คนที่ได้ไม่ต้องทำไรเลยคนที่ทุ่มเทสุดหัวใจกับต้องยอมเดินถอยออกมา..เพียงเหตุผลเดียวที่ว่า....

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้คือเรื่องจริงของผมเองซึ่งพึ่งจะเกิดครับตอนนี้ผมได้แต่ยอมรับความจริงฝืนยิ้มอวยพรให้กับเธอและเขาจงมีความสุขครับ เรื่องคือผมรุ้จักผู้หญิงคนหนึ่ง เจอกันทางออนไลน์ ก็ทักมาคุยกันทางไลน์ปกติ จนวันที่ 2 วันที่ 3 ผมก็เริ่มขอคนนั้นเป็นแฟน ขอเธอบอกว่าลองคบกันดูไหม เธอก็ตอบ OK เดี๋ยวจะถามว่าจริงจังกับเธอแค่ไหน ผมก็ตอบกลับไปว่าผมก็จริงจังเพราะผมต้องการคนที่จะสร้างครอบครัวด้วย บวกกับอายุก็เยอะแล้ว แล้วทุกๆวันเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้มีการทะเลาะกันเลยนะครับ เริ่มจากอาทิตย์แรกคือ คุยกันทุกตั้งแต่เช้า คือว่างงานก็คงจะคุยว่างานก็จะคุยทักข้อความจะถึงกันเอาไว้ถามใครกันว่าเป็นยังไงบ้างให้กำลังใจกันไปมา ถามกันว่ากินข้าวหรือยังอะไรอย่างนี้ให้ความห่วงใยกันไปมานานตลอดทั้งอาทิตย์คือไปได้ด้วยดีครับ มันก็ดูเหมือนจะดียันกลางคืนถึงก่อนนอน คือเราก็คุยกันตลอดทั้งวัน และระหว่างคุยอาทิตย์แรกทางบ้านผู้หญิงเขาก็รับทราบนะครับผู้ใหญ่ว่าลูกเขาคุยกับผม เขาก็ยังมีผู้ว่าจริงจังไหมกับลูกเขาอะไรอย่างเงี้ยเราก็บอกว่าจริงจังแล้วเราก็พร้อมจะดูแลได้เพราะผมก็มีหน้าที่การงาน แต่ผมก็คืออยู่คนละจังหวัด ผมอยู่ปทุมธานีเคยอยู่หนองคาย แต่เรื่องระยะทางไม่ใช่ปัญหาครับ ก็มีแพลนวางแผนว่าอีกสักเดือนนึงเดี๋ยวจะขึ้นไปหาอะไรอย่างเงี้ยครับ หรือคุยกันทุกวันตลอด 1 อาทิตย์ก็คือ มันมีความรู้สึกว่า ระยะทางไม่ใช่มันจะอยู่ใกล้กันนะครับ เพราะไม่ว่าจะทำอะไรเราก็จะรู้กันหมด จนเข้าอาทิตย์ที่ 2 อยู่ๆมีเพื่อนแม่เขาคนนึงมาเที่ยวที่บ้านซึ่งผมก็รู้ว่าตอนเข้ามา แล้วแม่เพื่อนแม่เขาก็พาลูกชายมาด้วยถูกต้องครับ เจอกันวันแรกลูกชายมาเจอ ลูกสาวเพื่อนแม่เขาคนแรกกลับไปบ้านปุ๊บไม่รู้ว่าลูกชายเจ้าแม่เขาตัวแม่เขา ชอบกันแน่ แต่คือ เพื่อนแม่โทรมาหาแม่ ผู้หญิงครับ ผม ธุรกิจทางบ้านของแฟนผมเขามีปัญหาครับมีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามาพร้อมกันทั้งเรื่องส่งออกติดขัดแล้วก็เงินทุนหมุนเวียนทุกอย่าง แล้วทีนี้ว่าเพื่อนแม่เขานะครับถูกต้องถ้าคนคิดได้ เขามาช่วยเรื่องธุรกิจครับวันนั้นเข้ามาคุยเรื่องธุรกิจเราพร้อมจะยื่นมือเข้ามาช่วยกลับบ้านแฟนผมโดยมีพ่อแม่ว่าต้องให้ลูกเขา แฟนผมต้องยอมมันกับลูกชายเขาถ้าไม่งั้นเขาไม่ช่วย ทีนี้ฝนตกหนักก็มาอยู่ที่แฟนผมครับ ตอนแรกก็ไม่กล้าบอกแต่ผมอ่ะ มีอะไรบ้าง บ้านที่จะบอกผมไหม ผมควรจะต้องรู้อะไรไหมผมก็ถามแฟนผมอย่างนี้ จนแฟนเขาก็เล่าให้ฟังว่าเขาโดนบังคับอย่างนี้ ทางผู้ใหญ่เขาก็ พูด เหมือนจะดูดีนะเขาก็พูดบอกว่าให้สิทธิ์ให้สิทธิ์แฟนผมเลือกตัดสินใจเลยแต่ไม่แต่งแล้วแต่เลยแต่ข้าไม่แต่งก็คือธุรกิจช่วงนี้ก็คือของบางครั้งที่บ้านแฟนก็คือเลิกปิดก็คือขาดทุนเจ๊งเลิกเลยอะไรเงี้ยพี่สาวก็เลิกน้องเรียนอยู่เกาหลีก็ ต้องให้กลับเพราะไม่มีเงินส่งต่อ แล้วอย่างนี้คือ เขาให้เลือกใช่ป่ะครับ แฟนผมสุดท้ายก็ลำบากใจสุด เขาก็ ขนาดนั้นหรอก ก็ ใจแฟนอยากจะช่วยที่บ้านอยู่แล้วเขายังไงก็ต้องช่วยเอาครอบครัวเขาอ่ะครับ ผมก็ไม่อยากให้เขาลำบากใจ ผมเลยบอกว่าผมถอยเองดีกว่า รักของผมไม่จำเป็นต้องครอบครอง แต่มีข้อผมขอก็วัยรุ่นเดียวคืออย่าหนีหายออกไปจาก LINE ผมอย่าบล็อกเฟซผมคือทุกอย่างให้ผมได้รับรู้ให้ผมได้ยืนดูอยู่ห่างๆเพราะรัก มีทุกข์เมื่อไหร่ขอให้นึกถึงผมคนแรกแต่เขามีสุขฉันนึกถึงใครก็ช่างแต่เวลามีความทุกข์คอยนึกถึงผมผมยืนอยู่ตรงนี้ผมรออยู่ตลอดผมก็พูดกับแฟน ก็คือ 1 เดือนเต็มๆครับเหตุที่ผมไม่เสียใจเขาผมเสียใจนะ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่ค้างคาใจเลยคือทุกๆวันผมทำเต็มที่กับแฟน ทำทุกอย่างให้เต็มที่อะไรที่ผมอยากจะทำให้กับแฟนผมทำคลิปวีดีโอผมทำให้ตั้งแต่วันแรกรู้จักกันพอขอเป็นแฟนผมนะครับ เพื่อวันข้างหน้าไม่มีอะไรแน่นอน เราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจว่าอันนี้ยังไม่ทำอันนี้ไม่ทำอะไรที่ผมไม่เคยทำผมทำหมดครับ ทำทุกอย่างทำให้แฟนหมดทุกอย่างทุ่มหมดทุกอย่างอะไรที่ไม่เคยพูดผมพูดหมดบอกรักทุกวันพูดทุกวัน อยู่ตรงนอนหลับกันในสายก็มี มีเรื่องเดียวที่ผมยังทำให้ไม่ทันคือเรื่องขึ้นไปเจอครับ ขอเลื่อนนัดไปเป็นรอยกระทงตกลงกันดิแต่ว่าเดี๋ยวลอยกระทงนี้ผมจะขึ้นไปแล้วที่หนองคายไม่ได้ทำ อันนี้ก็คือคงต้องไปรู้นะว่าเดี๋ยวแก้ไขมันลอยกระทงเราคือสภาพจิตใจผมรับยอมรับแค่ไหนครับผมยอมรับได้มีคนมาตามใจหรือว่าผมยอมรับความจริงได้ปุ๊บผมก็อาจจะคุยกับแฟนว่าผมจะขึ้นไปโดยไม่มีปัญหาแน่นอน 100% อะไรอย่างนี้ครับ กับคนที่เรารักอย่าให้มันสายไปแล้ว เราไปแก้ไขอะไรไม่ได้ครับ ข้างตัวเราคนที่เราเลือกทุ่มเทให้สุดครับจะได้ไม่มีอะไรค้างคาแต่ผม 1 เดือนเองครับ ไม่คิดว่า มันจะเลวด้วยซ้ำ แกล้งคนที่ใช่คือไม่ต้องทำอะไรเลยเจอหน้าครั้งเดียวนั่งอยู่เฉยๆ กับ จับได้แฟนผมเป็นครอบครอง ส่วนผม คนนี้ทุ่มเททุกอย่างตลอดระยะเวลา 1 เดือนเต็ม แม้ทั้งพ่อกับแม่เขาลงมากรุงเทพฯผมก็นัดเจอกับพ่อกับแม่เขาที่ประชุมที่ฟิวเจอร์เพื่อ เรียนค่าข้าวท่าน 2 คน ท่านก็เข้าใจผมนะครับท่านก็บอกว่าขอโทษท่านก็โทรมาขอโทษผมว่า เขามีปัญหาจริงๆแล้วก็คือเขาให้สิทธิ์ตัดสินใจแล้วพี่ก็บอกไม่เป็นไรผมถอยเองผมไม่ต้องให้เขาตัดสินใจผมยอมถอยให้เพราะว่า ยังไงก็ครอบครัวผมก็ไม่อยากให้ แค่นี้ก็คือเดือนนึงเต็มๆแต่ผมก็ใช้เงินเต็มๆ เหมือนเป็น 10 ปีครับ แทบจะไม่มีเวลาที่แยกออกจากกันเลย ขนาดอยู่คนละที่แต่คือข้อความไลน์คือคุยกันตลอดผมว่างทั้งพักเบรคปุ๊บพิมพ์ไลน์ เขาก็จะมีข้อความทิ้งไว้ให้ผมผมก็จะต่อๆๆแล้วก็จะถามเขาบอกให้กำลังใจเขากลับไปเพราะเขาว่างผมก็จะมาทำต่อเป็นอย่างนี้ทุกวัน 1 เดือนเต็มๆไม่เคยเบื่อไม่เคยเบื่อใครจะหลับจะนอนก็คือหลับแล้วก็พักแล้วก็ตื่นมาก็ทักใครไปหาลูกค้าหรือติดงานก็จะบอกกัน 6 วินาที ตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้แต่ก็ต้องรับให้ได้ครับ