ณ.ที่แห่งหนึ่งแห่งไหนในโลก อาจจะมีสิ่งที่ผู้คนค้นพบ
และ สิ่งที่ยังไม่ค้นพบ สิ่งลี้ลับ สิ่งที่หน้ากลัว เขาจะพาทุกท่านไปสัมผัส กับสิ่งที่หน้าพิศวง ในเรื่อง ผจญพงไพร

เริ่มต้นการเดินทาง

ณ.หมู่บ้านแห่งหนึ่ง อันไกลโพ้น มีชายวัย25ปี สามคนซึ่งทั้งสามคน เป็นเพื่อนกัน อยู่ในหมู่บ้าน ชายทั้งสามต่างได้ร่ำเรียนวิชา คาถาอาคม มาพอสมควร แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สามคนก็ไม่เคยอวดโอ้เลย คนแรก ไอ่ชาติ ชายที่สุขุมเยือกเย็น คนที่สอง ไอ่เจิด ชายผู้ที่ไม่เคยท้อถอย คนที่สาม ไอ่ยิ่ง ชายที่ร่าเริง ตลกขบขัน ขี้เล่น แต่ถึงเวลา ก็ไม่เคยทิ้งเพื่อน ทั้งสามคนได้นั่งพิงอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ ที่ไห้ร่มเงา

ไอ่ชาติ : พวกเองทั้งสอง ไม่คิดจะทำอะใร บ้างเลยหรือวะ วันๆพวกเราก็เอาแต่มาคุย มาพูดเล่นกันข้าหละเริ่มอยากจะไปเรื่อยๆละหวะ

ไอ่เจิด : เอ่อหวะข้าก็คิดอยากจะไปเหมือนกัน ว่าแต่ต้องไปปรึกษาพ่อแม่พวกเราก่อนดี กว่าหวะ ข้าว่า

ไอ่ยิ่ง: ใช่เลย อย่างที่พวกเอง ทั้งสองได้พูดมานั้นแหละ ว่าแต่ ถ้าจะไป พวกเองก็อย่าลืม ไปบอก อาจาร์ยคำ กับ พี่อ่ำ แฟนแม่ไพรหละ 555+

ไอ่ชาติ: เองอย่าไปพูดให้พี่อ่ำเขาได้ยินนะ เดี๋ยวเขาถีบเข้ายอดหน้าให้หรอก จากนั้นทั้งสามก็ได้หัวเราะกันสนุกสนาน จนถึงเวลาพลบค่ำ ทั้งสามต่างได้แยกย้ายกันกลับบ้าน
ณ.บ้านไอ่ชาติ แม่ แม่จ๊ะ ฉันมีเรื่องจะคุย กับ พ่อแม่หน่อยจ๊ะ

แม่: ว่าไงหละไอ่ชาติ เองมีอะใรจะบอกข้ารึ

ไอ่ชาติ: มีจ๊ะแม่ ข้าคิดว่า ข้าและไอ่เจิด ไอ่ยิ่ง จะออกเดินทางจ๊ะแม่ ฉันจะไปตามหา สิ่งที่ฉันวาดฝันไว้จ๊ะ

แม่:ไอ่ชาติเอ้ย เองจะไปแห่งหนใด เองก็ต้องระวังตัวไว้ นะลูก ถึงข้าจะไม่ไห้เองไป เองก็จะไป ข้ารู้ นิสัยเองแหละ งั้นกินข้าวกินปลาก่อนนะ ลูกเอ๋ย

ไอ่ชาติ: จ๊ะแม่ ฝีมือแม่ของฉันนะจ๊ะ ^^
จากนั้นไม่นานนัก ความมืดเริ่มเข้าปกคลุม
ผืนฟ้า แสงดาวระยิบระยับ เสียงเรไรในผืนป่า ขับกล่อมไอ่ชาติไห้หลับไหล ก่อนที่จะถึงพรุ้งนี้ เวลาที่ ออกเดิน ทาง

