียงกรีดร้องของปีศาจค่อย ๆ เบาลง จนเงียบหายไปในที่สุด

 

            เมื่อแสงสว่างจางหายไป ร่างของแก้วทรุดลงกับพื้น กำนันประสิทธิ์รีบวิ่งเข้าไปอุ้มลูกสาว น้ำตาไหลอาบแก้ม

 

            "แก้ว ลูกพ่อ" เขากระซิบ

 

            แก้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว "พ่อ..." เธอพูดเสียงแผ่ว

 

            ลุงเสือทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หอบหายใจเหนื่อยอ่อน "มัน...มันจบแล้ว" เขาพูด "เราปิดผนึกมันได้แล้ว"

 

            กำนันประสิทธิ์กอดลูกสาวแน่น "ขอบคุณ ลุงเสือ ขอบคุณมาก"

 

            ลุงเสือส่ายหน้า "อย่าเพิ่งขอบคุณผมเลย กำนัน เรายังมีเรื่องต้องจัดการอีกมาก"

 

            "หมายความว่ายังไงครับ" กำนันประสิทธิ์ถาม

 

            "ปีศาจตนนั้นถูกปิดผนึกแล้ว แต่พลังชั่วร้ายของมันยังคงอยู่ในหมู่บ้านนี้" ลุงเสืออธิบาย "เราต้องทำพิธีชำระล้างทั้งหมู่บ้าน ไม่อย่างนั้น มันอาจกลับมาอีก"

 

            กำนันประสิทธิ์พยักหน้า "ผมเข้าใจแล้วครับ เราจะทำทุกอย่างที่จำเป็น"

 

            แสงแรกของรุ่งอรุณเริ่มสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ท่ามกลางความโล่งอกของทุกคน แต่ในใจลึก ๆ ก็รู้ดีว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ที่ยาวนาน เพื่อปกป้องหมู่บ้านและคนที่พวกเขารักจากภัยอันตรายที่มองไม่เห็น

 

            ขณะที่ชาวบ้านเริ่มทยอยกลับเข้ามาในบ้าน พร้อมกับแสงตะวันที่ค่อย ๆ สาดส่อง ทุกคนต่างรู้ดีว่า ชีวิตในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป...🍂