สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมจะมาเล่าประสบการณ์พรีเซนต์ที่สุดน่าอายเท่าที่ตนเองเคยมีมา

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของประสบการณ์ของแอดเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการดูด้วยนะครับ

        เรื่องมีอยู่ว่าผมมีอายุ 18 ปี จบมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 6 กำลังเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ผมเองต้อง

ปรับตัวต่างๆไม่ว่าการเดินทางการเข้าเรียนหรือเพื่อนๆต่างแดน มีวิชาที่ผมเองต้องตามลงทะเบียน

เรียนต่างๆผมเลยลงตามที่ผมเองอยากลงอยากฝึกskills อยากรู้จักวิชาแล้วนำไปปรับปรงพัฒนาตนเอง

แล้วมีวิชาอยู่วิชานึงผมและตื่นเต้นมาก

คือ "วิชาการเป็นผู้นำ" โอ้วววววววววว

แค่ชื่อผมเองก็เกรงๆแล้วครับ😧(เสียงในหัวผม:มั่วแต่กลัวจะกล้าพัฒนาตนเองได้ไงวะ)

        อาทิตย์แรก ที่ได้เรียนผมช่วงนั้นอาจไม่ได้ชินกับการมาตึกสักเท่าไหร่วิชาการเป็นผู้นำผมอยู่

ตึกสองโชคดีเรียน ใกล้ตึกประจำตัวเอกผมอยู่ตึกสามเวลาเรียนผมเรียนเก้าโมงถึงสิบเอ็ดโมงสี่สิบ

นาทีคาบแรกเรียนยังไม่มีอะไรมากอาจารย์ก็บอกเนื้อหาวิชาการสอนคราวๆชิลๆ

        อาทิตย์ที่สอง อาจารย์มาพร้อมกับแผ่นงานกระดาษใหญ่ ใหญ่เท่าฟิวเจอร์บอร์ดเลยตอนแรก

หวั่นไหวหน่อยๆเหมือนจะมีงานกลุ่มส่วนตัวไม่ชอบงานกลุ่มมากเท่าไหร่ชอบงานเดี่ยวครับ อาจารย์ก็

สอนๆไปเกี่ยวกับผู้นำ จนกระทั่ง! อาจารย์ให้จับกลุ่มให้พรีเซนต์โดยมีจับให้มีกัน 3 คน เพื่อนๆจำฟิว

เจอร์บอร์ดได้มั้ยที่อาจารย์เอามานั้นแหละ แกเอามาให้เขียนพรีเซ้นท์งานกลุ่ม(แย่ละไอเรามาเดี่ยวสัก

ด้วยละสิ ทีนี้ว้าวุ่นเข้าไปกันใหญ่)

แล้วอาจารย์บอกรอเขียนเสร็จพร้อมกันจะได้พรีเซนท์พร้อมกันด้วย ใจเราก็เต้นไม่หยุดเลยเหมือนกำลัง

จะตุยย คนอื่นพรีเซ้นท์กันใหญ่มีเนื้อมีเหตุผลน่าฟังเอาเรามีแต่เนื้อความเหตุผลหนีออกหัวไป🤓 ใน

ที่สุดถึงตาเราแล้วอ้ากกกกกกกกกกกกกก

        แค่เริ่มถือไมค์มาก็สั่นแล้วเหมือนลมบ้าหมูเลย เราก็พูดตามสคริปต์ที่เราท่องในใจ แต่กลับกลายเป็น

ว่าลืมหมดลืมจริงๆผมเล่นพูดติดๆขัดๆมากจนจับต้นชันปลายไม่ถูกเลย จนอาจารย์แล้วเพื่อนๆเงียบกัน

หมดซึ่งผมเองก็รู้สึกไม่ดีเลยที่บรรยากาศเป็นแบบนั้น ผมก็กัดฟันสู้พูดทั้งติดขัดกับเพื่อนจนจบแล้วไป

นั่งเข้าที ทำให้ผมกลัวจนไม่กล้าทำอะไรอีกเลยกลัวความอับอายกลัวไม่กล้าโชว์ตัว จากที่ไม่กล้ากลาย

เป็นกลัวไปเลย

        หลังจากนั้นสองถึงสามวันหลังพรีเซนต์อยู่ความกลัวนึกถึงเรื่องราวการพรีเซนต์แวบขึ้นมาอีก