เริ่มสู่การผจญภัย

พอถึงรุ่งสาง เสียงเรไรสัตว์น้อยใหญ่ ก็ได้เงียบไป มีเสียงไก่ขึ้นมาแทน
ไอ่ชาติ ไอ่ชาติ เอ้ย เสียงเกลอทั้งสองเรียก
ไอ่ชาติ: เอ่อๆ ข้าได้ยินแล้วเว้ย ข้ากำลังเก็บของ พวกเองหละ เก็บของกันหมดแล้วรึยัง
เอ่อพวกข้าเก็บหมดแล้ว สองเกลอได้ตอบพร้อมกัน
จากนั้น ทั้งสามก็ได้ไปยังท้ายหมู่บ้าน ได้ไปหาชายชราที่ชื่อลุงคำ
ไอ่ชาต:ลุงคำจ๊ะ พวกฉันจะมาลาจ๊ะ พวกฉันจะออกเดินทาง ไปเสาะแสวงหาความฝัน จ๊ะ
ลุงคำ:เอ่อ พวกเองก็อย่าลืม สิ่งที่ข้าได้พร่ำได้สอนพวกเองหละ เจอคนเดือดร้อนช่วยคน เจอสัตว์เดือดร้อนช่วยสัตว์ สุดท้ายข้าก็ขอให้พวกเองเดินทางปลอดภัย ก่อนที่จะหยิบของในย่ามให้ กับไอ่ชาติ

ไอ่ชาติ : ขอบใจจ๊ะลุง งั้น จากนั้นมีเสียงไอ่ยิ่งพูดแทรก

ไอ่ยิ่ง: อ่าว แม่ไพร ทำใมไปหลบอยู่ตรงนั้นหละจ๊ะ

แม่ไพร: ก็พี่เชิดหละซิจ๊ะ แอบมองสาวๆอยู่ตลอดเลย

ไอ่อ่ำ:ไม่ได้มองนะจ๊ะ แม่ไพร

แม่ไพร: ชิ ไม่ต้องมาพูด เลยพี่เชิด จากนั้น ไอ่ยิ่งก็จะโกน

ไอ่ยิ่ง:พี่เชิดจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ หยอกๆ พี่อ่ำ ข้าขอตัวออกเดินทางก่อนนะจ๊ะพี่

ไอ่อ่ำ:เองรีบไปไกลๆเลยนะไอ่ยิ่ง เดี๋ยวเองจะโดนสหบาทาข้า เอ่อ ยังใงข้าก็ขอไห้พวกเองปลอดภัย

จากนั้น ทั้งสามคน ก็ได้พูดพร้อมกัน งั้นฉันลาละจ๊ะ
พอพูดจบ ทั้งสามคน ก็ได้เดินออกจากหมู่บ้านทันที โดยมีสายตา จับจ้องแล้วก็ได้พูดว่า ข้าคิดดีแล้วไอ่อ่ำ ที่เลือกมัน เป็นลูกศิษย์ แต่ข้าคิดไม่ตก กับเองนิหละหวะฮ่าๆๆๆ
จาก นั้น เวลาล่วงผ่านไป ทั้งสามคนก็ได้เดินทางมาไกลมากโข ด้วยความเงียบสงัด ไอ่ยิ่งเลยพูดออกไป

ไอ่ยิ่ง:เอ่อพวกเอง พวกเองคิดว่า พี่อ่ำ จะง้อแม่ไพรสำเร็จไหมวะ พูดพร้อม อมยิ้ม
ไอ่ชาติ :ข้าว่าเองไม่ต้องสนใจไปหรอก เอาพวกเราก่อน จะค่ำมืดละ ไปหาฟืนก่อกองไฟ หุงหาอาหารกันก่อนเถอะ จากนั้นทั้งสามคนก็ได้แบ่งหน้าที่ พอถึงค่ำ ทั้งสามคน ก็ได้นั่งทานอาหาร พร้อมคุยกันไปเรื่อยเปื่อย จากนั้น ไอ่ชาติ ก็ได้พูดขึ้น

ไอ่ชาติ: ป๊ะพวกเอง เข้านอนกันเถอะหวะ พรุ้งนี้เช้า จะต้องออกเดินทาง พอพูดจบ
ทั้งสามคนก็ได้ หลับอย่างสบาย

ภัยในหมู่บ้าน

รุ่งอรุณ อันสดใส ได้มาเยือน แสงแดดอัน อบอุ่นได้ผ่านผืนป่า ลงกระทบ ชายทั้งสามคน

ไอ่ชาติ: เห้ย พวกเอง เช้าแล้ว ตื่นได้แล้วเว้ย ตื่นๆๆๆๆ
จากนั้นทั้งสองคน ก็ตื่นขึ้น เพราะเสียงปลุกของไอ่ชาติ

