กานต์คบกับอรมาหลายปี จนได้แต่งงานกัน โดยกานต์มักจะพูดกับอรเสมอว่าเขาอยากใช้ชีวิตกับอรแค่สองคนและไม่ต้องการที่จะมีลูก ถึงแม้ฐานะทางบ้าน หน้าที่การงานของเขาจะพร้อมมากแค่ไหนก็ตาม อรเองก็ตามใจสามีแม้ว่าลึกๆเธอก็อยากมีเจ้าตัวน้อยสักคนก็ตาม

 

จนกระทั่ง

อร : กานต์ คืออรมีเรื่องจะต้องบอกกานต์

กานต์ : เรื่องอะไรเหรอครับ

อร : อรท้อง

กานต์ : อะไรนะ จะท้องได้ไง ในเมื่ออรเองก็กินยาคุมอยู่ตลอด และกานต์ก็บอกแล้วไง กานต์ไม่ชอบเด็ก กานต์ไม่อยากมีลูก

 

กานต์ตวาดอรเสียงดังลั่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

 

อร : อรก็ไม่รู้เขาคงอยากมาเกิดกับเรามั๊งคะ

กานต์ : อย่ามาไร้สาระนะอร ถ้ายังอยากจะอยู่ด้วยกันก็ไปจัดการให้เรียบร้อย แต่ถ้าไม่เราก็ต่างคนต่างอยู่!!

อร : ทำไมกานต์พูดแบบนี้ละคะ นี่ลูกของเรานะ

 

กานต์ : ผมไม่ได้อยากมี อรอยากมีอรก็เลี้ยงเอง เลือกเอา ....ผมโอนเงินไปให้แล้ว ไปจัดการให้เรียบร้อย 

 

อรแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสามีคนที่เธอหวังจะฝากทั้งชีวิตเอาไว้กำลังสั่งให้เธอไปฆ่าลูกของตัวเอง

เธอเคยคิดว่ากานต์ไม่ชอบเด็กแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายขนาดนี้

 

อรตัดสินใจโทรปรึกษาเพื่อนสนิท ซึ่งเพื่อนของเธอก็แนะนำว่าให้เธอเก็บเด็กเอาไว้ ถ้ากานต์จะใจร้ายถึงขนาดว่าจะทิ้งเธอเพียงเรื่องแค่นี้เธอก็ต้องยอมรับ เพราะยังไงเด็กเขาก็ไม่รู้เรื่อง

 

อรทำใจอยู่หลายวันก่อนจะตัดสินใจคุยกับกานต์อีกครั้ง

 

กานต์ : บอกแล้วไงว่าให้ไปเอาออก สรุปจะเก็บมันไว้ใช่ไหม

อร : แต่เขาเป็นลูกเรานะคะ

กานต์ : ถ้าอรอยากเก็บเขาไว้ก็ตามใจ แต่ผมจะไม่ขอรับผิดชอบอะไรเด็กคนนี้แม้แต่นิดเดียว แล้วก็อย่ามาหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน

 

ตั้งแต่วันนั้นกานต์ก็หายออกจากบ้านไปหลายวัน ทิ้งอรให้อยู่บ้านตามลำพัง อาการแพ้ท้องของอรเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ทั้งอาเจียน หน้ามืด ทานอาหารไม่ได้ จนอรต้องขอให้เพื่อนสนิทที่ชื่อ จัน ของเธอมาอยู่ด้วย

 

จัน : ทำไมกานต์มันเป็นคนแบบนี้วะ

อร : เขาไม่ชอบเด็ก

จัน : แต่เด็กที่ว่าก็ลูกมันปะ ตอนเอากันไม่เห็นบอกว่าไม่ชอบเลย แล้วแกสองคนก็เป็นผัวเมียกันแล้วนะ 

อร : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่อยากฆ่าลูกแต่ฉันก็ไม่อยากเลิกกับกานต์

จัน : เออๆ ฉันเข้าใจ แกอย่าคิดมาก กินข้าว กินยา แล้วพักผ่อน เดี๋ยวฉันกลับไปเอาเสื้อผ้ามาอยู่เป็นเพื่อน

