จังหวัดที่มีจำนวนพระสงฆ์มากเป็นอันดับหนึ่งของประเทศไทย

พระสงฆ์ (Sangha) หรือ สงฺฆ เป็นคำภาษาสันสกฤต ที่ใช้ในภาษาอินเดียหลายภาษา รวมทั้งภาษาบาลี ซึ่งหมายถึง "สมาคม" "การชุมนุม" "บริษัท" หรือ "ชุมชน" ในภาษาเหล่านี้ สงฺฆมักถูกใช้เป็นนามสกุลในบริบททางการเมือง ในอดีตมีการใช้คำนี้เพื่อแสดงถึงสภาที่ปกครองในสาธารณรัฐหรืออาณาจักร และมีการใช้โดยสมาคมทางศาสนามาช้านาน รวมทั้งชาวพุทธ เชนและซิกข์ จากประวัติศาสตร์นี้ พุทธศาสนิกชนบางคนกล่าวว่า ประเพณีของคณะ สงฺฆ แสดงถึงสถาบันระบอบประชาธิปไตยที่เก่าแก่ที่สุด ที่ยังหลงเหลืออยู่ของมนุษยชาติ

ในศาสนาพุทธ สงฺฆ หมายถึงชุมชุนอรัญวาสีของ ภิกฺขุ (พระ) และ ภิกฺขุณี (แม่ชี) ชุมชนเหล่านี้เรียกตามธรรมเนียมว่า ภิกฺขุสงฺฆ หรือ ภิกฺขุณีสงฺฆ พุทธศาสนิกชนที่บรรลุธรรมขั้นใดขั้นหนึ่งของสี่ขั้นตอน ของการตื่นรู้ ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกของชุมชุนอรัญวาสีหรือไม่ก็ตาม เรียกว่า อารยสงฺฆ ("อริยสงฆ์")

ตามศาสนาพุทธนิกายเถรวาทและนิจิเร็นโชชู คำว่า สงฺฆ ไม่ได้หมายถึงชุมชนของสาวก (สาวกฆราวาส) และไม่ได้หมายถึงชุมชนของพุทธศาสนิกชนโดยรวม

ในประเทศไทยมีพระภิกษุสงฆ์อยู่เป็นจำนวนมาก กระจายกันไปตามพื้นที่ต่างๆของประเทศ และนี่คือรายชื่อจังหวัดที่มีจำนวนพระสงฆ์มากที่สุด

จังหวัดที่มีพระสงฆ์มากที่สุด ในปี 2563 (ข้อมูลจากสำนักพระพุทธศาสนาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี *ยอดรวมจากมหานิกาย ธรรมยุตนิกาย อนัมนิกาย และจีนนิกาย)

จังหวัดนครราชสีมา จำนวนพระสงฆ์ 8,588 รูป (จากมหานิกาย 7,447 จำนวน รูป)

จังหวัดขอนแก่น จำนวนพระสงฆ์ 8,049 รูป (จากมหานิกาย 6,210 จำนวน รูป)

จังหวัดอุบลราชธานี จำนวนพระสงฆ์ 7,763 รูป (จากมหานิกาย จำนวน 6,709 รูป)

จังหวัดร้อยเอ็ด จำนวนพระสงฆ์ 6,744 รูป (จากมหานิกาย จำนวน 6,030 รูป)

จังหวัดบุรีรัมย์ จำนวนพระสงฆ์ 6,681 รูป (จากมหานิกาย จำนวน 6,033 รูป)

จำนวนพระสงฆ์ทั้งหมดในประเทศไทย เมื่อปี 2563 อยู่ที่ 205,513 รูป แบ่งเป็น มหานิกาย 181,518 รูป ธรรมยุตนิกาย 23,907 รูป อนัมนิกาย 64 รูป และจีนนิกาย 24 รูป เฉพาะในกรุงเทพมหานคร มีพระสงฆ์รวมทั้งหมด 14,729 รูป (มหานิกาย 12,842 รูป)