ไอ่ยิ่ง: กี่โมงกี่ยามละหวะ ข้านิหลับเป็นตายเลย555

ไอ่เจิด: เองหลับเป็นตาย ข้านี่สิ นอนฟังเองกรน กว่าจะหลับ ปั๊ดโถ่

ไอ่ชาติ: ไม่ต้องทะเลาะกันพวกเอง ไปหุงหาอาหารกัน จะได้ ออกเดินทางสักที

ไอ่ยิ่ง: ครับผม พ่อพระเอก ได้ครับ
จากนั้นทั้งสามคน ก็ได้นั่งรับประทานอาหารกันที่กลางป่า พอทานเสร็จก็เริ่มเก็บข้าวของเพื่อที่จะออกเดินทาง พอเดินทางเข้าไปได้ซักพัก พวกเขาทั้งสามก็ได้พบเจอ หมู่บ้านอยู่ข้างหน้า ไม่ไกลนัก

ไอ่ชาติ: พวกเอง รีบเดินเถอะ ข้าเห็นหมู่บ้านแล้วหวะ
พอพูดจบทั้งสามคน ก็ได้จ้ำเท้า เข้าสู่หมู่บ้าน พอเข้าสู่หมู่บ้าน ก็เห็นผู้คน ยืนกันเป็นกลุ่ม ไอ่ชาติเลยเดินปรี่เข้าไปถาม

ไอ่ชาติ: ป้าจ๊ะ มีอะใรกันรึเปล่าถึงได้ยืนมุงกันเต็มเลย

ป้าชาวบ้าน:ก็เมื่อคืนหละสิ ไอ่คม มันออกไปหาของป่า พอถึงเช้า ก็กลายมาเป็นศพนิหละ ว่าแต่พวกเองมาจากไหนกันรึ

ไอ่เจิด: พวกข้าเดินมาจากหมู่บ้าน ด้านนู้นจ๊ะ เดินมาเรื่อยๆ ก็เจอหมู่บ้าน ของพวกท่านนี่หละจ๊ะ ว่าแต่พ่อผู้ใหญ่อยู่ไหนหละจ๊ะ พาพวกฉันไปหาหน่อยได้ไหม

ป้าชาวบ้าน: ได้สิ พ่อผู้ใหญ่ แกไปหาหลวงพ่อที่วัดหนะ ป๊ะ ตามข้ามา

พอจบการสนทนา ทั้งสามคนก็เดิน ตามหลังชาวบ้านเข้าไปในวัด พอถึงป้าชาวบ้านก็ตะโกน พ่อผู้ใหญ่จ๊ะ มีคนมาหาจ๊ะ

พ่อผู้ใหญ่: เอ่อๆ เข้ามาในศาลากันก่อนพวกเอง

ไอ่ชาติ: จ๊ะๆ พ่อผู้ใหญ่

ผู้ใหญ่:ว่าแต่พวกเอง มาถามหาข้าทำไมกันรึ

ทั้งสาม: นมัสการหลวงลุง กราบพ่อผู้ใหญ่จ๊ะ

ไอ่เจิด: พอดีตอนที่พวกฉันเข้าหมู่บ้าน ก็เห็นมีคนตายแปลกๆ พ่อผู้ใหญ่ พอจะบอกกับพวกฉันได้ไหมจ๊ะ ถ้ามีอะใรพอจะช่วยได้ฉันก็จะช่วย

ผู้ใหญ่: อืม ถ้าเป็นอย่างนั้นยิ่งดีใหญ่เลย เหตุนี้หละข้ามาปรึกษาหลวงลุง เมื่อคืน ก่อนที่ไอ่คมมันจะตาย มีพวกชาวบ้านได้เห็นก้อนไฟ ลอย ล่อง อยู่แถวในป่า ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอะใร ก็เลยมาถามหลวงลุงท่านท่านก็บอกว่าเป็นกระสือ แต่ขอท่านไปปราบท่านก็บอกไม่ใช่กิจของสงฆ์ ท่านบอกไห้ข้า ไปตาม ลุงคำที่อยู่ฟากนู้นมาปราบ เดี๋ยวข้าต้องไปก่อน พูดจบ ผู้ใหญ่กำลังจะลุกขึ้น

ไอ่ยิ่ง: เดี๋ยวจ๊ะ พ่อผู้ใหญ่ ไม่ต้องไปตามให้เสียเวลาหรอกจ๊ะ พวกข้านิหละ ศิษย์ ลุงคำ เลยทีเดียวเชียว

ไอ่ชาติ: ไอ่ยิ่ง เองพูดน้อยๆหน่อย
เอิ่มคือ ผู้ใหญ่จ๊ะ งั้นเรื่องนี้ ให้พวกฉันจัดการเถอะนะจ๊ะ ละก็อีกอย่าง พวกฉันขอพัก ที่หมู่บ้านสักคืนนะจ๊ะ

