ชีวิตวันวันของ Jame Evnening ตอนที่ 9 (ทำไมเด็กจบใหม่ถึงไม่ได้ทำงานตรงสาย?)

สวัสดีวันพุธที่ 2 เดือนสิงหาคม 2566 เวลา 20:31 น ก็จะมาพูดถึงเรื่องทำไมเด็กสมัยนี้นะครับหรือว่าเอ่อคนเราส่วนใหญ่นะครับทำไมถึงเรียนจบมาแล้วไม่ได้ทำงานตามวิชาสาขาที่เราเรียนมานะครับก็อย่างตัวผมเนี่ยก็เรียนจบบริหารการจัดการที่มหาวิทยาลัยม. เกษตรศาสตร์สาขาศรีราชานะครับก็ถามว่าเรียนจบมานานไหมก็เรียนจบมาได้นานสักพักนึงแล้วประมาณ 3 ปีถึง 4 ปีได้แล้วครับก็เป็นช่วงเวลาที่ดีนะครับในช่วง

เวลาในวัยเรียนโอเคก็ในช่วงตอนเรียนนะครับก็คือจริงๆแล้วผมไม่ได้เรียนจบการกจัดการมาโดยตรงแต่ว่าเราเนี่ยเรียนบัญชีมาก่อนประมาณครึ่งเทอมนะครับช่างเถอะก็คือประมาณ 1 ปีกับอีกครึ่งเทอมนะครับก็นับว่าเป็นเศษเสี้ยวนึงละกันนะครับอย่างน้อยก็มีสายเลือดบัญชีวิ่งไหลอยู่ในตัวถึงแม้ว่าจะไม่มากก็ตามนะครับก็หลังจากที่ผมเรียนจบนะครับเรียนจบเอ่อมาได้สักพักนึงเราก็พยายามหางานเนาะแต่ว่าเราหางานไม่ได้เลย

เพราะว่าช่วงนั้นเป็นช่วงที่เริ่มมีโควิดนะครับเริ่มมีโควิดแต่ว่ายังไม่มีความเห็นนะแต่เริ่มกำลังจะมีโควิดนะครับช่วงนั้นเนี่ยคือเราหางานทุกรูปแบบเราเป็นเด็กจบใหม่หางานทุกรูปแบบเลยไม่ว่าจะเป็นงานการจัดการงานด้านการขายด้านการบริหารการเป็นผู้ช่วยผู้จัดการหรือแม้กระทั่งงานฝ่ายผลิตการผลิตอะไรแบบนี้ครับคือเราหาหมดเลยนะแต่ว่าเราไม่ได้งานเลยครับเราไม่ได้เลยสแกนอย่างเดียวใช่แม้กระทั่งงาน HR ที่ดูแล้วน่าจะตรงสายกับการจัดการที่มากที่สุดนะครับก็ยังไม่ได้งานเหมือนกันอันนี้คือก็ยังสงสัยแล้วก็งงในตัวเองมากในตอนนั้นนะครับเป็นเวลาอยู่หลายเดือนนะครับผมหลายเดือนเลยกว่าผมจะหางานได้ประมาณ 5-6 เดือนได้เลยอ่ะครับกว่าจะเราจะหางานได้คือเราจบมาแล้วครับประมาณ 6 เดือน

6 เดือนได้หางานไม่ได้เลยอย่างเราน่าจะเป็นเพราะว่าเราจบมาในช่วงเวลาที่เอ่อเขาไม่รับคนนะครับผมไม่รับคนเข้าทำงานในช่วงเวลานั้นอย่างเช่นคนโรงงานไม่ใช่คนละกันโรงงานโรงงานนะครับก็จะมีเปิดรับเนี่ยส่วนใหญ่นะครับถ้าเป็นในแผนกของด้านออฟฟิศเนี่ยก็มักจะมีช่วงต้นปีกับปลายปีแต่ทีนี้เราจบมาประมาณช่วงเดือนตุลาคมช่วงจบจบเนี่ยประมาณกลางๆเดือนและแต่ว่าไปรับปริญญาเนี่ยประมาณเดือนตุลาคมนะครับก็เนื่องเกิดของเราเองแต่ทีเนี้ยก็คือหางานมานานมากจนกระทั่งเราไปอบรมนู่นนี่นั่นนะครับก็ยังหางานไม่ได้มันเหมือนเดิมนะครับจนกระทั่งมาตอนประมาณกลางเดือนกับกลางเดือนของปีหน้าของปีที่จบนะครับก็เริ่มหางานได้งานแรกแต่ไม่ใช่งานที่ตรงสายเลยนะไปงานการเงินนะครับการแรกที่เราได้ ถ้าไม่นับรวมการทำ Part Time นะครับ

