อามันต์(เจ้าแห่งป่า) นิยายจบในตอน โดย...มาศอุไร

 

นิยายเรื่อง อามันต์(เจ้าแห่งป่า) นามปากกา...มาศอุไร 
วางจำหน่าย ในรูปแบบนิยายออนไลน์ (ebook) 
แพลตฟอร์มที่วางจำหน่าย : Meb ธัญวลัย นายอินทร์ Ookbee 
สามารถ เข้าอ่านเนื้อหา ฉบับเต็มได้ตาม แพลตฟอร์มนิยายชั้นนำทั่วไป อาทิเช่น...
( Dek-d , readAwrite , ธัญวลัย , Hongsamut , fictionlog )

 

*หมายเหตุ เรื่องนี้เป็นนิยายรายตอน แบ่งออกเป็นเรื่องๆนะคะ*

มีทั้งหมด 18 เรื่อง 

    Ep1 – สาวน้อยจันดา                Ep10 – นางสาวมุตา

  Ep2 – ดาหลาหลงไพร               Ep11 – เดือนแก้ว

Ep3 – ไอราทาร์ซานสาว            Ep12 – เวียงดาว

           Ep4 – ธารายอดเสน่หา                    Ep13 – มะลิดอกงาม

                  Ep5 – ช่อม่วง นางผู้มากับสายหมอก         Ep14 – นางแมงมุมป่า

      Ep6 – มณีจันทร์ผลัดถิ่น              Ep15 – อยามีเมียข้า

             Ep7 – เอื้องคำนางในฝัน              Ep16 – ดาวฉายแห่งยาคี

Ep8 – ความลับในป่าใหญ่            Ep17- ศรีจันทร์

Ep9 – ภูมิสาวแห่งรัติกาล            Ep18 – ดวงฤทัย

 

ลิงค์สำหรับเข้าโหลด นิยายอีบุ๊ก อามันต์(เจ้าแห่งป่า) -   https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIwNzM3MyI7fQ

 

ตอน...สาวน้อยจันดา

 

เสียงเหยียบกิ่งไม้แห้งหักดังกรอบแกรบ มันดังไม่ห่างจากบริเวณกระท่อมหลังเก่าทรุดโทรม กระท่อมหลังนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยไม้ไผ่ทั้งหลัง ดูจะเป็นไม้หาง่ายที่สุดในป่าดงดิบแถบนี้ก็ว่าได้ พื้นกระท่อมทำจากแผ่นไม้สัก ทั้งหมดถูกยกขึ้นสูงเหนือพื้นดินด้านล่างประมาณหนึ่งช่วงตัว

 ส่วนตรงบริเวณด้านหน้านั้นยื่นตัวออกมาเป็นระเบียงแคบตีฝาเป็นตารางหมากรุกล้อมกรอบ

มุมหนึ่งใกล้บันไดมีตุ่มน้ำขนาดเล็กวางไว้สำหรับใช้ล้างเท้าก่อนขึ้นตัวเรือน...

กระท่อมทั้งหลังถูกอำพรางสายตาจากคนภายนอก แอบอยู่ภายใต้โคนไม้ใหญ่ ต้นไม้ดังกล่าวมีอายุนานนับร้อยปี ถ้าไม่สังเกตดีๆก็แทบมองไม่เห็นกระท่อมหลังนี้ด้วยซ้ำ

 เมฆหมอกสีดำทะมึนแผ่กำจายไปทั่วทิศ คล้ายดั่งต้องมนต์สะกดไว้ด้วยกลีบใบอันเขียวขจี...

 ภายในกระท่อมมีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เขามีบ่าไหล่กว้างและทรงพลังเหนือมนุษย์ธรรมดา

 กล้ามเนื้อกำยำอุดมสมบูรณ์ด้วยมัดกล้าม ตลอดทั้งช่วงลำตัวตึงแน่น ก่อนจะเรียวเป็นรูปตัววีวกเข้าหาเอวสอบ มันรับกับช่วงสะโพกแข็งแรงและช่วงขาได้รูปแข็งแกร่งจนสาวใดเห็นเป็นต้องน้ำลายหก...

 ชายหนุ่มผู้นี้มีชื่อว่า อามันต์...