ผู้ใหญ่:ดีสิวะ ที่พวกเองจะช่วย แต่ระวังตัวกันด้วยหละ
พวกเองก็พักตามสบาย เถอะ จะนอนที่วัด หรือจะนอนบ้านข้าดีหละ

ไอ่เจิด:พวกฉันขอพักในวัดหละกันจ๊ะ

พอพูดจบ ทั้งสาม ก็ได้เก็บข้าวเก็บของไว้ หละก็พากัน นอนพักผ่อนตามเคย

ขจัดภัย

พอทั้งสามพักผ่อนถึงพลบค่ำ ทั้งสามก็ได้เตรียมตัวออกไปที่หน้าหมู่บ้าน โดยมีชาวบ้าน ยืนอยู่ด้านหลัง พร้อมกองไฟ สักพัก ได้มีชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา เฮ้ย พวกเอ็งแน่ใจนะว่าไหว

ไอ่ยิ่ง:โถ่พ่อลุง ถ้าไม่ไหวก็โกยละกันนะ555
ไอ่ชาติ: ไอ่ยิ่ง เงียบๆไป
จากนั้นทั้งสามคน ได้ร่วมกันนั่งพนมมือ สวดพระคาถา หลังจากนั้น ก็ได้เกิดลมพายุ พร้อมกับ เสียงโหยหวน ออกมาจากป่า จากนั้นก็ได้ เกิดเเสงล่องลอย พร้อมกับลำไส้ และใบหน้า อันเหี่ยวย่น แยกเขี้ยวพร้อมจะโจมตีเข้ามา หลังจากนั้นไอ่ชาติก็ได้จะโกน
ไอ่ชาติ: ไอ่เจิด หยิบหวายให้ข้าที เร็ว
ไอ่เจิด:ได้เลย ไอ่เจิดหยิบหวายพร้อมกำกับคาถาไว้รอ แล้วยื่นไห้ไอ่ชาติทันที ไอ่ชาติก็ไม่รอช้า ได้หวดหวายอาคม เข้ากับกระสืออย่างจัง จนเกิดเสียงร้องโหยหวน จากนั้น กระสือทำท่าที ว่าจะล่าถอย ไอ่เจิดเลยบอกไอ่ยิ่ง
ไอ่เจิด: ไอ่ยิ่ง พร้อมรึยัง พอไอ่เจิดพูดจบ
ไอ่ยิ่งก็ไม่รอช้า ได้ประนมมือ พร้อมกับ โยนสายสิญจน์ ขึ้นไปในอากาศ จากนั้น เกิดสิ่งอัศจรรย์ขึ้น สายสิญจน์ ที่ลอยขึ้นไป ได้ปรากฎ เป็นตาข่ายไฟ พุ่งเข้าไปครอบกระสือตัวนั้น จนมันหล่นลงพื้น หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ได้เดินเข้าไป ดู ว่ากระสือตัวนี้หมดฤทธิ์ แล้วหรือยัง พอเข้าไปใกล้ๆ ทั้งสาม ก็ได้ยินพร้อมๆกัน ถึงพวกเองจะกำราบข้าได้ แต่พวกเองมิอาจ จะกำราบ อาจาร์ย ของพวกข้าได้ พวกเอง ระวังตัวพวกเอง ไว้เถอะ พอ กระสือตัวนั้นพูดจบ ก็ได้สลาย หายไป ด้วยฤทธิ์เดช ของตาข่าย อาคม
หลังจากปราบเสร็จ ทั้งสามก็ได้เดินไปที่กลุ่มชาวบ้าน
ไอ่ชาติ: ทุกคนจ๊ะ ต่อแต่นี้ไป พวกท่านมิต้องเป็นกังวล แล้วนะจ๊ะ พวกฉันได้กำราบ สิ่งชั่วร้ายให้พวกท่านแล้ว พวกฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะจ๊ะ
พอพูดจบ ทั้งสามคน ก็พากันกอดคอเดินไป พักผ่อนที่วัด ไอ่ยิ่งได้พูดออกมา
ไอ่ยิ่ง: โห ข้าไม่คาดคิดเลยว่า การใช้พระคาถา จะทำให้หมดพลัง มากขนาดนี้ หลังจากพูดจบ
ทั้งสามคน ก็ได้เผลอหลับไป ด้วยความอ่อนเพลีย