KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

9 ตุลาคม 2566 (13:47) เนื้อหาโดย neptheduck

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

นามปากกา : Neptheduck

บทนำ

ปลายด้ามปิ่นหยกที่อยู่ในกำมือบอบบางอันสั่นเทา กำลังส่องแสงแวววับสะท้อนกับแสงจันทร์ ยามเมื่อหญิงสาวนำมันไปจ่อใกล้ลำคอหนา ที่มีสร้อยเชือกถักสีแดงห้อยจี้หยกแกะสลักตราประจำตระกูล ซึ่งเป็นจุดตายที่ใช้ปลิดชีพของ 'โยจิโร่' ชายร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนหลับหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง

พรึ่บ!!!

แต่วินาทีที่ความเย็นเยียบของหยกสัมผัสผิวกาย ดวงตาคู่เรียวกลับเบิกขึ้นในความมืดและกุมมือของเธอไว้แน่น จนหญิงสาวเกือบหวีดร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

"ไม่ใช่ตรงนั้น"

"ทะ...ทำอะไรน่ะ!!?"

"แต่เป็นตรงนี้ต่างหาก"

ก่อนที่เขาจะขยับมือเธอให้ตรงจุด ทำให้ความกลัวในจิตใจของหญิงสาวที่มีต่ออีกฝ่ายรุนแรงมากขึ้น แต่เมื่อสบตาเข้ากับดวงตาเรียบเฉยสีเข้มที่ลุ่มลึกคู่นี้ เรี่ยวแรงที่เธอเคยมีรวมไปถึงเพลิงแค้นก็พลันเหือดหายไปจนหมดสิ้น

"ว๊ายยยย!!"

จนในที่สุดก็โดนเขาดึงตัวลงมาอยู่ภายใต้ร่างกำยำ ที่เปลือยเปล่าอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว

"ทำไมถึงไม่ลงมือต่อล่ะนายูกิ"

"ก็ปล่อยสิ รับรองว่าฉันจะไม่ทำให้คุณผิด...หวัง!?"

เสียงหวานเกรี้ยวกราดขาดห้วงด้วยความตื่นตระหนก เมื่อถูกริมฝีปากบางเฉียบและแนวฟันภายในกรามแข็งแกร่ง กำลังขบเม้มลำคอระหงจนขึ้นสีชมพูจางๆ พร้อมทั้งลำตัวหนาที่บดเบียดแนบชิดกับกายสาวในชุดนอนผ้าแพรบางเบา

พลั่กก!!!

หญิงสาวที่มีนามว่า 'นายูกิ' ผลักอกกว้างออกอย่างแรง จนเกิดช่องว่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง

ผลัวะ!!!

ก่อนที่หนังสือเล่มหนาบนหัวเตียง จะถูกเธอฟาดใส่โหนกแก้มของอีกฝ่ายอย่างแรงจนหน้าสะบัด ราวกับภาพรอบตัวได้หยุดลงโดยฉับพลัน เมื่อดวงตาวาวโรจน์หันกลับมามองเธออีกครั้ง พร้อมทั้งกระชากหนังสือเล่มนั้นออกไปจากมือบอบบาง และปามันลงจากเตียงไปอย่างไม่ไยดี

'ถูกฆ่าแน่...'

'ครั้งนี้เขาคงไม่ปล่อยเราไปอย่างครั้งก่อนๆ'

"คืนนี้ฉันปล่อยให้เธอสนุกมามากพอแล้ว"

"โยจิโร่ ปล่อย!!!"

"ทีนี้ก็ตาฉันบ้างล่ะ"

สิ้นเสียงเข้มกายสูงใหญ่ที่มาพร้อมกับอ้อมกอดที่หนาวเย็น และคลื่นสวาทที่ราวกับพายุโหมกระหน่ำ ก็ถาโถมเข้าสู่ร่างกายและจิตใจของนายูกิอย่างรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนที่ราตรีอันยาวนานนี้จะสิ้นสุดลง

พร้อมทั้งบานประตูแห่งอิสระภาพที่ถูกปิดลงตลอดกาล...

เมื่อ 6 เดือนก่อน

นายูกิที่สำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมปลายที่สหรัฐอเมริกา ก็ตัดสินใจขอผู้เป็นแม่ที่ทำธุรกิจร้านอาหารที่นั่น เพื่อกลับมาเยี่ยมผู้เป็นพ่อที่นานๆ จะบินไปหาเธอและแม่ ซึ่งท่านเปิดร้านขายส่งและนำเข้าอะไหล่ยนต์ในญี่ปุ่น โดยหวังใจว่าพ่อของตนจะสามารถกู้คืนสถานการณ์หลังจากที่ตนล้มละลาย เพราะพิษเศรษฐกิจเมื่อเกือบสิบปีก่อนได้ และรอวันที่พวกเรา 3 พ่อแม่ลูกจะได้กลับมาอยู่ที่ผืนแผ่นดินบ้านเกิดด้วยกันอีกครั้ง