 

จันรีบออกจากบ้านของอรเพื่อไปเก็บเสื้อผ้ามาอยู่ดูแลเพื่อนสนิท โดยเธอไม่รู้เลยว่า คืนนั้นจะเป็นคืนสุดท้ายของเด็กผู้โชคร้ายคนนั้น

 

จัน : อร ฉันกลับมาแล้ว ทำไมปิดบ้านมืดเลยวะแก ฉันเห็นรถกานต์จอดอยู่หน้าบ้าน มันกลับมาแล้วเหรอ

 

กานต์ : บ้านผม ถ้าผมไม่กลับ ผมจะไปไหนได้

 

จัน : ยังกล้าพูดเนอะ ปล่อยเมียนอนไม่สบายตั้งหลายวัน ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเมียท้องแทนที่จะดูแล

 

กานต์ : เมียผม ผมดูแลเองได้ ต่อไปคงไม่ต้องขอให้คุณมาช่วยแล้วละ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว

 

จัน : หมายความว่าไงจัดการเรียบร้อย...มึงทำอะไรเพื่อนกู

 

กานต์ : เรื่องของผัวเมีย คุณอย่ามายุ่งดีกว่า

 

จันรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลจึงรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของอร

 

จัน : อร !!! แกเป็นอะไร แล้วนี่เลือดอะไร

อร : จันช่วยด้วย ฉันปวดท้องงงง 

จัน : แปปนะแกฉันเรียกรถพยาบาลให้

 

จันรีบกดเบอร์โทรฉุกเฉินติดต่อให้มารับอรที่บ้าน สภาพอรตอนนี้ดูน่าเป็นห่วง เธอนอนงอตัวบิดไปมาสองมือกุมท้องไว้แน่น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหว่างขาส่งกลิ่นคาวชวนเวียนหัว

 

จัน : ไอ้กานต์ มึงทำอะไรเพื่อนกู!!!

กานต์ : เรื่องของผังเมียอย่าเสือก

จัน : กูจะส่งมึงเข้าคุก ให้สารเลว นั่นลูกนั่นเมียมึงนะ

.

.

หมอ : ตอนนี้คุณแม่ปลอดภัยดีนะครับแต่ว่าเด็กในท้องเราช่วยเอาไว้ไม่ได้ หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ

 

อร : ไอ้กานต์ ไอ้สารเลว มึงมันไม่ใช่คน

 

กานต์ : ก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดมันเสือกมาเกิดเอง แล้วอรก็ใจเสาะไม่กล้าเอามันออกเอง ผมในฐานะสามี ช่วยขนาดนี้ ก็ควรขอบคุณไม่ใช่เหรอ

 

จัน : ไอ้กานต์ ... 

 

จันได้แต่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เธอไม่คิดว่ามาก่อนเลยว่ากานต์คนที่เขาเคยรู้จักจะเป็นคนที่ใจร้ายได้ถึงขนาดนี้ 

เธอได้แต่โทษตัวเองว่าถ้าเธอไม่กลับไปที่บ้านอรก็อาจจะไม่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้

 

วันต่อมา

 

จัน : อรเป็นไงบ้าง

อร : ยังปวดอยู่เลย แต่ลูก....เขาไม่อยู่แล้วใช่ไหม 

จัน : แก....ใจเย็นๆนะ เขาไม่อยู่กับแกแล้ว เพราะไอ้สารเลวนั่นคนเดียว

 

กานต์ : อ่าว ฟื้นแล้วเหรอ ผมซื้อของมาเยี่ยม เห็นหมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว

 

อร : กานต์ทำแบบนี้ทำไม

 

กานต์ : ทำอะไร ..ก็อรไม่เชื่อฟังที่กานต์บอก กานต์ก็แค่จัดการให้มันเรียบร้อย อรควรขอบคุณกานต์นะ

 

อร : นั่นลูกเรานะกานต์

 

กานต์ : หยุดพูดถึงสักทีได้ไหม น่ารำคาญแค่เลือดก้อนเดียวจะอะไรนักหนา

 

