มนตราวายสะ ตอนที่ 1 รอยปริศนา (1)

29 พฤศจิกายน 2565 (05:43)โพสท์โดย maikwan

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

1<br >
รอยปริศนา

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนที่เตียงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูโพสต์ของเพื่อน ๆ รวมถึงอ่านข่าวสารต่าง ๆ ก่อนจะกดถูกใจและคอมเม้นไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะผละจากหน้าจอได้ก็ใช้เวลาไปสองถึงสามชั่วโมงเลยทีเดียว มาดูนาฬิกาอีกทีก็ดึกมากแล้ว ถึงยังไม่ง่วงเท่าไหร่ แต่พรุ่งนี้มีงานที่ต้องทำ สกุณาก็จำต้องปิดไฟแล้วนอน

ถึงก่อนหน้านี้จะบอกว่ายังไม่ง่วง แต่ด้วยความเพลียจากการทำงาน หัวถึงหมอนไม่นานก็ผล็อยหลับไป โดยไม่รู้เลยว่าหน้าต่างที่คิดว่าตัวเองปิดแน่นหนาแล้ว ถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูง ที่บนหลังมีปีกใหญ่สยาย ก่อนจะทำให้มันหายไปเหลือเพียงรูปกายที่ไม่ต่างกับมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

             ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เตียง แล้วยื่นมือไปวางบนกรอบหน้าสวย ใช้นิ้วโป้งไล้ที่แก้มนวลใสนั้นอย่างอ่อนโยน

             “เจ้าไฟ...”

             ชื่อที่หญิงสาวครางออกมาเมื่อยามขยับตัวทำให้ริมฝีปากได้รูปนั้นยกยิ้ม โน้มตัวลงไปกดจูบที่มุมปากของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะหักห้ามใจผละออกมาปรายตามองมือข้างซ้าย ที่แม้ตอนนี้จะมืด แต่สายตาของเขากลับเห็นรอยบนนิ้วของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ก่อนจะยื่นมือไปจับแล้วยกมันขึ้นมาจุมพิตอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา

             “ผมกลับมาแล้วนะ...”

             วายสะนั่งมองผู้หญิงที่อยู่ในใจของเขาตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่

ได้เวลาที่จะต้องกลับ

ชายหนุ่มทอดสายตามองอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วก้มลงจุมพิตลงที่ริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นเล็กน้อยเนิ่นนานจนพอใจ ก่อนเลื่อนริมฝีปากนั้นมาที่ซอกคอและเนินอกที่โผล่พ้นเสื้อนอนตัวใหญ่จนไหล่ตก แล้วประทับรอยจูบเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ หลังจากที่วันนี้เขาได้รู้แน่ชัดแล้วว่า มีสัตว์บางตัวมาป้วนเปี้ยนและยุ่งกับคนของเขา

             “อะ...” สกุณาครางพร้อมกับขยับตัวเมื่อรู้สึกเจ็บนิด ๆ จักจี๋หน่อย ๆ

“แล้วเจอกัน ถึงเวลาผมจะมารับคุณไปด้วย จากนั้นคุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว ใครหน้าไหนก็อย่าคิดที่จะมาแย่งไป” ดวงตาของวายสะวาวโรจน์ขึ้น เมื่อคิดถึงผู้ชายที่กล้าเข้ามายุ่งกับผู้หญิงของเขา

แค่มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร

ก่อนเขาจะปรับสีหน้าให้อ่อนโยนลงอีกครั้ง เมื่อหันไปมองคนที่กำลังหลับอยู่ “คุณคือเจ้าชีวิตของผมแต่เพียงผู้เดียว” วายสะก้มลงจูบที่ริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง และมันเนิ่นนานจนคนหลับรู้สึกตัว เขาจึงรีบผละออกแล้วจากไป

ชายร่างสูงผมยาวจนถึงกลางหลังในชุดสีดำทมิฬสยายปีกบินออกไปทางหน้าต่าง ก่อนเขาจะกลืนหายไปกับความมืดทิ้งไว้แค่สายลมที่ไหววูบจนสกุณาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นสะท้านไปทั้งตัว

             ใช่ บินออกไป

สกุณาสะดุ้งแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง และสิ่งแรกที่เธอหันไปมองทันทีที่ลืมตาคือหน้าต่าง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อมันยังปิดสนิท และเชื่อได้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่มันคือความฝันที่เหมือนจริงมาก ๆ

“ไม่ใช่คนแน่ ๆ” สกุณาพึมพำถึงบุรุษที่ปรากฏตัวในฝันเมื่อครู่ เพราะคงไม่มีมนุษย์ที่ไหนหรอกมีปีกและบินได้ “แล้วเจอกัน ถึงเวลาผมจะมารับคุณไปด้วย” หญิงสาวทวนคำของชายปริศนา มือก็ลูบแขนที่ขนลุกซู่

คำพูดแบบนี้

ลักษณะท่าทางที่เต็มไปด้วยความมืดดำ