แต่เมื่อกลับมาหาผู้เป็นพ่อได้ไม่ถึงเดือน เธอก็ถูกเพื่อนเก่าๆ ชักจูงให้เข้าสู่วงการแข่งรถ จนสามารถชนะในสนามนั้นและถูกทีมงานจาก 'นากามูระกรุป' เข้ามาทาบทาม ทำให้นายูกิได้มาเข้าร่วมทีมท่ามกลางความตื่นเต้นยินดีของทุกคนในสนาม

แต่น่าแปลกที่หลังจากนั้นตั้งแต่การแข่งขันครั้งล่าสุดเมื่อ 4 เดือนก่อน เธอก็ไม่เคยได้ลงแข่งจริงจังสักครั้ง แต่กลับต้องมาเผชิญหน้ากับชายที่ชื่อว่า 'นากามูระ โยจิโร่' และคอยบำเรอความสุขให้เขาอยู่ทุกค่ำคืนมาตลอดสี่เดือน

โดยที่เธอไม่ได้เต็มใจ และทำได้เพียงอาศัยอยู่ภายในห้องหรูชั้นสามของโกดังท่าเรือ โดยสูญสิ้นอิสระภาพทุกอย่างแม้กระทั่งจะก้าวเดินลงไปจากเตียงหลังนี้

นายูกิในชุดนอนตัวบางกลิ่นหอมหวาน ที่ถูกส่งซักเป็นอย่างดีกำลังนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียง ภายในห้องขนาดใหญ่ที่มีเพียงหน้าต่างระบายอากาศ 60x30 Cm. จำนวน 4 บาน เผยให้เห็นวิวของทะเลตะเกียวที่เธอแสนรัก แต่บัดนี้มันกลายเป็นภาพที่ขมขื่น เมื่อไม่สามารถออกไปสัมผัสกับความงามของมันได้อย่างที่ใจนึก

แม้ว่าภายในหัวจะพยายามคิดหาหนทางเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ติดที่ประตูบานนั้นมันถูกลงกลอนจากด้านนอกไว้เสม และผู้หญิงตัวคนเดียวแบบเธอก็ยากจะฝ่ากองกำลังติดอาวุธเกือบครึ่งร้อย ที่กำลังทำงาน เฝ้าระวัง และใช้ชีวิตทั้งวันทั้งคืนอยู่ภายในโกดังแห่งนี้ได้

จึงทำได้เพียงยอมจำนน และเอื้อมไปหยิบสมุดเล่มน้อยในลิ้นชักหัวเตียง พร้อมด้วยดินสอ ก่อนจะหลับตาลงเพื่อหวนนึกถึงความฝันอันเลือนลาง ที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในหัวจนกระทั่งวินาทีนี้

'ฉัน...'

'ฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว'

ปลายดินสอที่มนทู่จรดลงบนหน้าสมุดบันทึก กำลังเขียนเรื่องราวความฝันที่ฉายภาพหญิงในชุดจีนโบราณที่แสนงดงามผู้หนึ่ง แม่ว่าจะเป็นเพียงเหตุการณ์สั้นๆ ที่แทรกเข้ามาในความฝัน ขณะที่เธอกำลังสวมบทตำรวจไล่ล่าผู้ร้ายอยู่บนดาดฟ้าตึก อย่างบู๊ระห่ำและโลดโผนล้ำจิตนาการเมื่อคืน

แต่เธอก็จดจำมันได้จนขึ้นใจถึงรายละเอียดต่างๆ ของเธอผู้นั้น ทั้งการเยื้องย่างที่แสนสง่างาม รอยยิ้มหวานละมุน รวมไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ สิ่งเหล่านั้นมันได้ถูกจดบันทึกไว้เป็นข้อความสั้นๆ จากเรื่องราวที่ไม่ปะติดปะต่อกัน เป็นแบบนี้ยาวนานตลอดหลายสิบปี

ทั้งเหตุการณ์ที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังอยู่ในห้องหนังสือ ได้อยู่ท่ามกลางบริวารมากมายทั้งเหตุกาณ์ที่น่ายินดี และโศกนาฏกรรมอันแสนเศร้า ล้วนแล้วเป็นเหมือนแผ่นฟิล์มที่ถูกตัดเป็นฉากๆ และนำมาสอดแทรกในความฝัน สร้างความฉงนให้กับนายูกิเป็นอย่างยิ่ง

หลิวหยาง...

เธอเป็นใครกันแน่นะ?

โปรดติดตามตอนต่อไป...

หากชื่นชอบโปรดคอมเม้น กดแชร์ให้เพื่อนๆ มาอ่านเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