Part Time ที่ผมทำเนี่ยผมทำตอนปี 4 นะครับเป็นการขายนะครับขายปืนฉีดน้ำเป็นสัญญาจ้างประมาณ 1 เดือนนะครับผมก็ถามว่าสนุกไหมตอนนั้นสนุกมากกับการขายนะครับหนูก็การขายที่ไม่มีกรอบนะครับแต่ว่าเรา creative ได้เต็มที่เลยแล้วก็ชอบกับการที่เราได้เดินทางไปไหนมาไหนนะครับในตรงจุดนั้นก็พอเปลี่ยนมาเป็นการเงินปุ๊บถามว่าเราทำได้ไหมในเรื่องของงานด้านเอกสารเราทำได้นะครับแต่ว่าเราอยู่ไม่ได้เพราะว่ามัน

มีเรื่องของการคุกคามทางเพศนะครับมาเกี่ยวข้องนะครับก็ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคิดว่าเขาคุกคามไหมแต่ผมรู้สึกว่าผมอ่ะโดนคุกคามทางเพศอยู่บ่อยมากไม่ว่าจะเป็นทั้งการพูดหรือว่าการสัมผัสเนื้อต้องตัวหรือแบบว่ามาพิมพ์ไลน์หาเราในนอกเวลางานทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องแล้วมันเหมือนกับออกแนวแบบว่าเขาจะมาจีบเราซึ่งเราไม่ได้ชอบในเพศเดียวกันนะครับแต่เราไม่ได้พูดตรงๆหรอกแต่ว่าเรารู้สึกแล้วว่ามันไม่ใช่แล้วอืมมันไม่ใช่แล้วกับการที่เขาเนี่ยจะมาเอ่อดูแลเราในฐานะหัวหน้างานซึ่งมันไม่ใช่นะครับก็ผมไม่บอกแล้วกันว่าผมทำงานที่ไหนนะครับจะบอกแค่ว่าทำงานอะไรก็แล้วกันแต่พอทีนี้พอมาทำได้อยู่ประมาณ 3 เดือนนะครับก็เอ่อก็ลาออกเพราะเรื่องการคุกคามทางเพศนะครับก็เลยฝังใจนะครับเกี่ยวกับเรื่องการทำงานในออฟฟิศรู้สึกว่าตัวเองเนี่ยอาจจะทำงานในออฟฟิศไม่ได้ก็เลยหางาน

ที่เป็นเซลล์นะครับต่อมานะครับก็งานที่เป็นเซลล์นะครับก็เป็นเซลล์บริษัทแห่งหนึ่งที่เป็นตัวแทนจำหน่ายในหลายๆอย่างนะครับอารมณ์เป็นยี่ปั๊วะระดับประเทศนะครับซึ่งงานนี้นะครับเราทำได้อยู่ประมาณ 1 ปีกับอีก 1 เดือนโดยส่วนตัวแล้วเนี่ยเราเนี่ยไม่ได้อยากออกหรอกแต่ว่าเรารู้นะครับในอนาคตข้างหน้าว่ามันไม่สามารถที่จะทำได้ยั่งยืนขนาดนั้นหรือว่าสร้างรายได้กับเราให้ได้มากกว่านั้นแล้วนะครับเพราะว่ามันมีเรื่องของการแข่งขันทางการค้าที่ค่อนข้างมากและเรื่องของการขายที่สินค้าไม่พร้อมนะครับก็คือสินค้ามีไม่พอต่อการขายเหมือนกับว่าเราต้องสู้กับคู้ค่าด้วยแล้วเราก็ต้องสู้กับเพื่อนร่วมงานด้วยที่จะต้องมาแย่งสินค้ากันขายนะครับอันนี้คือสิ่งที่โหดร้ายของการเป็นเซลล์ในด้านการขายนะครับอันนี้คือสิ่งที่ค่อนข้างแย่นิดนึงนะครับแต่ว่าในหลายๆคนเนี่ยเขาก็ทำกันได้นะครับเราก็ทำได้เหมือนกันนะครับและยอดก็เพิ่มขึ้นในทุกๆเดือนนะครับ

