มนตราวายสะ ตอนที่ 3 ผู้หญิงที่หามานาน (2)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++<br >
“รู้จักกันเหรอ” ทีปกรณ์ถามอย่างแปลกใจไม่ต่างกัน ซึ่งสุบรรณก็พยักหน้ารับแล้วหันมาพูดกับนพรัตน์ต่อ “ผมพาเพื่อนมาน่ะ ไม่คิดว่านี่จะเป็นคลินิกของคุณ” เขาเจอและรู้จักนพรัตน์จากการแนะนำตามงานเลี้ยงต่าง ๆ หลายครั้ง รู้แค่ว่าอีกฝ่ายเป็นสัตวแพทย์และมีคลินิกเป็นของตัวเอง จึงไม่ได้รับช่วงธุรกิจของครอบครัว ถึงอย่างนั้นก็โดนลากไปออกงานอยู่บ่อย ๆ ในฐานะลูกชายคนรองของตระกูล

          “อ๋อ...” นพรัตน์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับทีปกรณ์ต่อจนจบ จึงมาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ สุบรรณที่กำลังนั่งมองผู้ช่วยเขาตาไม่กะพริบ จนเขาต้องทำเสียงกระแอมกระไอ

          “คลินิกใหญ่กว่าที่คิดอีกนะครับเนี่ย ไปได้ดีใช่ไหมครับ” สุบรรณที่เหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจับได้ แสร้งคุยไปเรื่องอื่นแก้เขิน

          “ก็ดีนะ ลูกค้าเข้าเรื่อย ๆ ครับ”

          “ผู้ช่วยทั้งสามคนเป็นไงบ้างครับ”

          “ก็ดี เก่งและขยันทุกคน” นพรัตน์หรี่ตามมองคนที่จู่ ๆ ก็มาชวนคุยเรื่องผู้ช่วยเสียอย่างนั้น

          “คนนั้นชื่ออะไรครับ ท่าทางคล่องดีจัง” สุบรรณพยักพเยิดหน้าไปยังสกุณา

          “นก สนใจเหรอครับ...” นพรัตน์กดยิ้มเมื่อสุบรรณหันมองเขาด้วยสีหน้าเก้อเขินเล็กน้อย และยังไม่ทันที่จะได้พูดกันต่อ เสียงเรียกจากทีปกรณ์ที่ได้รับใบนัดเรียบร้อยแล้วก็ดังขึ้น “ไอ้บาสกลับได้แล้ว”

          “ผมคงต้องกลับแล้ว เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” พูดจบสุบรรณก็เดินออกจากคลินิกไปทันที ปล่อยให้นพรัตน์ได้แต่มองตามพลางโคลงศีรษะไปมาอย่างงง ๆ ว่าตัวเองไปนัดเจออีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าบอกน่ะว่าหมอนั่นจะมาที่นี่อีก คงไม่ใช่หรอกมั้ง

          เพราะเท่าที่รู้ อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ค่อยชอบสัตว์สักเท่าไหร่

          ด้านสุบรรณ เมื่อเดินออกมาแล้วก็ไม่วายที่จะหันกลับไปมองที่คลินิกนั้นอีกครั้ง ราวกับข้องใจอะไรบางอย่าง และท่าทีอย่างนั้น ก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาของทีปกรณ์ อีกฝ่ายจึงยกเท้าเตะอย่างหมั่นไส้

          “ตอนชวนมาทำเป็นบ่น พอตอนนี้คืออะไร”

          “ไหนหมอเขานัดวันไหน ถ้านายไม่ว่างฉันจะมาเอง” สุบรรณไม่ตอบแต่แย่งใบนัดจากเพื่อนมาดู เพื่อที่จะได้ทำตัวให้ว่าง

          “ถ้าจำไม่ผิด นายไม่ชอบสัตว์ไม่ใช่เหรอ นี่ถึงกับจะเอาไปดูแลเองเลย” ทีปกรณ์ถามอย่างแปลกใจ แม้ไม่ได้รังเกียจถึงกับทำร้ายมัน แต่เท่าที่รู้จักกันมา สุบรรณก็ไม่ได้ใจดีถึงกับเข้าไปช่วยเวลาเห็นว่ามันบาดเจ็บ ทำเมินและเดินหนีประจำ ซึ่งผิดกับเขาที่ชอบสัตว์ เห็นสัตว์บาดเจ็บก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย และช่วยบ่อยจนโดนเพื่อนคนนี้บ่นตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน

          “นายดูแล แต่วันนัดฉันจะพามาเอง ตามนั้น” สุบรรณสรุป ให้ตายเขาก็ไม่คิดจะเลี้ยงสัตว์พวกนี้เด็ดขาด

          “อย่าบอกนะว่านายถูกใจผู้ช่วยคนที่ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ น่ะ เห็นมองตามตาละห้อยเชียว” ทีปกรณ์ที่สังเกตเห็นความผิดปกติตั้งแต่ตอนที่อีกฝ่ายโผล่เข้าไปในห้องตรวจนั้นแล้ว คาดเดาสาเหตุ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนที่ล้างแผลให้เจ้าเหมียว แต่พอดู ๆ กลับเป็นคนตัวเล็กน่ารัก ๆ อีกคน

          “ผู้หญิงแบบนี้หามานานแล้ว” สุบรรณที่ตอนนี้ขึ้นไปนั่งตำแหน่งคนขับแล้วมองผ่านกระจกหน้ารถไปที่คลินิกนั้นอีกครั้งด้วยสายตาหมายมาดอย่างไม่คิดจะปิดบัง

          “ที่เป็นผู้ช่วยหมอเนี่ยนะ” ทีปกรณ์ถามติดตลก

          “ถ้าแค่นั้นมันจะไปพิเศษอะไร มันมากกว่านั้น” สุบรรณกดยิ้มก่อนจะเคลื่อนรถออกสู่ถนนใหญ่