จัน : มึงนี่มันเลวจริงๆ

อร : กานต์ใจร้ายมากนะ....ไม่กลัวบาปกรรมหรือไง

 

กานต์ : ไม่กลัว บาปกรรมบ้าบออะไร ไร้สาระ ทำไมอีเด็กผีนั่นจะมาตามหักคอกานต์เพราะทำให้มันไม่ได้เกิดเหรอ ก็มาดิ มันจะมีปัญญาอะไรแค่ก้อนเลือดก้อนเดียว

 

อร : ก็ขอให้กานต์ได้เจอในสิ่งที่กานต์อยากเจอแล้วกัน แล้วถ้าวันนั้นมาถึงคำว่าขอโทษมันก็คงสายเกินไป

 

หลังจากพักรักษาตัวไม่นาน อรก็กลับมาแข็งแรงและสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกานต์ก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก แต่ด้วยเหตุผลทางธุรกิจและสังคมทำให้ทั้งสองคนต้องทนคบกันต่อไป

 

กานต์ : คืนนี้ผมไม่กลับบ้านนะ ไม่ต้องรอ

อร : ค่ะ

 

กานต์ : นี่!!!ใจคอคุณจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าผัวจะไปไหน

อร : มันก็เรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของอร

กานต์ : อย่าให้มันมากนักนะอร 

อร : มากเหรอคะ มันน้อยเกินไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่อรต้องเจอ

 

อรพลักจนกานต์เสียหลักชนฝาผนังก่อนที่เธอจะเดินหนีเข้าห้องนอร ปล่อยให้กานต์ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

 

กานต์ : ขนาดตายห่าไปตั้งแต่ยังไม่เกิดยังสร้างปัญหาขนาดนี้ ดีแล้วทีามึงไม่ได้เกิดมา อิเด็กเปรต

 

กานต์เดินออกจากบ้านไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีเงาดำบางอย่างกำลังติดตามเขาออกไป

 

กานต์ขับรถอกจากบ้านตรงไปยังคอนโด ที่ที่เขาชอบมาหลบพักผ่อนและหนีหน้าภรรยาในช่วงเวลาที่ทั้งสองคนทะเลาะกันแทบจะรายวัน 

 

ก๊อกๆๆๆ

 

กานต์ : ใครวะ!!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น กานต์ลุกไปเปิดประตูดูแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

 

ก๊อกๆๆ

กานต์ : ใครวะ!!!

และก็เป็นอีกครั้งที่กานต์เปิดประตูออกไปแล้วพบว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น

 

จากที่กำลังหงุดหงิดเพราะทะเลาะกับอร มันก็ยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นอีกหลายเท่าที่โดยใครก็ไม่รู้มารบกวนเขาแบบนี้

 

กานต์ : อย่าให้กูจับตัวได้นะ กูจะตบยันพ่อแม่มึงเลย

 

'พ่อ!!!!!!"

เสียงคล้ายเด็กผู้หญิงร้องเรียกพ่อที่ข้างหูของกานต์จนเขารีบหันมองด้วยความตกใจ

 

"พ่อจ๋า!!!!"

 

กานต์ : เห้ยยยใครวะ

กานต์เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย ถึงแม้เขาจะไม่เชื่อเรื่องผี วิญญาณ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่เขาได้ยินมันไม่ปกติ

 

"ทำไมพ่อทำร้ายหนูละ"

พรึ่บ!!!!!

จู่ๆไฟในห้องก็ดับลง พร้อมกับปรากฏเงาดำอยู่กลางห้อง

 

กานต์ : มึงเป็นใคร ออกไปจากห้องกูเลยนะไม่งั้นกูแจ้งตำรวจแน่

 

กานต์ยังคงพยายามหลอกตัวเองว่าสิ่งที่เขาเผชิญอยู่คือใครสักคนที่แอบเข้าห้องมาและพยายามทำให้เขากลัว

 

"พ่อไม่อยากเจอหนูเหรอ"

เงาดำค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาหากานต์ช้าๆ 

 

"แต่หนูอยากเจอพ่อนะ"

"หนูอยากอยู่กับพ่อ"

"แต่พ่อฆ่าหนูทำไม!!!!!"