แล้วครับท่านผู้ชม จนผมเครียดแต่อีกแวบนึกทำไมผมไม่หาสาเหตุแล้วบอกเป็นเรื่องที่ดีวะ

เรามาแก้ไขหาสาเหตุก่อนสาเหตุที่ผมกลัว ก็เพราะเรายังไม่มีข้อมูลการพรีเซนต์มากพอ ประสบการณ์

การพรีเซนต์ไม่มี เราเห็นคนอื่นเก่งกว่าเลยด้อยค่าตนเอง นี้แหละเหตุผลของเราแล้วเอาไงดีจะแก้ไขยัง

ไงให้ลืมดีเนี้ย ในหัวผมตอนนั้นคือผมควรทำให้ดีกว่าครั้งที่แล้วใช่ครับ "ต้องทำให้ได้ดีกว่าครั้งที่แล้ว"

        อาทิตย์ที่สาม อาทิตย์นี้ยังมีบาดแผลกว่าต่อครั้งที่แล้วผมต้องมั่นใจเข้าไว้ววววววว

แล้วอาทิตย์ที่สามนี้มีงานกลุ่มอีกแล้วครับท่าน จับคู่2คนแผ่นกระดาษเท่าฟิวเจอร์บอร์ดกติกาเหมือน

เดิม ครูให้นักเรียนเขียนให้เสร็จแล้วพรีเซนต์พร้อมกัน(เสียงในหัว:เอาวะรอบนี้ต้องดีขึ้น)

ถึงกลุ่มผมพรีเซนต์แล้ว ในกลุ่มผมเสนอตัวแล้วว่าจะพรีเซนต์เองถึงแม้ใจเรายังกล้าๆกลัวๆ

ผมได้เริ่มกล่าวพรีเซนต์ช่วงแรกพูดตามสคริปต์ที่ท่องจำได้ ได้เร็วจนฟังแถบไม่ทันแล้วยังมีติดอ่างอยู่

บ้างผมก้มหน้าพูดๆและไม่กล้าสบตาเพื่อนๆ จนตัวเองเงยหน้าขึ้นมามอง คือแบบเห้ยยยยยยย

แต่ละคนในห้องก็ไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นนี้ ไม่มีใครจะจับผิดเรานะ จะกลัวอะไร ทำไมเราต้องกลัว

ผมเลยค่อยๆพูดให้ช้าลง ช้าลง จนอยู่ระดับพอดี แล้วพรีเซนต์เสร็จกลับไปที่นั่ง ผมได้นั่งลงสักครู่แล้ว

อยู่ๆก็ยิ้มแล้ว(เสียงในหัว:เออก็ทำได้เหมือนกันนี่หว่า) รู้สึกดีแบบพูดไม่ถูก ขอบอกว่าดีจนเพื่อนถาม

เลยว่ายิ้มไรเมาป่าว(เพื่อนผมติดกวน)

        เพื่อนๆจำได้มั้ยครับที่ผมบอกว่าทำไงให้ลืม

ผมขอยืนยันได้ว่ามันไม่มีวันที่ลืมได้จริงๆครับ มันอยู่เป็นความทรงจำในรูปแบบประสบการณ์ไปแล้ว

กลายเป็นเรารู้ว่าเราพลาดตรงไหนแก้ไขตรงไหน ผมเชื่อว่าพรีเซนต์ที่ผ่านมามันแค่เริ่มต้นและผมพร้อม

ที่จะผิดพลาดและแก้ไขอยู่เสมอ💪🏻

สรุป

มันอาจไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดก็ได้ บ้างอย่างเราแค่กลัวกับการที่เราไม่รู้ผมอยากจะบอกเพื่อนๆว่า

เพื่อนๆไม่ต้องกลัวจากการเรียนรู้อะไรใหม่ๆนะครับ แล้วที่สำคัญอย่ากลัวที่จะผิดพลาด ถ้าคุณไม่เคย

ผิดพลาดเลยคุณเองจะไม่มีความประสบความสำเร็จ

 

ท้ายรูปนี้คือ หนุ่มนักศึกษากำลังหัดพรีเซนต์ผมอยู่ด้านซ้าย🤦🏻‍♂️