Chapter 6.1 : KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต
นามปากกา : Neptheduck

Chapter 6.1

 

≿━━━━ ༺❀༻ ━━━━≾

 

        'เฟิงหลิวหยาง'  วัย 16 ปี เป็นบุตรสาวคนรองของขุนนางที่สูงศักดิ์ เฟิงอู๋เหล่ย ผู้ดำรงตำแหน่งเสนาบดีการคลัง

        นางเป็นสตรีผู้เพียบพร้อมไปด้วยทรัพย์  ชาติตระกูล  ความรู้ด้านบทกวี  วาดภาพ  และศาสตร์การทำนายดวงชะตา  อีกทั้งยังมีใบหน้างดงามราวกับรูปปั้นหยกแกะสลัก  และเป็นที่หมายปองต้องมนต์แก่บรรดาผู้ที่ได้พบเห็นไม่เว้นแม้แต่หญิงหรือชาย

        "คุณหนูหลิวหยาง"

        "หืม?"

        "ขออภัยที่มารบกวนเจ้าค่ะ"

        "มีอะไรหรือ?"

        "ท่านพ่อให้มาตามไปพบที่ห้องหนังสือเจ้าค่ะ"

        หลิวหยางในชุดฮั่นฝูลายดอกไม้สีฟ้าอ่อนค่อยๆ วางพู่กันลงบนโต๊ะ  ก่อนจะพินิจภาพเขียนทิวทัศน์น้ำตกของตนอยู่ครู่หนึ่ง  เพื่อมองหาข้อบกพร่องก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ให้กับตัวเองด้วยความพึงพอใจ

        "ฝากไปบอกท่านด้วย  อีกครู่ข้าจะไปพบ"

 

        ตึกตึก  ตึกตึก

        เสียงฝีเท้าบอบบางเยื้องย่างไปตามทางเดิน  ที่เชื่อมกับเรือนไม้หลังใหญ่ของบิดา  ท่ามกลางสายตาชื่นชมและใคร่รู้ของบรรดาคนรับใช้ทั้งชายหญิงนับสิบ  จนถึงกับวางมือจากงานตรงหน้า  เพื่อบริวารทั้งหลายจะได้ยลโฉมของนางอย่างถนัดตา  เพราะไม่บ่อยครั้งที่คุณหนูสกุลเฟิงจะออกมาจากกองตำรานับร้อยภายในจวน  ที่ตั้งอยู่ด้านหลังลึกสุดภายในอุทยาน

 

        ครืดดด

        "คุณหนูมาแล้วเจ้าค่ะ"

        ประตูไม้บานใหญ่ที่ถูกสาวใช้เปิดออก  เผยให้เห็นชายสูงวัยนามว่า เฟิง อู๋เหล่ย  นั่งจิบน้ำชาอยู่ข้างๆ ภรรยาของตน  ด้วยใบหน้าเคร่งเครียดที่เจือความกังวล  เมื่อบทสนทนาที่จำเป็นต้องถูกตัดจบเพราะการมาของลูกสาว

        "หลิวหยางลูกพ่อ  เจ้านั่งลงก่อนเถิด"

        "เจ้าค่ะ"

หญิงสาวค่อยๆ ทิ้งกายลงพับเพียบที่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะชา  ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะเอ่ยวัตถุประสงค์ที่เรียกนางมาในทันที

        "เจ้าคิดเช่นไรกับการออกเรือนหรือ?"

        "เพื่อการดำรงอยู่ของสายเลือดเหล่าบรรพชน  การออกเรือนจึงเป็นเรื่องที่น่าปีติยินดีเจ้าค่ะ"

        "ตอนนี้เจ้าก็ได้เข้าพิธีปักปิ่นแล้ว  หากพ่อและแม่ของเจ้าประสงค์จะจัดพิธีดูตัวขึ้น  เจ้าเห็นสมควรหรือไม่?"

        "แล้วแต่ท่านพ่อกับท่านแม่จะเห็นสมควรเจ้าค่ะ"

        แม้ว่าหลิวหยางจะตอบผู้เป็นพ่อไปแบบนั้น  แต่ภายในใจกลับกังวลและสับสน  เมื่อไม่อาจเหนี่ยวรั้งกงล้อชะตากรรมของตนให้นานไปกว่านี้อีกแล้ว 

 

        ขณะที่ผู้ใหญ่หันไปเจรจากัน  หลิวหยางก็ละสายตาที่หม่นแสงจากถ้วยชาที่ส่งกลิ่นหอมจางๆ  ไปยังเหล่าคนรับใช้ที่ช่วยกันขนสัมภาระ  ข้าวสารและพืชผักลงจากเกวียน  ที่ได้รับแบ่งปันมาจากท่านเจ้าเมือง  เมื่อบิดาไปออกว่าราชการที่เมืองหลวง

        ก่อนที่สายตาของนางจะไปหยุดอยู่ที่คนรับใช้นายหนึ่ง  ในชุดสีหม่นเปื้อนฝุ่นดูมอมแมม  อีกทั้งผมเฝ้ายาวรุงรังและเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยแผลเป็นจนดูน่าเวทนา

        "หลิวหยาง"

        แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนางจึงไม่อาจละสายตา  ออกมาจากชายผู้นั้นได้แม้แต่วินาทีเดียว

 

        'คนรับใช้ใหม่ของท่านพ่อหรือ?'