 เขาอาศัยอยู่เพียงลำพัง ในป่าอาถรรพ์แสนห่างไกล 

ถึงกระนั้นกระท่อมหลังนี้กลับไม่เคยเงียบเหงาหรือห่างหายจากสตรีผู้งดงามเลยสักค่ำคืน ...  

อามันต์เป็นชายหนุ่มใบหน้าคมคาย หล่อเหลาราวกับเทวดาสักองค์บนสรวงสวรรค์ชั้นสูง ถึงกระนั้นชายหนุ่มผู้นี้กลับมีชาติกำเนิดสุดแสนอาภัพ  เขากำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่เกิด

ตอนเด็กเขาถูกชายชราผู้หนึ่งนำมาเลี้ยง อามันต์เรียกท่านว่าตาชุ่ม...

ชายหนุ่มถูกตาชุ่มเลี้ยงดูมาจนกระทั่งเติบใหญ่อยู่ภายในป่าอาถรรพ์ จนกระทั่งท่านหมดอายุขัยด้วยโรคชรา หลังจากนั้นอามันต์จึงใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังเรื่อยมา...

เหตุต้องใช้ชีวิตตามลำพังนั้น เป็นเพราะตาชุ่มของเขามิใช่คนเฒ่าธรรมดาทั่วไป... 

หากกลับเป็นคนมีพลังพิเศษเหนือธรรมชาติ สามารถสื่อสารกับเหล่าสรรพสัตว์น้อยใหญ่ในป่าแห่งนี้ได้ทุกตัว บางตัวถึงขั้นยกย่องท่านให้เป็นเจ้าเหนือหัวพวกมันเลยก็มี 

พลังพิเศษเหนือธรรมชาติถูกถ่ายทอดมายังอามันต์อีกทอดหนึ่ง ในฐานะทายาทเพียงคนเดียว...

 นอกเหนือจากพลังพิเศษ อามันต์ยังถูกสอนให้รู้จักการค้าขายแบบคนธรรมดาทั่วไป ด้วยการเก็บของป่ากินได้นำออกไปขายตามหมู่บ้านต่างๆ หมู่บ้านแต่ละแห่งนั้นอามันต์เลือกชนิดให้ห่างไกลจากในป่าดงดิบ เป็นการหลีกเลี่ยงความวุ่นวายบางประการ...

เสียงดังกรอบแกรบ ยังคงดังไม่หยุด ทำให้อามันต์ต้องขยับตัวเตรียมพร้อม 

เขาไม่แน่ใจ เจ้าต้นกำเนิดของเสียงดังกล่าว มาจากคนหรือว่าสัตว์จำพวกกินเนื้อเป็นอาหารกันแน่ อาจจะเป็นเสียงฝีเท้าของเสือลาย หรือไม่ก็อาจเป็นเสียงของช้างป่า สัตว์จำพวกนี้มักเดินออกมาหาแหล่งน้ำดื่มตรงชายป่าอีกด้านในยามค่ำคืน...

จนกระทั่งเสียงนั้นดังเข้ามาเรื่อยๆ อามันต์จึงเคลื่อนไหวร่างกายด้วยการก้มคลาน หมอบร่างกำยำลงมาอยู่ตรงมุมมืดด้านหนึ่งของห้อง ความหนาทึบของใบไม้ช่วยกั้นแสงจากดวงจันทร์ได้ดี 

หนุ่มชาวป่าค่อยๆยืดลำคอยาว เพ่งสายตาผ่านซี่ของไม้ไผ่ ผ่านความมืดมิดอันน่าสะพรึง... 

ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่เอาการ อีกทั้งยังมีฝีมือจัดแจนด้านการต่อสู้ อามันต์เลยไม่เคยนึกหวั่นกลัวถ้าหากผู้บุกรุกจะเป็นคน ทว่าอามันต์ไม่ชอบต่อกรกับสัตว์ดุร้าย ไม่ใช่เขากลัวพวกมันจะทำร้ายเขา ทว่าอามันต์กลัวจะพลั้งมือทำพวกมันบาดเจ็บต่างหาก...

อามันต์รักป่า รักสัตว์ทุกตัวในป่าแห่งนี้ ไม่เคยคิดอยากทำร้ายพวกมันสักครั้ง พวกมันเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครู คอยสั่งสอนให้อามันต์ป้องกันตัวเองจากภัยอันตราย...