อันนี้คือความโหดร้ายของการเป็นเซลล์นะครับก็คือยอดเพิ่มขึ้นทุกเดือนแต่ว่าเงินรายได้ค่าคอมมิชชั่นเท่าเดิมนะครับและสินค้ายังมีขายน้อยลงอีกต่างหากเหมือนกับว่าเขาบริหารการจัดการสินค้าค่อนข้างเนี่ยได้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นะครับเราก็เลยออกมาจากจุดนั้นต่อมานะครับหลังจากอ่าทำงานด้านการเป็นเซลล์นะครับอ่า 1 ปีกับอีก 1 เดือนจบตรงนี้ครับเราก็ไม่เป็นเซลล์อีกทีนึงนะครับเป็นเซลล์ในห้างสรรพสินค้านะครับแต่ว่าก็มีออกไปข้างนอกเหมือนกันนะครับทีเนี้ยอ่างานตรงเนี้ยก็มีการดูแลนะครับทางแฟรนไชส์ของตัวห้างสรรพสินค้าแล้วก็มีการออกไปพบปะลูกค้าเพิ่มเติมด้วยที่ไม่ใช่แฟรนไชส์ของเขานะครับเพื่อที่เราเนี่ยจะได้หาลูกค้าใหม่เพิ่มยอดขายนะครับแล้วก็เพิ่มอ่าโอกาสนะครับโอกาสที่จะได้แฟรนไชส์มาใหม่มาเพิ่มนะครับเพราะว่าเซลล์ในรอบนี้ที่เราไปทำนะครับเป็นเซลล์ที่จะต้องหาเฟรนไชส์มาเพิ่มด้วยนะครับก็ทำได้อยู่ประมาณ 6 เดือนนะครับก็ถามว่าเพื่อนร่วมงานดีไหมดีโอเคครับ

ที่ไม่โอเคเนี่ยคือหัวหน้างานครับเราออกเพราะว่าหัวหน้างานเนี่ยมันไม่ดีสักเท่าไหร่นะครับไม่ตรงกับไทป์ของเรานะครับคือหัวหน้างานคนแรกนี่แหละดีแต่ว่าพอผมพนักงานคนที่ 2 เนี่ยไม่โอเคนะครับเราไม่โอเคครับเอ่อลักษณะของเขานะครับ พักมาได้นิดหน่อยนะครับ ก็มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเรานะครับก็ทำให้เราเนี่ยต้องพักฟื้นในเวลาค่อนข้างหลายเดือนนะครับก็ถามว่าพักฟื้นนานไหมก็ไม่ได้นานมากประมาณ 3 เดือน 4 เดือนเราก็ไปหางานทำใหม่อีกแล้วซึ่งงานในรอบนี้ที่เราได้ก็เป็นงานแซวอีกแล้วเหมือนกันนะครับซึ่งเป็นเซลล์ไขมันที่เช่าในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งเราก็ถามว่าเราทำได้ไหมเราก็ทำได้ในเรื่องของการเอกสารและด้านการขายแต่เราก็ลาออกอีกเหมือนกันเพราะว่าเรื่องของเพื่อนร่วมงานที่มีการกดดันเราแล้วก็มีการจำกัดในการขายนะครับของห้างนี้นะครับซึ่งเขามองว่าการขายในบางอย่างเนี่ยไม่อยากให้มาขายแข่งกันในห้าง