 

        ในตอนนี้หูทั้งสองข้างของนางมืดบอด  จนไม่ได้ยินเสียงเรียกจากผู้เป็นพ่อ  และยังคงทอดสายตามองชายแปลกหน้าที่ดูแตกต่างจากทาสทั่วไป  ทั้งรูปพรรณท่วงท่าก้าวเดินอันงามสง่า  บุคลิกภายนอกที่สงบนิ่งที่ชวนให้น่าค้นหาหากแต่ชายผู้นั้นไร้ดวงตาขวา  จนกลายเป็นสีขุ่นขาวราวกับไข่มุกเม็ดใหญ่  ที่ส่องประกายแวววาวอยู่ภายในนั้น

        "เอาแต่นั่งเหม่อลอย  น่าตีเสียจริง"

        "ลูกเราคงสนใจว่าในหีบเหล่านั้น  มีตำรากี่เล่มเป็นแน่เจ้าค่ะ"

        ภรรยาเอ่ยกับสามีด้วยใบหน้าอ่อนโยน  เมื่อเสียงเรียกของเขาไม่สามารถส่งผ่านไปถึงลูกสาวได้

        "เจ้าเด็กคนนี้นี่นะ~"

 

        4 วันต่อมา

        ในยามสายที่อากาศกำลังอบอุ่น  แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยไปเกือบสัปดาห์  แต่ก็ไม่อาจทำให้คุณหนูหลิวหยาง  คลายความสนใจในตัวของชายผู้นั้นลงแม้แต่น้อย  และมักเฝ้ามองเขาทำงานอย่างหนักอยู่ภายในห้องหนังสือของตน  มิหนำซ้ำยังแอบวาดภาพของเขาเก็บไว้ 

        แม้ว่านางจะถนัดเขียนภาพทิวทัศน์  แต่ผลงานที่ได้มานั้นก็ทำให้นางได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เพียงลำพัง  ในความอัจฉริยภาพของตน

        "เอ่อ...คุณหนูเจ้าคะ" 

        "ว่าไงจ๊ะ?"

        "ถ้าจะให้ดิฉันกับฟ่างถิงเอาหนังสือทั้งหมดลงมาทำความสะอาด  คงใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสัปดาห์แน่เจ้าค่ะ"

        "มาเดี๋ยวเราจะช่วยเอง"

        หลิวหยางม้วนกระดาษแผ่นนั้น  ก่อนจะลุกขึ้นรั้งแขนเสื้อรุ่มร่ามของตนขึ้น  หมายจะทำอย่างที่ลั่นวาจากับสาวใช้จริงๆ

        "อย่าเจ้าค่า!!"

        "อะไรอีก?"

        "ชั้นพวกนี้ก็สูงมาก  พวกเราเกรงว่าจะทำให้คุณหนูบาดเจ็บเจ้าค่ะ"

        หลิวหยางเงยหน้าขึ้นมองชั้นหนังสือที่สูงจรดเพดานห้องด้วยใบหน้าครุ่นคิด  ขณะที่หนึ่งในสาวรับใช้เอ่ยเสนอแนะขึ้น

        "หากคุณหนูไม่ว่าอะไร  ข้าน้อยจะไปตามคนรับใช้ผู้ชายที่ตัวสูงๆ มาช่วยจะดีกว่านะเจ้าคะ"

        "นี่!!  เจ้าพูดอะไรน่ะ  ที่นี่มันเรือนนอนของคุณหนูเชียวนะ..."

        "ก็ได้  ตามใจเจ้า"

        คำพูดของหลิวหยางทำให้สาวรับใช้ที่ไม่เห็นด้วยถึงกับตาลีตาเหลือก  ต่างจากสาวใช้ที่เสนอความคิดนางทำเพียงค้อมศีรษะ  และกำลังจะเดินออกไปจากห้องนี้

        "เดี๋ยวก่อน"

        แต่เสียงเรียกจากผู้เป็นนายก็ทำให้บ่าวชะงักฝีเท้า  และหันกลับเข้ามาในห้องอีกครา

        "ข้าคิดว่า..."

        หลิวหยางละสายตาออกมาจากสาวใช้ทั้งสอง  ไปยังระเบียงข้างห้องที่สามารถมองเห็นคนกลุ่มหนึ่งหน้าจวนหลังใหญ่ของบิดา  ที่กำลังทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง  ก่อนจะชี้นิ้วไปยังชายที่นางเฝ้ามองมาตลอดหลายวัน

        "ชายผู้นั้นก็สูง"

        "จะ...เจ้าคะ?"

        "ไปเรียกเขามาสิ"

        สิ้นเสียงหวานสาวใช้คนเดิมก็รีบออกไปจากห้องนี้  และมุ่งหน้าไปยังกลุ่มคนงานชายเพื่อเรียกชายผู้นั้นออกมาคุยเป็นการส่วนตัว  โดยที่คนอื่นๆ ก็หันกลับไปทำงานตรงหน้าของตนต่อ

        ภายใต้ใบหน้าหวานละมุนที่เรียบเฉยสงบเสงี่ยม  แตกต่างจากเสียงเต้นโครมครามที่ดังก้องอยู่ในอกอย่างสิ้นเชิง

 

        'เขาจะมาไหมนะ?'

        .

        .

        'แต่นี่เป็นคำสั่งของเรา  ใครจะกล้าขัดได้เล่า'

        'ทำไมถึงได้กล้าหาญอะไรเช่นนี้นะหลิวหยาง!'

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...
หากชื่นชอบโปรดคอมเม้น กดแชร์ให้เพื่อนๆ มาอ่านเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
 
___________________________

 

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต [เล่ม1] Neptheduck www.mebmarket.com นิยายซีรีส์ชุด : ลิขิตรักสองชาติสองภพ ซึ่งมี 2 เรื่องได้แก่ KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต (เล่ม 1) ด้ายแดงแห่งรัก ท่านจอมทัพลวงใจ (เล่ม 2) เร็... Get it now