ณ เวลานี้ อามันต์ไม่มีตาชุ่ม แต่อามันต์ยังมีสัตว์ป่า ถึงจะทดแทนความรู้สึกกันไม่ได้ แต่ในชีวิตอามันต์ไม่เคยเงียบเหงา... 

เจ้าแห่งป่าหนุ่มสวมเพียงผ้าผืนน้อยปกปิดความอุจาดตา ด้านบนเขาปล่อยให้เปลือยเปล่า โชว์ให้เห็นผิวกายมันวาวราวกับลงน้ำมันไว้ตลอดเวลา ยามเดินทางไปไหนมาไหนจะได้คล่องตัว เขาจึงไม่นิยมสวมใส่เสื้อผ้าเหมือนกับชาวบ้านธรรมดาทั่วไป 

อามันต์เคยเข้าไปค้าขายแลกเงินแลกอาหาร อามันต์จึงมีเสื้อผ้าพวกนั้นอยู่สองสามชุด มีไว้ใช้เฉพาะต้องเดินทางเข้าหมู่บ้าน จะได้ไม่เป็นจุดสนใจของคนสอดรู้สอดเห็น...

เสียงสวบสาบดังกล่าวดังใกล้เข้ามาอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้อามันต์ได้ยินเสียงฝ่าเท้าหนักๆ เหยียบลงกับพื้นไม้ตรงระเบียงหน้ากระท่อม...

สวบ สวบ สวบ...

อามันต์รีบคว้ามีดสั้นกำไว้ในมือ เป็นอาวุธประตัวของเขานั่นเอง...

 เขาหมอบกายล่ำสันราบลงบนพื้น ตะแคงใบหน้าแนบใบหูกับพื้นไม้ คอยฟังเสียงเคลื่อนไหวจากด้านนอกกระท่อม มันเป็นเสียงของอะไรกันแน่...

 “นาย...”

 เสียงหวานตะโกนส่งเข้ามาให้คนด้านในรับรู้ หล่อนมิใช่ผีสางหรือสัตว์ดุร้ายจากไหนทั้งนั้น แต่เป็นเสียงของแม่สาวชาวบ้านคนหนึ่ง ตัวอามันต์เองก็คุ้นเคยกับบิดาเจ้าหล่อนอยู่พอสมควร ไม่ใช่เฉพาะแต่บิดาเจ้าหล่อนที่อามันต์คุ้นเคย กับตัวสาวน้อยแรกแย้มนางนี้อามันต์ก็ทำความคุ้นเคยมาเป็นอย่างดี จะบอกว่าทุกซอกทุกมุมก็คงไม่ผิดอะไร...

“นั่นจันดาหรือ?” อามันต์ตะโกนถามกลับออกไปด้านนอกประตู 

หากเพียงไม่นานบานประตูสานจากใบหญ้าคาก็ถูกดันเข้ามาแทนคำตอบ

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่านายผ่อนลมหายใจออก พลางยันกายหนั่นแน่นขึ้นนั่งขัดสมาธิ เพ่งสายตามองผ่านความมืดมิดยามราตรีกาล สำรวจแม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม 

 อาจด้วยวัยกำลังเป็นสาวสะพรั่ง จันดา เลยทำให้อามันต์ถูกตาต้องใจตั้งแต่แรกเห็น ส่วนตัวสาวเจ้าก็เช่นกัน...เพียงครั้งแรกที่ได้สบตากับอามันต์ จันดาก็แทบหัวใจหยุดเต้นลงเสียดื้อๆ หล่อนไม่เคยเจอผู้ชายคนใด มีเสน่ห์ร้อนแรงเหมือนกับหนุ่มชาวป่าคนนี้สักคน...

ดังนั้นพอมีช่องโอกาสงามๆให้อามันต์กับจันดาอยู่กันตามลำพัง อามันต์จึงไม่คิดปล่อยโอกาสงดงามนั้นให้หลุดพ้นมือ....

 

*สามารถเข้าอ่านนิยาย อามันต์(เจ้าแห่งป่าฉบับเต็มได้ที่ ธัญวลัย) ตามลิงค์ด้านล่างนี้เลยนะคะ -

https://www.tunwalai.com/story/469450

 *แฟนเพจ: กนกรส*  https://www.facebook.com/กนกรส-1742298989361370/