 

กานต์ : เห้ยยยยยยย

 

ด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเงาดำก็พุ่งตรงมาที่กานต์จนเขาถอยหลังหนีแล้วสะดุดขาตัวเองล้มลงไปกองที่พื้น

 

"พ่อมาอยู่กับหนูไหม"

เงาดำคืบคลานเข้ามาหากานต์ช้าๆ ราวกับมนต์สะกดเมื่อกานต์ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ เขาได้แต่นั่งจ้องเงาดำที่เคลื่อนตัวมาใกล้ก่อนที่เงานั้นจะค่อยๆหายเข้าไปในปากของกานต์

 

กานต์เหลือกตาโพลงด้วยความทุกข์ทรมาน เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกจากจมูกและหู สติของกานต์มีเพียงเลือนลาง คล้ายมีใครอีกคนอยู่ในร่างเพราะในตอนนี้เขาไม่สามารถบังคับตัวเองได้ สองขาเดินลากช้าๆออกไปยืนริมระเบียง พร้อมปรากฎรอยยิ้มชวนสยอง

 

ตุ๊บบบบ

ร่างของกานต์ลอยละลิ่วจากชั้นบนตกลงมากระแทกพื้นเสียงดัง ใจหนึ่งที่ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วเขาภาวนาขอให้ตัวเองตายๆไปซะ แต่มันคงจะง่ายเกินไป เมื่อมีเสียงกระซิบเบาๆในหู 

 

"ดีใจไหมคะพ่อเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ"

 

กานต์ : ไม่......พ่อขอโทษ ......

 

หน่วยกู้ภัยพาร่างคนบาดเจ็บส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน หมอและพยาบาลพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อยื้อชีวิตคนเจ็บเอาไว้  

 

หมอ : สวัสดีค่ะ คุณอิงอร ภรรยาคุณ กานต์นิพนต์ ใช่ไหมคะ

 

อร : ใช่ค่ะ 

หมอ : สามีของคุณเกิดอุบัติเหตุตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ

อร : ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันรีบไป

 

ไม่นานอรก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาล เธอเฝ้ามแงดูหมอและพยาบาลวิ่งเข้าออกห้องฉุกเฉินเพื่อยื้อชีวิตสามีของเธอ

 

เสี้ยวนาทีหนึ่งที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก อรเหลือบมองไปเห็นร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งทับอยู่บนตัวจองกานต์พร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ เธอรู้ได้ทันทีว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร

 

อร : อย่าให้พ่อเขาตายนะลูก ให้มันอยู่ชดใช้กรรมที่มันทำให้แม่ต้องเจ็บ และทำให้หนูต้องตาย ให้มันทรมานไปตลอดชีวิต

.

.

.

กานต์ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยความรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว 

 

อร : ฟื้นแล้วเหรอคะ อรดีใจนะคะที่คุณยังไม่ตาย

อรพูดด้วยน้ำสียงราบเรียบ

 

กานต์ : ลูก....

เสียงของกานต์แหบพร่าเขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถทำได้

 

อร : อรบอกแล้วไงคะ ว่าต่อให้กานต์มาขอโทษตอนนี้มันก็สายเกิดไป

 

อรแสยะยิ้มมองใบหน้าสามีที่นอนอยู่บนเตียง 

ขาทั้งสองข้างของกานต์ไม่สามารถกลับมาใช้งานได้ เขาต้องกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต

 

เงาสีดำของเด็กหญิงผู้โชคร้ายปรากฎอยู่ข้างเตียงคนไข้ในวันนี้ที่ได้กลับมาอยู่กับพ่อของเขาอีกครั้ง

 

"หนูดีใจนะคะที่ได้กลับมาอยูากับพ่อ"

"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

เสียงเล็กแหลมกระซิบที่ข้างหู ก่อนจะมีเสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วห้อง

 

เสียงที่มีเพียงกานต์เท่านั้นที่ได้ยิน...