แต่ในมุมมองของผมผมมองว่าการขายในห้างเนี่ยมันคือการที่เป็นเหมือนเป็นศูนย์รวมนะครับศูนย์รวมที่จะทำให้คนเนี่ยอยากเข้ามาใช้บริการในห้างเพราะงั้นมันต้องเหมือนกับว่าคุณต้องมีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า รถหรือว่าอะไรก็ตามนะครับผมคือคุณต้องมีทุกอย่างถึงแม้ว่ามันจะซ้ำกันก็ตามแต่ในเมื่อคนในจังหวัดนั้นนะครับผมเมื่อจะมาซื้อของเนี่ยเขาต้องนึกถึงห้าง คุณเป็นที่แรกเพราะว่าห้างของคุณเนี่ยมีครบทุกๆอย่างเลยนะครับอันนี้คือสิ่งที่ผมคิดว่ามันควรจะเป็นแบบนั้นแต่ว่าในเอ่อภาพลักษณ์ของห้างนั้นเนี่ยเขาไม่ได้ต้องการแบบนั้นผมก็เลยลาออกนะครับจากตรงนี้มาโดยให้เหตุผลว่าเราเนี่ย สขุภาพที่เกิดจากอุบัติเหตุของเราเนี่ยยังไม่ได้ดีขึ้นนะครับแต่ทั้งๆที่มันก็ดีขึ้นมากแล้วก็ถ้าหากว่ามาอ่านเนี่ยเขาก็คงจะรู้สึกแบบว่าอ้อประมาณนี้นี่เองทำไมน้องเขาถึงลาออกนะครับมาถึงตรงจุดนี้นะครับผมอยากจะเล่าให้ฟังนะครับว่าทำไมถึง

เด็กส่วนมากนะครับถึงไม่ได้งานที่ตรงสายหรือว่าไม่ได้งานในตรงที่เขาเรียนมาแล้วเขาอยากจะทำในสิ่งที่เขาเรียนมาจริงๆแล้วทุกคนนะครับที่เรียนมานะครับเขาอยากทำในสิ่งที่เขาเรียนมานะครับแต่ว่ามันจะพลัดจับถูกอ่ะครับหรือแบบว่าโอกาสเนี่ยคือมันทำให้เราเนี่ยไม่สามารถเอ่อได้ทำการที่ตรงสายนะครับอย่างบางคนเรียนจบบัญชีมาก็ไปเป็นเซลล์ครับผมบางคนเรียนจบวิศวะมาก็ไปทำงานร้านขายก๋วยเตี๋ยวอ่ะครับหรือบางคนจบเอ่ออันนี้น่ามีมาก็ไปเปิดแฟรนไชส์ขายขายกาแฟอะไรอย่างเงี้ยครับคือแต่ละคนเนี่ยมันมีไม่เหมือนกันเลยนะครับบางคนก็ไปทำธุรกิจส่วนตัวบางคนก็ออกมาเนี่ยก็ออกมาว่าอยู่ประมาณได้ซักปีนึงหรือบางคนก็ไปเรียนต่ออีกไปเรียนต่อในต่างประเทศนะครับก็มีเหมือนกันนะครับก็เพื่อนๆของผมเนี่ยก็มีหลายรูปแบบเลยแล้วก็มีทั้งในรูปแบบเอ่อที่ผมได้ดูจาก

YouTube ใน podcast นะครับมันเป็นปัญหาจริงๆครับในตรงจุดนี้ที่แบบว่าโดยส่วนใหญ่แล้วทุกๆบริษัทเนี่ยเขาจะรับเด็กที่มีประสบการณ์แล้วนะครับ รับคนที่มีประสบการณ์แล้วทำให้เด็กจบใหม่เนี่ยหางานค่อนข้างยากนะครับ ต้องยอมไปหางานในกรุงเทพฯซึ่งในกรุงเทพฯเนี่ยจะเป็นงานที่รับเด็กจบใหม่ซะมากกว่าซึ่งเหมือนกับว่าเด็กใหม่เนี่ยต้องยอมแลกกับการที่เราเนี่ยเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯนะครับบางคนเนี่ย บ้านห่างไกลมากเลยอยู่แบบอีสานเนี่ยบ้านอยู่อีสานหรือบ้านอยู่แบบภาคเหนือ ภาคใต้ก็ตามแต่ว่าก็ต้องเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯพร้อมกับเสียค่าใช้จ่ายในการ

ทำงานไม่ว่าจะเป็นค่าที่พักค่าเดินทางค่ากินอยู่ค่าดำรงชีวิตต่างๆนะครับหรือแม้กระทั่งค่าการศึกษาเรียนรู้ต่อนะครับเพื่อเพิ่มพัฒนาทักษะของตัวเองนะครับเนี่ยครับมันเป็นข้อเสียอย่างนึงนะครับที่เอ่อเด็กจบใหม่เนี่ยต้องเจอซึ่งจริงๆแล้วอ่ะครับเด็กจบใหม่ทุกคนเนี่ยไม่ได้อยากเจอตรงนี้หรอกแต่ว่ามันเหมือนมันเป็นปัญหาโดยธรรมชาติไปแล้วครับเพราะเด็กจบใหม่มาจะหางานค่อนข้างยากถ้าไม่ใช่งานที่เขาต้องการด่วนจริงๆหรือสายงานนั้นเป็นสายงานที่สำคัญจริงๆเช่นสายงานบัญชีไงครับเป็นสายงานที่สำคัญหรือสายงานที่เป็นหมอแพทย์อะไรแบบนี้ครับที่เป็นแบบว่าวิชาชีพเฉพาะอ่ะครับเขาจะต้องการแบบต้องการค่อนข้างมากซึ่งมันควรเรียนจบน้อยแล้วหาได้ยากแบบนี้ครับเขาก็จะต้องการหรือว่าในช่วงเวลานั้นเนี่ยมันเป็นสายงานอาชีพที่เป็นเทรนอยู่พอดีเช่นช่วงนี้เอ่ออาชีพที่ติดเทรนนะครับก็เป็นเรื่องของการเกี่ยวกับข้อมูลแล้วเด็กที่เรียนจบมาจบเกี่ยวกับด้านอ่าสถิติข้อมูลมาวิทยาศาสตร์ข้อมูลมาอะไรแบบนี้ครับหรือแบบว่าเกี่ยวกับด้านโปรแกรมอะไรแบบนี้ครับที่เอามาต่อยอดในการใช้เกี่ยวกับข้อมูลได้นะครับก็อยากจะสรุปให้ฟังนะครับก็คือปัญหาที่เด็กจบใหม่เนี่ยทำไมถึงไม่ทำงานในตรงที่กับตรงกับสายตัวเองที่เรียนมาเนี่ยมันเป็นเพราะว่า

ตลาดของแรงงานครับหรือก็คือบริษัทเนี่ยเขาไม่ได้รับคนที่ไม่มีประสบการณ์หรือบางทีเด็กที่ไปเรียนนะครับในขณะนั้นๆเนี่ยเรียนแล้วเขาไม่ได้อยากทำงานในตรงสายงานนั้นเพราะเขารู้ตั้งแต่ตอนเรียนแล้วครับว่าเขาไม่เหมาะกับสายงานนี้และอีกอย่างนึงนะครับที่เอ่อในความคิดเห็นของผมนะครับก็คือเขามองว่าการที่จะไปทำงานที่ตรงกับงานสายงานนี้มันควรจะได้เงินหรือค่าตอบแทนอะไรที่มากกว่านี้แต่พอไปดูแล้วอ้าวทำไมมันได้ค่าตอบแทนน้อยจังเลยเขาก็เลยเลือกที่จะไม่ทำนะครับแต่อย่างของตัวผมเนี่ยมันคือทางรอดมากกว่าของผมเนี่ยคือเหมือนกับว่าอะไรก็ได้เราหาอะไรก็ได้ที่เราต้องทำงานให้ได้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีช่องว่างระหว่างนั้นเพื่อที่แบบว่าเวลาที่เราไปสมัครงานที่ใหม่เขาจะได้ไม่ต้องถามเราว่าอ่าช่วงเวลาว่างระหว่างนั้นเนี่ยคุณทำอะไรคุณได้ทำอะไรบ้างที่มันมีเป็นประโยชน์ได้พัฒนาทักษะกับตัวเองไหมอะไรแบบนี้นะครับก็อยากจะฝากไว้นะครับกับเด็กทุกคนนะครับก็ลองคิดดูดีๆว่าสายอาชีพที่เราเรียนนะครับมันตรงตามที่ถูกต้องไหมแล้วก็เอ่อเป็นอาชีพที่เราอยากจะทำจริงๆไหมนะครับถ้าหากว่ามันไม่ใช่โอเคลองศึกษาหาทางอื่นดูหางานเสริมเพิ่มดูนะครับอาจจะช่วยเราได้นะครับในการที่หางานอย่างอื่นเพิ่มหารายได้อย่างอื่นเพิ่มเพื่อใช้ในการดำรงชีวิตของเรานะครับเพราะว่าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเงินสำคัญต่อการใช้ชีวิตของเรานะครับก็เอาไว้เจอกันนะครับผมในตอนที่ 9 แล้วกันนะครับผมขอบคุณนะครับสวัสดีครับ